Ὑπὸ τοῦ Ἀκαδημαϊκοῦ & Καθηγητοῦ Δρ. Ἀλεξίου Παναγοπούλου,
(Phd Δρ. Νομικῶν & Πολιτικῶν Ἐπιστημῶν, Phd Δρ. Βιοηθικῆς, Phd Δρ. Θεολογίας, Post Doc Δικαίου, Habil.,-Διπλωματούχου Ὑφηγητοῦ, Καθηγητοῦ Νομικῆς Δ.Δικαίου Fpsp, & Ἀκαδημαϊκοῦ MCA)
1ον
Ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες μου εἰς τὸν Ο.Τ., ὅπως ἔχω ἀναφέρει, ὁ ἴδιος σπούδασα στὴ Σερβία, ὅπου καὶ ἀξιώθηκα νὰ τιμήσω τὴ Χώρα μας στὸ ἐξωτερικὸ, τόσο ὡς διδάκτωρ τριῶν διαφορετικῶν ἐπιστημῶν, ὅσο καὶ ὡς πανεπιστημιακὸς διδάσκαλος, ἀλλὰ καὶ ὡς τακτικὸ μέλος ὡς Ἕλλην, τῆς σλαβικῆς Ἀκαδημίας τῶν Ἐπιστημῶν Βελιγραδίου καὶ Μόσχας καὶ ὡς Ἕλλην μέλος τοῦ διοικητικοῦ συμβουλίου συγγραφέων καὶ λογοτεχνῶν Σερβίας. Ἔλεγε λοιπὸν ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς τῆς πατρολογίας ἐπίσκοπος Ἀθανάσιος Γιέβτιτς ὅτι σίγουρα καλὰ λέμε, ἐπικρίνοντας τὴν Ἑσπερία καὶ τὸν Πάπα, γιὰ τὴν κοσμικὴ ἐξουσία ποὺ ἀπέκτησε, ἀλλὰ καὶ σὲ μᾶς στὴν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή, ρωτοῦσε, μήπως ὁ κάθε Ἐπίσκοπος ἔχει γίνει ἕνας μικρὸς Πάπας, μὲ τὴ δεσποτοκρατία πού ἐπικρατεῖ; Ἢ ὅπως ἕνας ἁγιορείτης μεταφορικά μᾶς ἔλεγε: δὲς-πότης, δηλ. ὁ πότης τῆς μάταιας δόξας.
