Μητροπολίτα,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! κατ' αρχάς, το οποίον προσπαθώ να θυμάμαι καθημερινώς και όχι εποχιακώς ή ευκαιριακώς. Άλλωστε υπήρξε η αφορμή της παρούσης επιστολής.
«... τον άρτον ημών τον επιούσιον ΔΟΣ' ημίν σήμερον...» προσευχόμεθα καθημερινώς, απευθυνόμενοι προς τον Πατέρα Θεόν, όπως ο Λόγος του Θεού δίδαξε κι όπως η Εκκλησία κατηχεί (όταν κατηχούσε, διότι πλέον έχει κατεβάσει μεταξύ πολλών και τα ρολά της κατηχήσεως). Γι αυτό μην παρεξηγηθείς για τον χρησιμοποιούμενον ενικόν προς σε. Άλλωστε ποιός είναι τόσον άφρων, ώστε στερούμενος ταπεινότητος να αποδέχεται πειρασμόν μεγαλυτέρας τιμής από τον Κύριον, προς τον οποίον ΟΥΔΕΙΣ επί γης απευθύνθη στον πληθυντικόν. Παρόμοιον ήταν το επιχείρημα του Αγίου Αμφιλοχίου προς τον ρωμαίον αυτοκράτορα Μέγα Θεοδόσιον, ώστε να "εξαφανίσει" τους αρειανιστές. Οι "καταραμένες" φράγκικες συνήθειες επεκράτησαν αιώνες μετά και συγκερασμένες με την μωαμεθανικήν δουλοπρέπειαν δημιούργησαν μιαν δαιμονικήν κατάστασιν γνωστήν εις τους παροικούντας την Ορθοδοξίαν ως "Ψευτορωμέηκο", πόρρω απέχουσαν από το λαμπρότατον και υπερήφανον ιδεώδες είτε του Αρχαιοελληνισμού είτε ακόμα περισσότερον της Ρωμανίας, ως αντανακλάσεως του Ουρανίου Βασιλείου επί γης. Άλλωστε ακόμα και προς τον φράγκον πάπα-Ρώμης, τον τότε ουσιαστικόν επικυρίαρχον της Βασιλευούσης, απευθυνόμενος ο ενδοξότατος Αυτοκράτωρ Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης, ενικόν χρησιμοποίησεν, αφού ο σεβασμός δεν επιβάλεται με τον πληθυντικόν αλλά εμπνέεται εμπράκτως.
