Στήν Ἁγία Γραφή ἡμέρα τοῦ Κυρίου ὀνομάζεται ἡ ἡμέρα ἐκείνη, πού γιά τούς ἀνθρώπους εἶναι νύχτα φρικτή, γεμάτη αἷμα, καπνό, φόβο, τρόμο, πυρετό, κραυγές καί φωτιά.
Ἀναρωτιέστε πῶς συμβαίνει αὐτό καί γιατί ἔρχεται αὐτή ἡ ἡμέρα;
Μέσα στίς ἄγριες συνθῆκες τοῦ ἀφόρητου πόνου καί τῆς φωτιᾶς
οἱ καλοζωϊσμένοι ἄνθρωποι ὁδηγοῦνται στήν πλήρη ἐπίγνωση, πώς ὁ Θεός εἶναι «τά πάντα» καί ὁ ἄνθρωπος ἕνα «τίποτε».
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἀπευθύνεται στούς Σέρβους ἀδελφούς του
(Τό μήνυμά του εἶναι πανεπίκαιρο γιά ἐμᾶς τούς Ἕλληνες σήμερα)
Μή παροργίζουμε τήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ.
Ἡ καταστροφή μας ἦταν ἀναμενόμενη ἀφοῦ τά σχολεῖα μας ἦταν χωρίς πίστη στόν Θεό, οἱ πολιτικοί μας δέν ἦταν ἔντιμοι, ὁ στρατός μας δέν εἶχε πατριωτισμό καί οἱ κυβερνῆτες μας δέν εἶχαν τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.
Τότε ο άγιος εκείνος άνθρωπος της είπε: «Εσύ μανούλα μου, μάθε καλύτερα τα παιδιά σου πώς να προσεύχονται στον Θεό και εκείνα θα μάθουν αργότερα πιο εύκολα τα γαλλικά».
Στα παιδιά, λοιπόν, πρέπει να διδάσκουμε πρώτα εκείνο που είναι το πιο σπουδαίο επειδή, ό,τι μαθαίνουμε στα νιάτα μας, δύσκολα το ξεχνάμε. Δευτερεύοντα πράγματα μπορούμε να μάθουμε και ύστερα, μα και αν ακόμα ξεχαστούν, δεν είναι μεγάλη η ζημία. Αν, όμως, δεν διδαχθούμε τα σημαντικότερα πράγματα, ή τα διδαχτούμε ελλιπώς, ή τα μάθουμε και ύστερα τα ξεχάσουμε, τότε, οι ήχοι του πιάνου πνίγουν την προσευχή και η γαλλική προφορά χρησιμοποιείται για να κοροϊδέψουμε τους γονείς.
Αυτοί που αρνούνται την ύπαρξη των δαιμονίων, απορρίπτουν το Ευαγγέλιο του Χριστού. Η σκέψη τους ότι δεν υπάρχουν δαιμόνια χαροποιεί τους δαίμονες και θλίβει τους Αγγέλους. Οι πιο αγαπητοί των δαιμόνων είναι αυτοί που λένε πως δεν υπάρχουν δαιμόνια, διότι δια μέσου αυτών οι δαίμονες εύκολα επιτελούν το φονικό τους έργο.