23/Μαϊου εἰναι τα μνημόσυνα δύο μεγάλων μορφών της Ορθοδοξίας.

Πριν λίγες ημέρες  έφυγε μια ψυχή  για τον Παράδεισο η Οσία Γαλακτία (κατά κόσμον Γαλάτια) και κοσμεί ως ευωδιαστό άνθος  τους κήπους του Παραδείσου.

Εκεί κοντά σε ένα άλλο άνθος μυρίπνοο  τον συντοπίτη της  τον Άγιο Ευμένιο Σαριδάκη. Τον άγιο των Αστερουσίων Ορέων απ'όπου πριν αιώνες ο Άγιος Αρσένιος μετέδωσε τη νοερά προσευχή στο  Άγιο Όρος μέσω του Οσίου Γρηγορίου του Σιναϊτου.

Ο άγιος Ευμένιος. Ο φίλος κι εξομολόγος των λεπρών.

Όταν επισκέφθηκαν (ο Γέροντας, π. Ευμένιος Σαριδάκης με μια ομάδα πνευματικών του τέκνων) τον Ζωολογικό Κήπο του Λονδίνου, ο Γέροντας βρέθηκε μπροστά σε μια ινδική τίγρη, πολύ εξαγριωμένη.
Πηδούσε επάνω-κάτω, πίσω από τα συρματοπλέγματα, εβρυχάτο και όλοι στέκονταν σε μεγάλη απόσταση.
Ο πατήρ Ευμένιος την πλησίασε και άρχισε να της λέει:
– Τίγρη, τίγρη, τίγρη μου, ησύχασε τίγρη μου, και την σταύρωνε με το χέρι του.

O AΓΙΟΣ ΤΩΝ ΛΕΠΡΩΝ [23.5] - ΒΙΝΤΕΟ Ο πατήρ Ευμένιος Σαρειδάκης

 

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο

ΓΕΝΙΚΑ - ΚΑΤΑΓΩΓΗ: Ο π. Ευμένιος γεννήθηκε το 1931 στην Εθιά Μονοφατσίου του νομού Ηρακλείου. Η Εθιά, είναι ένα ορεινό χωριό σε υψόμετρο 740μ. Είναι άγονος τόπος, γι΄αυτό κι οι κάτοικοί του μετοίκησαν σ΄ένα χαμηλότερο μέρος, στό χωριό Ροτάσι. Στην Εθιά υπάρχουν δύο εκκλησίες: Η κεντρική είναι αφιερωμένη στην Παναγιά και φυλάσσει θαυματουργό εικόνα της. Εκεί η Παναγία είχε εμφανισθεί σαν γυναίκα ντυμένη στα μαύρα κάποια μέρα, που ο πατήρ Ευμένιος, μικρό παιδί τότε, άναβε τα κανδήλια του ναού, και του είπε: “Έσύ μια μέρα θα γίνεις ιερέας”. Στόν αύλιο χώρο του ναού αυτού, έμελλε να είναι κι ο τάφος, όπου αναπαύεται το σκήνωμα του Οσίου Γέροντα. Ο πατήρ Ευμένιος ήταν γόνος πολυμελούς και πάμπτωχης οικογένειας. Γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 1931. Οι γονείς του, Γεώργιος και Σοφία Σαρειδάκη, ήταν άνθρωποι ευσεβείς και ενάρετοι. Είχαν οκτώ παιδιά, από τα οποία το τελευταίο ήταν ο πατήρ Ευμένιος, που στη βάπτισή του πήρε το όνομα Κωνσταντίνος.

Η ΜΥΡΟΒΛΥΖΟΥΣΑ ΚΟΓΧΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ

Ο μακαριστός Γέροντας π. Ευμένιος Σαριδάκης (1931–1999) ήταν ένας σύγχρονος διορατικός και θαυματουργός άγιος, ο οποίος έδρασε με πολύ μεγάλη αγάπη και αυταπάρνηση στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, συνεχώς δίπλα στον ανθρώπινο πόνο. Μαθητής ο ίδιος και για χρόνια συμπαραστάτης του νεοφανούς αγίου της Εκκλησίας μας, του οσίου Νικηφόρου του Λεπρού (1887–4/1/1964). Ο δε άγιος Νικηφόρος στάλθηκε στα υπεύθυνα χέρια της αγάπης και της στοργικής διακονίας του Γέροντος Ευμενίου από έναν άλλον πάλι σύγχρονο άγιο, τον άγιο Άνθιμο (Βαγιάνο) της Χίου (1869–1960), με προσωπική συστατική επιστολή του τελευταίου.
     Ο Γέροντας, σαν λειτουργός που ήταν στον ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων, δεν έβαζε κανέναν μέσα στο ιερό. Οι θείες Λειτουργίες αυτού του οσίου Γέροντος συνοδεύονταν με το εξαιρετικά σπάνιο και έκτακτο «σημείο» της ευλογίας και της ευδοκίας του Αγίου Θεού: την ευώδη και άφθονη μυροβλυσία του τοίχου της κόγχης του ιερού, εντός του οποίου αυτός λειτουργούσε.

     Διηγείται ένα πνευματικό του παιδί:
     «Κάποτε, μετά τη θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων, ξαφνικά με φώναξε. Εγώ, αν και εσωτερικά θλιμμένος, πήγα. Με πήρε και μ’ έβαλε μέσα. Με παίρνει δίπλα στην αγία Τράπεζα και μου δείχνει την κόγχη. Κοιτάζω... Ο τοίχος ήταν βρεγμένος κι έτρεχε μέχρι κάτω.
     Μου λέει μετά: “Τι θα κάνουμε εδώ;”. Και του λέω: “Γέροντα, θα κάνουμε μία μόνωση απ’ έξω, αφού πρώτα θα περάσουν οι γιορτές, για να μη τραβάει υγρασία”. Μου λέει: “Όχι, ευλογημένε!... Δεν κατάλαβες!...” “Τι δεν κατάλαβα, Γέροντα;”, τον ρωτάω. “Για κοίταξε προσεκτικά!...”, μου λέει. Κοιτάζω κι εγώ. “Αυτό είναι θαύμα!”, μου λέει. “Να, πολλές φορές, όταν αρχίζω τη θεία Λειτουργία, μόλις πω: ‘Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…’, αρχίζει ο τοίχος και στάζει μύρο. Μάλιστα, κάποιες φορές στάζει τόσο πολύ, που τρέχω να τελειώσω τη θεία Λειτουργία, διότι —πού θα πάει;!— σε λίγο θα πλημμυρίσουμε εδώ πέρα!...”.
     Άγγιξα το χέρι μου πάνω στον τοίχο και ήταν πράγματι μύρο!... Ευωδίαζε!!...