«Domine, Quo Vadis?» (Ντόμινε, Κβά Βάντις;). // «Κύριε, ποῦ
πηγαίνεις; Πηγαίνω νά Ξανασταυρωθῶ!»
ΤΟ
ΠΙΟ ΒΕΒΗΛΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ
|
{Διαχρονικές ἐπαναλήψεις}
[Τίποτε καινούργιο]: «Οὐκ ἔστιν πᾶν πρόσφατον // ὑπό
τόν ἥλιον» (Ἐκκλησιαστής,
α’ 9). [Ἀλληγορίες]: [Δέν ὑπάρχει τίποτα καινούριο // κάτω ἀπό τόν ἥλιο.
(Ἐκφράζεται ἡ ἰδέα ὅτι // ὅλα ὅσα συμβαίνουν // ἀποτελοῦν ἐπαναλήψεις
γεγονότων τοῦ παρελθόντος, // τίποτε δέν εἶναι πραγματικά νέο // ἤ πρωτοφανές στόν
κόσμο)]. |
Α. ΜΟΤΙΒΑ ΚΑΙ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
i.
[Ἡ Ἱστορία δέν ἐπαναλαμβάνεται]
Ἡ Ἱστορία, ἁπλώνει περίτεχνα τό διαιώνιο πέπλο
της. Ἡ ἱστορία δέν ἐπαναλαμβάνεται, ἀλλά ἐπανέρχονται τά ἀνάλογα μοτίβα, τά πλαίσια καί οἱ διαδικασίες. Ἕτεροι, διατείνονται πώς, ἡ ἱστορία
συχνάκις ἀντιγράφεται, κάποτε σάν κωμωδία καί κάποτε σάν φάρσα. Δέν
δυνάμεθα νά ἀποφανθοῦμε τί πρόκειται νά διαδραματισθῆ μέ τόν
Ἐπίσκοπο Γρηγόριο, τόν ἐν Περιστερίω, καί τούς μιμητές του, πού ἐξοβελίζουν στανικά
τόν Ἐσταυρωμένο ἀπό τό Ἱ. Βῆμα. Παραβιάζουν ἀνερυθρίαστα, τήν Ἱ. Παράδοσι,
προσβάλλοντας προκλητικά τήν εὐλάβεια τοῦ λαοῦ. Ἀλλά, προκλητικά, καί δέν ἐπαναφέρουν
τόν ἐξόριστο Κύριο, ἀντιτιθέμενοι πρός τήν Ἱεροσυνοδική ἀπόφασι (Ἐγκύκλιος 3095
/ 20-3-25).
Τό Σεπτό Σῶμα τοῦ Κυρίου μας, ἐπάνω στόν
Σταυρό, δέν κρέμαται “νεκρό” ἤ ὡς “νεκρό”, καθότι τῆς Θεότητος οὐδόλως ἐχωρίσθη. Ἡ
θνητότης, ἀποτυπώνεται μόνο εἰς τῶν Παπικῶν, τόν ὡς “Κρεμασμένο” Ἐσταυρωμένο.
Γιά δέ τούς ντόπιους χαλαρούς Νεοπατεριστές μας, πρόκειται γιά ἕναν
Ἐσταυρωμένον, “Μάρκας Ι.Ν.Β.Ι.”.
Ποία θά εἶναι τά ἐπακόλουθα; Ὑφίστανται Ἱστοριογόνα γεγονότα. Τουτέστιν, σημαντικά περιστατικά, πού μεταλλάσσουν τόν ροῦν τῶν πραγμάτων. Γράφουν νεοφανῆ Ἱστορία. Ἀσφαλῶς, καί δέν εἴμεθα αἰχμάλωτοι τῆς Ἱστορίας καί τοῦ μίσους, ἀλλά καταξιωτές της καί ὁραματιστές της. Παλαιές ἐποχές, μά τά γεγονότα τους καί τά σύνορά τους, ἐπικαιροποιοῦνται, ἐπαναλαμβάνονται πιό κοντά. Ὑποστασιοποιοῦν τίς λαμπρές ἐλπίδες μας.
