Πραγματικό γεογονός! Μια ιστορία αγάπης σε κεφαλοχώρι της Λάρισας στο Μεσοπόλεμο και μια πισώπλατη μαχαιριά! Ίλεως1.: [audiobook-ΒΙΝΤΕΟ 8΄]
-Διήγημα-
από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα
Ο Αρίστος είχε έρθει για πρώτη φορά στο κεφαλοχώρι της Θεσσαλίας πριν από τον πόλεμο του Σαράντα. Σίγουρα το χωριό αυτό τού θύμιζε την πατρίδα του τη Σαλονίκη, όπως την έλεγε πάντα,
Βλέποντας
και κάνοντας
Ευνουχισμένοι διανοούμενοι,
μικροί ανίκανοι και τυφλοί κυβερνήτες…
Γιώργος Σεφέρης
Γράφει
ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 98
…κρατία
Με τίτλο μισό κι ανέσωστο, ξεκινώ το πρώτο σημείωμα του παρόντος Καφενείου. Αν ήμουν εργολάβος, θα έλεγα ότι δεν έφτασαν οι πιστώσεις, για να βάλω και το πρώτο συνθετικό της λέξης. Αν ήμουν πολιτικός, θα σας έδινα την υπόσχεση ότι θα τη συμπληρώσω στη δεύτερη τετραετία, με την ολοκλήρωση του προγράμματός μου. Ως καφετζής, όμως, θα είπω την αλήθειαν και μόνον την αλήθειαν. Μία είναι η αιτία: αφήνω στη δική σας διακριτική ευχέρεια να τη συμπληρώσετε, με συνθετικό της επιλογής σας, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τον βασικό τίτλο «βλέποντας και κάνοντας».
20 λόγια από χρυσάφι του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολομού
Σε πολύ μικρή ηλικία έμεινε ορφανός και το 1808 έφυγε για σπουδές στην Ιταλία, με τη συνοδεία του ιταλού δασκάλου του Ρώσση. Επτά χρόνια αργότερα πήρε το απολυτήριο από το Λύκειο της Κρεμόνας και γράφτηκε στο πανεπιστήμιο της Πάβιας, απ’ όπου πήρε το πτυχίο της Νομικής.
Ονομάστηκε Εθνικός ποιητής της Ελλάδας όχι μόνον γιατί έγραψε τον Εθνικό Ύμνο, αλλά και γιατί αξιοποίησε την προγενέστερη ποιητική παράδοση (κρητική λογοτεχνία, Δημοτικό τραγούδι) και ήταν ο πρώτος που καλλιέργησε συστηματικά τη δημοτική γλώσσα και άνοιξε τον δρόμο για τη χρησιμοποίησή της στη λογοτεχνία.
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 97
Εν περιλήψει… συμπερίληψις
Στην ανατολή του καινούργιου χρόνου, ένα άγραφο βιβλίο, με ετικέτα τη νέα χρονολογία στο εξώφυλλό του, βρίσκεται μπροστά μας. Θα καταγραφούν σ’ αυτό όσα θα συμβούν στη ζωή μας, στην κοινωνία μας, στην πατρίδα μας και στην ανθρωπότητα ολόκληρη. Κανένας δεν ξέρει ποια και πόσα γεγονότα θα αποτυπωθούν στις σελίδες του. Γι’ αυτό και κάθε φορά το υποδεχόμαστε και το παραλαμβάνουμε δίνοντας και παίρνοντας ευχές για ό,τι καλύτερο.
Παρακαλώ να
είστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, μη μου προγκήσετε τα πρόβατα!... Χάσαμε τον
πόλεμο, μη χάσουμε και τα πρόβατα!...
Μη θορυβείτε! Μην κάνετε απότομες κινήσεις! Μην ομιλείτε δυνατά! Κοντολογίς μην κάνετε σάλαγο και μου τα σαλαγήσετε!...
Μία από τα ίδια…
Πλησιάζουμε προς τη λήξη του έτους. Άλλοι θα κάνουν απολογισμούς, άλλοι θα μαστορεύουν προϋπολογισμούς κι άλλοι θα ψάχνουν λύσεις κι απαντήσεις στους ατομικούς τους συλλογισμούς.
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 95
Πνιγήκαμε…
Απ’ το κάηκαμαν στο πνί’καμαν... Από τις πυρκαγιές στις πλημμύρες... Από
το ένα κακό στο άλλο. Με ανυπολόγιστες ζημιές και επιπτώσεις:
· Άνθρωποι έχασαν τη
ζωή τους
· Αφανίστηκαν
σπίτια, καλλιέργειες, ζώα, μηχανήματα, περιουσίες, υποδομές
·
Τεράστια
οικολογική καταστροφή του περιβάλλοντος
· Απροσμέτρητη οικονομική ζημία στη χώρα μας και στους πολίτες της
Ας επαναλάβω κι έτσι τον τίτλο, μη διαβάσει το Καφενείο κάνας Αθηναίος (εξ επαρχίας) και δεν ξέρει το: κάηκαμαν… Βλέπετε, από τίτλο σημειώματος που το είχα κάποτε, η επικαιρότης με ανάγκασε να το αναβαθμίσω σε κεντρικό τίτλο. Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω και το καήκαμαν, για να τιμήσω και τη ντοπιολαλιά των χιλιάδων Ηπειρωτών πελατών μου (κυρίως της οροσειράς των Τζουμέρκων) ή το κάηκάμι των καραγκούνηδων της πεδινής Καρδίτσας, οι οποίοι βάζουν δυο τόνους, επειδή καίγονται κι από τις φωτιές κι από τις θερμοκρασίες… Θα μπορούσα, επίσης, να χρησιμοποιήσω άλλες συνώνυμες λέξεις, αλλά το νόημα δεν αλλάζει και πολύ.
Χριστός Ανέστη!
Ας ξεκινήσω σήμερα με τον χαρμόσυνο και θριαμβικό χαιρετισμό, ο οποίος, κατά την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, αντικαθιστά κάθε άλλον χαιρετισμό για σαράντα μέρες, από την Ανάσταση ως την Ανάληψη του Χριστού… Παλιότερα τηρούνταν ευλαβικά και ήταν επινίκιος χαιρετισμός χαράς και ελπίδας αλλά και αναστάσιμης προσδοκίας του γένους στα χρόνια της σκλαβιάς. Τώρα, δεν είμαστε και τόσο συνεπείς στη χρήση του, αφού απομακρυνθήκαμε για διάφορους λόγους από την εθιμική ζωή του λαού μας και χαλαρώσαμε αρκετά σε πολλά πράγματα. Όμως, παραμένει με το ίδιο νόημα και περιεχόμενο, όπως παραμένει και το Πάσχα η κορυφαία γιορτή μας. Πάσχα των Ελλήνων!... «Εορτών εορτή και πανήγυρις εστί πανηγύρεων…».
Οδύνη και ωδίνες
Το πρόσφατο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών σκόρπισε την οδύνη σ’ ολόκληρη τη χώρα. Απέραντη θλίψη…
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ένα κοινό στοιχείο: έχουμε δίκιο!... Όλοι έχουμε δίκιο. Ακόμη και τότε που έχουμε άδικο... Προπαντός όταν έχουμε άδικο!... Διότι τότε ο καθένας μας νομοθετεί τη δική του δικαιοσύνη και επιστρατεύει όσες το μυαλό του ξεφουρνίζει δικαιολογίες...
.jpg)
Τον Καπιτάνιο μας τόνε φέρανε σπίτι σα μπατάρησε μεσοπέλαγα η τρεχαντήρα μας η Βαγγελίστρα. Χριστούγεννα παραμονή έγινε το κακό, μια μαύρη νύχτα, που ξοριάστηκε και βούλιαξε το καράβι ανάμεσα Μόλυβο και Κάβο-Μπαμπά. Χαθήκανε κι οι δυο ναύτες του πατέρα, κι ούτε βρέθηκαν ποτές τα λείψανά τους. Κι α γλίτωσε ατός του, το χρωστούσε στο καραβόσκυλο, τον Καπιτάνιο μας. Σαν μούδιασε πια ο πατέρας χεροπόδαρα, και δεν είχε ανάκαρα να κολυμπήσει, τον άρπαξε ο Καπιτάνιος από το γιακά και κολυμπούσε απόκοντα. Κρατούσε το κεφάλι του έξω από το κύμα, ώσπου ξενερίσανε στην ακρογιαλιά της Ανατολής. Από κείνη τη μέρα, που μας γύρισαν με την ψυχή στα δόντια, που μας γύρισαν με ξένο καράβι, ο πατέρας δε μεταπάτησε πια σε πλεούμενο, κι ο Καπιτάνιος απόμεινε και κείνος στεριανός στο σπίτι μας.
Κομμένη στα δυο, σας τη σερβίρω σήμερα την πρώτη παροιμία. Μισή πάνω απ’
τον χιονισμένο κέδρο και την άλλη μισή αποκάτω. Μη μου πείτε ότι σας ενοχλεί
αυτό!... Άλλοι σας έκοψαν μισθούς και συντάξεις, η κομμένη παροιμία θα σας
πειράξει;… (Ευτυχώς, δεν έκοψα και τη δεύτερη, ώστε να βρεθεί αλλού το συνάχι
κι αλλού η πανούκλα, να γίνει επικίνδυνη διασπορά και να μην ξέρεις από πού να
φυλαχτείς…). Μήπως και τα αναδρομικά σε δόσεις δεν τα παίρνετε; (όταν τα
παίρνετε και πάντοτε τότε που βολεύει αυτούς που τα δίνουν, στην ανομολόγητη
προσπάθειά τους να σας εξαγοράσουν με τα λεφτά σας, για να τους ψηφίσετε…).
Τέλος πάντων... ας είναι κι έτσι!...
Ζήτω η Ελλάδα και καθετί μοναχικό στον κόσμο! Διονύσης Σαββόπουλος
Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 74
Η ζωή τραγούδι θέλει...
Το ζήτημα είναι ποιος έχει κουράγιο να τραγουδήσει. Με αυτά που συμβαίνουν δεν ανοίγει στόμα κανένας. Κι αν ακούει κάποιος τραγούδια, τον κοιτάζουμε περίεργα. Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια... χαρούμενη ατμόσφαιρα, που έλεγε κι ο Ντίνος Ηλιόπουλος.
Όμως, δεν φταίνε αυτά που συμβαίνουν… Είναι μια εύκολη δικαιολογία να το λέμε, αλλά δεν είναι έτσι. Σε κάθε χρονική περίοδο υπάρχουν δυσκολίες και κατά το παρελθόν πολύ σοβαρότερες από τις σημερινές. Δεν ξέρω αν με προσέχετε, μάλλον, αλλού πρέπει να ψάξουμε να βρούμε τις αιτίες…
Το τραγούδι έφυγε από τη ζωή μας. Απομακρύνθηκε χωρίς να το καταλάβουμε και χάσαμε ένα από τα σπουδαιότερα μέσα έκφρασης των συναισθημάτων μας, τη δύναμη που μας έδινε στους αγώνες και στις αγωνίες μας, τη λυτρωτική του συμπαράσταση στα παθήματά μας.
Ας το αναζητήσουμε, για να το επαναφέρουμε και να το βάλουμε πάλι στη θέση του. Θα βρούμε την ευκαιρία και τους τρόπους να το κάνουμε, αρκεί να το θέλουμε και να το προσπαθήσουμε, γιατί δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά όταν φεύγουν τα τραγούδια έρχονται τα παρατράγουδα.
Το ίδιο λέει κι ο Κώστας Κρυστάλλης στο ποίημά του «Τραγούδι της ξενιτιάς»
 11:58 π.μ. (πριν από 15 λεπτά) | | |||
ΕΝΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΟ
(Τέλλος Άγρας)
Θόλωσε το μυαλό μας, θόλωσε κι η καρδιά μας! Είτε λίγο είτε πολύ άλλαξε τον τρόπο που σκέφτεται για όλα τα απλά, τα φυσιολογικά πράγματα. Και μαζί μ` αυτά και για τα σπουδαία, ακόμη και τα ιερά. Αυτά που, κι ένα παιδί ακόμη με καθαρή καρδιά, μπορεί να τα κρατήσει μέσα του με μια θαυμαστή αξιολόγηση και να αποδώσει την αξία και τον σεβασμό που τους πρέπει. Ακούμε ιστορίες από τα παλιά, απλές, ανεπιτήδευτες, γραμμένες με απλοϊκότητα και γελάμε ειρωνικά, λες και εμείς, που τρώμε καθημερινά χίλια δυο σκουπίδια και άχυρα από όλα τα ενημερωτικά και «μορφωτικά μέσα» της εποχής, είμαστε πλέον σε «άλλο επίπεδο»! Και δεν τα υπολογίζουμε, τα θεωρούμε πλέον ξένα για μας, τα ιερά, τα άγια, τα σεβάσμια πράγματα της ιστορίας μας, της ζωής μας! Ε, Τώρα εμείς θα ασχολούμαστε με ψευτοσυναισθηματισμούς και παραμύθια; Εμείς έχουμε ορθή λογική, κρίση, και όνειρα που «πατάνε στη γη» και δεν πετάνε στους αιθέρες! Κρίμα μας! Και πάλι κρίμα!
Θα παραθέσουμε ένα κείμενο του Τέλλου Άγρα (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Ευάγγελου Ιωάννου 1899-1944), όπου μέσα από τη γραφίδα ενός μικρού μαθητή, ανασταίνει και περιγράφει με τρόπο απλοϊκό, τι σημαίνει διαχρονικά, αιώνες τώρα, Έλληνας, αγάπη στη ζωή, στον συνάνθρωπο και στην Πατρίδα!
Βυζαντινοί αντιγραφείς 5/3/2021
(ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΧΙΝΤΖΟΓΛΟΥ-ΑΜΑΣΛΙΔΟΥ ΙΑΤΡΟΣ-ΤΑΚΤΙΚΟ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ )
Στη σκοτεινή βιβλιοθήκη της Μονής αραδιασμένα σε περίοπτη θέση περγαμηνοί κώδικες και παλιά χαρτώα βιβλία, φυλαγμένα από τους αρχαιοκάπηλους και προστατευμένα από τον ήλιο, τη ζέστη και την υγρασία, σε πείσμα του χρόνου επιζούν και φανερώνουν τα μυστικά τους σε λίγους κι εκλεκτούς. Σ’ αυτούς που ξέρουν πολλά και δεν σταματούν να ψάχνουν γι άλλα.