Εἶχε ἔρθει μία μέρα στὰ Καψοκαλύβια ἕνας καλόγερος ἀπὸ κάποιο ψαραδόσπιτο, ποὺ ἤτανε ἀνάμεσα στὸν κάβο Σμέρνα καὶ στὰ Καψοκαλύβια, καὶ τὸν φιλοξένησε ὁ πάτερ Ἰσίδωρος, καὶ γνωρισθήκαμε.
Τὸν λέγανε Νεῖλο, κ’ ἤτανε Μυτιληνιός. Φεύγοντας μὲ προσκάλεσε νὰ πάγω στὸ κελλί του. Σὲ δυὸ-τρεῖς μέρες, πῆγα. Στὸ Ὄρος βλέπει κανένας πολλὰ ἀσυνήθιστα πράγματα καὶ χτίρια, πλὴν τὸ κὲλλὶ τοῦ πάτερ Νείλου ἤτανε ἀπὸ τὰ πιὸ παράξενα.
Δυστοπικό αφήγημα για το προσεχές μέλλον.
Ο δειλινός ήλιος χανότανε αιθέριος πίσω από τον Αγιονορείτικο ουρανό σε εκείνο το σούρουπο και ο πάτερ Παϊσιος με τον Γέροντα Χαραλάμπη ψηλά στην σκήτη, αφού είχαν αποτελέψει τον εσπερινό και τ’αποδείπνι, βγήκανε στην ανθοστόλιστη αυλίτσα που έβλεπε όλο τον ορίζοντα δυτικά μέχρι την Σάρτη.
-Άστα παπα-Χαραλάμπη, σου φέρνω άσχημα νέα !
-Τί δηλαδή; Ρώτησε ο εβδημηντάχρονος και καλοκάγαθος Καλόγηρος με τα πυκνά γκρίζα γένια, που’χε πάνω από μισό αιώνα στον Άθωνα.
-Λένε πως θα γίνει τ’Άγιον Όρος ένα μεγάλο πολυτελές Ρεζόρτ που θα βγάζει αρίφνητα λεφτά να φάνε κι’οι κότες.
-Ψέμματα, πάλι με κοροϊδεύεις.
.jpg)
Συνιστούν «ψυχολογική υποστήριξη» σε όσους φοιτητές
διαβάζουν την αρχαία ελληνική γραμματεία!
του Δημ. Παππά
Η πολιτική ορθότητα στρέφεται τώρα και κατά της ελληνικής μυθολογίας συμπαρασύροντας τους ήρωές της στον πόλεμο που έχει κηρύξει σε κάθε τι παλαιό που δεν συνάδει με την σύγχρονη κουλτούρα των μειονοτήτων.
Η αρχαιοελληνική γραμματεία, στην οποία στηρίχθηκε ο Δυτικός Πολιτισμός, βάλλεται από τα βρετανικά πανεπιστήμια, τα οποία έφθασαν στο σημείο να πιστεύουν ότι φοιτητές τους κινδυνεύουν από το διάβασμα της «Ιλιάδος» και της «Οδύσσειας». Την ώρα που ο οσκαρικός σκηνοθέτης Κρίστοφερ Νόλαν ανακοίνωνε ότι θα σκηνοθετήσει την πιο ακριβή του ταινία έως τώρα, την «Οδύσσεια», με κορυφαίους ηθοποιούς του , το πανεπιστήμιο του Έξετερ συμβουλεύει τους φοιτητές που διαβάζουν ελληνική μυθολογία να αναζητήσουν ψυχολογική στήριξη (!) εάν θεωρήσουν ότι η μελέτη των Ελλήνων θεών και ημίθεων, των μύθων του Αισώπου και των κορυφαίων έργων Ελλήνων συγγραφέων τους ενοχλήσει πάρα πολύ.
Διαβάζει ο Κων/νος Οικονόμου
Ο μαστρο-Παυλάκης είναι ένας μεγάλος τεμπέλης και δεν αγαπάει τη δουλειά. Προτιμά να περνά την ημέρα του στο καπηλειό και να δέχεται κεράσματα, αφού λεφτά δεν έχει! Άλλωστε ποτέ δεν δουλεύει.
Τα νοίκια τα χρωστά, η οικογένεια του δεν έχει φαΐ να φάει και η γυναίκα του τον έδιωξε από το σπίτι. Ο ήρωας μας αυτά τα Χριστούγεννα θα καταλάβει ότι δεν είναι πάντα εύκολη και ευχάριστη η ζωή για τους τεμπέληδες, με ένα πολύ διδακτικό τρόπο! Τα υπόλοιπα στα ακουστικά μας:
Εδώ το AUDIOBOOK-BINTEO: https:// oakhellas.blogspot.com/2024/ 12/audiobook.html
Και εδώ:
Ὅλα προσεύχονται· καὶ γῆ καὶ οὐρανὸς κι ἀστέρια,
Καὶ τὰ πουλιὰ ποὺ ἔχουνε στὰ σύννεφα λημέρια,
Καὶ ὅσα ἔχουνε ζωὴ κι ὅσα ζωὴ δὲν ἔχουν,
Κ’ ἐκεῖνα ὅπου ἕρπουνε, κ’ ἐκεῖνα ὅπου τρέχουν!
Ὅλα προσεύχονται! τῆς γῆς τὸ ταπεινὸ χορτάρι,
Ὁ ἥλιος ὁ περήφανος, τὸ ἀργυρὸ φεγγάρι,
Ἡ θάλασσα, οἱ ρύακες, τὸ δάσος καὶ ἡ βρύση·
Δὲν ἀπομένει τίποτε χωρὶς νὰ προσκυνήσει
Καὶ δίχως νὰ προσευχηθεῖ στοῦ κόσμου τὸν Πατέρα!
Προσεύχεται καὶ ἡ νυχτιά, προσεύχεται κ’ ἡ ‘μέρα,
Κ’ ἡ φλόγα ποὺ σηκώνεται ἀπάνω κι ἀναβαίνει,
Ὅταν στὰ ἔρημα βουνά, φτωχὸ βοσκὸ ζεσταίνει.
Ο κύκλος του 99
από το βιβλίο του
Αργεντινού Χόρχε Μπουκάι:
«Να σου πω μια Ιστορία»
διασκευή – επιμέλεια
παρουσίασης κειμένου
Γιάννης Φρύδας
Ζούσε κάποτε, πριν πολλά χρόνια, ένας
βασιλιάς πολύ θλιμμένος, που είχε έναν υπηρέτη χαρούμενο και αισιόδοξο. Κάθε
πρωί ξυπνούσε τον βασιλιά, πηγαίνοντάς του το πρόγευμα, τραγουδούσε χαρούμενα
στιχάκια, του έκανε αστείους μορφασμούς. Στο κεφάτο πρόσωπό του υπήρχε πάντα ένα
μεγάλο φωτεινό χαμόγελο,
αλλά και όλη του
η ζωή ήταν ήρεμη και ευτυχισμένη.
Κάποια μέρα ο βασιλιάς δεν άντεξε και τον ρώτησε:
─ Ποιο είναι το μυστικό σου;
─ Ποιο μυστικό, Μεγαλειότατε;
Τελευταίο
Καφενείο
Καλά τα λέει ο Γιάννης μας,
μα δεν τ’ ακούει η χώρα.
(παροιμία)
Γράφει
ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 99
99 Καφενεία
Όσα κόβει ο λύκος!...
Κατά την παράδοση, αν μπει ο λύκος στο κοπάδι, μπορεί να θανατώσει έως και 99 πρόβατα. Άμα φτάσει τα 100, λένε ότι σκάζει. Θα πεις, ξέρει ο λύκος να μετράει; Αν ήξερε, θα γινόταν λογιστής ή εφοριακός και δε θα καθόταν να μαλώνει με τα τσοπανόσκυλα και να μαζεύει κατάρες κι αναθέματα απ’ τους κτηνοτρόφους. Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για το πιο αιμοβόρο ζώο, μετά τους εφοριακούς εννοείται. Διότι ο λύκος μπορεί να σου αφανίσει το κοπάδι, αλλά θα σου αφήσει την κάπα και την κλίτσα. Έτσι και μπει εφοριακός στην επιχείρηση… «κλάψε με, μάνα, κλάψε με!»… Δε σου φτάνει ούτε η στάνη του Μαλαμούλη και του Ντεληδήμου μαζί. Ο παροιμιώδης στίχος «Στου Ντεληδήμου το μαντρί ούτε γάλα ούτε τυρί», που είναι ιδιαίτερα γνωστός στα αγραφιώτικα χωριά, βρίσκει την εξήγησή του. Κάποιος εφοριακός πέρασε κι από εκεί. Τα υπόλοιπα τα αντιλαμβάνεστε…
Πραγματικό γεογονός! Μια ιστορία αγάπης σε κεφαλοχώρι της Λάρισας στο Μεσοπόλεμο και μια πισώπλατη μαχαιριά! Ίλεως1.: [audiobook-ΒΙΝΤΕΟ 8΄]
-Διήγημα-
από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα
Ο Αρίστος είχε έρθει για πρώτη φορά στο κεφαλοχώρι της Θεσσαλίας πριν από τον πόλεμο του Σαράντα. Σίγουρα το χωριό αυτό τού θύμιζε την πατρίδα του τη Σαλονίκη, όπως την έλεγε πάντα,
Βλέποντας
και κάνοντας
Ευνουχισμένοι διανοούμενοι,
μικροί ανίκανοι και τυφλοί κυβερνήτες…
Γιώργος Σεφέρης
Γράφει
ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 98
…κρατία
Με τίτλο μισό κι ανέσωστο, ξεκινώ το πρώτο σημείωμα του παρόντος Καφενείου. Αν ήμουν εργολάβος, θα έλεγα ότι δεν έφτασαν οι πιστώσεις, για να βάλω και το πρώτο συνθετικό της λέξης. Αν ήμουν πολιτικός, θα σας έδινα την υπόσχεση ότι θα τη συμπληρώσω στη δεύτερη τετραετία, με την ολοκλήρωση του προγράμματός μου. Ως καφετζής, όμως, θα είπω την αλήθειαν και μόνον την αλήθειαν. Μία είναι η αιτία: αφήνω στη δική σας διακριτική ευχέρεια να τη συμπληρώσετε, με συνθετικό της επιλογής σας, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τον βασικό τίτλο «βλέποντας και κάνοντας».
20 λόγια από χρυσάφι του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολομού
Σε πολύ μικρή ηλικία έμεινε ορφανός και το 1808 έφυγε για σπουδές στην Ιταλία, με τη συνοδεία του ιταλού δασκάλου του Ρώσση. Επτά χρόνια αργότερα πήρε το απολυτήριο από το Λύκειο της Κρεμόνας και γράφτηκε στο πανεπιστήμιο της Πάβιας, απ’ όπου πήρε το πτυχίο της Νομικής.
Ονομάστηκε Εθνικός ποιητής της Ελλάδας όχι μόνον γιατί έγραψε τον Εθνικό Ύμνο, αλλά και γιατί αξιοποίησε την προγενέστερη ποιητική παράδοση (κρητική λογοτεχνία, Δημοτικό τραγούδι) και ήταν ο πρώτος που καλλιέργησε συστηματικά τη δημοτική γλώσσα και άνοιξε τον δρόμο για τη χρησιμοποίησή της στη λογοτεχνία.
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 97
Εν περιλήψει… συμπερίληψις
Στην ανατολή του καινούργιου χρόνου, ένα άγραφο βιβλίο, με ετικέτα τη νέα χρονολογία στο εξώφυλλό του, βρίσκεται μπροστά μας. Θα καταγραφούν σ’ αυτό όσα θα συμβούν στη ζωή μας, στην κοινωνία μας, στην πατρίδα μας και στην ανθρωπότητα ολόκληρη. Κανένας δεν ξέρει ποια και πόσα γεγονότα θα αποτυπωθούν στις σελίδες του. Γι’ αυτό και κάθε φορά το υποδεχόμαστε και το παραλαμβάνουμε δίνοντας και παίρνοντας ευχές για ό,τι καλύτερο.
Παρακαλώ να
είστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, μη μου προγκήσετε τα πρόβατα!... Χάσαμε τον
πόλεμο, μη χάσουμε και τα πρόβατα!...
Μη θορυβείτε! Μην κάνετε απότομες κινήσεις! Μην ομιλείτε δυνατά! Κοντολογίς μην κάνετε σάλαγο και μου τα σαλαγήσετε!...
Μία από τα ίδια…
Πλησιάζουμε προς τη λήξη του έτους. Άλλοι θα κάνουν απολογισμούς, άλλοι θα μαστορεύουν προϋπολογισμούς κι άλλοι θα ψάχνουν λύσεις κι απαντήσεις στους ατομικούς τους συλλογισμούς.
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 95
Πνιγήκαμε…
Απ’ το κάηκαμαν στο πνί’καμαν... Από τις πυρκαγιές στις πλημμύρες... Από
το ένα κακό στο άλλο. Με ανυπολόγιστες ζημιές και επιπτώσεις:
· Άνθρωποι έχασαν τη
ζωή τους
· Αφανίστηκαν
σπίτια, καλλιέργειες, ζώα, μηχανήματα, περιουσίες, υποδομές
·
Τεράστια
οικολογική καταστροφή του περιβάλλοντος
· Απροσμέτρητη οικονομική ζημία στη χώρα μας και στους πολίτες της
Ας επαναλάβω κι έτσι τον τίτλο, μη διαβάσει το Καφενείο κάνας Αθηναίος (εξ επαρχίας) και δεν ξέρει το: κάηκαμαν… Βλέπετε, από τίτλο σημειώματος που το είχα κάποτε, η επικαιρότης με ανάγκασε να το αναβαθμίσω σε κεντρικό τίτλο. Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω και το καήκαμαν, για να τιμήσω και τη ντοπιολαλιά των χιλιάδων Ηπειρωτών πελατών μου (κυρίως της οροσειράς των Τζουμέρκων) ή το κάηκάμι των καραγκούνηδων της πεδινής Καρδίτσας, οι οποίοι βάζουν δυο τόνους, επειδή καίγονται κι από τις φωτιές κι από τις θερμοκρασίες… Θα μπορούσα, επίσης, να χρησιμοποιήσω άλλες συνώνυμες λέξεις, αλλά το νόημα δεν αλλάζει και πολύ.