ΜΝΗΜΗ ΑΛΩΣΕΩΣ ΣΤΟ ΙΕΡΟ ΚΟΙΝΟΒΙΟ ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ
Στό Ἱερό Κοινόβιο Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου Πενταλόφου Παιονίας Κιλκίς, Μετόχι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας Ἁγίου Ὄρους, τήν Τρίτη 28 Μαΐου 2024 πραγματοποιήθηκε ἡ ἐτήσια ἐκδήλωση γιά τίς Ἀλησμόνητες Πατρίδες μέ ἀφορμή τήν ἀποφράδα ἡμέρα τῆς ἅλωσης τῆς Πόλης. Κανονικά ἡ ἐκδήλωση τελεῖται στίς 29 Μαΐου, ἀλλά ἐπειδή φέτος ἐκείνη ἡ ἡμέρα ἔπεσε Μεσοπεντηκοστή, ἡ ἐκδήλωση μετετέθη μία μέρα πρίν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Τίποτε, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε τυχαῖο στὸν κόσμο. Οὔτε μιὰ σταγόνα νεροῦ οὔτε ἕνα φύλλο ἀπὸ τὰ δέντρα δὲν πέφτει χωρὶς κάποια αἰτία. Κάθε πρᾶγμα ἢ γεγονὸς ἔχει τὴν αἰτία του. Ὁ νόμος τῆς αἰτιότητος εἶνε παγκόσμιος. Ἡ αἰτία ἐπιφέρει ἀποτέλεσμα, καὶ τὸ ἀποτέλεσμα προϋποθέτει αἰτία, καὶ τὸ ἀποτέλεσμα γίνεται αἰτία ἑνὸς νέου ἀποτελέσματος. Δημιουργεῖται ἔτσι μία μακρὰ ἁλυσίδα ἀπὸ αἰτίες καὶ ἀποτελέσματα, ποὺ ἐλάχιστοι μόνο κρίκοι της εἶνε ὁρατοί· οἱ ὑπόλοιποι κρύβονται ὅπως οἱ κρίκοι μιᾶς ἁλυσίδας ποὺ ῥίχνεται στὰ βαθειὰ τῆς θαλάσσης.
Ντοκιμαντέρ για την κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Αφηγητής είναι ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Stretensky και Επίσκοπος Τύχων, Σεβκούνωφ.
Η κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Το τελευταίο μάθημα. ''Τα πιο προικισμένα μυαλά του Βυζαντίου με λύπη παρατηρούσαν την βαθμιαία καταστροφή της αυτοκρατορίας, αλλά κανείς πια δεν άκουγε την φωνή τους.
ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου
για την ανάγκη μετανοίας ως μήνυμα από τη θλιβερή επέτειο της Αλώσεως της Κωνσταντινούπολης
Στόμιο Λαρίσης, Δ105Β 28-5-1994
Σήμερα, αγαπητοί μου, έχουμε μια πολύ θλιβερή επέτειο, την 29η Μαΐου 1453. Άραγε τη θυμηθήκαμε; Ότι είναι πάρα πολύ σπουδαίο να έχουμε μία μνήμη ιστορική, μόλις και ανάγκη να το πει κανείς· διότι, εάν έχουμε πάντοτε αυτήν την ιστορική μνήμη, μπορούμε πάντοτε, έχοντάς τη ως βοηθό και διδάσκαλο, να αποφεύγουμε εκείνα τα οποία στο παρελθόν μάς προξένησαν ζημιά, να πράττουμε όμως εκείνα τα οποία στο παρελθόν αποδείχτηκαν σωστά. Έτσι, όπως αντιλαμβάνεστε, πάντοτε μία επέτειος, είτε χαρούμενη, είτε θλιβερή έχει πολλά να διδάξει. Αναρωτηθήκαμε γιατί χάσαμε το Βυζάντιο; Διότι σαν και σήμερα, το 1453, ἑάλω ἡ Πόλις… Κατελήφθη η Πόλις. Τη χάσαμε την Πόλη. Και η Πόλη δεν ήταν απλώς μόνο η Κωνσταντινούπολη, ήταν η πρωτεύουσα του απεράντου εκείνου βυζαντινού κράτους, το οποίο λίγο-λίγο φαγώθηκε και έμεινε μόνο μία πόλις, ως κράτος, μόνο μία πόλις, και αυτή η πόλις έπεσε αυτήν την ημερομηνία.
Η συγκινητική ιστορία του Μεγάλου Δούκα Λουκά Νοταρά, που προτίμησε το μαρτύριο αντί να παραδώσει τον δεκατετράχρονο γιο του στην ασέλγεια του Σουλτάνου ζήτησε να θανατωθεί πρώτα ο γιος του και έπειτα ο ίδιος…
«Κατασκευάζεται» ένας νέος, κυνικός λαός, μηδενικής εθνικής μνήμης
Μεγάλη μέρα η σημερινή.
Ημέρα μνήμης. Ημέρα αναστοχασμού. Ημέρα εθνικής ταυτότητας. Παρότι, όμως, έχει επικρατήσει δεκαετίες τώρα να
ονομάζεται «αποφράς», επιτρέψτε μου να κάνω σήμερα μια διαφορετική προσέγγιση.
Αντί των κλασικών «σώπασε, κυρα-Δέσποινα, και μην πολυδακρύζεις», επιλέγω να
αξιοποιήσω το τιμητικό βήμα που μου παραχώρησαν το Σάββατο το απόγευμα ο
Σύλλογος Επιστημόνων Χαλανδρίου «Ευριπίδης» και ο Σύνδεσμος Μικρασιατών
Κωνσταντινουπολιτών «Ρίζες» για να κάνουμε μαζί μία διπλή άσκηση. Ασκηση
εθνικής αυτοπεποίθησης και άσκηση εθνικού προβληματισμού.
Εχουμε, άραγε, αναρωτηθεί γιατί κάθε χρόνο τέτοια μέρα διεξάγονται φιέστες στην Κωνσταντινούπολη; Γιατί γίνονται αναπαραστάσεις της Αλώσεως στην τουρκική τηλεόραση; Εχουμε συνειδητοποιήσει γιατί τόσο πολύ πανηγυρίζουν οι γείτονες που μετέτρεψαν την Αγία Σοφία σε τζαμί; Να σας πω!
Δ105Β/28-5-1994 ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου
για την ανάγκη μετανοίας ως μήνυμα από τη θλιβερή επέτειο της Αλώσεως της Κωνσταντινούπολης
Στόμιο Λαρίσης, Δ 105 Β 28-5-1994
Σήμερα, αγαπητοί μου, έχουμε μια πολύ θλιβερή επέτειο, την 29η Μαΐου 1453. Άραγε τη θυμηθήκαμε; Ότι είναι πάρα πολύ σπουδαίο να έχουμε μία μνήμη ιστορική, μόλις και ανάγκη να το πει κανείς· διότι, εάν έχουμε πάντοτε αυτήν την ιστορική μνήμη, μπορούμε πάντοτε, έχοντάς τη ως βοηθό και διδάσκαλο, να αποφεύγουμε εκείνα τα οποία στο παρελθόν μάς προξένησαν ζημιά, να πράττουμε όμως εκείνα τα οποία στο παρελθόν αποδείχτηκαν σωστά. Έτσι, όπως αντιλαμβάνεστε, πάντοτε μία επέτειος, είτε χαρούμενη, είτε θλιβερή έχει πολλά να διδάξει. Αναρωτηθήκαμε γιατί χάσαμε το Βυζάντιο; Διότι σαν και σήμερα, το 1453, ἑάλω ἡ Πόλις… Κατελήφθη η Πόλις. Τη χάσαμε την Πόλη. Και η Πόλη δεν ήταν απλώς μόνο η Κωνσταντινούπολη, ήταν η πρωτεύουσα του απεράντου εκείνου βυζαντινού κράτους, το οποίο λίγο-λίγο φαγώθηκε και έμεινε μόνο μία πόλις, ως κράτος, μόνο μία πόλις, και αυτή η πόλις έπεσε αυτήν την ημερομηνία.
Ρωτήσαμε λοιπόν για ποιο λόγο έπεσε το Βυζάντιο; Εάν κάναμε αυτήν την αυτοκριτική και την κάναμε πάντοτε μέσα στην ιστορία, αλήθεια δεν θα κινδυνεύαμε να υποστούμε και νέες αλώσεις, και μάλιστα, αν θέλετε, και από τους ιδίους εχθρούς. Αγαπητοί μου, εκείνο που έκανε το Βυζάντιο να πέσει ήταν η αμαρτία.
Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.
1. Τό θαῦμα τῆς ἐπιβίωσης τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατά τήν Τουρκοκρατία.
Εἶναι πλέον κατασταλαγμένη καί γενικά ἀποδεκτή ἡ ἱστορική ἐκτίμηση, σύμφωνα μέ τήν ὁποία τά ἔθνη χάνονται, ὄχι ὅταν χάσουν τήν κρατική τους ὑπόσταση, τό σῶμα τους, ἀλλά ὅταν χάσουν τόν πολιτισμό τους, τήν ψυχή τους. Ἦταν συγκλονιστική ἡ ἐντύπωση πού προκλήθηκε στόν τότε γνωστό κόσμο ἀπό τήν εἴδηση τῆς ἁλώσεως τῆς Πόλης. Ἡ ὑπερχιλιετής ἔνδοξη χριστιανική αὐτοκρατορία, πού τόσο μεγαλόπνοα θεμελίωσε ὁ Μ. Κωνσταντῖνος, ἐξέπνευσε μαζύ μέ τήν τελευταία πνοή ἑνός ἄλλου Κωνσταντίνου, τοῦ Παλαιολόγου, πού ἐπάξια ὑπεράσπισε τήν τιμή καί τό μεγαλεῖο της πέφτοντας ἡρωϊκά σέ ἕνα ἄνισο ἀγώνα. Ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία κατά θεία ρύθμιση κουβαλοῦσε ἐνσωματωμένο μέσα της τόν Ἑλληνισμό, διέτρεχε θανάσιμο κίνδυνο. Γιατί δέν ἐπρόκειτο ἁπλῶς γιά τό τέλος ἑνός κράτους· θά δοκιμαζόταν τώρα σκληρά ἡ ἀντοχή τῆς ὀρθόδοξης πίσης, ἡ ὁποία ἐγονιμοποίησε καί διεμόρφωσε τόν ὀρθόδοξο πολιτισμό μέσα στά κρατικά ὅρια τῆς Ρωμανίας, συγχρόνως ὅμως ἐπέδρασε ἀποφασιστικά στήν ἱστορική πορεία καί ἐξέλιξη μεγάλων ἐθνῶν, τῶν σλαβικῶν. Θά ἐπεβίωνε ἆραγε τό πνεῦμα, ἡ ψυχή αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ, ἔστω καί ἄν ὁ κρατικός φορέας του ἔπαυε πλέον νά ὑπάρχει;
Ήταν 29 Μαΐου του 1453, όταν ακούστηκε η σπαρακτική κραυγή: «Εάλω η Πόλις Σου, Θεοτόκε». Αμέσως όμως ο λαός μας, παρηγορώντας το «Ρόδον το Αμάραντο» της Ορθοδοξίας, ρίχνοντας και τον σπόρο της αντίστασης και της ανάστασης του Γένους, διαλαλεί: «Σώπασε κυρά-Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι». Και ήρθανε χρόνοι δίσεκτοι: 400 χρόνια, 500 για τον βόρειο και εκείθεν του Αιγαίου Ελληνισμό κρατά η αιχμαλωσία, η θηριώδης σκλαβιά.
Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.
1. Τό θαῦμα τῆς ἐπιβίωσης τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατά τήν Τουρκοκρατία.
Εἶναι πλέον κατασταλαγμένη καί γενικά ἀποδεκτή ἡ ἱστορική ἐκτίμηση, σύμφωνα μέ τήν ὁποία τά ἔθνη χάνονται, ὄχι ὅταν χάσουν τήν κρατική τους ὑπόσταση, τό σῶμα τους, ἀλλά ὅταν χάσουν τόν πολιτισμό τους, τήν ψυχή τους. Ἦταν συγκλονιστική ἡ ἐντύπωση πού προκλήθηκε στόν τότε γνωστό κόσμο ἀπό τήν εἴδηση τῆς ἁλώσεως τῆς Πόλης. Ἡ ὑπερχιλιετής ἔνδοξη χριστιανική αὐτοκρατορία, πού τόσο μεγαλόπνοα θεμελίωσε ὁ Μ. Κωνσταντῖνος, ἐξέπνευσε μαζύ μέ τήν τελευταία πνοή ἑνός ἄλλου Κωνσταντίνου, τοῦ Παλαιολόγου, πού ἐπάξια ὑπεράσπισε τήν τιμή καί τό μεγαλεῖο της πέφτοντας ἡρωϊκά σέ ἕνα ἄνισο ἀγώνα. Ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία κατά θεία ρύθμιση κουβαλοῦσε ἐνσωματωμένο μέσα της τόν Ἑλληνισμό, διέτρεχε θανάσιμο κίνδυνο. Γιατί δέν ἐπρόκειτο ἁπλῶς γιά τό τέλος ἑνός κράτους· θά δοκιμαζόταν τώρα σκληρά ἡ ἀντοχή τῆς ὀρθόδοξης πίσης, ἡ ὁποία ἐγονιμοποίησε καί διεμόρφωσε τόν ὀρθόδοξο πολιτισμό μέσα στά κρατικά ὅρια τῆς Ρωμανίας, συγχρόνως ὅμως ἐπέδρασε ἀποφασιστικά στήν ἱστορική πορεία καί ἐξέλιξη μεγάλων ἐθνῶν, τῶν σλαβικῶν. Θά ἐπεβίωνε ἆραγε τό πνεῦμα, ἡ ψυχή αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ, ἔστω καί ἄν ὁ κρατικός φορέας του ἔπαυε πλέον νά ὑπάρχει;
