«"Πληροφορία" από σύγχρονους Γέροντες, ή ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ από την Αγία Γραφή, τη διδασκαλία και το βίος των Αγίων και από τις Συνόδους της Εκκλησίας;

Του Νικόλα Ζώτου

Τοῦ  Ἰωάννη Ρίζου

Το παρόν άρθρο που αναδημοσιεύσαμε από το ekklisiaonline, δυστυχώς ανακαλύψαμε ότι είναι «κλεψίτυπο»!  Ο πραγματικὸς συγγραφέας του είναι άλλος. Ανήκει στον κ. Ιωάννη Ρίζο και υπάρχει στο βιβλίο του "Ληστες της Θ. Διδασκαλιας", Β΄ Μερος σελ. 181.

Παρουσιάσαμε δεκάδες περιπτώσεις Αγίων

και Ομολογητών που αποτειχίστηκαν

και παραλείψαμε πολλές περισσότερες.

Γιατί δεν αποτειχίστηκαν οι σύγχρονοι Άγιοι

   Κάποιοι περιμένουν κάποιους πράγματι άγιους Γέροντες να πάρουν «πληροφορία» από τον Θεό για να σημάνουν την Αποτείχιση. Θέλω να καταγράψω ότι πουθενά δεν συνάντησα οι πρωταγωνιστές των αποτειχίσεων να δηλώνουν ότι προέβησαν σε Αποτείχιση επειδή έλαβαν «πληροφορία» από τον Θεό. Οδηγός τους ήταν η Αγία Γραφή, η διδασκαλία και ο βίος των Αγίων, οι Σύνοδοι και οι Ιεροί Κανόνες. Αυτή η «πληροφορία» από τον Θεό! 

    Σήμερα όμως δεν μας συμφέρει και πολύ να διδασκόμαστε από την ανόθευτη Πατερική διδασκαλία και ψάχνουμε για κάποιες βολικές λύσεις και διεξόδους. Συχνά αυτές τις διεξόδους μας τις προσφέρουν γέροντες και παιδαριογέροντες της εποχής μας.

   

 Γράφει ο π. Διονύσιος Τάτσης:

  «Γέμισε η Εκκλησία μας με «Γέροντες» … «Συνήθως είναι ιερομόναχοι, αλλά και κοσμικοί αρχιμανδρίτες, που έχουν διαβάσει πολλά για τους πραγματικούς Γέροντες και αναμασώντας τους λόγους τους ή διηγούμενοι τα του βίου τους, δημιουργούν ψευδαισθήσεις στους ανυποψίαστους και αποκτούν και οι ίδιοι φήμη εναρέτου και θεοφώτιστου γέροντα, ενώ δεν έχουν κανένα από τα γνωρίσματα των αγίων Γερόντων. 

Ὁ γεροντισμὸς ὡς δούρειος ἵππος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ 'Αγρυ­­­­πνοῦσιν αὐτοὶ ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες;

Ὁ Χριστὸς ἀποτελεῖ τὸ ὕψιστο παράδειγμα αὐτοῦ τοῦ λόγου «πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ᾿ ὡς σύ... γενηθήτω τὸ θέλημά σου» (Ματθ. 26, 23).

  Ὅταν ὁ Ἀπόστολος μᾶς διδάσκει καὶ προτρέπει «Ἀδελφοί, πείθεσθε τοῖς ἡ­γουμένοις ὑμῶν καὶ ὑ­πεί­­κετε» (Ἑβρ. 13, 17) θέτει μία προϋπόθεση·  «αὐτοὶ γὰρ ἀγρυ­­­­πνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες». .

Ὁ γεροντισμὸς ὡς δούρειος ἵππος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Δύο εἶναι οἱ χῶροι πνευματικῆς πορείας καὶ βίωσης τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς γιὰ τοὺς χριστιανούς. Ἡ ἐνορία, ἡ τοπικὴ δηλ. ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ μοναστῆρι. Ἡ ἐνορία εἶναι τὸ θεμελιῶδες κύτταρο τοῦ μυστηριακοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ μοναστῆρι εἶναι ὁ θυσιαστικὸς τόπος καὶ προπαντός ἐπιλογὴ καὶ ἀπόδειξη  τῆς ἀποκλειστικῆς ἀγάπης τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Βασιλεία Του. Χριστιανὸς γίνεται ὁ ἄνθρωπος ἀγαπώντας καὶ ὁμολογώντας τὸν Χριστό. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ὁμολογία δὲν βιώνεται παρὰ μόνον μέσα σὲ πνεῦμα ἀπόλυτης καὶ ἀληθινῆς ἐλευθερίας. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἀλήθεια καὶ ἐλευθερία. Ὅποιος ἀγαπᾶ καὶ ἀναζητᾶ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἐλευθερία, εἶναι τοῦ Χριστοῦ ἀκόμα καὶ ἂν δὲν τὸ συνειδητοποιεῖ. 

Κάποτε αὐτὴ ἡ ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας θὰ τὸν ὁδηγήσει στὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ και στὸ βίωμα τῆς ἀληθινῆς ἀλήθειας καὶ ἐλευθερίας, τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Γιὰ τὴν ἀσφαλῆ διατήρηση τοῦ βιώματος τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, γιὰ τὸν πόλεμο τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν παθῶν καὶ γιὰ τὴν ἀποφυγὴ τῆς πλάνης καὶ τῆς πτώσης βοηθάει τὸν μοναχὸ ὁ γέροντας καὶ τὸν λαϊκὸ ὁ πνευματικός.

Ὁ πνευματικός/γέροντας ὡς τύπος Χριστοῦ καὶ κάνοντας ὁ ἴδιος ὑπακοὴ στὸν Χριστό, ἀποδέχεται ἐλεύθερα, ἑκούσια καὶ ὑπεύθυνα νὰ ἀγρυπνεῖ καὶ νὰ καθοδηγεῖ μὲ σεβασμὸ τὸ πνευματικό του παιδί στὸν δρόμο πρὸς τὴν σωτηρία του καὶ προσφέρει – πάντα μὲ γνώμονα τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ νὰ δώσουν καὶ τὴν ζωή τους γιὰ τὸ ποίμνιό Του– τὰ πάντα γιὰ νὰ τὴν κερδίσει. Ὁ πνευματικός/γέροντας φροντίζει καὶ μεριμνᾶ, ὥστε οἱ ψυχὲς τῶν πνευματικῶν του τέκνων, παρὰ τὶς ἀδυναμίες τους, νὰ γεμίσουν μὲ χάρη καὶ λόγο Χριστοῦ. Εἶναι τεράστιο τὸ βάρος καὶ ἡ εὐθύνη τοῦ πνευματικοῦ/γέροντα καὶ γιὰ αὐτὸ πολλοί, σοφὰ καὶ ἀπὸ ταπείνωση, διστάζουν νὰ ἀναλάβουν τέτοιο τρομερὸ ἔργο.

Στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ τῶν τελευταίων δεκαετιῶν ὅμως, ἔχει ἐμφανισθεῖ ἕνα φαινόμενο ποὺ προκαλεῖ τραγικὰ λάθη καὶ πλάνες, τὸ φαινόμενο τοῦ γεροντισμοῦ. Ὅταν μιλοῦμε γιὰ τὸν γεροντισμό, ἐννοοῦμε τὴν διαστρέβλωση, τὴν ἐκμετάλλευση καὶ παράλληλα τὴν ἄρνηση τοῦ εὐλογημένου, μυστηριακοῦ χαρακτῆρα τῆς πνευματικῆς σχέσης πατέρα καὶ τέκνου, ποὺ συναντᾶμε στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ ἡ ὁποία βασίζεται στὴν ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς. Ὅπως ἡ διαστρέβλωση καὶ ἡ ἐκμετάλλευση ἀκόμα καὶ ἑνὸς λόγου τοῦ Εὐαγγελίου ἀποτελεῖ αὐτομάτως καὶ ἄρνηση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καὶ ὁ γεροντισμὸς ὡς διαστρέβλωση τῆς πνευματικῆς πατρότητας ἀποτελεῖ ἄρνηση τῆς ὑγιοῦς σχέσης πνευματικοῦ πατέρα καὶ πνευματικοῦ τέκνου μὲ σκοπὸ τὴν κατάργηση τῆς θεοδώρητης ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, τῆς ὁποίας μέγιστη ἔκφραση ἀποτελεῖ ἡ ὑπακοή.