Ουδενα πλεον ενοχλει η διαστρέβλωση της ζωής και της διδασκαλίας των Αγίων μας, όπως του αγίου Μαξίμου που εορτάζουμε!

http://paterikiparadosi.blogspot.gr/

Κείμενο τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

   Πρῶτα οἱ Οἰκουμενιστές, στὴ συνέχεια οἱ μετα-πατερικοὶ θεολόγοι καὶ τώρα οἱ Ἀντι-Οἰκουμενιστὲς διαστρεβλώνουν συστηματικά (μὲ τὴν ὁλόθερμη στήριξη τῶν πνευματικῶν τους τέκνων –γιὰ νὰ μὴν θιγεῖ ἡ «ὁμάδα» μας) τὴν Ἱερή μας Παράδοση. Καὶ τὴν διαστρεβλώνουν ἀπὸ σκοποῦ. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλ’ ἔχουν τὸ θράσσος νὰ συστήνουν ὁμόνοια γιὰ τὸ καλὸ τοῦ ἀγῶνος, τάχα, ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡσὰν ἕνας ἀγώνας νὰ ἔχει εὐλογία ἀπὸ τὸ Θεὸ, ὅταν στηρίζεται στὴν ἀπάτη καὶ τὴ διαστρέβλωση. Καὶ μιλοῦν γιὰ ὁμόνοια, ἀντὶ νὰ ζητήσουν ἀπὸ τοὺς Γέροντές τους νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὸ θέμα, καὶ νὰ ξεκαθαρίσουν ἐπιτέλους: Σὲ ποιόν ὑπακούει ὁ Πειραιῶς καὶ ὁ π. Βασίλειος Παπαδάκης καὶ ἀνενόχλητοι παραχαράσσουν τὰ κείμενα καὶ διαστρέφουν τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων; Ὁ Πειραιῶς τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου καὶ π. Βασίλειος τοῦ αγίου Μαξίμου (καὶ ὄχι μόνο).

Παραθέτουμε ἕνα ἀκόμα κείμενο ἀπὸ τὸ γνωστὸ βιβλίο γιὰ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα καὶ τὴ Διακοπὴ Μνημοσύνου τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ.  Μὲ τὸ κείμενο αὐτὸ τοῦ π. Εὐθυμίου, ποὺ ἀναλύει τὴ στάση τοῦ ἁγίου Μαξίμου ἀπέναντι στὴν αἵρεση τῆς ἐποχῆς του, φαίνεται ἄλλη μιὰ φορὰ ἡ διγλωσσία καὶ ἡ διαστρέβλωση τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀπὸ τοὺς Εἰσηγητὲς τῆς σχετικῆς Ἡμερίδος τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς καὶ ἰδιαίτερα τοῦ π. Βασ. Παπαδάκη, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι ὁ Ἅγιος γιὰ πολλὰ χρόνια (παρὰ τὴν ὕπαρξη τῆς αἱρέσεως) ἐπικοινωνοῦσε ἐκκλησιαστικὰ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς του! Αὐτὴ ἡ θεωρία βολεύει τοὺς ἀντι-Οἰκουμενιστές, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἐπικοινωνία τους μὲ τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους, καὶ ἄρα τὴν συμπόρευσή τους μὲ τὸν Οἰκουμενισμό(!) τὸν ὁποῖο κατὰ τὰ ἄλλα τὸν «πολεμοῦν» μὲ χαρτοπόλεμο.   "Π. Π."

Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής
καὶ ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου

Τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

Αναφερόμενοι στή συνέχεια στήν διαχρονική ἐφαρμογή τοῦ 15ου ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου θά παρουσιάσωμε τόν ἅγ. Μάξιμο τόν ὁμολογητή, σύμφωνο ἀπόλυτα καί αὐτόν μέ τόν ἐν λόγῳ Κανόνα.

Εἶναι ἄξιον προσοχῆς καί πρέπει νά ἀναφερθῆ ὅτι ὅλη σχεδόν ἡ ζωή τοῦ ὁσίου Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ ἦτο ἕνας συνεχής ἀγῶνας ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ καί μία διαρκής ἀποτείχισις ἀπό τούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους τῆς ἐποχῆς του. Ἀπέθανε δέ στήν ἐξορία ἀπό τίς κακουχίες καί τά μαρτύρια, ἐνῶ τοῦ εἶχαν κόψει τό δεξί χέρι καί τήν θεολόγον γλῶσσαν καί ἐνῶ τόν εἶχαν καθαιρέσει καί ἀναθεματίσει λόγῳ τῆς ἀδιαλλαξίας του νά μή δεχθῆ νά ὑπογράψη τόν λεγόμενον «Τύπον», ὁ ὁποῖος ἦτο μία ἔκθεσις πίστεως ἡ ὁποία εὐνοοῦσε καί ὑπέθαλπε τήν αἵρεσι τοῦ Μονοθελητισμοῦ. Ἡ ἀποτείχισις τοῦ ὁσίου καί τό ὅτι δέν ἤθελε καμμία ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν Πατριάρχη καί τή Σύνοδο ἦτο κάτι πού ἐξόργιζε το ἐκκλησιαστικούς καί πολιτικούς ἄρχοντες, διότι μέ τήν στάσι του αὐτή παρέσυρε πολλούς νά τόν μιμηθοῦν καί νά μήν ὑποταχθοῦν στήν αἵρεσι καί τοιουτοτρόπως ἐγίνετο ὁδηγός τῶν Ὀρθοδόξων ἐν λόγοις καί ἔργοις. Αὐτό εἰπώθηκε καθαρά ἀπό τούς ἄρχοντες στή συζήτησί των μέ τόν ὅσιο προσπαθῶντας νά τόν πείσουν νά ἀλλάξη γνώμη:

«Ὁ δέ κῦρις Σέργιος εἶπεν αὐτῷ ὅτι πολλάκις ἦλθον εἰς τό κελλίον σου εἰς Βέββας καί ἠκροασάμην τῆς διδασκαλίας σου, καί ὁ Χριστός ἔχει βοηθῆσαί σοι καί μή ἀγωνιάσῃς. Εἰς ἕν δέ μόνον λυπεῖς πάντας, ὅτι πολλούς ποιεῖς χωρισθῆναι τῆς κοινωνίας τῆς ἐνταῦθα Ἐκκλησίας.

»Ἔστι τις ὁ λέγων, εἶπεν ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ, ὅτι εἶπον, Μή κοινωνήσῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ τῶν Βυζαντίων;

»Ἀπεκρίθη ὁ κῦρις Σέργιος · αὐτό τοῦτο, τό σε μή κοινωνεῖν, μεγάλη πρός πάντας ἐστί φωνή, μή κοινωνῆσαι.

»Καί εἶπεν ὁ τοῦ Θεοῦ δοῦλος · Οὐδέν βιαιότερον συνειδότος κατηγοροῦντος, καί οὐδέν τούτου συνηγοροῦντος παρρησιαστικώτερον» (ΕΠΕ Φιλοκαλία τῶν Νηπτικῶν καί

Ἀσκητικῶν 15Γ, 96).

Βλέπουμε ἐδῶ ὅτι μόνη ἡ ἀποτείχισις τοῦ ὁσίου ἦτο παράδειγμα πρός μίμησι καί χαλινός τῆς αἱρέσεως, παρ’ ὅτι ὁ ἴδιος, ὅπως ἀναφέρει, δέν τό ἔλεγε μέ τά λόγια. Σέ ἄλλη συζήτησι προσπαθῶντας οἱ ἄρχοντες νά τόν μεταπείσουν κάνουν μέ τόν ὅσιο τήν ἑξῆς συζήτησι:

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ (ἀγῶνες καὶ περιπέτειες γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδοξίας)

Οι τρεις παρατάξεις στην εποχή του Αρειανισμού και οι τρεις παρατάξεις στην εποχή του Οικουμενισμού!

ΜΗΤΡΟΠ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ KANTΙΩΤΗ

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

(ἀγῶνες καὶ περιπέτειες γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδοξίας)

Ἐπισημάνσεις:

1. Ἡ ὁμιλία αὐτὴ ἔγινε τὸ 1973. Μιλᾶ γιὰ τοὺς ἀγῶνες τοῦ Μ. Ἀθανασίου ἐναντίον τῶν αἱρέσεων. Καὶ παροτρύνει τοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, τὸ Λαὸ τοῦ θεοῦ, νὰ ἀγωνισθοῦν ἐναντίον τῶν συγχρόνων αἱρέσεων. Καὶ ποιά μεγάλη αἵρεση ἀναφέρει; Μήπως τὴν μεγαλύτερη αἵρεση τῶν ἡμερῶν μας, τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως τὴν ὀνόμασε ὁ σύγχρονός του ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς; Ὄχι. Ἀναφέρει (ἀσφαλῶς καὶ ἐπειδὴ εἶναι δισέγγονη τοῦ Ἀρείου) τὴν αἵρεση τοῦ Χιλιασμοῦ. Γιατί δὲν εἶχε γίνει συνείδηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ ὁ ὕπουλος Οἰκουμενισμὸς σὰν συγκεκριμένη Παναίρεση, γιὰ τοὺς λόγους ποὺ ἀλλοῦ ἔχουμε ἀναφέρε.

2. Ὁ π. Αὐγουστῖνος γράφει ὅτι «ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δὲν ἔκανε θαύματα. Ἔκανε, ὅμως, ἕνα θαῦμα, τὸ μεγαλύτερο θαῦμα: ἐπολέμησε γιὰ τὴν ὀρθόδοξον πίστι. Καὶ συνεπῶς, τὸ θαῦμα αὐτὸ εἶνε τὸ ἀνώτερο ὅλων τῶν θαυμάτων».

3. Μᾶς ἐξηγεῖ ἐπίσης, ὅτι στὴν ἐποχὴ τοῦ Μ. Ἀθανασίου, ἐποχὴ Ἀρειανισμοῦ, ὑπῆρχαν στὴν Ἐκκλησία τρεῖς παρατάξεις, ὅπως καὶ σήμερα, ἐποχὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὑπάρχουν τρεῖς παρατάξεις: «Ἡ μία παράταξις ἦταν οἱ ὀρθόδοξοι, μαζὶ μὲ τὸν Μέγα Ἀθανάσιο. Αὐτοὶ ἦταν λίγοι. Ἡ ἄλλη παράταξις, μὲ βασιλιᾶδες καὶ αὐτοκράτορες, ἦταν οἱ ἀρειανοί. Κόμμα μεῖζον. Αὐτὴ ἡ παράταξις ἔφερε διαίρεσι μέσα στὴν Ἐκκλησία. Καὶ ἡ ἄλλη παράταξις, τὸ τρίτο κόμμα, ἦταν οἱ ἡμιαρειανοί. Τί λέγανε αὐτοί; Αὐτοὶ ἤτανε οἱ συμβιβαστικοί. Λέγανε γιὰ τὸν Ἀθανάσιο· Ἀδιάλλακτος εἶνε, πώ πώ πώ, τῶν ἄκρων, τῶν ἄκρων! δὲν ὑποφέρεται· αὐτὸς διαίρεσε τὴν Ἐκκλησία… Καὶ αὐτοὶ τί ἔλεγαν. Νά ἐμεῖς οἱ ἡμιαρειανοὶ λέμε τρόπον τινὰ τὸ μέσον».

4. Καταλήγοντας λέγει ὅτι «ἐὰν δὲν μποροῦμε νὰ γίνουμε Μεγάλοι Ἀθανάσιοι, μποροῦμε νὰ γίνουμε μικροὶ Ἀθανάσιοι. Μικροὶ Ἀθανάσιοι ὅλοι ἐσεῖς ποὺ εἶσθε ἐδῶ. Ἐὰν δὲν μποροῦμε νὰ γίνουμε ἥλιος, νὰ γίνουμε ἕνα κεράκι».

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

(Ἀγῶνες καὶ περιπέτειες γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδοξίας)

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ)

Ὁλόκληρη ἡ ὁμιλία ἐδῶ. 

ΝΑ τοῦ πλέξουμε ἐγκώμια; Εἴμεθα πολὺ μικροί. Ἐκεῖνος εἶνε γίγαντας καὶ τὸ ὕψος του προκαλεῖ δέος. Ὅποιος διαβάζει τὸ βίο του αἰσθάνεται ρῖγος και ἴλιγγο μπροστὰ στὴ φυσιογνωμία του. Ἐν τούτοις θὰ ψελλίσουμε κ᾿ ἐμεῖς λίγες λέξεις πρὸς τιμήν του.

ΓΙΑΤΙ ΟΝΟΜΑΣΘΗ ΜΕΓΑΣ;

Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὠνομάσθη μέγας ὄχι για τοὺς ἴδιους λόγους ποὺ ὀνομάζονται τὰ κοσμικὰ πρόσωπα. Ὁ τίτλος αὐτὸς ἀπεδόθη καὶ σ᾿ ἄλλα πρόσωπα στὴν παγκόσμιον ἱστορίαν.

Ἔχει καὶ ἡ Ἐκκλησία τοὺς μεγάλους της, ὅπως εἶνε ἐπὶ παραδείγματι ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ὁ Μέγας Γρηγόριος ὁ θαυματουργός. Οἱ ἅγιοι αὐτοὶ διακρίθηκαν, ὁ ἕνας ἐξ αὐτῶν γιὰ τὴν μεγάλη του φιλανθρωπικὴ δρᾶσι, ὁ ἄλλος διὰ τοὺς σκληροὺς ἀγῶνας του ἐναντίον τοῦ δαίμονος εἰς τὴν ἔρημον, καὶ ὁ τρίτος γιὰ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε.

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δὲν ἔκτισε γηροκομειὰ καὶ φιλανθρωπικὰ ἰδρύματα. Δὲν τοῦ ἔμεινε καιρός. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δὲν ἔμεινε στὴν ἔρημο, ὅπως ὁ Μέγας Ἀντώνιος. Ὅλα τὰ χρόνια τῆς ζωῆς του τὰ ἔζησε μέσα στὴν κοινωνία· μέσα στὸν κόσμο ἔζησε ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Συνεπῶς δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε, ὅτι ἔχει ἀγῶνας, ὅπως ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ἐναντίον τοῦ δαίμονος ποὺ ἦταν στὴν ἔρημο. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δὲν ἔκανε θαύματα. Δὲν βλέπουμε οὔτε ἕνα θαῦμα στὸν βίον του.

Η ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΜΙΑΣ ΗΓΙΑΣΜΕΝΗΣ ΨΥΧΗΣ

Όταν η ψυχή μας είναι αγιασμένη, ακτινοβολεί το καλό. Στέλνουμε τότε σιωπηλά την αγάπη μας χωρίς να λέμε λόγια!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Όταν εύχεται κανείς για τον πλησίον του, μια καλή δύναμη βγαίνει απ’ αυτόν και πηγαίνει στον αδελφό και τον θεραπεύει και τον δυναμώνει και τον ζωογονεί. ”
Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας. Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη· αυτά να μεταδίδομε.
Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που μας βλάπτουν· μόνο να προσευχόμαστε γι’ αυτούς με αγάπη. Ό,τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπος μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι’ αυτόν. Πάντοτε να ευχόμαστε αγαπητικά. Πάντοτε να σκεπτόμαστε το καλό.
Δεν πρέπει ποτέ να σκεπτόμαστε για τον άλλο ότι θα του δώσει ο Θεός κάποιο κακό ή ότι θα τον τιμωρήσει για το αμάρτημά του. Αυτός ο λογισμός φέρνει πολύ μεγάλο κακό, χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε.
Πολλές φορές αγανακτούμε και λέμε στον άλλο: «Δεν φοβάσαι τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν φοβάσαι μη σε τιμωρήσει;». Άλλη φορά πάλι λέμε: «Ο Θεός δεν μπορεί θα σε τιμωρήσει γι’ αυτό που έκανες» ή «Θεέ μου, μην κάνεις κακό σ’ αυτόν τον άνθρωπο γι’ αυτό που μου έκανε» ή «Να μην πάθει αυτό το πράγμα ο τάδε».
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, έχομε βαθιά μέσα μας την επιθυμία να τιμωρηθεί ο άλλος. Αντί, όμως να ομολογήσομε το θυμό μας για το σφάλμα του, παρουσιάζομε με άλλον τρόπο την αγανάκτησή μας και, δήθεν, παρακαλούμε τον Θεό γι’ αυτόν. Έτσι, όμως, στην πραγματικότητα καταριόμαστε τον αδελφό.
Κι αν, αντί να προσευχόμαστε, λέμε, «να το βρεις απ’ τον Θεό, να σε πληρώσει ο Θεός για το κακό που μου έκανες», και τότε πάλι ευχόμαστε να τον τιμωρήσει ο Θεός. Ακόμη και όταν λέμε, «ας είναι βλέπει ο Θεός», η διάθεση της ψυχής μας ενεργεί κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, επηρεάζει την ψυχή του συνανθρώπου μας και αυτός παθαίνει κακό.
Όταν κακομελετάμε, κάποια κακή δύναμη βγαίνει από μέσα μας και μεταδίδεται στον άλλο, όπως μεταφέρεται η φωνή με τα ηχητικά κύματα, και όντως ο άλλος παθαίνει κακό. Γίνεται κάτι σαν βασκανία, όταν ο άνθρωπος έχει για τους άλλους κακούς λογισμούς. Αυτό γίνεται απ’ τη δική μας αγανάκτηση. Εμείς μεταδίδομε μυστικώ τω τρόπω την κακία μας. Δεν προκαλεί ο Θεός το κακό αλλά η κακία των ανθρώπων. Δεν τιμωρεί ο Θεός, αλλά η δική μας κακή διάθεση μεταδίδεται στην ψυχή του άλλου μυστηριωδώς και κάνει το κακό. Ο Χριστός ποτέ δεν θέλει το κακό. Αντίθετα παραγγέλλει: «Ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς …».

Η ΜΑΝΑ ΠΑΝΑΓΙΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

 – Γέροντα, γιατί η Παναγία άλλοτε µου δίνει αμέσως αυτό που της ζητώ και άλλοτε όχι;

Γέροντας Παΐσιος

– Γέροντα, γιατί η Παναγία άλλοτε µου δίνει αμέσως αυτό που της ζητώ και άλλοτε όχι;

– Η Παναγία, όποτε έχουμε ανάγκη, απαντά αμέσως στην προσευχή µας∙ όποτε δεν έχουμε µας αφήνει, για να αποκτήσουμε λίγη παλικαριά.

Όταν ήμουν στην Μονή Φιλοθέου, μια φορά αμέσως μετά την αγρυπνία της Παναγίας, µε έστειλε ένας Προϊστάμενος να πάω ένα γράμμα στην Μονή Ιβήρων.
Ύστερα έπρεπε να πάω κάτω στον αρσανά της μονής και να περιμένω ένα γεροντάκι που θα ερχόταν µε το καραβάκι, για να το συνοδεύσω στο μοναστήρι µας – απόσταση μιάμιση ώρα µε τα πόδια.

Ήμουν από νηστεία και από αγρυπνία.
Τότε, τη νηστεία του Δεκαπενταύγουστου την χώριζα στα δύο∙ µέχρι της Μεταμορφώσεως δεν έτρωγα τίποτε, την ημέρα της Μεταμορφώσεως έτρωγα και μετά μέχρι της Παναγίας, πάλι δεν έτρωγα τίποτε.

Έφυγα λοιπόν αμέσως μετά την αγρυπνία και ούτε που σκέφθηκα να πάρω μαζί µου λίγο παξιμάδι. Έφθασα στην Μονή Ιβήρων, έδωσα το γράμμα και κατέβηκα στον αρσανά, για να περιμένω το καραβάκι. Θα ερχόταν κατά τις τέσσερις το απόγευμα, αλλά αργούσε να έρθει.

Άρχισα εν τω μεταξύ να ζαλίζομαι.
Πιο πέρα είχε μια στοίβα από κορμούς δένδρων, σαν τηλεγραφόξυλα, και είπα µε τον λογισμό µου: «Ας πάω να καθίσω εκεί που είναι λίγο απόμερα, για να µη µε δει κανείς και αρχίσει να µε ρωτάει τι έπαθα». Όταν κάθισα, µου πέρασε ο λογισμός να κάνω κομποσχοίνι στην Παναγία, να µου οικονομήσει κάτι.

Αλλά αμέσως αντέδρασα στον λογισμό και είπα:
«Ταλαίπωρε, για τέτοια τιποτένια πράγματα θα ενοχλήσεις την Παναγία;».
Τότε βλέπω μπροστά µου έναν Μοναχό. Κρατούσε ένα στρογγυλό ψωμί, δύο σύκα και ένα μεγάλο τσαμπί σταφύλι.

 «Πάρε αυτά, µου είπε, εις δόξαν της Κυρίας Θεοτόκου» και χάθηκε.
Ε, τότε διαλύθηκα∙ µε έπιασαν τα κλάµματα, ούτε ήθελα να φάω πια…
Πα, πα! Τι Μάνα είναι Αυτή! Να φροντίζει και για τις μικρότερες λεπτομέρειες!
Ξέρεις τι θα πει αυτό!..