Διανύοντας την τελευταία εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής – πριν της
Μ. Εβδομάδας – και η σκέψη μας γύριζε στο θείο δράμα που θα εξελίσσονταν σε
λίγες ημέρες. Βρεθήκαμε νοερώς στην ομάδα των δώδεκα Αποστόλων που υπήρξε ο
ιερότερος όμιλος που γνώρισαν οι αιώνες.
Ο Κύριός μας, ο Σωτήρας μας, ο Διδάσκαλος της Αγάπης, της Αληθείας, της
Δικαιοσύνης, που με την πανσοφία Του, διάλεξε και υπερετίμησε τους εκλεκτούς
μαθητές. Και όμως, μέσα απ’ αυτούς, έγινε η προδοσία.
Ένας από τους δώδεκα άρπαξε τα αργύρια και “δολίω φιλήματι”
παρέδωκε τον ευεργέτη και διδάσκαλό του Σωτήρα Χριστό.
Το φαινόμενο τραγικό, αλλά και αποκαλυπτικό, διότι φανερώνει το μέγεθος
και την διάσταση της ανθρωπίνης ψυχικής αλλοτρίωσης.
Κεραυνός εν αιθρία έπεσε όταν την Παρασκευή 23 Μαρτίου διαβάσαμε και
είδαμε φωτογραφίες από την εκδήλωση “ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ ΤΟΝ ΑΙΤΩΛΟ”, να
συνυπάρχουν στο πάνελ δύο αντιθέσεις σαν μια καλή παρέα!
Ο ένας - “μαθητής” του μακαριστού
μητροπολίτου Λάρισας π. Θεολόγου που συνέγραψε μάλιστα και την βιογραφία του
αποκαλώντας τον, «Μαρτυρικό Μητροπολίτη». “Ιεράρχη της μεγάλης αγάπης και
καλοσύνης, της βαθιάς ταπείνωσης και συγγνώμης, που στο πρόσωπό του
καθρεφτίζονταν ο Ουρανός. Ο Επίσκοπος που απέπνεε
“Ευωδία Χριστού”» και «η “γλυκιά μορφή
του” έδειχνε “πρόσωπον αγγέλου”». Και «δεν πρόκειται βέβαια για συστηματική βιογραφία.
Πτυχές μόνο της πονεμένης και πικραμένης ζωής του θίγονται. Αυτές που ο ίδιος
γνώρισε και έζησε…».
Άλλος είναι αυτός που τον είχε πιάσει μανία εξόντωσης του επισκόπου
πατρός Θεολόγου, μάζευε το “εξαγριωμένο” ιερατικό σώμα (“ιερή επιμελητεία”) βγάζοντας ανακοινώσεις
μίσους, μεταφέροντας τους στην Αθήνα και στα Συνοδικά μέγαρα πιέζοντας και
απαιτώντας από τους “τιμίους” δεσποτάδες να του παραδώσουν ως άλλη Σαλώμη την “κεφαλήν
Θεολόγου επί πίνακι”. Η ορμή και το πάθος δεν το κράτησε μέσα του, ξεχύθηκε
στους δρόμους.