Άρθρο Δημητρίου Νικ. Δασκαλάκη, Δικηγόρου Αθηνών
Όπως αναμενόταν με το διάγγελμα του κ. Μητσοτάκη της 12ης Ιουλίου 2021 ανακοινώθηκε η απόφαση της κυβέρνησης για την επιβολή του υποχρεωτικού εμβολιασμού για τους εργαζόμενους που απασχολούνται σε δημόσιες και ιδιωτικές δομές περίθαλψης ευπαθών ομάδων (ηλικιωμένοι, πρόσωπα με χρόνιες παθήσεις ή αναπηρία) ενώ από την 1η Σεπτεμβρίου το μέτρο του υποχρεωτικού εμβολιασμού θα επεκταθεί στο ιατρονοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό που στελεχώνει τις υγειονομικές δομές.
Μόλις που χρειάζεται να υπογραμμιστεί ότι την 12η Ιουλίου, ημέρα εορτής της μνήμης του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ο οποίος πρώτος είχε μιλήσει για την υποχρεωτικότητα του εμβολίου, εμφανίζεται ο κ. Μητσοτάκης ενώπιον του ελληνικού λαού να επιβεβαιώσει με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο την προφητική ρήση του Αγίου προκαλώντας σε όλους τους κριτικά σκεπτόμενους πολίτες εύλογες ανησυχίες ότι η διαχείριση της πανδημίας δεν γίνεται επί τη βάσει αμιγώς επιδημιολογικών κριτηρίων αλλά υπό το πρόσχημα της αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης εξυφαίνεται ένα αντίθεο σχέδιο για την επιβολή ενός παγκόσμιου οικονομικού και ηλεκτρονικού ολοκληρωτισμού.
Η κυβέρνηση με προσποιητό ενδιαφέρον παρουσιάζει το ζήτημα της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού των Ελλήνων πολιτών, ως μια ειδικότερη παράμετρο μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της αντιμετώπισης της τρέχουσας υγειονομικής κρίσης, ενώ στην πραγματικότητα η επιβολή του υποχρεωτικού εμβολιασμού συνιστά μια ακραιφνώς πολιτική απόφαση που δεν στηρίζεται σε προσιτά για τον καθένα ιατρικά και επιστημονικά δεδομένα.
Επομένως για την λήψη μιας τόσο σοβαρής απόφασης που έχει άμεσες και σοβαρές επιπτώσεις στην ατομική υγεία των πολιτών, επιβάλλεται η αξιολόγηση των κριτηρίων και των ιατρικών δεδομένων να είναι διαφανής και να υπόκεινται στον έλεγχο του δημόσιου επιστημονικού διαλόγου.
Πρέπει να τονίσουμε με έμφαση ότι η δημόσια συζήτηση για την επιβολή της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού εδράζεται σε τρεις (3) εσφαλμένες παραδοχές ή καλύτερα σε τρεις (3) μύθους που δυστυχώς έχουν επικρατήσει εξαιτίας της διασποράς του φόβου και της παραπληροφόρησης.
Πρώτος μύθος: Η νόσος covid-19 έχει υψηλό ποσοστό μεταδοτικότητας και θνητότητας.
Δεύτερος μύθος: Τα εμβόλια είναι εγκεκριμένα, ασφαλή και αποτελεσματικά.
Τρίτος μύθος: Το εμβόλιο είναι το μοναδικό μέσο για την αντιμετώπιση ή και την εξάλειψη της πανδημίας.
Αναίρεση του πρώτου μύθου: Μια απλή σύγκριση με άλλους ιούς αποδεικνύει ότι η μεταδοτικότητα του SARS-COV-2 είναι μέτρια, ενώ είναι γεγονός ότι η διάμεση θνητότητα του κορωνοϊού είναι 0,23% στον γενικό πληθυσμό και 0,05% στα άτομα κάτω των 70 ετών.
Αναίρεση δεύτερου μύθου: Τα εμβόλια δεν είναι εγκεκριμένα, ασφαλή και αποτελεσματικά αλλά αντιθέτως έχουν προκαλέσει μέχρι σήμερα χιλιάδες θανάτους και παρενέργειες σε όλο τον κόσμο, είναι πειραματικά καθόσον δεν έχουν λάβει νόμιμη άδεια κυκλοφορίας από τους ελεγκτικούς οργανισμούς φαρμάκων, παρά μόνο άδεια επείγουσας/έκτακτης χρήσης, το οποίο σημαίνει ότι η ιατρική έρευνα για τα εμβόλια βρίσκεται σε εξέλιξη και ως εκ τούτου η ασφάλεια και η αποτελεσματικότητα τους δεν έχουν επαρκώς θεμελιωθεί σε έγκυρα, αξιόπιστα και τεκμηριωμένα επιστημονικά δεδομένα. Επίσης δεν έχουν μελετηθεί και αναλυθεί οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις και παρενέργειες στην ανθρώπινη υγεία, την ατομική και συλλογική.
Αναίρεση τρίτου μύθου: Το εμβόλιο δεν είναι το μοναδικό μέσο για την αντιμετώπιση της ασθένειας covid-19 αλλά υπάρχουν φαρμακευτικά παρασκευάσματα με τα οποία αντιμετωπίζεται επιτυχώς και σε ικανοποιητικό βαθμό ο κορωνοϊός, όπως είναι η χορήγηση των μονοκλωνικών αντισωμάτων που μειώνουν τον κίνδυνο του θανάτου και της νοσηλείας, η θεραπεία με την χρήση ειδικών Τ-λεμφοκυττάρων με θεαματικά αποτελέσματα ανάρρωσης στις περιπτώσεις που εφαρμόστηκε, η αζιθρομυκίνη ως αντιβιοτικό φάρμακο που χρησιμοποιείται σε διάφορες βακτηριακές λοιμώξεις.
Το ζήτημα της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού αφορά την σχέση μεταξύ του σεβασμού του δικαιώματος αυτοκαθορισμού που απορρέει από την συνταγματική αρχή της προστασίας της αξίας του ανθρώπου (άρθρο 2 παρ.1 Συντάγματος) και της υποχρέωσης της Πολιτείας να μεριμνά για την προστασία της δημόσιας υγείας, ως συλλογικού έννομου αγαθού.
Η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού του γενικού πληθυσμού δεν είναι πρωτίστως ζήτημα που άπτεται της νομικής επιστήμης (καθίσταται σε δεύτερο χρόνο πρόβλημα που απασχολεί τους ερμηνευτές και εφαρμοστές του δικαίου) αλλά συνιστά κατ΄ εξοχήν ένα μέτρο έντονης παρεμβατικότητας στην προσωπική κατάσταση των πολιτών με σοβαρή πολιτική και κοινωνική διάσταση και περιεχόμενο, το οποίο δεν μπορεί να επιβληθεί υπό την απειλή οικονομικών και κοινωνικών κυρώσεων.
Αναλογικά μπορούμε εύλογα και δικαιολογημένα να υποστηρίξουμε ότι ακόμη και η απόφαση του Π.Ο.Υ. (11-3-2020) για την κήρυξη της πανδημίας, με την οποία άνοιξε ο δρόμος για την επιβολή των αλλεπάλληλων και καταστρεπτικών lockdowns και των λοιπών περιοριστικών μέτρων που οδήγησαν τις κοινωνίες και τους πολίτες στα όρια των αντοχών τους και δοκιμάστηκαν όσο ποτέ άλλοτε τα ατομικά δικαιώματα μέχρι του σημείου θραύσης τους, ήταν μια κατά βάση πολιτική απόφαση που υποκινήθηκε και υπαγορεύθηκε από εκείνα τα κράτη και τους ιδιωτικούς φορείς και ιδρύματα τα οποία ασκούν μέσω της χρηματοδότησης ασφυκτικό έλεγχο στον μηχανισμό λήψης αποφάσεων, με σκοπό την προώθηση και ικανοποίηση αφανών πολιτικών επιδιώξεων και κερδοσκοπικών συμφερόντων.
Αποτελεί τουλάχιστον για εμάς, ξεκάθαρη διαπίστωση ότι η αναστολή καταβολής του μισθού και η επιβολή διοικητικών ποινών στους πολίτες που θα αρνηθούν να εμβολιαστούν προσβάλλουν τον πυρήνα του δικαιώματος αυτοκαθορισμού, δηλ. της προσωπικής αυτονομίας (στο πλαίσιο της προστασίας του δικαιώματος στον ιδιωτικό βίο) που βρίσκει συνταγματική έκφραση και εφαρμογή στο άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου συνιστά πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας, ενώ παράλληλα παραβιάζεται ευθέως και η αρχή της αναλογικότητας, αφού υποχρεούται η Πολιτεία να επιλέξει το λιγότερο επαχθές και ηπιότερο μέσο της υποβολής του εργαζομένου σε αρνητικό διαγνωστικό μοριακό έλεγχο pcr, ως προϋπόθεση για την προσέλευση στο χώρο παροχής εργασίας ή την υποβολή του σε καθεστώς τηλεργασίας, όπως τούτο άλλωστε ίσχυε ευρύτατα κατά το χρονικό διάστημα του λοκντάουν.
Αξίζει να τονιστεί ότι η ίδια η Εθνική Επιτροπή Βιοηθικής και Τεχνοηθικής με την από 14-6-2021 σύστασή της αναγνώρισε ότι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός ενός πληθυσμού με εμβόλια των οποίων η ασφάλεια και η αποτελεσματικότητα δεν έχουν επαρκώς τεκμηριωθεί συνιστά σοβαρή παράβαση της ηθικής υποχρέωσης προστασίας της δημόσιας υγείας ακόμη και σε επείγουσες καταστάσεις πανδημίας.
Μήπως επομένως η θέσπιση εξοντωτικών διοικητικών ποινών και η αναστολή καταβολής του μισθού συνιστούν το θλιβερό προανάκρουσμα για την επιβολή του εμβολιασμού, διά του επιχειρούμενου φυσικού εξαναγκασμού ή με την υιοθέτηση άλλων μέτρων που θα καταπατούν βάναυσα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια;
Επομένως η απόφαση της κυβέρνησης για την επιβολή υποχρεωτικού εμβολιασμού κρίνεται ως άστοχη, απαράδεκτη, παράνομη και αντισυνταγματική και κυρίως εθνικά και κοινωνικά επιζήμια γιατί θα οδηγήσει σε μια de facto διαίρεση της ελληνικής κοινωνίας.
Η επιβολή της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού απειλεί την κοινωνική συνοχή και σταθερότητα με ορατό και άμεσο κίνδυνο την διάσπαση της ψυχικής ενότητας του ελληνικού λαού.
Κάθε φορά που ο λαός μας διαιρέθηκε και χωρίστηκε σε δύο αντίπαλες παρατάξεις ακολούθησαν εθνικές και κοινωνικές συμφορές που άφησαν για πολλές δεκαετίες το ολέθριο αποτύπωμά τους στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας.
Εμείς όλοι που αρνούμαστε να εμβολιαστούμε εκ λόγων κοινωνικής συνείδησης και προστασίας της ατομικής μας υγείας από πειραματικά εμβόλια άγνωστων παρενεργειών, οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τους εμβολιασμένους συνανθρώπους μας, με συμπάθεια και πόνο ψυχής, ως τραγικά θύματα του φόβου, της τηλεοπτικής προπαγάνδας και παραπληροφόρησης, του κρατικού εκβιασμού και της ψυχολογικής τρομοκρατίας, προσφέροντας βοήθεια περισσότερο με την προσευχή μας και λιγότερο με την αντιπαράθεση των επιχειρημάτων, ώστε να αποκτήσουν και αυτοί με μυστικό τρόπο την εσωτερική βεβαιότητα ότι έχουν εισέλθει σε ένα φαύλο και αδιέξοδο κύκλο συνεχών και επαναλαμβανόμενων εμβολιασμών, αφού θα είναι πλήρως εξαρτώμενοι από τα κέφια των φαρμακευτικών εταιρειών, οι οποίες με κάθε νέα δόση εμβολίου θα μεγιστοποιούν τα άνομα κέρδη τους εις βάρος της ατομικής και συλλογικής υγείας.
Η κυβέρνηση οφείλει άμεσα εκ του θεσμικού της ρόλου, αν της έχουν απομείνει ακόμη ψήγματα δημοκρατικής ευαισθησίας, να ανακαλέσει την απόφασή της για την επιβολή της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού και ο κ. Μητσοτάκης καλείται να περιφρουρήσει προσωπικά την εθνική ενότητα και την κοινωνική ειρήνη του ελληνικού λαού, απέχοντας από κάθε βλαπτική ενέργεια και πρωτοβουλία που θα υποδαυλίσει και θα επιτείνει τον διχασμό των Ελλήνων, σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους.
Σε διαφορετική περίπτωση θα διατρέχει ο ίδιος προσωπικά τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί από τον ιστορικό του μέλλοντος, ως ο πρώτος πρωθυπουργός «αποστάτης» της μεταπολιτευτικής περιόδου, όχι υπό την στενή έννοια της πολιτικής προδοσίας του κόμματός του, αλλά υπό την έννοια ότι «αποστάτησε» εκ του θεσμικού του ρόλου, να εκφράζει και να εκπροσωπεί σε μείζονος σημασίας κοινωνικά ζητήματα το σύνολο του ελληνικού λαού, υπερασπιζόμενος έμπρακτα την ενότητά του.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία» της 25-7-2021, σελ. 04β/20.
τας Θύρας
