Πρὶν ἀρχίσω, τονίζω ξεκάθαρα, ὅτι ἀνήκω στοὺς ἐνάντιους τοῦ ἐμβολίου γιὰ λόγους δημοκρατίας, ἐλευθερίας, ἠθικῆς, ἱατρικῆς, νομικῆς, καὶ λόγους θεολογικῆς φύσεως (αὐτὸ θὰ φανεῖ παρακάτω), δηλώνοντάς το πολλάκις δημοσίως.
Τὸ χάος καὶ ἡ διάσπαση ποὺ ἐπικρατοῦν στὴν Ἐκκλησία τόσο μὲ τὴν ἐπικράτηση τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ ὅσο καὶ μὲ τὴν κατάσταση λόγῳ κορονοϊοῦ ποὺ οἱ ὑπεύθυνοι οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι δημιούργησαν (ὑποταγὴ τῆς Ἐκκλησίας στὸ ἄθεο κράτος, μάσκα στὸν ναό, ἀμφισβήτηση τῆς σημασίας καὶ τοῦ λυτρωτικοῦ χαρακτῆρος τῶν ἱερῶν μυστηρίων, ἐμβόλιο, κλπ.) μαζὶ μὲ τὴν φίμωση τῶν εὐσεβῶν φωνῶν, δείχνουν ξεκάθαρα, ὅτι ζοῦμε ἐσχατολογικοῦ χαρακτῆρος καιρούς. Μπροστάρηδες στὴ σύγχυση αὐτὴ καὶ στὸ χάος ποὺ ἐπιφέρει εἶναι οἱ αἱρετικοί, οἱ αἱρετίζοντες καὶ οἱ ὑπακούοντες σ’ αὐτοὺς πατριάρχες, ἐπίσκοποι, ἀρχιμανδρίτες, ἡγούμενοι καὶ οἱ ἀκόλουθοί τους.
Τὸ χάος ὅμως αὐτὸ διευρύνεται καθὼς ἐμφανίζονται ἀπὸ τὶς τάξεις τῆς Ἐκκλησίας ἄλλοι ρασοφόροι παντὸς ἀξιώματος, οἱ ὁποῖοι ἀντὶ νὰ βοηθήσουν τὸ ἄμοιρο (ἀλλὰ καὶ συνυπεύθυνο) ποίμνιο ποὺ βομβαρδίζεται ἀπὸ μία θάλασσα πληροφοριῶν, τὸ ἐπιβαρύνουν ἀκόμα περισσότερο.
Οἱ ρασοφόροι αὐτοὶ χωρίζονται: σὲ ἀποτειχισμένους, οἱ ὁποῖοι ναὶ μὲν ἀποτειχιζόμενοι ἀντέδρασαν στὴν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, σιγὰ σιγὰ ὅμως καὶ μὲ γνώμονα τὴν προσωπική τους ἀνάδειξη καὶ ὄχι τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ προκάλεσαν σύγχυση μὲ τὴν διάδοση μὴ πατερικῶν θέσεων καὶ μὲ μία παραταξιακὴ νοοτροπία, ἐξαφανίστηκαν ἀπὸ τὸ προσκήνιο καὶ δούλευαν μᾶλλον στὸ παρασκήνιο. Τώρα ὅμως μὲ τὸν κορονοϊὸ βρῆκαν πεδίο δράσης λαμπρό, γιὰ νὰ τραβήξουν πάνω τους τὶς κάμερες τῆς δημοσιότητας, στὶς ὁποῖες ἐμφανίζονται περιτριγυρισμένοι ἀπὸ σωματώδεις μπράβους μὲ ἄγριο ὕφος καὶ ἔτσι ἐκφράζουν τὸν ἀκατοχύρωτο καὶ ἐπικίνδυνο λόγο τους, ποὺ συνοδεύεται συχνὰ κι ἀπὸ ἕναν χείμαρρο ὕβρεων καὶ ἐκφράσεων ἀπαράδεκτων γιὰ ρασοφόρους καὶ χριστιανούς.
Ἄλλοι ἀφοῦ εἶχαν ἐξαφανισθεῖ γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα καὶ δὲν εἶχαν πεῖ ἀπολύτως τίποτα γιὰ τὸ ἐμβόλιο, ἐνῶ χιλιάδες χριστιανοὶ ἐμβολιαζόντουσαν, ἐμφανίζονται ξαφνικὰ καὶ καταδικάζουν τοὺς ἀδελφοὺς αὺτοὺς ποὺ ἐμβολιάστηκαν ὡς προδότες τῆς Πίστεως, ἀπαιτοῦν ἀναμύρωση, ἐπιτίμια καὶ ἀκοινωνησία, χωρὶς φυσικὰ νὰ ἀναλαμβάνουν τὶς δικές τους εὐθῦνες.
Μάλιστα πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ὑποστηρίζουν τὴν ἀτελείωτη οἰκονομία στὸν ἀγώνα κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ κρατοῦν τὴν ἀκόλουθη παράξενη στάση: Ἐνὼ εἶναι ὑπέρμαχοι τῆς κοινωνίας μὲ ἱερεῖς ποὺ μνημονεύουν οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους, ἐπειδὴ τοὺς τὸ εἶπε ὁ πνευματικός τους ἢ ἀπὸ φόβο μὴν χάσουν τὸν μισθό τους ἢ διωχθοῦν ἢ ἐπειδὴ -ὅπως ἀκούσαμε πρόσφατα- δὲν θέλει ἡ πρεσβυτέρα, παράλληλα καταδικάζουν τοὺς λαϊκούς, ποὺ ἔκαναν τὸ ἐμβόλιο ἀπὸ παρόμοια αἰτία, δηλ. ἀπὸ φόβο μὴν χάσουν τὴν δουλειά τους καὶ δὲν ἔχουν νὰ ζήσουν τὴν οἰκογένειά τους ἢ ἐπειδὴ τὸ θέλει ἡ γυναίκα τους ἢ τοὺς τὸ εἶπε ὁ γιατρός.
Ἄλλοι πιὸ ἀκραῖοι βλέπουν τὸν ἀντίχριστο ἤδη νὰ ἔχει ἔρθει καὶ μιλοῦν γιὰ σφράγισμα καὶ τὸν προφήτη τοῦ ἀντιχρίστου καταργώντας στὴν οὐσία τὴν Ἁγία Γραφή καὶ τοὺς ἁγίους ἑρμηνευτές Της. Διότι κατὰ τὴν Ἀποκάλυψη ὁ ψευδοπροφήτης θὰ ἔρθει μετὰ τὸν ἀντίχριστο, ποὺ θὰ φέρει μερικὰ ἀναγκαῖα γιὰ τὴν ταυτότητά του χαρακτηριστικὰ καὶ τὶς ἀνάλογες πράξεις (κεφ. ΙΓ): «13-5 καὶ ἐδόθη αὐτῷ στόμα λαλοῦν μεγάλα καὶ βλασφημίαν· καὶ ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία πόλεμον ποιῆσαι μῆνας τεσσαράκοντα δύο. 13-6 καὶ ἤνοιξε τὸ στόμα αὐτοῦ εἰς βλασφημίαν πρὸς τὸν Θεόν, βλασφημῆσαι τὸ ὄνομα αὐτοῦ καὶ τὴν σκηνὴν αὐτοῦ, τοὺς ἐν τῷ οὐρανῷ σκηνοῦντας. 13-7 καὶ ἐδόθη αὐτῷ πόλεμον ποιῆσαι μετὰ τῶν ἁγίων καὶ νικῆσαι αὐτούς, καὶ ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία ἐπὶ πᾶσαν φυλὴν καὶ λαὸν καὶ γλῶσσαν καὶ ἔθνος. 13-8 καὶ προσκυνήσουσιν αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου τοῦ ἐσφαγμένου ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. 13-9 Εἴ τις ἔχει οὖς, ἀκουσάτω. 13-10 εἴ τις εἰς αἰχμαλωσίαν ἀπάγει, εἰς αἰχμαλωσίαν ὑπάγει· εἴ τις ἐν μαχαίρᾳ ἀποκτέννει, δεῖ αὐτὸν ἐν μαχαίρᾳ ἀποκτανθῆναι. ὧδέ ἐστιν ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ πίστις τῶν ἁγίων». Τίποτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν ἔχει γίνει. Ζοῦμε διαφόρους τύπους τοῦ ἀντιχρίστου ποὺ πλησιάζουν ὄλο καὶ πιὸ πολὺ πρὸς τὸ πρωτότυπο.
Ἡ ἴδια ἀντίθεση μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ ὑπάρχει καὶ στὸ θέμα τοῦ ψευδοπροφήτου (κεφ. ΙΓ): «13-12 καὶ τὴν ἐξουσίαν τοῦ πρώτου θηρίου πᾶσαν ποιεῖ ἐνώπιον αὐτοῦ. καὶ ποιεῖ τὴν γῆν καὶ τοὺς ἐν αὐτῇ κατοικοῦντας ἵνα προσκυνήσωσι τὸ θηρίον τὸ πρῶτον, οὗ ἐθεραπεύθη ἡ πληγὴ τοῦ θανάτου αὐτοῦ. 13-13 καὶ ποιεῖ σημεῖα μεγάλα, καὶ πῦρ ἵνα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνῃ εἰς τὴν γῆν ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων. 13-14 καὶ πλανᾷ τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς διὰ τὰ σημεῖα ἃ ἐδόθη αὐτῷ ποιῆσαι ἐνώπιον τοῦ θηρίου, λέγων τοῖς κατοικοῦσιν ἐπὶ τῆς γῆς ποιῆσαι εἰκόνα τῷ θηρίῳ, ὃς εἶχε τὴν πληγὴν τῆς μαχαίρας καὶ ἔζησε. 13-15 καὶ ἐδόθη αὐτῷ πνεῦμα δοῦναι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα καὶ λαλήσῃ ἡ εἰκὼν τοῦ θηρίου καὶ ποιήσῃ, ὅσοι ἐὰν μὴ προσκυνήσωσι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα ἀποκτανθῶσι. 13-16 καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν». Τὸ χάραγμα λοιπόν, θὰ γίνει ἀπὸ ἕναν ψευδοπροφήτη ποὺ ποιεῖ τέρατα καὶ σημεῖα καὶ προωθεῖ τὴν προσκύνηση τοῦ ἀντιχρίστου, ποὺ εἶναι συγκεκριμένο πρόσωπο, γνωστὸ σὲ ὅλους καὶ ὄχι σὲ μία ἀόριστη ἐλὶτ καὶ θὰ «ἀναστηθεῖ» ἀπὸ ἕνα ψευδοθαῦμα. Μὲ τὸ χάραγμα θὰ ἀναγνωρίζονται οἱ ὁπαδοὶ αὐτοῦ τοῦ συγκεκριμένου προσώπου. Καὶ ἀπὸ αὐτὰ ὅμως τίποτα δὲν ἔχει γίνει. Ἔτσι κινοῦνται ὑπογείως καὶ διδάσκουν καὶ πλανοῦν οἱ ρασοφόροι αὐτοὶ καὶ κάνουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ χωρίζονται ἀπὸ τοὺς δικούς τους, νὰ χάνουν τὶς δουλειές τους καὶ νὰ διασποῦν τὸ κοινὸ μέτωπο τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὅπως πράττουν καὶ οἱ προαναφερόμενοι ρασοφόροι. Διότι κανεὶς ἀπὸ αὐτοὺς δὲν μιλάει γιά, καὶ δὲν προωθεῖ τὴν ἑνότητα, τὸ κύριο χαρακτηριστικὸ τῶν Χριστιανῶν.
Ἡ δεύτερη μερίδα τῶν ρασοφόρων ποὺ προωθοῦν τὴν σύγχυση εἶναι αὐτοί, ποὺ ἐνῶ κοινωνοῦν μὲ τοὺς ἐπισκόπους (ποὺ οἱ ἴδιοι δικαίως τοὺς ὀνομάζουν προδότες καὶ ψεῦτες ἀναφέροντας συγκεκριμένα τὴν προδοσία καὶ τὰ ψεύδη τους), ἀφήνουν τὸ ποίμνιο νὰ διατηρεῖ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μαζί τους, δηλ. μὲ τὸ ὁμολογούμενο ψέμα καὶ τὴν προδοσία, πράγμα ἀνήκουστο στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία· καὶ τὸ γνωρίζουν καλά. Τὰ ἴδια ἔκαναν καὶ κάνουν ὅσον ἀφορᾶ τὴν καταπολέμηση τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ.
Τόσο καιρὸ ποὺ προωθεῖται ἡ παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ καταργοῦνται τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερὰ στὴν Ἐκκλησία, οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἐκήρυτταν τὸ «ἄχρι καιροῦ», τὴν ὑπακοὴ στοὺς ψευδεπισκόπους, ἀντιδρώντας μόνο στὴν προοπτικὴ κατάργησης τοὺ μισθού τους. Τώρα τοὺς κατηγοροῦν (τοὺς ἴδιους ψευδεπισκόπους μὲ πρίν) ὄχι ὡς αιρετικούς ἀλλὰ ὡς ψεῦτες καὶ προδότες, παίζοντας δηλαδὴ μὲ τὶς λέξεις, χωρὶς πάλι νὰ ζητοῦν τὴν ἁγιοπατερικὴ ἀντίδραση ἀπὸ τὸ ποίμνιο: τὴν διακοπὴ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μαζί τους καὶ τὴν συνοδική τους καταδίκη. Ἔτσι προωθοῦν τὸ χάος καὶ τὴν διάσπαση καὶ στοὺς ναοὺς γίνονται τραγελαφικὰ πράγματα, μία μίξη ἀπόρριψης, διαμαρτυρίας καὶ σεβασμοῦ, ἀνυπακοῆς και ὑπακοῆς, φωνῶν καὶ καταλλαγῆς.
Καὶ οἱ δύο ὁμάδες ἔχουν τρομερὲς εὐθῦνες, κυρίως γιατί -πρὶν γίνουν ὅλα αὐτά- θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν ζητήσει, ὀργανώσει καὶ τελέσει μία σύναξη ὅλων (!!!), ξεχνώντας τὶς προσωπικές τους ἐμπάθειες, γιὰ τὸ καλὸ τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ συσπειρωθεῖ τὸ ποίμνιο ἐν ὁμονοίᾳ καὶ νὰ ἔχει σταθερὲς ἁγιοπατερικὰ κατοχυρομένες θέσεις. Αὐτὸ ἰσχύει κυρίως γιὰ τὰ παρακάτω θέματα, τὰ ὁποῖα παρουσιάζω μὲ ἕναν σχολιασμὸ γιὰ νὰ κατανοηθεῖ ἡ σύγχυση ποὺ προκαλοῦν οἱ ρασοφόροι αὐτοί:
1. Ἡ χρήση φαρμάκων (καὶ ἄλλων παρασκευασμάτων), ποὺ περιέχουν ὑλικὸ ἀπὸ ἐκτρώσεις, εἶναι ἁμαρτία;
Ἀσφαλὼς ναί. Ἁμαρτία ὅμως ἄνιση μὲ τὴν ἴδια τὴν ἔκτρωση. Κι ἂν θεωροῦμε τοὺς ἀνθρὠπους ἁμαρτωλοὺς ποὺ κάνουν χρήση αὐτῶν τῶν φαρμάκων καὶ προϊόντων (ποὺ ὑπάρχουν δεκαετίες), οἱ ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς ποὺ τὸ ἐπέτρεπαν τόσα χρόνια καὶ ἔδιναν ἄφεση, τί εἶναι; Ἢ ἐκεῖ ἰσχύουν ἄλλα; Κι ὅπως στὴν ἔκτρωση δὲν θεωροῦμε «ἀκοινώνητη» τὴ γυναίκα ποὺ τὴν ἔκανε, ἔτσι κι ἐδῶ, δὲν θεωροῦμε ἀκοινώνητους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἐμβολιάστηκαν, ἀλλὰ ἀφήνουμε τὸ θέμα στὰ χέρια τῶν πνευματικῶν καὶ ἐξομολόγων. Ἂν ἀρχίσουμε νὰ παίρνουμε ἐμεῖς τὴν θέση τοῦ ἐξομολόγου, νὰ ὁρίζουμε ποινές, ἂν ἀρχίσουμε ἐμεῖς νὰ μοιράζουμε ἐπιτίμια καὶ καταδίκες, τότε προτεσταντίζουμε, ἀναλαμβάνοντας δικαιοδοσίες, ποὺ δὲν μᾶς ἀνήκουν. Τὸ ἴδιο δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ ἀπαιτοῦμε νὰ μάθουμε, τί εἶπε ὁ κάθε ἕνας, στὴν προκειμένη ὁ ἐμβολιασμένος, στὴν ἐξομολόγηση, ἀφοῦ ὑπάρχει καὶ τὸ ἀπόρρητο τοῦ μυστηρίου. Μόνο οἱ Ἅγιοι μποροῦν νὰ μᾶς διδάξουν τὴν συμπεριφορά μας ἀπέναντι στὴν ἑκάστοτε ἁμαρτία καὶ τὴν θεραπεία της: « Στους παλαιούς καιρούς, όταν οι χριστιανοί είχαν μεγάλη φιλοτιμία και ευλάβεια να κοινωνήσουν πιο συχνά τα άγια Μυστήρια, το βαρύτερο επιτίμιο τότε ήταν η αποκοπή για συντομότερο ή μακρότερο χρόνο από τη Θεία Κοινωνία. Γι’ αυτό και οι κανόνες των παλαιών Πατέρων, όπως ο Μέγας Βασίλειος, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης κ.λπ. απαγόρευαν στους αμαρτωλούς, με βαριές αμαρτίες, την θεία Κοινωνία, ενίοτε μέχρι και 10, 15 η ακόμα 20 χρόνια». Και τους εφάρμοζαν στην εξομολόγηση, τα τέσσερα βήματα της επιτιμήσεως: το κλάμα στην πόρτα της εκκλησίας, το γονάτισμα στον πρόναο και η μετοχή μαζί με τους πιστούς στην εκκλησία. Μόλις στο τέλος, τους δέχονταν στη θεία Κοινωνία (βλ. καν. 11 του αγ. Γρηγορίου Νεοκαισαρείας). Τώρα όμως, που η πίστη χαλάρωσε και οι περισσότεροι χριστιανοί κείνται στο βάθος της αναισθησίας και της ελλείψεως ευλάβειας προς την θεία Κοινωνία με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, νομίζω πως το μεγαλύτερο επιτίμιο για τη διόρθωση των ψυχών τους, είναι η εγκατάλειψη των εξομολογηθέντων αμαρτιών και η πάλη εναντίον τους μέχρι θανάτου. Η νηστεία, η προσευχή, η ελεημοσύνη, οι μετάνοιες και άλλες ασκήσεις να τους δίνονται κατά τη δύναμη, κατά την κατάσταση της υγείας τους και κατά τη σοβαρότητα των αμαρτιών τους, σύμφωνα με την ακρίβεια και την οικονομία των ιερών κανόνων….» «Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ. Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (1884-1980)» Τεύχος 13. ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ – ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2005. Θεσ/νίκη Έκδοσις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ». Τὰ παραπάνω λόγια τοῦ Ὁσίου προφανῶς δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὰ λόγια τῶν σημερινῶν ρασοφόρων.
Ἄλλο ἕνα θέμα ποὺ προκύπτει σχετικὰ μὲ τὰ ἐμβόλια ἀπὸ ἐκτρώσεις καὶ γιὰ τὸ ὁποῖο παρόλες τὶς ἐρωτήσεις ποὺ ἔκανα σὲ γνωστοὺς γέροντες τοῦ διαδικτύου, ἀπάντηση δὲν πῆρα εἶναι τὸ ἑξῆς:
Δὲν εἶναι μόνο τὸ ἐμβόλιο τοῦ Κορονοϊοῦ προϊὸν πειραμάτων καὶ παραγωγῶν ἀπὸ ἔμβρυα ἐκτρώσεων. «Το 1984, το WI-38 είχε γίνει «ο πρώτος καλλιεργημένος φυσιολογικός πληθυσμός ανθρώπινων κυττάρων που έφτασε ποτέ σε ηλικία ψήφου». Σήμερα τα κύτταρα χρησιμοποιούνται συνήθως για την παρασκευή εμβολίων κατά της πολιομυελίτιδας, της ιλαράς, της παρωτίτιδας, της ερυθράς, της ανεμοβλογιάς, του έρπητα ζωστήρα, του αδενοϊού, της λύσσας και της ηπατίτιδας Α». Τα αμφιλεγόμενα κύτταρα των εμβολίων προέρχονται από ένα έμβρυο του '60 | HuffPost Greece (huffingtonpost.gr) .
Θὰ πρέπει λοιπόν, ὅλοι αὐτοὶ οἱ γέροντες, πνευματικοί, καθηγητὲς καὶ ἱερεῖς νὰ μᾶς ποῦν: αὐτὰ τὰ ἐμβόλια (γιὰ ὅσους τὰ ἔκαναν καὶ στὸ ἑξῆς θὰ τὰ κάνουν) εἶναι σφραγίσματα τοῦ ἀντιχρίστου; Εἶναι προδοσία τῆς Πίστεως; Εἶναι ἄρνηση τοῦ βαπτίσματος; Ἐπιφέρουν ἐπιτίμιο, ἀκοινωνησία, ἐπιστροφὴ στὶς τάξεις τῶν κατηχουμένων ἢ κλαιόντων; Οἱ ρασοφόροι, ἐπίσκοποι, ἱερεῖς καὶ μοναχοὶ ποὺ τὸ γνώριζαν τόσο καιρὸ καὶ μᾶς τὸ ἔκρυβαν πρέπει νὰ καθαιρεθοῦν; Παίρνουν οἱ ρασοφόροι αὐτοὶ τὴν εὐθύνη, ἂν οἱ πιστοὶ δὲν κάνουν ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα αὐτὰ τὰ ἐμβόλια καὶ δὲν μποροῦν νὰ στείλουν τὰ παιδιά τους στὸ σχολεῖο, στὸν στρατό, στὴν δουλειὰ κλπ.;
Ἰσχύουν οἱ ἀπὸ τοῦ ἰντερνετικοῦ ἄμβωνος ἐκτοξευθεῖσες καταδίκες καὶ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους (εἰδικὰ τοὺς ἡλικιωμένους) ποὺ ἕως τώρα δέχτηκαν νὰ κάνουν ἐμβόλιο πιεζόμενοι πολλαπλῶς (καὶ χωρὶς νὰ ἔχουν ξεδιαλύνει-καταλάβει πώς, ἀπὸ ἕνα ἔμβρυο ποὺ χρησιμοποιήθηκε τὸ 1975/1984 καὶ ἐνὼ οἱ πνευματικοί τους σιωποῦσαν, φτιάχτηκαν μετὰ ἀπὸ 10ετίες δισεκατομμύρια εμβόλια), ἔχοντας σύγχυση τεράστια ἀπὸ τὴν κυβερνητικὴ προπαγάνδα, τὶς ἰατρικὲς συμβουλὲς καὶ τὴν διοίκηση τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας; Γιὰ αὐτοὺς ποὺ χωρίς νὰ ἔχουν ξεδιαλύνει-καταλάβει-πιστεύσει ὅτι τὸ ἐμβόλιο, ναὶ μὲν ἴσως τοὺς προφυλάσσει λίγο, ἀλλὰ μὴ ἐνημερωμένοι, ὅτι οἱ παρενέργειες του εἶναι τρομερὲς καὶ συχνὰ θανατηφόρες μὲ στατιστικὰ θανάτου, ποὺ ξεπερνοῦν αὐτὰ τοῦ Κορονοϊοῦ; Δὲν εἶναι γιὰ ὅλους αὐτοὺς ποὺ τὸ ἔχουν κάνει (ὄχι γιὰ νὰ διασκεδάζουν ἢ νὰ πηγαίνουν στὸ γήπεδο) ἡ εὐθύνη μικρότερη, τουλάχιστον μὲ τὰ σημερινὰ δεδομένα, ἰδίως γιὰ τὰ προηγούμενα ἐμβόλια, γιὰ τὰ ὁποῖα ἡ πλειοψηφία δὲν γνώριζε τίποτα.
2. Μία ἁμαρτία δὲν εἶναι σφράγισμα. Τὸ ὅτι δεκαετίες οἱ ἀντίχριστοι ἑτοιμάζουν τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν ἐπικράτησή τους, καὶ μέσα σ’ αὐτὴν τὴν ἑτοιμασία εἶναι καὶ τὸ ἐμβόλιο, δὲν εἶναι ἀπόδειξη ὅτι μόνο αὐτὸ θὰ θεωρήσουμε δαιμονικό. Καὶ ἄλλα πράγματα, ὅπως π.χ. οἱ πιστωτικὲς κάρτες, τὸ κινητό -στὴν ἐξέλιξή του- ἐξυπηρετοῦν τὰ δαιμονικὰ σχέδιά τους, ἀναφέρθηκαν ἀπὸ σύγχρονους φωτισμένους ἀνθρώπους καὶ Ἁγίους ὡς ὄργανα τοῦ σατανᾶ (καὶ ἴσως περιέχουν καὶ ἄγνωστους-περίεργους κωδικούς), ἀλλὰ ὅλοι τὰ χρησιμοποιοῦμε. Ἐπίσης τὰ κόμματα μασώνων πολιτικῶν καὶ μηδενιστικῆς πολιτικῆς καὶ φιλοσοφίας ποὺ ψηφίζουμε, νεοφιλελευθερισμός, κομμουνισμός, σοσιαλισμός, ἐθνικισμός εἶναι κατὰ τοὺς Ἁγίους πρόδρομοι τοῦ ἀντιχρίστου. Ψηφίσαμε ὅλοι μας κόμματα, ποὺ ἐπέφεραν ἀντίθεες καὶ ἀντιεκκλησιαστικὲς διατάξεις (μάλιστα μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὰ ξαναψηφίσαμε) καὶ σίγουρα εἶναι κι αὐτὸ μία ἁμαρτία ἀλλὰ δὲν ζητοῦμε τὴν ἀκοινωνησία καὶ τὴν καταδίκη τοῦ κάθε ψηφοφόρου.
3. Ἄρα, ὅπως κανεὶς ἐξομολογεῖται τὶς ἁμαρτίες του, θὰ πρέπει νὰ ἐξομολογηθεῖ, ὅταν τὸ καταλάβει, καὶ αὐτὲς τὶς ἁμαρτίες. Καὶ ὁ πνευματικὸς θὰ τοῦ ὁρίσει τὸ πρέπον καὶ σωτήριον γιὰ τὴν ψυχή του. Δὲν πιστεύω νὰ ὑπάρχει κάποιος ποὺ νὰ μὴ συμφωνεῖ, ὅτι δύσκολη περίπτωση εἶναι ἡ εὐθύνη τῶν γονέων γιὰ τὰ ἐμβόλια τῶν παιδιῶν, διότι ὁ μὴ ἐμβολιασμὸς σημαίνει τὸν ἀποκλεισμὸ τῶν ἐργαζομένων, τὴν ἀπώλεια τῶν χρηματικῶν πόρων, τὴν οἰκονομικὴ ἐξαθλίωση τῶν οἰκογενειῶν τους κλπ. Ὅλοι αὐτοὶ καλοῦνται νὰ πάρουν κρίσιμες ἀποφάσεις, ἀνάλογες τῶν ἀντοχῶν τους.
Πρέπει λοιπόν, οἱ συμβουλὲς τῶν ρασοφόρων κάθε ἀξιώματος νὰ εἶναι στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων καὶ τῶν εὐθυνῶν τους.
4. Πρωτίστως ἰσχύει αὐτό (θὰ ξαναειπωθεῖ) γιὰ τοὺς κληρικοὺς ποὺ δημοσίως καὶ ὀρθὰ ἀναδεικνύουν καὶ καταγγέλουν τὴν προδοσία καὶ ἀσυδοσία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν τὴν ἐκκοσμίκευση καὶ ὑποταγὴ τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἀθεΐα, ἀλλὰ ἀφήνουν τὸ ποίμνιο νὰ κοινωνεῖ καὶ νὰ ἐπηρεάζεται πνευματικὰ ἀπὸ τοὺς ἔνοχους ἐπισκόπους. Μιλοῦν γιὰ τὸ ἐμβόλιο καὶ τὴν συμπεριφορά μας ἀπέναντί του, ἀλλὰ γιὰ τὴν αἵρεση, τὴν προδοσία τῆς Πίστεως, γιὰ τὸ τί πρέπει ἱεροκανονικῶς νὰ γίνει γιὰ νὰ τιμωρηθοῦν οἱ ἔνοχοι, δὲν μιλοῦν, ἀθωώνοντας ἔτσι, γιὰ νὰ μὴν διωχθοῦν, τοὺς πραγματικὰ ὑπηρέτες τοῦ ἀντιχρίστου.
5. Οἱ Πνευματικοί (ὅσοι ἀκόμα ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸ ποίμνιο καὶ ὄχι γιὰ τὴν προσωπική τους ἀνάδειξη) πρέπει νὰ συναντηθοῦν καὶ νὰ ἐξετάσουν ἀπὸ κοινοῦ τὸ ζήτημα καὶ νὰ δώσουν ὑπεύθυνες καὶ σύμφωνες μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία λύσεις. Εἶναι μία εὐκαιρία ἀπὸ τὸ Θεό, οἱ ἀποτειχισμένοι καὶ μή, ποὺ αἰσθάνονται τὴν εὐθύνη ἀπέναντι σὲ Θεὸ καὶ ἀνθρώπους, νὰ ἑνωθοῦν ἐξαιτίας τοῦ προκύψαντος θέματος καὶ νὰ συνεχίσουν τὸν ἀγώνα τόσο ἐνάντια στὴν πολιτική/κοσμικὴ καταπίεση, στὴν ἀπώλεια ἐλευθερίας καὶ ἐλεύθερης βούλησης, στὴν ἀσυδοσία, στὸ ψεῦδος καὶ στὴν παραποίηση τοῦ Εὐαγγελίου καὶ στὴν κατάχρηση ἐξουσίας τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν, ὅσο καὶ ἐνάντια στὴν αἵρεση ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ ὅλων τῶν παραπάνω.
Χωρὶς ὁμόνοια, συμφωνία, συμπόρευση, ἀγάπη καὶ ἀλληλοστήριξη, τί ὠφελοῶν κηρύγματα ἐναντίον τοῦ ἐμβολίου;
Αδαμάντιος Τσακίρογλου
