Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης, τέως Αναπληρωτής Καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.
Ὅπως οἱ δόσεις ἀνακουφίζουν τὸν πολίτη ἐκεῖνον ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ πληρώσει μονομιᾶς τὸ ὀφειλόμενο ποσὸ στοὺς κρατικοὺς ληστές, ἀνακούφιση προσφέρει καὶ ὁ καταιγισμὸς τῶν ἐπιδομάτων, τὰ ὁποῖα σκαρφίζεται κάθε φορὰ ἡ ληστρικὴ κυβέρνηση τοῦ ὑγειοναζιστικοῦ μάπετ-σόου, ἐπειδὴ δὲν θέλει νὰ λυτρώσει μονομιᾶς τὸν πολίτη.
Εἴτε δόση εἴτε ἐπίδομα, τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ἕνα καὶ τὸ αὐτό:
Ὁ πολίτης μετατρέπεται σὲ ἐξευτελισμένο ζητιάνο καὶ ἐν ταυτῷ ὑποχείριο τῆς μισάνθρωπης κυβέρνησης, ἡ ὁποία (γιὰ τὴν ὥρα) γλεντάει τοὺς δοσοεξαρτημένους ἢ ἐπιδοματομανεὶς κακομοίρηδες.Εἶναι, βεβαίως, γνωστὸ ὅτι ἡ ἐπιδοτούμενη σίτιση καὶ τὰ κουπόνια προβάλλονται ὡς μέτρα μιᾶς διαδεδομένης πολιτικῆς καταπολέμησης τῆς φτώχειας, ἰδίως στὶς ἀναπτυσσόμενες χῶρες. Ἐπειδή, ὅμως, ἡ φτώχεια δὲν ἀποτελεῖ ἕνα φαινόμενο παρθενογένεσης, ἀλλά, ἰδίως στὴν σημερινὴ ἐποχὴ τῆς παγκόσμιας δικτατορίας, εἶναι καρπὸς τῆς οἰκονομικῆς διαχείρισης ποὺ στοχευμένα ἐφαρμόζει ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων, προκειμένου νὰ ἐξαθλιώσει ὅλους τοὺς λαοὺς καὶ νὰ ἀποκτήσει τὸν ἀπόλυτο ἔλεγχό τους, τὰ ἐπιδόματα ἐπιτελοῦν τὸν ἑξῆς ρόλο:
Προκαλῶντας τὴν παραίσθηση τῆς κρατικῆς φιλανθρωπίας, λειτουργοῦν ὡς βαλβῖδες ἀποσυμπίεσης ποὺ ἀποσκοποῦν στὴν ἀποτροπὴ τῆς κοινωνικῆς ἔκρηξης καί, ταυτοχρόνως, θυμίζουν σιγαστῆρα ποὺ τοποθετεῖται στὸ ὅπλο μὲ τὸ ὁποῖο ἡ κυβέρνηση «δολοφονεῖ» ἐν ψυχρῷ τοὺς πολῖτες της, οἱ ὁποῖοι στόμα ἔχουν καὶ μιλιὰ δὲν ἔχουν.Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων, οἱ δῆθεν φιλεύσπλαχνες κυβερνήσεις πού, ὅπως ἡ ἑλληνική, προσποιοῦνται ὅτι νοιάζονται γιὰ τὰ βάσανα τῶν νοικοκυριῶν (προσοχή: ὁ ἀπαξιωτικὸς αὐτὸς ὅρος [νοικοκυριά] δείχνει τὴν ὑπεροψία μὲ τὴν ὁποία οἱ προύχοντες ἀντιμετωπίζουν τὰ ἀστικὰ μυρμηγκάκια!), γι᾿ αὐτὸ καὶ σπεύδουν νὰ διαλαλήσουν τὰ πάσης φύσεως ἐπιδοματικὰ ψίχουλα ποὺ κρεμᾶνε στὸ συρματόπλεγμα κάθε κοτετσιοῦ, στὴν οὐσία ἐνεργοῦν ὡς πυρομανεῖς πυροσβέστες, σύμφωνα μὲ τὴν λογικὴ ποὺ ὑπαγορεύει ἡ παροιμία «νὰ σὲ κάψω Γιάννη, νὰ σ᾿ ἀλείψω λάδι/μέλι».
Ἅπαξ καὶ ἐθιστοῦν οἱ πολῖτες στὴν ἐπιδοματομανία, δὲν θὰ εἶναι καθόλου δύσκολο νὰ ἐφαρμοσθεῖ λίγο ἀργότερα καὶ τὸ πολυπόθητο σχέδιο γιὰ τὴν παροχή βασικοῦ εἰσοδήματος σὲ ὅλους τοὺς πολῖτες μιᾶς χώρας, ἕνα σχέδιο ποὺ (ὑποτίθεται ὅτι) χαρακτηρίζει μιὰ καλὴ κοινωνία, μέλημα τῆς ὁποίας εἶναι ἡ ὑλοποίηση τῆς καθολικῆς δικαιοσύνης, ἐλευθερίας καὶ ἀσφάλειας.
Μὲ τὸ τέλος τοῦ δυστοπικοῦ ἔτους 2022, ἤγγικεν ἡ ὥρα ἑνὸς ἀκόμη ἐπιδόματος, ποὺ στὴν ὡραιοποιημένη διάλεκτο τῆς νεοταξίτικης ψηφιακῆς τυραννίας ὀνομάζεται pass.
Πρόκειται γιὰ τὸ «Market Pass» ἢ «Food pass» ποὺ προορίζεται νὰ ἀξιοποιηθεῖ ὡς ἕνα ἀκόμη «ὅπλο» στὴν «μάχη κατὰ τῆς ἀκρίβειας» (αὐτὴ εἶναι ἡ παράλληλη διάλεκτος τῶν πολεμοχαρῶν Νεοταξιτῶν!), ἤτοι τοῦ νέου μπαμπούλα ποὺ κουνάει πάνω ἀπὸ τὴν κούνια τῶν βρεφοποιημένων πολιτῶν ὁ δικτάτωρ πατερ(κ)ούλης καὶ ἡ κομπανία του.
Ἑπομένως, τὸ σκυλὶ τοῦ Παβλὸφ εἶναι σήμερα τὸ κάθε σκυλάκι τοῦ Μητσοτάκη, τὸ ὁποῖο ἀνταποκρίνεται περιχαρὲς σὲ κάθε ἐπιδοματικὸ κάλεσμα, ὥστε νὰ αὐτοεξευτελισθεῖ λαμβάνοντας τὰ κοκκαλάκια, ἀκριβέστερα τὰ ἀποφάγια ποὺ τοῦ πετᾷ τὸ σατανικὸ καθεστὼς μετὰ τὸ φαγοπότι τῶν σαδιστῶν τυράννων του.
Ὅποιος θελήσει νὰ ἐπισκοπήσει τὴ λίστα μὲ τά... γενναιόδωρα ποσὰ ποὺ θὰ σκορπίσει ἡ μητσοτακικὴ ἐκδοχὴ τοῦ κυρίου Τζόουνς στὰ σκυλάκια καὶ τίς κότες τῆς ὀργουελικῆς φάρμας τῶν ζώων, ἢ θὰ σκάσει στὰ γέλια ἢ θὰ τὸν πιάσει ἀναγούλα. Ἐπὶ παραδείγματι, ἕνα ζευγάρι μὲ 4 ἐξαρτώμενα τέκνα δικαιοῦται νὰ λάβει 100 € ὡς μηνιαία «ἐνίσχυση»!
Πέρα ἀπὸ τὸν ταπεινωτικὸ συμβολισμὸ ποὺ ἔχει αὐτὸ τὸ χαμηλὸ ποσό, ἀξίζει νὰ ἐπισημάνουμε καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ αὐτιστικοὶ πολιτικοὶ τῆς Νέας Δικτατορίας, ἀλλὰ καὶ ἐν γένει ὅσοι πολιτικοὶ ἔχουν προσκυνήσει τὴν Νέα Τάξη Πραγμάτων, χρησιμοποιοῦν τίς ἴδιες λέξεις, εἴτε πρόκειται γιὰ ἐμβολιασμὸ εἴτε γιὰ ἐπιδότηση:
Ὅπως μιλοῦν γιὰ «ἐνίσχυση τοῦ ἀνοσοποιητικοῦ» μὲ νέες δόσεις ἐμβολίων, ἔτσι μιλοῦν καὶ γιὰ «ἐνίσχυση τοῦ νοικοκυριοῦ» μὲ νέες ἐπιδοτήσεις!
Ὅσο πιὸ μετρημένες οἱ λέξεις, τόσο λιγότερο χρειάζεται νὰ λειτουργεῖ τὸ μυαλό μας.Ὁ Ἄρθουρ Καῖσλερ στὸ βιβλίο του «Ἕνα Φάντασμα στὴ Μηχανή» (μτφ.: Ι. Χατζηνικολή, ἐκδ. Χατζηνικολή, Ἀθήνα 1977, σελ. 38) ἔγραφε:
«Ἡ μεταμόρφωση τῆς σκέψης σὲ γλῶσσα δὲν εἶναι μιὰ διεργασία μονῆς κατεύθυνσης. Ὁ χυμὸς ρέει καὶ πρὸς τίς δύο κατευθύνσεις, ἀνεβαίνει καὶ κατεβαίνει τὰ κλαριὰ τοῦ δέντρου».
Τέλος, δὲν πρέπει νὰ μᾶς ξεφύγει μιὰ ἀκόμη λεπτομέρεια:
Ὁ δικαιοῦχος ποὺ θὰ ἐπιλέξει τὴν κατάθεση τοῦ ἐπιδοματικοῦ ποσοῦ στὸν τραπεζικό του λογαριασμὸ «θὰ λάβει τὸ ἐπίδομα σὲ δύο τριμηνιαῖες δόσεις στὸ ΑΤΜ. Δὲν θὰ ἐλέγχεται ποῦ δαπανᾷ τὰ χρήματα. Μπορεῖ νὰ τὰ κρατήσει στὸ λογαριασμό του ἢ νὰ τὰ ξοδέψει γιὰ ταξίδια, betting [sic] ἢ ὅ,τι ἄλλο θέλει. Τὸ ποσὸ ὅμως θὰ εἶναι 20% μικρότερο ἀπὸ ὅσο θὰ ἔπαιρνε ἂν εἶχε ἐπιλέξει τὴν ἄϋλη κάρτα».Ὅπως, λοιπόν, οἱ ἐνισχυτικὲς δόσεις τῶν ἐμβολίων εἶναι κατ᾿ εὐφημισμὸν ἐνισχυτικές, τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸ νέο ἐπίδομα, ἀφοῦ ὁ «ὠφελούμενος» μπορεῖ νὰ σπαταλήσει τὸ ἐπίδομα στὸν τζόγο! Μὲ ἀφορμὴ τὴν λέξη «ὠφελούμενος», διαπιστώνουμε πῶς τὸ ὀργουελικὸ καθεστὼς τῆς Νέας Δικτατορίας ἀπὸ τὴν μιὰ φτωχοποιεῖ τὴν γλῶσσα, ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως τὴν ἐμπλουτίζει μὲ ξύλινη ὁρολογία, ἡ ὁποία ἔχει ἀνάποδη σημασία:
Τὰ ἐπιδόματα στὴν πραγματικότητα δὲν ὠφελοῦν, ἀλλὰ βλάπτουν τὸ κάθε σκυλάκι τοῦ Μητσοτάκη ποὺ ἐθίζεται στὴν ἐπιδοματικὴ κοκκαλολειχία.
Ἔτσι ἀποτρέπεται ἀπὸ τὴν διεκδίκηση ἑνὸς καλύτερου μέλλοντος, ἡ ὁποία θὰ προϋπέθετε τὴν ἐνεργὸ ἐναντίωσή του στὴν ἐκμαυλιστικὴ πολιτικὴ τῆς ἀέναης παροχῆς ἐπιδομάτων.
Ἡ τιμωρία γιὰ τὴν μὴ ἐπιλογὴ τῆς ψηφιακῆς-ἄϋλης κάρτας δὲν πρέπει φυσικὰ νὰ μᾶς ἐκπλήσσει:
Ὁ κορωνοϊὸς καὶ τὰ ἐμβόλια ἦρθαν γιὰ νὰ μᾶς μπολιάσουν βιαίως τὸν ψηφιακὸ φετιχισμό, ὥστε νὰ ἐξοικειωθοῦμε ταχύτερα μέ τὰ ἐν μέρει ἀνθρωποκτόνα προϊόντα τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης: ἐθιζόμενοι στὰ ψηφιακὰ καὶ τὰ ἄϋλα, ἐξοικειωνόμαστε μὲ τὴν ἰδέα νὰ περάσει ὁ ἄνθρωπος στὸ παρασκήνιο καὶ νὰ ἐπιτρέψει στὶς μηχανὲς νὰ βγοῦν στὸ προσκήνιο. Ἢ ἔστω: ἄνθρωποι καὶ μηχανὲς νὰ ὁδηγηθοῦν σὲ μιὰ ἀλλόκοτη-ὑβριδικὴ παντρειὰ μὲ τίς εὐλογίες τῶν ἀντίχριστων ἱερέων τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Γιὰ νὰ καταστεῖ ἐφικτὴ αὐτὴ ἡ παντρειά, ὁ ἄνθρωπος θὰ πρέπει νὰ ἀποδεχθεῖ ὅτι εἶναι δισυπόστατος: ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ ἔχει σωματική-ὑλική-φυσικὴ παρουσία, ἡ ὁποία μάλιστα κατὰ τὸν Κυρ. Πιερρακάκη εἶναι ἐπουσιώδους σημασίας, ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως ἔχει ἀσώματη-ἄϋλη-ἀφύσικη παρουσία, ἡ ὁποία λανσάρεται ἀπὸ τὸν ἴδιο ὡς ἡ πλέον σημαντική.
Ἤδη, βεβαίως, καὶ πρὸ κορωνοϊοῦ οἱ μαζορέτες τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων μᾶς ἐκγύμναζαν ὀρολογικὰ μὲ τὴν «ἄϋλη συνταγογράφηση». Τίποτε δὲν γίνεται καὶ δὲν λέγεται τυχαῖα. Οἱ ἑωσφορικοὶ Νεοταξῖτες ἔχουν ἐνστερνισθεῖ τὸ δόγμα τοῦ διαβόλου «ὀλίγον κατ᾿ ὀλίγον».
Ὁ σοφὸς λαός μας λέει: Ἀγάλι-ἀγάλι γίνεται ἡ ἀγουρίδα μέλι!
Ἄν ἐπιτέλους πάψουμε νὰ λέμε «δὲν μὲ μέλλει», ἴσως οἱ Νεοταξῖτες σταματήσουν νὰ μᾶς χορεύουν ἐπιδοματικὸ τσιφτετέλι.ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τὸ ἀνωτέρῳ κείμενο δημοσιεύθηκε στὴν ἐφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 8.1.2023, σελ. 08β/24.
Πηγή:https://kvathiotis.substack.com/
