τοῦ κ. Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου
Τό βέβαιον εἶναι ὄτι δέν παρεξηγοῦμε, οὔτε παρανοοῦμε, οὔτε παραποιοῦμε τήν πραγματικότητα ὅσον ἀφορᾶ στήν μαρτυρία καί στάση τοῦ φερομένου ὡς Ὀρθοδόξου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἔναντι τοῦ αἱρετικοῦ Παπισμοῦ. Καί ἀσφαλῶς ἡ πλέον ἐνδεικτική καί ἀποκαλυπτική περί τούτου εἶναι ἡ μαρτυρία καί στάση τοῦ ἰδίου τοῦ ἐπικεφαλῆς αὐτοῦ, τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου.
Ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὁ ἀποκαλούμενος προφανῶς καθ’ ὑπερβολήν «Προκαθήμενος τῆς Ὀρθοδοξίας», μέ τήν ἰδίαν ἄνεση πού μεταβαίνει στό Ἅγιον Ὄρος ὡς προσκυνητής στά ἱερά σεβάσματα τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ τήν αὐτή ἄνεση μεταβαίνει καί στούς Παπικούς ναούς ὡς συνεορταστής μετά τῶν αἱρετικῶν.
Ἔτσι, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἐπισήμως τό Πατριαρχεῖο μέ σχετική Ἀνακοίνωσή του, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἀναχώρησε τήν 4η Ἰουλίου 2024 γιά τήν Ἰταλία μέ προορισμό τήν «Ἐπισκοπή» τῆς Ivrea, προσκεκλημένος τοῦ «Ἐπισκόπου» της «Θεοφιλεστάτου κ. Edoardo Aldo Cerrato, γιά νά παραστῆ σέ ἐπίσημες τοπικές ἐκκλησιαστικές ἐκδηλώσεις».
Πρίν δοῦμε τί ἀκριβῶς συμβαίνει ἐκεῖ, κατά τό πρόγραμμα τοῦ Πατριάρχου, πρέπει νά ἐπισημάνουμε, παρά τήν ἐπικρατοῦσα ἐκκλησιολογική “ἀνοσία” στήν μετά τῶν αἰρετικῶν ἐπι-κοινωνία τῶν Φαναριωτῶν καί ὄχι μόνον, ὅτι ἡ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ ἀντιμετωπίζεται ἀπό τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ὡς κανονική ἀδελφή Ἐκκλησία καθότι οἱ εὐκτήριοι οἴκοι της, οἱ δομές της καί οἱ ἐπικεφαλῆς τους ὄχι μόνον ἀποκαλοῦνται ἀλλά καί θεωροῦνται, λόγῳ καί ἔργῳ, ὡς κανονικοί Ναοί, κανονικές Ἐπισκοπές καί κανονικοί Ἐπίσκοποι ἀντιστοίχως!
Ἄς δοῦμε, λοιπόν, καί τό πρόγραμμα τῆς ἐκεῖ μεταβάσεως τοῦ “Πατριάρχου τοῦ Γένους” καί τῆς “σεπτῆς κορυφῆς τῆς Ὀρθοδοξίας” γιά νά γίνει ἔτι περαιτέρω σαφές αὐτό πού δέν θέλουμε νά συνειδητοποιήσουμε ἤ το παραθεωροῦμε, δηλαδή ὅτι τό Φανάρι δέν διακρίνει μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως! Ἐν συνεχεία, θά κατακλείσουμε τό σύντομο αὐτό ἄρθρο μας μέ κάποιες εὔλογες ἐπισημάνσεις, οἱ ὁποῖες καλόν εἶναι νά μᾶς ἀπασχολήσουν σοβαρῶς.
Ὁ κ. Βαρθολομαῖος μετά τῆς συνοδείας του, ἀποτελουμένης ἀπό τέσσερεις κληρικούς (μεταξύ τῶν ὁποίων δύο Ἀρχιερεῖς) καί ἕναν λαϊκό, συνεορτάζει μετά τῶν ἀδελφῶν του Παπικῶν τήν ἐορτή τοῦ ἁγίου Σαβίνου. Στόν συνεορτασμό περιλαμβάνεται, κατά τά ἀνακοινωθέντα, συμμετοχή του Πατριάρχου στήν ἑσπερινή προσευχή στον Παπικό ναό «μπροστά στήν τεφροδόχο τοῦ ἁγίου Σαβίνου» καί ὁμιλία τοῦ κ. Βαρθολομαίου, τήν δέ κυριώνυμη ἡμέρα συμμετοχή τοῦ Πατριάρχου στό πρῶτο μέρος τῆς ἀκολουθίας καθώς καί παράστασή του στήν πανηγυρική «Θεία Λειτουργία».
Ἐξ ὅλων τῶν ἀνωτέρω, γίνεται σαφές ὅτι ὁ κ. Βαρθολομαῖος καί οἱ περί αὐτόν «μαρτυροῦν» ὅτι βρίσκονται μόλις ἕνα «τυπικό» βῆμα πρό τῆς πλήρους ἑνότητος μετά τῶν Παπικῶν ἀδελφῶν τους καί προφανῶς διαθέτουν τήν πληροφόρηση περί τῆς ὁσονούπω αἰσίας, κατ’ αὐτούς, ὁλοκληρώσεως τοῦ λεγομένου Θεολογικοῦ Διαλόγου, ὁ ὁποῖος, μετά τήν συντόμως ἀναμενομένη κατάληξή του, θά σημάνει καί τήν ἀποκατάσταση τῆς πλήρους ἑνότητος!
Μπορεῖ οἱ ἀντικανονικές συμπροσευχές τῶν Φαναριωτῶν μετά τῶν αἱρετικῶν καθώς καί οἱ ἀντορθόδοξες ἐνέργειές των ὅσον ἀφορᾶ τήν μετ’ αὐτῶν σχέση νά ἀποτελοῦν πλέον παγία τακτική, ἐντούτοις κάθε μία ἐξ αὐτῶν, ὅπως ἡ ἐν προκειμένω σχολιαζομένη, δέν παύει νά ἀποτελεῖ δεινή πρόκληση γιά τίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν. Πρόκληση καί συγχρόνως τραγική ἐπιβεβαίωση γι’ αὐτούς τῆς μετατροπῆς τοῦ πάλαι ποτέ ὀρθοδόξου καί μαρτυρικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως σέ οὐνιτικό πατριαρχεῖο!
Μόνον πού οἱ προκλήσεις καί οἱ ἐπιβεβαιώσεις (πρέπει νά) δημιουργοῦν καί ἀπαιτοῦν ὑπεύθυνη στάση καί ἀντιμετώπιση ἐκ μέρους τῶν πιστῶν πού τίς ἀντιλαμβάνονται καί τίς συνειδητοποιοῦν! Οἱ καιροί, οὐ μενετοί! Διαφορετικά θά μᾶς συμβεῖ ὅ,τι συνέβη στό χταπόδι πού τό καθησύχαζε ἡ μητέρα του, σύμφωνα μέ τό γνωστό σοφό λαϊκό μῦθο, ὅπως μᾶς τόν διηγεῖται ὁ μοναδικός Φώτης Κόντογλου[1]. Καί τώρα εἴμαστε στή φάση πού εἶναι ἕτοιμοι νά πιοῦν τό κρασί, μετά τήν ὁποία μᾶλλον θα εἶναι πολύ ἀργά γιά ἐπιστροφή καί σωτηρία!
Ἐξ ὅσων πληροφορούμαστε, ὁ λεγόμενος Θεολογικός Διάλογος Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν ὁδεύει μεθοδευμένα στήν ὁλοκλήρωσή του, ἀφοῦ συζητήθηκαν καί συμφωνήθηκαν τά περί «πρωτείου» καί «συνοδικότητος», κατά τήν πρώτη καί τή δεύτερη χιλιετία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, ἐνῶ ἔχει γίνει ἡ…..κατάλληλη προετοιμασία καί γιά τά ὑπολειπόμενα θέματα, ὅπως τό Filioque. Καί ἀσφαλῶς, ὅπως κατ΄ ἐπανάληψιν τό ἔχουμε τονίσει, ἄς μήν περιμένει κανείς ἀφελῶς νά δεῖ τόν Πάπα νά «λειτουργεῖ» στήν Ἐνορία του γιά νά κατανοήσει ὅτι ἔγινε ἡ πολυπόθητη γιά τούς οἰκουμενιστές «ἕνωση» (ἄνευ μετανοίας καί διορθώσεως) «τῶν ἐκκλησιῶν».
Κάθε «Πάπας» (Δύσεως καί Ἀνατολῆς) θά διαφεντεύει στήν δικαιοδοσία του, ὃπως καί πρίν, ὃπου θά συνεχίζουν νά τηροῦνται οἱ ἀντιστοίχως προ-υφιστάμενες ἰδιαίτερες «παραδόσεις», μέ δεδομένη ὅμως πλέον τήν φανερή πλέον κοινωνία καί ἑνότητα, ἀσχέτως ἐάν δέν θά εἶναι ἡ ἑνότητα τῆς μιᾶς καί τῆς αὐτῆς παραδοθείσης Πίστεως, οὔτε ἡ κοινωνία τοῦ ἑνός καί μόνου ἀληθινοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ δέ λαοί, ἰδόντες καί μή νοήσαντες, μηδέ θέντες ἐπί διανοία τό τοιοῦτο, μίαν ὡραίαν πρωΐαν ἀπό κατά παράδοσιν Ὀρθόδοξοι, ἐάν δέν ἀντιδράσουν ἐγκαίρως (δηλαδή ἐχθές!) θά εὐρεθοῦν, μή γένοιτο, νά εἶναι οὐνίτες!
[1] Ὁ μῦθος τοῦ μικροῦ χταποδιοῦ
(πού ταιριάζει πλήρως στήν σταδιακή διάβρωση τῶν συνειδήσεων καί ἀλλοίωση τῶν κριτηρίων τῶν πιστῶν ὑπό τοῦ ἐκκλησιομάχου Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά καί στόν ἐφησυχασμό καί τίς φροῦδες διαψεύσεις, περί τοῦ κινδύνου παγιδεύσεως τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ὑπό τῶν ἀδοκίμων καί ἐπιόρκων ποιμένων του)
Κάθεται ἡ χταπόδα μὲ τὸ χταποδάκι στὸν πάτο τῆς θάλασσας. Ὅπου, μὲ τὴν ἀπόχη πιάνουνε τὸ χταποδάκι, καὶ τ᾿ ἀνεβάζουνε ἀπάνω. Τὸ μικρὸ φωνάζει στὴ μάνα του: «Μὲ πιάσανε, μάνα!». Ἐκείνη τ᾿ ἀποκρίνεται: «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!». Τὸ χταποδάκι φωνάζει πάλι: Μὲ βγάλανε ἀπὸ τὸ νερό, μάνα! «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!». – «Μὲ σγουρίζουνε, μάνα!» – «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!» – «Μὲ κόβουνε μὲ τὸ μαχαίρι!» – «Μὴ φοβᾶσαι!» – «Μὲ βράζουνε στὸ τσουκάλι!» – «Μὴ φοβᾶσαι!» – «Μὲ τρῶνε, μὲ μασᾶνε!» – «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!» – «Μὲ καταπίνουνε!» – «Μὴ φοβᾶσαι!» – «Πίνουνε κρασί, μάνα!» – «Ἄχ! Σ᾿ ἔχασα, παιδί μου!»
