Εμείς ακούμε τους πραγματικά ειδικούς…
του Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ιστορίας
Η περασμένη Κυριακή ήταν αφιερωμένη στη μνήμη ενός τεράστιου Αγίου που πέντε ακριβώς αιώνες μετά τη λήξη της Εικονομαχίας και τον Μέγα Φώτιο, επανασυνόψισε με τη ζωή και τη διδασκαλία του ολόκληρη τη μακρά ασκητική παράδοση της πατερικής θεοψίας και μαζί όλο τον αγώνα εναντίον των αιρέσεων. Και φυσικά ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς είναι ίσως ο κατεξοχήν επίκαιρος εκκλησιαστικός μας Πατέρας, όχι μόνοι επειδή τα κείμενά του αποτελούν γενικότερα συντριπτικό κόλαφο για τους σημερινούς αγαπούληδες της οικουμενιστικής μεταπατερικής ανοσιουργίας, αλλά και ειδικότερα επειδή ακριβώς ήταν εκείνος που κατενίκησε τον δυσώνυμο βαρλααμισμό. Τη βλάσφημη δηλαδή κακοδοξία που κατέχει κεντρική θέση μέσα στην παπική παναίρεση και που με τόσο ανατριχιατικό τρόπο έχει επανενσκήψει εδώ και ένα χρόνο και ταλαιπωρεί την Εκκλησία, με αφορμή το αφήγημα της δήθεν πανδημίας.
Καθώς όμως πολλαπλασιάζονται οι φωνές της βλασφημίας μέσα σ’ αυτή τη μαζική παράκρουση που κατέκλυσε τις ζωές μας και καθώς όλο και περισσότεροι επίσκοποι και ιερείς μάς καλούν να υπακούσουμε στους «ειδικούς» και στα ανεκδιήγητα μέτρα ως προς τον μη ασπασμό των ιερών εικόνων ή τη βέβηλη μασκοφορία, εμείς τους απαντάμε για μία ακόμη φορά ότι οι ειδικοί για όσα συμβαίνουν μέσα στις εκκλησίες δεν είναι οι καθεστωτικοί λοιμωξιολόγοι που εδώ και ένα χρόνο υποπίπτουν στη μία αντίφαση μετά την άλλη προκειμένου να στηρίξουν το ψευδαφήγημα, βιάζοντας κατάφωρα χιλιάδες (επίσημα κι ανεπίσημα) ιατρικά δεδομένα, πολύ δε περισσότερο την ίδια τη λογική.
Επειδή όμως επίσης μάς λένε να υπακούσουμε και στους ίδιους (τους αυτοφερόμενους ως πνευματικούς «ειδικούς», επειδή αυτοί δήθεν γνωρίζουν καλύτερα από εμάς τα δογματικά), εμείς - με αφορμή την εορτή του μεγάλου μας Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά - τους απαντάμε επίσης ότι ειδικοί δεν είναι ούτε οι απερίγραπτοι μεταπατερικοί ψευτοθεολόγοι των πονηρών ημερών μας, ούτε ο κάθε πλανεμένος (αν)ιεράρχης που - μετά από όλες τις άλλες αιρετικές απόψεις του και τους εναγκαλισμούς του με τον κάθε αιρετικό ή καθηρημένο - βάλθηκε με αστεία «θεολογικά» επιχειρήματα να μας αποδείξει εδώ και μερικούς μήνες και την «κτιστότητα» και «φθορά» στην οποία υπόκειται ο ορθόδοξος ναός και άρα τη μεταδοτικότητα των ασθενειών, σε άλλη μια κακοδοξία μέσα στο πλαίσιο της καινοφανούς αυτής και άκρως δαιμονικής ψευτοθεολογίας της μάσκας.
Κανείς λοιπόν από όλους αυτούς τους ανεκδιήγητους δεν είναι ειδικός. Ειδικοί για όσα συμβαίνουν μέσα στους ναούς μας και γενικότερα στον εκκλησιαστικό χώρο (σε καιρούς μάλιστα τέτοιας πλάνης και δογματικής εκτροπής των εκκλησιαστικών ταγών) είναι αποκλειστικά και μόνο οι Άγιοι. Και αυτούς θα συνεχίσουμε να ακούμε.
Και ο λόγος βέβαια των Αγίων είναι καταλυτικός. Μη φοβάστε τη μετάδοση ασθενειών και μολύνσεων μέσα στον ναό, μας λένε, γιατί εκεί όλα εξαγιάζονται από τη Θεία Χάρη, όλα τα κτιστά, όλα τα αντικείμενα, ακόμη και ο αέρας και η σκόνη. Μας το έχουν ξεκαθαρίσει οι Άγιοι σε όλες τις εποχές και σε όλες τις περιστάσεις (σαφέστατες π.χ. οι σχετικές ρήσεις και του Αγίου Συμεών Θεσσαλονίκης και του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και τόσων άλλων ακόμη). Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως εμείς θα πάμε από μόνοι μας να φάμε τη…σκόνη από το πάτωμα κάποιας εκκλησίας ή να εισπνεύσουμε επίτηδες τα σταγονίδια που εκπνέει κάποιος διαπιστωμένα άρρωστος στο διπλανό στασίδι, γιατί τότε είναι που εκπειράσσουμε τον Θεό. Τότε είναι που πράγματι το πράττουμε - και όχι βέβαια όταν απλώς προσερχόμαστε με πίστη και με έλλειψη φόβου, όπως ισχυρίζονται οι γνωστοί διαστρεβλωτές. Αυτό για να προλάβουμε και τα σεσημασμένα πλέον τρολάκια της τυφλο-υπακοούλικης μεταπατερικότητας και την τόσο προβλέψιμη πλέον «αντιρρητική» τους.
Επειδή λοιπόν πάμε για δεύτερο Πάσχα με κλειδωμένες εκκλησίες (πράγμα που επί της ουσίας δεν αναιρείται βεβαίως ούτε και από το αν θα «επιτρέπεται» κατά τόπους η αθλιότητα των…9 πιστών και δη μασκοφορούντων) και επειδή ξαναφουντώνουν οι βλασφημίες των μεταπατερικών (κληρικών τε και λαϊκών) θολολόγων, απάντηση σε αυτές, όπως και και στην παράκρουση των τρομοκρατημένων από τη...μόλυνση των εκκλησιών χριστιανών, δίνουν τελικά οι ίδιοι οι Άγιοι. Γιατί αυτοί είναι που μεταφέρουν αυτούσια την αγιοπνευματική αλήθεια της Εκκλησίας. Όχι οι οικουμενιστικές κλίκες, ούτε τα μασονικά καπετανάτα. Αλλά ούτε και κάτι πανικόβλητοι πολιοί ρασοφόροι γέροντες που ενώ έως χτες διαπρυσίως κήρυτταν τη μετά θάνατον Ζωή, άφνω παρανόησαν από τον τρόμο του θανάτου...
2 σχόλια:
Η πράξη της υπακοής έχει εκκλησιολογική θεμελίωση· εντάσσεται στο παν-μυστήριον του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας Του, το οποίο επλήγη και εξακολουθεί να πλήττεται καιρίως και μέχρις αθετήσεως διά της «κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου καὶ οὐ κατὰ Χριστὸν» υπακοής των Ποιμένων στα ασεβή και αντίχριστα διατάγματα του Καίσαρος. Η εκτέλεση των διαταγμάτων αυτών συνεπάγεται ασεβή σμίκρυνση του μεγάλου Θεού, ήτοι άρνησή Του! Η λατρεία του μόνου Θεού είναι στο ύψος του δόγματος, επομένως η αλλοίωσή της συνιστά δογματική εκτροπή και αλλοίωση. Ορθότατα επισημαίνει ευλαβής κληρικός ότι «ἐτρώθη ἡ Δογματικὴ τῆς Ἐκκλησίας μας». Από το παν-μυστήριον του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας Του απορρέει και σε αυτό κατατείνει η υπακοή των πιστών προς τους Ποιμένες. Εκτός του πλαισίου αυτού η υπακοή καταντά συμμόρφωση με εντάλματα ανθρώπων και δεν ευρίσκει δικαίωση ενώπιον του Θεού της αληθείας. Ο Χριστός μας δεν δύναται να ευλογήσει υπακοή αναιρετική της υποστάσεως της Εκκλησίας Του επί καταστροφή των υπακουόντων, «ὑπὲρ ὧν ἀπέθανεν»· «ἀρνήσασθαι ἑαυτὸν οὐ δύναται».
Το ακόλουθο παράδειγμα θα βοηθήσει στην ασφαλή εξαγωγή συμπερασμάτων. Η Ρώμη υπήρξε για πολλούς αιώνες Εκκλησία. Είχε έγκυρα μυστήρια, σωστική Χάρη, αποστολική διαδοχή. Κάποτε κατέστη αιρετική. Ερωτώνται οι υπέρμαχοι της απροϋποθέτου υπακοής: Αμνηστεύονται ένεκα υπακοής όσοι εκ του δυτικού ποιμνίου ακολούθησαν τους Πάπες στον ολισθηρό δρόμο της αιρέσεως; Η Αγία Γραφή απαντά διά του παρακάτω ευαγγελικού χωρίου.
τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται. (Ματθ. ιε´, 14)
Ο Ιερός Ναός είναι ο χώρος της κατ' εξοχήν φανερώσεως και ενεργείας του Θεού. Εκεί δε όπου ενεργεί ο Θεός, διδάσκει ο Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ, αργεί η επιστήμη. Στην πιθανότητα μεταδόσεως μολυσματικών νόσων εντός των Ιερών Ναών, η οποία έχει τους κήρυκές της, αντιτάσσεται η βεβαιότητα καταβυθίσεως του Αποστόλου Πέτρου στο νερό. Το ελεγκτικό «ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας;» από τη λογική υπαγορεύθηκε; Ασφαλώς όχι. Αλλά τι πιο φυσικό από το να βουλιάξει στο νερό ο Πέτρος, όπως και κάθε άνθρωπος! Και τότε γιατί τον ψέγει ο Κύριος; Επειδή είναι άξιος ψόγου. Στην περιοχή του θαύματος, όπου εργάζεται ο Θεός, φυσικό είναι το να περπατάς πάνω στα κύματα, όπως και συνέβη με τον Πέτρο την προηγούμενη στιγμή, κατά την οποία «οὐ διεκρίθη τῇ ἀπιστίᾳ, ἀλλ᾿ ἐνεδυναμώθη τῇ πίστει». Ο μακαριστός Λεωνίδας Φιλιππίδης έλεγε ότι θαύμα είναι ένα φυσικό φαινόμενο του υπερφυσικού κόσμου. Κι αν λόγω διωγμού και ποικίλων ακαταστασιών η μετάβασή μας στον Ναό και η εκεί παραμονή μας και λατρεία του Θεού δυνηθεί να αποτελέσει κίνδυνο για την ίδια μας τη ζωή, όχι απλώς για την υγεία μας, ας αναρωτηθούμε τι θα ευαρεστηθεί ο Κύριος να πράξουμε: να μείνουμε μακριά Του ένεκα φόβου ή να σπεύσουμε στην Εκκλησία Του ένεκα πίστεως;