«Η εκλογή των Επισκόπων»
(Αυγουστίνος Καντιώτης – ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ
ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ)
Ο Επίσκοπος (Φλωρίνης) Αυγουστίνος Καντιώτης (1907 -
2010), παρά την απλή του μορφή, ήταν ηγεσία – κυριαρχία κορυφής μέσα στην
Εκκλησία.
Η Αγιοπνευματική ωριμότητα της συνείδησής του προβάλλεται
μέσα στην ανάλυση – ερμηνεία βασικών θεμάτων της Ορθόδοξης (διαχρονικής)
Εκκλησίας όπως είναι, για παράδειγμα, η εκλογή των Επισκόπων, που ανάλυσε ο π.
Αυγουστίνος με αφορμή τον Αποστολικό τρόπο εκλογής του Ματθία, αντικαταστάτη
του Ιούδα, που περιγράφεται στο βιβλίο των Πράξεων (Α΄, 15 – 26).
Πριν υπογραμμίσουμε τις θεμελιακής σημασίας θέσεις του π.
Αυγουστίνου, να τονίσουμε τον καθολικώτερο και θεολογικά ακριβή διακονικό –
ηγετικό ρόλο του επισκόπου.
Αντιγράφουμε από την Ποιμαντική του Αγ. Νεκταρίου:
-«Τι σημαίνει η λέξις επίσκοπος;»
Την εποπτεία και επισκόπηση που έχει ο Αρχιερέας επί του πληρώματος της Εκκλησίας.
-«Που έγκειται ο κόπος του Επισκοπικού αξιώματος;»
Στα σπουδαία και υψηλά καθήκοντα του πνευματικού πατέρα∙
γιατί στον ποιμένα έχει παραδοθεί με πολλή εμπιστοσύνη η ποίμνη των λογικών
προβάτων του Χριστού, της οποίας η ασφαλής διατήρηση είναι από τα κοπιωδέστερα
έργα. Αλήθεια, τι φέρει περισσότερο κόπο και πόνο, από το να βαστάει κανείς στους
ώμους του τις ψυχές των ανθρώπων που γι’ αυτές έχυσε το αίμα Του ο Σωτήρας
Χριστός».
Αντιγράφουμε, επίσης, από το Δ΄ Ιερατικό Συνέδριο της Ι.
Μητροπόλεως Λαρίσης (24-26/9/73):
«δεν είναι ο επίσκοπος απλώς ένα πρόσωπο μέσα σε όλα τα
άλλα, αλλά ο εις τύπον και τόπον Χριστού ιστάμενος εν μέσω των πιστών, που
εκφράζει την πίστιν και την πνευματικήν εμπειρίαν της ζωής της Εκκλησίας. Αν ο
επίσκοπος δεν ζει και δεν εκφράζει την εμπειρία αυτή της Εκκλησίας, η θέσι του
μέσα στην Εκκλησία δεν είναι σύμφωνος με την παράδοσι της Εκκλησίας και
επομένως δεν μπορεί να είναι πατήρ της Εκκλησίας, πατήρ των πιστών. Μένει σαν
εκκλησιαστικός διοικητής».
Επίσης: «Ο ιερεύς και περισσότερο ο επίσκοπος είναι αυτός
που αγρυπνεί για την ορθή διδασκαλία. Γιατί αυτή μόνον αποτελεί την εγγύησι για
τη σωτηρία» (Εισηγητής Αρχιμ. Νικόδημος Γιαννακόπουλος).
1ο Σχόλιο: Ο μακαριστός
Επίσκοπος Θεολόγος Λαρίσης (1918-1996), μαρτυρικός Επίσκοπος, το έτος 1973
συγκάλεσε Ιερατικό Συνέδριο αφιερωμένο σε τρεις Αποστολικές (Επισκόπους)
μορφές: Βαρνάβα, Τίτο, Τιμόθεο, που τους χαρακτήριζε η Ασκητικότητα, η Υπομονή,
η Μαρτυρικότητα και η γνησιότητα της εν Χριστώ ζωής. Έτσι φανέρωναν την αληθινή
Εκκλησία οι εκλεκτοί εκείνοι Ιεράρχες, σ’ αντίθεση με τους σημερινούς
οικουμενιστές Επισκόπους που ακολουθούν την αποστατημένη Δύση.
Συνεχίζοντας, να παρουσιάσουμε (συνοπτικά) και το
διαχρονικό μήνυμα του π. Αυγουστίνου Καντιώτη «περί εκλογής των Επισκόπων».
Ουρανομήκης ψυχή και ο π. Αυγουστίνος, του οποίου οι
συγγραφές ηχούν ως Αποστολικός αντίλαλος και ως Άμβωνας εξαγγελίας των
Ορθοδόξων λυτρωτικών μηνυμάτων. Παραδείγματα (ενδεικτικά) από το βιβλίο του
«ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» (Σελ. 95, 97, 99):
Α) «Ενώ η Πολιτεία υπό την πίεση των φιλελευθέρων αρχών
του Ευαγγελίου διοικείται δημοκρατικώς και έκαστος πολίτης, έστω αν στιλβώνη
υποδήματα εις την πλατείαν της πόλεως, έχει το δικαίωμα να εκλέγη τον άρχοντα
που θα διοικήση τον τόπον του, αντιθέτως η Εκκλησία διοικείται – ας το
επαναλάβωμεν – απολυταρχικώτατα. Φίμωτρα παντού. Πάσα ιδέα ελευθερίας
εξηφανίσθη…
Αποθνήσκει επίσκοπος; ο λαός δεν ερωτάται δια τον διάδοχόν
του. ο νέος επίσκοπος θα εκλεγή εν αγνοία Κλήρου και Λαού της επαρχίας».
Β) «Ο τρόπος αυτός της άνευ συμμετοχής κλήρου και λαού
εκλογής επισκόπου χαρακτηρίζεται παρά Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας ως ο
πονηρότατος τύπος εκλογής και αποτελεί θανάσιμον έγκλημα κατά της προόδου της
Εκκλησίας».
Γ) « «Ψήφω κλήρου και λαού», πρέπει να εκλέγεται ο
Επίσκοπος. Παν άλλο είδος εκλογής, κατά το οποίον ο λαός αγνοείται, αποτελεί
φανεράν εκτροπήν από την αρχαίαν παράδοσιν και αναίσχυντον καταπάτησιν των
δικαιωμάτων των πιστών τέκνων της Εκκλησίας».
Δ) «κατά αποστολικόν σύστημα και τρόπον πρέπει να
διεξάγεται η εκλογή του Επισκόπου. Ποιος δε είνε ο τρόπος ούτος;
Εκτίθεται σαφώς εις το πρώτον Κεφάλαιον των Πράξεων (στιχ.
15 - 26), εις το οποίον περιγράφεται η πρώτη εκλογή εκκλησιαστικού ηγέτου». (Σελ.
99).
Οι φωνές διαμαρτυρίας – ανησυχίας για τις επιπτώσεις εκ
της εκλογής αναξίων Επισκόπων, σήμερα, είναι ασθενικές εως ανύπαρκτες.
Γενικά, το εκκλησιαστικό πλήρωμα απώλεσε την ικανότητα να
προβλέπη τις συνέπειες…
Η αδιαφορία του πληρώματος εξαφάνισε το φυσιολογικό
εκκλησιολογικό περιβάλλον και άφησε να δημιουργηθή «Ακαδημαϊκό Επισκοπικό
περιβάλλον» που χαρακτηρίζεται από «Πτυχία», «σπουδές» και «συνέδρια», με
μολυσμένο αέρα εκ του οικουμενισμού.
Να παραθέσουμε (αποσπασματικά) μια σοφή γνώμη του
Φιλοσόφου Καρλ Γιάσπερς:
«… Εάν τα φαινόμενα που τον πιέζουν (τον άνθρωπο) λάβουν
χωρίς επαρκή αντίδρασιν εντονωτέραν μορφήν… θα προσλάβουν τα φαινόμενα αυτά
συντόμως εντονωτέραν μορφήν…»
2ο Σχόλιο: Δεν έχει
συνειδητοποιηθή από το σημερινό εκκλησιαστικό πλήρωμα ο ρόλος του Επισκόπου, ως
πνευματικού ιατρού, γι’ αυτό και έχει απωλέσει (εν πολλοίς) το νόημα της
Ορθόδοξης θεραπευτικής παράδοσης, που εκτείνεται και τις τον τρόπο εκλογής των
Επισκόπων.
Έτσι, ο λαός μένει αθεράπευτος πνευματικά, βλέποντας τον
Επίσκοπο ως διοικητικό υπάλληλο.
Στη «ΝΕΑ ΚΛΙΜΑΚΑ» του Αγ. Νικοδήμου του Αγιορείτου
τονίζεται ο ρόλος του Επισκόπου, ως θεραπευτού της Εκκλησιαστικής ποίμνης του,
με τα εξής λόγια:
«Επιμελού λοιπόν συ ο ποιμήν και Αρχιερεύς δια την
πνευματικήν ποίμνην σου, και για τα λογικά πρόβατά σου, αγρυπνών δια την
σωτηρίαν αυτών και μυρίους θανάτους έτοιμος να υποφέρης δι’ αυτά…» (Σελ. 144).
3ο Σχόλιο: Η μη κανονική
και μη εκκλησιολογικής θεμελίωσης εκλογή επισκόπων στη Λάρισα, τα τελευταία
χρόνια, εκλογές υπό διάφορες κοσμικές «μοιχεπιβατικές» οπτικές γωνίες, μόνο
υπογράμμιση της αξίας του Επισκόπου και του έργου του δεν ήταν.
Στην λεπτομερή εξήγηση – ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας
του «Ιερού Ησυχαστηρίου «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ» - ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΑ – ΑΓ. ΟΡΟΣ», διαβάζουμε
(Σελ. 241): «… Έτσι τώρα μνημονεύει εν πρώτοις και παρρησία του Αρχιερέως, ως
αρχή της στρατευομένης ημών αγίας Εκκλησίας, παρακαλώντας να διαφυλάττεται όχι
μόνον μακρόβιος, αλλά και Ορθόδοξος, ορθοτομών τον λόγον της Ευαγγελικής
αλήθειας. Και τούτο, διατί πολλά έπαθεν η Εκκλησία, πολλά η Πίστις η Ορθόδοξος
εκινδύνευσεν από τους πλέον εξαιρέτους Αρχιερείς».
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
