Κωνσταντῖνος Βαθιώτης: «Καλὴ Παναγιά, διχαστικοὶ δεσποτᾶδες ἄντε γεια!»

 

Δίλεκτη εὐχὴ στὸ στόχαστρο δίλεπτου κηρύγματος

Τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ ἀφιερώνεται στὴν Παναγία Φανερωμένη Βαθυρρύακος (Κομοτηνῆς) καὶ στὴν ὁμώνυμη Ἱερὰ Μονή¹

Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἰερόθεος, σὲ κήρυγμα ποὺ ἔβγαλε κατὰ τῶν ἀνεμβολίαστων στὶς 29.10.2021, εἶχε πεῖ τὰ ἀκόλουθα:

«Σήμερα βλέπουμε συνεχῶς νὰ κυριαρχοῦν οἱ ναζιστικὲς νοοτροπίες. Οἱ ναζιστικὲς θεωρίες συνδέονται μὲ τὸν ἀντιεμβολιασμό. Καὶ συνδέονται γιατί ἁπλούστατα ἡ θεωρία τοῦ Νίτσε καὶ τοῦ Χίτλερ εἶναι νὰ ἐξαφανιστοῦν ὅλα τὰ ἀδύνατα στοιχεῖα μέσα στὴν κοινωνία καὶ νὰ ὑπάρξουν ὑγιεῖς ἄνθρωποι, ἡ λεγόμενη Ἀρία Φυλή. Ὁπότε δὲν χρειάζονται ἐμβόλια, νὰ ἔρχονται οἱ ἀρρώστιες καὶ νὰ ἐξαφανίζονται οἱ ἄνθρωποι γιὰ νὰ παραμείνουν οἱ ὑγιεῖς τελικά. Αὐτὸ μιὰ ἐλεύθερη Πολιτεία, μιὰ ἐλεύθερη κυβέρνηση καὶ μιὰ δημοκρατία δὲν τὸ ἐπιτρέπει. Νὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι πολῖτες ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ νοοτροπίες ναζιστικὲς καὶ φασιστικές, Ἀμήν!».

 

Ὅπως ἔχει ἐπισημανθεῖ καὶ μὲ ἄλλη εὐκαιρία², τὸ κήρυγμα αὐτὸ εἶναι προϊὸν προπαγανδιστικοῦ τρόπου σκέψης:

«Κατ' ἐφαρμογὴν τῆς ἀρχῆς τῆς ἀντιστροφῆς, ὁ ἐν λόγῳ Μητροπολίτης ἀναποδογύρισε τὴν πραγματικότητα καὶ προσῆψε στοὺς ἀνεμβολίαστους χαρακτηριστικὰ ποὺ διέπουν ἐκείνους ἀκριβῶς οἱ ὁποῖοι ὑπηρετοῦν τὸ ἰατροφασιστικὸ καθεστὼς τῆς ὑγειονομικῆς δικτατορίας! Ἔτσι, ἡ μομφὴ τοῦ ὑγειοναζισμοῦ, ἡ ὁποία ταιριάζει μόνο σὲ ὅσους προωθοῦν καὶ ὑποστηρίζουν τὸν ἄμεσα ἢ ἔμμεσα ὑποχρεωτικὸ ἐμβολιασμὸ μὲ πειραματικὰ καὶ δυνάμει ὑγειοβλαπτικά-θανατηφόρᾳ ἐμβόλια ἀντιγυρίζεται ὡς μομφὴ γιὰ τοὺς λοιδορούμενους φύλακες τοῦ πολυτιμότερου δώρου τοῦ ἀνθρώπου: τοῦ αὐτεξουσίου του».

 

Ὁ ἴδιος Μητροπολίτης βρέθηκε ξανὰ πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες στὸ ἐπίκεντρο τῆς δημοσιότητας, ὅταν σὲ δίλεπτο κήρυγμά του (τὰ συστημικὰ ΜΜΕ ἔσπευσαν νὰ τὸ παρουσιάσουν στὶς πρῶτες εἰδήσεις!) ἀντὶ νὰ καυτηριάσει κάποιο φλέγον ζήτημα, ὅπως τὸ οἰκουμενικῶν διαστάσεων ἐκκλησιαστικὸ ἀτόπημα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρου, ὁ ὁποῖος τὸν Ἰούλιο, στὸν ἱερὸ ναὸ τῆς Παναγίας Φανερωμένης στὴν Βουλιαγμένη, τέλεσε τὴν βάπτιση παιδιῶν ὁμόφυλου ζεύγους ὁμογενῶν μέσα σὲ Ὀρθόδοξο Ἱερὸ Ναό, στηλίτευσε τὴν γλωσσικὴ μόδα ποὺ ἔχει ἐπικρατήσει τὰ τελευταῖα χρόνια νὰ εὐχόμαστε «Καλὴ Παναγιὰ» ἀντὶ γιὰ «Καλὸ Δεκαπενταύγουστο». Πόσο ἐπίκαιρη ἡ ρήση τοῦ εὐαγγελίου³:

ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες!

Κατὰ τὴν ἄποψη ποὺ διετύπωσε ὁ ἐν λόγῳ Μητροπολίτης, ὅπως δὲν εἶναι δόκιμη ἡ εὐχὴ «Καλὸ Χριστό», ἔτσι δὲν εἶναι δόκιμη καὶ ἡ εὐχὴ «Καλὴ Παναγιά». Κι ὅπως λέμε «Καλὰ Χριστούγεννα», ἀντιστοίχως θὰ ἔπρεπε νὰ λέμε «Καλὸ Δεκαπενταύγουστο». Τὸ εἰδικότερο ἐπιχείρημα ποὺ ἐπικαλέσθηκε γιὰ νὰ τεκμηριώσει τὴν ἀπόρριψη τῆς εὐχῆς «Καλὴ Παναγιὰ» εἶναι ὅτι ὁ ἐπιθετικὸς προσδιορισμὸς «καλός-ή-ό» συνοδεύει γεγονότα καὶ ὄχι πρόσωπα.

«Λέμε ποτὲ καλὸ Χριστό; Kαλὸ Ἅγιο; Ἄλλο τὰ πρόσωπα ἄλλο τὰ γεγονότα. Τὸ γεγονὸς ἐδῶ δὲν εἶναι ἡ Παναγία μας, ἀλλὰ ἡ κοίμησή της».

Πέρα, ὅμως, ἀπὸ τὸ ὅτι ἡ λέξη «Χριστούγεννα» δηλώνει ρητῶς τὸ γεγονός, δηλ. τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ἡ λέξη «Δεκαπενταύγουστος» ἀποτελεῖ ἡμερομηνία καί, ἑπομένως, δηλώνει ὑπορρήτως τὸ γεγονὸς τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας, χωρὶς νὰ ἐμπεριέχει κἂν τὸ ὄνομά της (κατὰ τοῦτο οἱ δύο εὐχὲς δὲν εἶναι ἀπολύτως συγκρίσιμες), ὁ ἐνοχλημένος ἀπὸ τὴν εὐχὴ «Καλὴ Παναγιὰ» Μητροπολίτης παραθεώρησε μιὰ σημαντικὴ πτυχὴ τοῦ γλωσσικοῦ ζητήματος, τὸ ὁποῖο, μὲ ἀποκλειστικὰ δική του ὑπαιτιότητα, δίχασε τοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι, κατὰ τὴν προσφιλῆ τακτικὴ τοῦ διαβόλου («διαίρει καὶ βασίλευε»), χωρίσθηκαν σὲ δύο στρατόπεδα, σὲ ἐκεῖνο τῶν ὑπερμάχων τῆς ἐν αἰθρίᾳ στοχοποιηθείσας εὐχῆς καὶ στὸ ἀντίπαλό του, ἀποτελούμενο ἀπὸ τοὺς ἀρνητὲς αὐτῆς τῆς εὐχῆς.
Φρονῶ πὼς τὸ στρατόπεδο τῶν ὑπερμάχων ἔχει τὸ δίκιο μὲ τὸ μέρος του γιὰ τοὺς ἑξῆς λόγους:
Ἡ γλῶσσα ὡς ζωντανὸς ὀργανισμός, ἰδίως ὅταν χρησιμοποιεῖται στὸν προφορικὸ λόγο, καθορίζεται ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν ἀνάγκη τῆς σαφήνειας-ἀκρίβειας ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἀνάγκη τῆς οἰκονομίας. Μάλιστα, ἡ γλωσσικὴ οἰκονομία διέπει κατ᾿ ἐξοχὴν τίς εὐχὲς ποὺ ἀνταλλάσσει ὁ λαός, οἱ ὁποῖες γιὰ νὰ ἀνταποκρίνονται στὸν λειτουργικὸ προορισμό τους, πρέπει νὰ εἶναι ἐξαιρετικὰ σύντομες.
Ἕνας καλόκαρδος λαός, ὅπως ὁ ἑλληνικός, ὁ ὁποῖος φημίζεται γιὰ τὴν ἰδιαίτερη ροπή του στὰ εὐχολόγια, εἶναι ἀναμενόμενο νὰ θέλει νὰ διατυπώνει τὴν ἑκάστοτε εὐχή του στὰ γρήγορα, ἐπιλέγοντας μιὰ ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀφαιρετικὴ ἀκουστικὴ εἰκόνα⁴, ὥστε ἀκολούθως νὰ ὑλοποιεῖ τὸ κύριο ἐπικοινωνιακὸ ἐνέργημά του. Ὑπὸ αὐτὸ τὸ πρίσμα, μετὰ τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων εἴθισται, ὅταν μπαίνουμε σὲ καταστήματα καὶ ἀπευθυνόμαστε σὲ κάποιον ὑπάλληλο, νὰ τοῦ λέμε «Χρόνια Πολλὰ» καὶ ὄχι «Σᾶς εὔχομαι νὰ ζήσετε πολλὰ χρόνια».
Ἀντιστοίχως, ὅποιος λέει «Καλὴ Παναγιά», στὴν πραγματικότητα εὔχεται:

«καλῶς νὰ φθάσουμε στὴν ἡμέρα ποὺ θὰ κοιμηθεῖ ἡ Παναγιὰ καὶ καλῶς νὰ τὴν ἑορτάσουμε».

Ἑπομένως:

γιὰ λόγους γλωσσικῆς οἰκονομίας, ἡ δίλεκτη εὐχὴ ὑποκαθιστᾷ τὸν εὐχετήριο σιδηρόδρομο!

Ὡς ἐκ τούτου, ἡ ἄποψη του ὡς ἄνω Μητροπολίτου ὅτι ἡ εὐχὴ «Καλὴ Παναγιά» «δὲν στέκει οὔτε λεκτικὰ οὔτε θεολογικὰ οὔτε λογικὰ» ἐλέγχεται ὡς μὴ πειστική, καθότι ἀντιβαίνει στὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἡ γλῶσσα λειτουργεῖ ἀπὸ τὴν φύση της ὡς ἐπικοινωνιακὸ ἐργαλεῖο. Ἡ γλῶσσα εἶναι προορισμένη νὰ ἐξυπηρετεῖ τὴν ἀνάγκη τῆς ἀνθρώπινης ἐπικοινωνίας καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν πειθαρχεῖ εὔκολα σὲ «ἀστυνομικοὺς» κανόνες (προσοχή: σὲ μιὰ ἐποχὴ ὑγειονομικῆς δικτατορίας, ὅπου ἡ αὐστηρὴ πειθαρχία στὰ δρακόντεια μέτρα ἔχει ἀναχθεῖ σὲ πρώτιστο μέλημα τοῦ ἰατροφασιστικοῦ καθεστῶτος, τὸ νὰ ἐπιχειρεῖται ἀπὸ ἕναν Μητροπολίτη καὶ ἡ γλωσσικὴ χειραγώγηση τῶν πολιτῶν ἐνάντια στὸν καθιερωμένο τρόπο ἐπικοινωνίας τους εἶναι ὁπωσδήποτε ἕνα ἀνησυχητικὸ φαινόμενο).
Ὁ Ἑλβετὸς γλωσσολόγος Φερδινάνδος ντὲ Σωσσὺρ (1857-1913), στὸ βιβλίο τοῦ «Μαθήματα Γενικῆς Γλωσσολογίας»⁵ γράφει τὰ ἑξῆς:

«Ὁ ἄνθρωπος ποὺ θὰ ἰσχυριζόταν ὅτι φτιάχνει μιὰν ἀμετάβλητη γλῶσσα, ὅτι οἱ μεταγενέστεροι θὰ ὄφειλαν νὰ τὴ δεχτοῦν, ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως τὴν καθιέρωσε, θὰ ἔμοιαζε μὲ τὴν κόττα ποὺ ἔκλωσε ἕνα αὐγὸ πάπιας· ἡ γλῶσσα ποὺ ὁ ἴδιος δημιούργησε θὰ παρασυρθεῖ, τὸ θέλει εἴτε ὄχι, ἀπὸ τὸ ρεῦμα ποὺ παρασέρνει ὅλες τίς γλῶσσες»⁶.

 

Κάτι ἀνάλογο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν ἐπικριτὴ μιᾶς γλωσσικὰ καθιερωμένης εὐχῆς (ἡ καθιέρωση εἶναι μιὰ χρονοβόρος διαδικασία καί, κατὰ τοῦτο, ἀλάνθαστη - ἄραγε, ποιός θὰ τολμοῦσε νὰ ἀποκαθηλώσει ὡς ταυτολογικὴ τὴν παγιωμένη εὐχὴ «καλὴ ἐπιτυχία», προβάλλοντας τὴν ἔνσταση ὅτι ἡ ἐπιτυχία μόνο καλὴ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἄρα πρέπει νὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὴν εὐχὴ «καλὴ τύχη»;), ὁ ὁποῖος στὴν θέση της ἀντιπροτείνει μιὰ μακροσκελῆ εὐχή, ποὺ μπορεῖ μὲν νὰ ἀκριβολογεῖ, πλὴν ὅμως εἶναι παντελῶς ἀντιοικονομικὴ καὶ γι᾿ αὐτὸ οὐτοπική:

«Νὰ ἔχετε καλὴ ἑορτὴ τῆς κοιμήσεως τῆς Παναγίας μας!».

Κι ἐνῶ «Καλὸ Δεκαπενταύγουστο» λέγαμε κατὰ κόρον παλαιότερα, ἐξακολουθοῦμε δὲ νὰ λέμε μέχρι σήμερα, ἀλλὰ ὄχι κατ᾿ ἀποκλειστικότητα (ὅπως παρατηρεῖ ὁ Σωσσύρ: «ὁ χρόνος ἀλλοιώνει ὅλα τὰ πράγματα· δὲν ὑπάρχει κανεὶς λόγος νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὸ γενικὸ αὐτὸ νόμο ἡ γλῶσσα»⁷), ἡ μακροσκελὴς αὐτὴ εὐχὴ τοῦ Μητροπολίτη Ναυπάκτου οὐδέποτε ὑπῆρξε λαοφιλής.
Πέραν τῶν ἀνωτέρω, σὲ μιὰ ἐποχὴ ὅπου κατακλυζόμαστε ἀπὸ ἀντίχριστες ἢ ἄθεες μόδες μὲ δόλια παρασιώπηση, ἀλλοίωση ἢ χλευασμὸ τοῦ ὀνόματος ἢ τῶν ἰδιοτήτων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου (ἀρκεῖ νὰ θυμηθοῦμε τὴν χριστουγεννιάτικη περιπαικτικὴ ἀνάρτηση τοῦ κ. Μόσιαλου γιὰ τὴν ἄσπορον σύλληψη⁸), ἡ μόδα μιᾶς δίλεκτης εὐχῆς ποὺ ἀναδεικνύει τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας καὶ δὲν τὸ κρατᾷ κρυμμένο ὡς ὑπονοούμενο μιᾶς ἐνδεχομένως εἰδωλολατρικῶν καταβολῶν ἀριθμητικῆς ἀναφορᾶς («Καλὸ Δεκαπενταύγουστο!» - σημειωτέον, ἀπὸ τὴν ἐκκλησία μας ὡς Δεκαπενταύγουστος ὁρίζεται ἡ χρονικὴ περίοδος ἀπὸ 1η ἕως 15η Αὐγούστου μὲ κορύφωση τὸν ἑορτασμὸ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου) θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπικροτεῖται καὶ ὄχι νὰ ἐπικρίνεται.
Προφανῶς, ἡ ἀνέμπνευστη ἀνάρτηση τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐπικρατείας καὶ Ψηφιακῆς Διακυβέρνησης Κυρ. Πιερρακάκη μὲ τὴν πληκτικὴ καὶ προπάντων χριστιανικὰ ἄχρωμη, ἄοσμη καὶ ἄγευστη εὐχὴ «Καλὸ Δεκαπενταύγουστο. Εὐχὲς γιὰ ὑγεία καὶ εὐτυχία!», ἡ ὁποία συνοδεύθηκε ἀπὸ μιὰ καρικατούρα καμπαναριοῦ χωρὶς Σταυρό, ἦταν, κατὰ τὴν γλωσσικὴ καὶ θεολογικὴ θεώρηση τοῦ Μητροπολίτη, ἄμεμπτη!

 

 

Ὅταν, ὅμως, Ὑπουργοὶ καὶ Μητροπολῖτες μιλοῦν τὴν ἴδια γλῶσσα, τότε αὐτὴ θὰ πρέπει νὰ ἐλέγχεται μέσα ἀπὸ τὰ γυαλιὰ τοῦ ἀνάποδου κόσμου:

Ἐκεῖνο ποὺ ἀπὸ τὸ κοινό τους μέτωπο θεωρεῖται ὀρθόδοξο, στὴν πραγματικότητα εἶναι ἀνορθόδοξο!

Ἑπομένως, ἡ μόνη εὐχὴ ποὺ ταιριάζει σὲ αὐτὴν τὴν περίσταση εἶναι ἡ ἑξῆς:

«Καλὴ Παναγιά, διχαστικοὶ Μητροπολῖτες ἄντε γειά!».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ἐπειδὴ ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς παντοκρατορίας τῶν εἰδικῶν, ὅποιος Μητροπολίτης θελήσει νὰ νουθετήσει ξανὰ τὴν ὁμιλοῦσα μᾶζα, ἀντιποιούμενος τὴν ἰδιότητα τοῦ γλωσσολόγου, ἂς διαβάσει προηγουμένως κάποιες σελίδες ἀπὸ τὰ προμνημνευθέντα «Μαθήματα Γενικῆς Γλωσσολογίας» τοῦ Φερδινάνδου ντὲ Σωσσύρ, ὅπου ἀναφέρεται ὅτι:⁹

«Μιὰ γλῶσσα εἶναι ἐντελῶς ἀδύναμη νὰ ὑπερασπίσει τὸν ἑαυτό της ἐνάντια στοὺς παράγοντες ποὺ μετατοπίζουν ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ τὴ σχέση τοῦ σημαινομένου καὶ τοῦ σημαίνοντος. Εἶναι μιὰ ἀπὸ τίς συνέπειες τοῦ αὐθαιρέτου του σημείου. [...] Ἡ μόδα ποὺ σταθεροποιεῖ τὸ κοστούμι μας δὲν εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου αὐθαίρετος: δὲν μποροῦμε νὰ ἀπομακρυνθοῦμε, πέρα ἀπὸ ἕνα ὁρισμένο μέτρο, ἀπὸ τοὺς ὅρους ποὺ ὑπαγορεύει τὸ κοινωνικὸ σῶμα. Ἡ γλῶσσα, ἀντίθετα, δὲν περιορίζεται καθόλου στὴν ἐκλογὴ τῶν μέσων της, γιατί δὲν βλέπει κανεὶς τί θὰ ἐμπόδιζε νὰ συνδέσει μιὰ ὁποιαδήποτε ἰδέα μὲ μιὰ ὁποιαδήποτε σειρὰ ἤχων. [...] δὲν ὑπάρχει παράδειγμα γλώσσας ποὺ ἀντιστέκεται στὴν ἐξέλιξη».

Ὁ Σωσσὺρ κλείνει μὲ μιὰ καθοριστικῆς σημασίας σκέψη γιὰ τὴν ἐδῶ ἀναλυθεῖσα προβληματική¹⁰:

«Ἐὰν παίρναμε τὴ γλῶσσα μέσα στὸ χρόνο, χωρὶς τὴν ὁμιλοῦσα μᾶζα -ὑποθέτουμε ἕνα ἄτομο μεμονωμένο ποὺ ζεῖ ἐπὶ πολλοὺς αἰῶνες- δὲν θὰ παρατηρούσαμε ἴσως καμία ἀλλοίωση· ὁ χρόνος δὲν θὰ ἐνεργοῦσε πάνω της. Ἀντίστροφα, ἐὰν ἐξετάζαμε τὴν ὁμιλοῦσα μᾶζα χωρὶς τὸ χρόνο, δὲν θὰ βλέπαμε τὸ ἀποτέλεσμα τῶν κοινωνικῶν δυνάμεων ποὺ ἐπενεργοῦν πάνω στὴ γλῶσσα τους».

____________________________________

1  https://ierapostolimk.gr/?page id=76#page-content
 

2  Βαθιώτης, Ἐκκλησιαστικὴ Τρομοκρατία, εἰς: Ἀπὸ τὴν πανδημία στὴν κλιματικὴ ἀλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σὲ φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, ἐκδ. Ἀλφειός, Ἀθήνα 2021, σελ. 400 ἐπ., 402.
 

3  Ματθ., Κγ΄, 24.
 

4  Στὴν γλωσσολογία, ἡ ἀκουστικὴ εἰκόνα εἶναι τὸ σημαῖνον, ἐνῶ ἡ ἰδέα εἶναι τὸ σημαινόμενο (βλ. Saussure, Μαθήματα Γενικῆς Γλωσσολογίας, μτφ.: Φ. Δ. Ἀποστολόπουλος, ἐκδ. Παπαζήση, Ἀθήνα 1979, σελ. 101).
 

5  Saussure, ό.π. (ὑποσ. 4), σελ. 111.
 

6  Ὁ Saussure (ό.π., σελ. 39) σημειώνει καὶ τὸ ἑξῆς:

«Ἡ γλῶσσα εἶναι μιὰ σύμβαση καὶ ἡ φύση τοῦ σημείου ποὺ ἔχει συμφωνηθεῖ εἶναι ἀδιάφορη».

7  Ό.π. (ὑποσ. 4), σελ. 111.
 

8  Βλ. Δαπέργολα / Βαθιώτη / Δασκαλάκη, Κλιμακώνεται ὁ ὁρατὸς πόλεμος κατὰ τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὰ τσιράκια τοῦ Ἀντιχρίστου, εἰς: 

https://enromiosini.gr/arthrografia/klimakonetai-o-oratos-polemos/
 

9  Ό.π. (ὑποσ. 4), σελ. 110.
 

10  Ό.π., (ὑποσ. 4), σελ. 112/113.

 

Πηγή:https://kvathiotis.substack.com/

___________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»