«Οἱ ΗΠΑ εἶναι τὸ πιὸ πολεμικὸ ἔθνος στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου»
Τζίμι Κάρτερ, πρώην πρόεδρος τῶν ΗΠΑ
Τζίμι Κάρτερ, πρώην πρόεδρος τῶν ΗΠΑ
Γράφει ὁ Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Ἀθηνῶν
Στὶς 20 Σεπτεμβρίου 2021, ὁ Γενικὸς Γραμματέας τοῦ Ο.Η.Ε. Ἀντόνιο Γκουτιέρες, κατὰ τὴν ἐναρκτήρια ὁμιλία του στὴν Γενικὴ Συνέλευση τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἡνωμένων Ἐθνῶν, ἐμφανίστηκε ἰδιαίτερα ἀνήσυχος καὶ προβληματισμένος γιὰ τὴν ἐξελικτικὴ πορεία τῆς διεθνοῦς διακυβέρνησης λέγοντας τὰ ἑξῆς:
Στὶς 20 Σεπτεμβρίου 2021, ὁ Γενικὸς Γραμματέας τοῦ Ο.Η.Ε. Ἀντόνιο Γκουτιέρες, κατὰ τὴν ἐναρκτήρια ὁμιλία του στὴν Γενικὴ Συνέλευση τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἡνωμένων Ἐθνῶν, ἐμφανίστηκε ἰδιαίτερα ἀνήσυχος καὶ προβληματισμένος γιὰ τὴν ἐξελικτικὴ πορεία τῆς διεθνοῦς διακυβέρνησης λέγοντας τὰ ἑξῆς:
«Εἶμαι ἐδῶ γιὰ νὰ σημάνω συναγερμό. Ὁ κόσμος πρέπει νὰ ξυπνήσει. Βρισκόμαστε στὸ χεῖλος τῆς ἀβύσσου καὶ κινούμαστε στὴ λάθος κατεύθυνση. Ὁ κόσμος μας δὲν βρέθηκε ποτὲ ὑπὸ μεγαλύτερη ἀπειλή. Οὔτε ἦταν πιὸ διχασμένος».Στὴν συνεχείᾳ διερωτήθηκε ἂν ἡ ἀνθρωπότητα ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ συνεργαστεῖ ὥστε νὰ ἀποφευχθεῖ ἡ καταστροφή. Καὶ κατέληξε ὑπονοῶντας τὴν ἀνάγκη σχηματισμοῦ παγκόσμιας κυβέρνησης ἀφοῦ δήλωσε χαρακτηριστικὰ τὰ ἑξῆς:
«Ἡ κλιματικὴ κρίση καὶ ἡ πανδημία ἀπαιτοῦν παγκόσμια προσπάθεια. Ἀντ᾿ αὐτῆς κυριαρχοῦν ἡ ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης καὶ οἱ ψεύτικες εἰδήσεις ποὺ διχάζουν τίς κοινωνίες καὶ παραλύουν τὸν πλανήτη»1.
Στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 εἰσάγεται γιὰ πρώτη φορὰ στὴν διεθνῆ πολιτικὴ καὶ οἰκονομικὴ ὁρολογία ὁ ὅρος «παγκοσμιοποίηση» (εἶναι μετάφραση τῆς ἀμερικανικῆς λέξης «globalization») προκειμένου ἀφ' ἑνὸς μὲν νὰ ἀποτυπωθεῖ ἡ ὁλοένα αὐξανόμενη σύγκλιση τῶν χρηματοπιστωτικῶν ἀγορῶν σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο καὶ ἡ ἐπιτάχυνση τῆς κυκλοφορίας προσώπων, ἀγαθῶν καὶ ὑπηρεσιῶν σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, ἀφ' ἑτέρου δέ, νὰ ἐξοικειώσει τοὺς πολῖτες τῶν χωρῶν μὲ τὴν προοπτικὴ μιᾶς παγκόσμιας κυβέρνησης γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν κοινῶν κινδύνων ποὺ ἀπειλοῦν τὴν ἀνθρωπότητα.
Ὅμως ἡ παγκοσμιοποίηση, ὡς φαινόμενο ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ἀνάπτυξη ἐμπορικῶν καὶ οἰκονομικῶν σχέσεων καὶ συναλλαγῶν ἀνάμεσα σὲ διαφορετικὰ μέρη τοῦ κόσμου, πρωτοεμφανίστηκε στὸ τέλος τῆς κλασικῆς ἀρχαιότητας, κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ὁ ὁποῖος ἐπεξέτεινε τὰ ὅρια τοῦ Ἑλληνικοῦ Μακεδονικοῦ Βασιλείου κατακτῶντας πρὸς ἀνατολὰς τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ τότε γνωστοῦ κόσμου καὶ φθάνοντας μέχρι τίς παρυφὲς τῆς Ἰνδίας, δημιούργησε ἕνα παγκόσμιο κράτος μὲ ἑνιαία πολιτικὴ ὀργάνωση καὶ κοινὴ γλωσσικὴ καὶ πολιτιστικὴ ταυτότητα, μὲ κύρια χαρακτηριστικὰ στοιχεῖα τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμό, τὴν παιδεία καὶ τὸν τρόπο ζωῆς.
Ἀκολούθως, οἱ μεγάλες τεχνολογικὲς καινοτομίες τῆς Βιομηχανικῆς Ἐπανάστασης τοῦ 19ου αἰῶνα (ἀτμόπλοιο, σιδηρόδρομος, τηλέγραφος) ἔφεραν ἀληθινὴ ἐπανάσταση (γιὰ τὰ τότε δεδομένα) στὸ πεδίο τῶν μεταφορῶν καὶ τῆς ἐπικοινωνίας καὶ διευκόλυναν τὴν ἵδρυση οἰκονομικῶν δικτύων ποὺ ἐκτείνονταν σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο συμβάλλοντας ἀποφασιστικὰ στὴν πραγματοποίηση διεθνῶν ἐμπορικῶν συναλλαγῶν καὶ στὴν κατάκτηση τῆς Ἀφρικῆς καὶ τῆς Νοτιοανατολικῆς Ἀσίας ἀπὸ τίς εὐρωπαϊκὲς ἀποικιοκρατικὲς δυνάμεις.
Ὡστόσο ἡ ἔννοια τῆς παγκοσμιοποίησης κατὰ τίς δύο πρῶτες δεκαετίες τοῦ 21ου αἰῶνα διευρύνεται ἀκόμη περισσότερο καθὼς παρατηρεῖται μεγιστοποίηση τῆς ὠφέλειας ποὺ προκύπτει ἀπὸ τίς ἀπεριόριστες τεχνολογικὲς δυνατότητες στοὺς κρίσιμους τομεῖς τῆς ἐπικοινωνίας, πληροφόρησης καὶ τῶν μεταφορῶν (ραδιόφωνο, τηλεόραση, διαδίκτυο, μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, πυκνὸ διεθνὲς δίκτυο χερσαίων, θαλάσσιων καὶ ἐναέριων μεταφορῶν) ποὺ ἐκμηδένισαν τὸν χρόνο καὶ ἐξαφάνισαν τίς χιλιομετρικὲς ἀποστάσεις ἀφοῦ τὰ προϊόντα, ἀγαθὰ καὶ οἱ ὑπηρεσίες παρέχονται πλέον μὲ ἐκπληκτικὴ ταχύτητα καὶ εὐκολία, μοναδικὴ στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας.
Ἑπομένως ἡ διαφορὰ τῆς σύγχρονης παγκοσμιοποίησης ἐν σχέσει πρὸς τίς προγενέστερες ἱστορικὲς ἀναφορὲς τοῦ ἰδίου φαινομένου ἔγκειται στὸν καθοριστικὸ συνδυασμὸ τριῶν παραγόντων:
Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Μεσοπολέμου2 οἱ ἐπεκτατικὲς βλέψεις τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας καὶ τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας εἰς βάρος τῶν γειτόνων τους ἀποσταθεροποίησαν τὸ διεθνὲς σύστημα γεωπολιτικῆς ἀσφάλειας καὶ προκάλεσαν τὴν ρευστότητα τοῦ παγκόσμιου συσχετισμοῦ δυνάμεων ὁδηγῶντας τίς Η.Π.Α. στὸν τερματισμὸ τῆς πολιτικῆς τοῦ ἀπομονωτισμοῦ ἡ ὁποία χαρακτήριζε τὴν ἐξωτερική της πολιτική, τόσο πρὶν ὅσο καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μέχρι καὶ τὴν ἐπίθεση στὸ Πὲρλ Χάρμπορ ποὺ σημειώθηκε στὶς 7 Δεκεμβρίου 1941.
Ἀκολούθως, οἱ μεγάλες τεχνολογικὲς καινοτομίες τῆς Βιομηχανικῆς Ἐπανάστασης τοῦ 19ου αἰῶνα (ἀτμόπλοιο, σιδηρόδρομος, τηλέγραφος) ἔφεραν ἀληθινὴ ἐπανάσταση (γιὰ τὰ τότε δεδομένα) στὸ πεδίο τῶν μεταφορῶν καὶ τῆς ἐπικοινωνίας καὶ διευκόλυναν τὴν ἵδρυση οἰκονομικῶν δικτύων ποὺ ἐκτείνονταν σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο συμβάλλοντας ἀποφασιστικὰ στὴν πραγματοποίηση διεθνῶν ἐμπορικῶν συναλλαγῶν καὶ στὴν κατάκτηση τῆς Ἀφρικῆς καὶ τῆς Νοτιοανατολικῆς Ἀσίας ἀπὸ τίς εὐρωπαϊκὲς ἀποικιοκρατικὲς δυνάμεις.
Ὡστόσο ἡ ἔννοια τῆς παγκοσμιοποίησης κατὰ τίς δύο πρῶτες δεκαετίες τοῦ 21ου αἰῶνα διευρύνεται ἀκόμη περισσότερο καθὼς παρατηρεῖται μεγιστοποίηση τῆς ὠφέλειας ποὺ προκύπτει ἀπὸ τίς ἀπεριόριστες τεχνολογικὲς δυνατότητες στοὺς κρίσιμους τομεῖς τῆς ἐπικοινωνίας, πληροφόρησης καὶ τῶν μεταφορῶν (ραδιόφωνο, τηλεόραση, διαδίκτυο, μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, πυκνὸ διεθνὲς δίκτυο χερσαίων, θαλάσσιων καὶ ἐναέριων μεταφορῶν) ποὺ ἐκμηδένισαν τὸν χρόνο καὶ ἐξαφάνισαν τίς χιλιομετρικὲς ἀποστάσεις ἀφοῦ τὰ προϊόντα, ἀγαθὰ καὶ οἱ ὑπηρεσίες παρέχονται πλέον μὲ ἐκπληκτικὴ ταχύτητα καὶ εὐκολία, μοναδικὴ στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας.
Ἑπομένως ἡ διαφορὰ τῆς σύγχρονης παγκοσμιοποίησης ἐν σχέσει πρὸς τίς προγενέστερες ἱστορικὲς ἀναφορὲς τοῦ ἰδίου φαινομένου ἔγκειται στὸν καθοριστικὸ συνδυασμὸ τριῶν παραγόντων:
- Α) Στὴν συνεχῶς ἐπιταχυνόμενη καὶ ἐκτεταμένη διάδοση σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο τῶν νέων τεχνολογιῶν στὸ πεδίο τῆς πληροφορίας καὶ ἐπικοινωνίας.
- Β) Στὴν αὐξανόμενη οἰκονομικὴ ἀλληλεξάρτηση ὅλων τῶν χωρῶν τοῦ κόσμου ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ ἐξωθεσμικές, ἀπρόσωπες καὶ ἀφῃρημένες ὀντότητες, δηλ. τίς ἀγορές, οἱ ὁποῖες ἐλέγχουν τὴν λειτουργία τῶν χρηματοοικονομικῶν ροῶν, ἀλληλεπιδρῶντας μὲ τίς πολυεθνικὲς ἑταιρεῖες ποὺ δραστηριοποιοῦνται στὸ ἔδαφος πολλῶν διαφορετικῶν κρατῶν.
- Γ) Στὴν κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης ποὺ σηματοδότησε (κατὰ τὴν συγκεκριμένη χρονικὴ συγκυρία) τὸ τέλος τοῦ χάσματος μεταξὺ Ἀνατολῆς-Δύσης καὶ τὴν ἀνάδειξη τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἀμερικῆς σὲ μοναδικὴ παγκόσμια ὑπερδύναμη.
Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Μεσοπολέμου2 οἱ ἐπεκτατικὲς βλέψεις τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας καὶ τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας εἰς βάρος τῶν γειτόνων τους ἀποσταθεροποίησαν τὸ διεθνὲς σύστημα γεωπολιτικῆς ἀσφάλειας καὶ προκάλεσαν τὴν ρευστότητα τοῦ παγκόσμιου συσχετισμοῦ δυνάμεων ὁδηγῶντας τίς Η.Π.Α. στὸν τερματισμὸ τῆς πολιτικῆς τοῦ ἀπομονωτισμοῦ ἡ ὁποία χαρακτήριζε τὴν ἐξωτερική της πολιτική, τόσο πρὶν ὅσο καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μέχρι καὶ τὴν ἐπίθεση στὸ Πὲρλ Χάρμπορ ποὺ σημειώθηκε στὶς 7 Δεκεμβρίου 1941.
Μετὰ τὴν λήξη τοῦ δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, οἱ Η.Π.Α. αὐτοαναγορεύθηκαν αὐθαίρετα καὶ καταχρηστικὰ σὲ «ἐπικεφαλῆς τοῦ ἐλεύθερου κόσμου», ὅπως δήλωσε χαρακτηριστικὰ ὁ πρόεδρός τους Χάρυ Τρούμαν, δίνοντας μιὰ πικρὴ πρόγευση τοῦ ἀμερικανικοῦ ἡγεμονισμοῦ ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσε.
Ὅσο καὶ ἂν ἀκούγεται παράδοξο, ἡ ἔκρηξη τοῦ Β΄ Π.Π. διευκόλυνε τὴν ἀναρρίχηση τῶν ΗΠΑ στὴν κορυφὴ τῆς παγκόσμιας κατάταξης μεταξὺ τῶν χωρῶν μὲ τὴν μεγαλύτερη πολιτική, οἰκονομικὴ καὶ στρατιωτικὴ ἐπιρροὴ καὶ δύναμη.
Αὐτὸ ὀφείλεται σὲ δύο κυρίως πολὺ σημαντικοὺς λόγους:
Οἱ Η.Π.Α. ἦταν τὸ μοναδικὸ κράτος στὸν κόσμο ποὺ ἐξῆλθε πλουσιότερο καὶ ἰσχυρότερο ἀπὸ τὰ ἐρείπια τοῦ Β΄ Π.Π. καὶ ἑπομένως ξεκινοῦσε τὴν κούρσα γιὰ τὴν παγκόσμια ἐπικράτηση καὶ κυριαρχία ἀπὸ σαφῶς πλεονεκτικότερη θέση, ἔναντι τῆς πρώην Ε.Σ.Σ.Δ.
Στὸ τέλος τοῦ Β΄ Π.Π. τὸ σύστημα τῶν διεθνῶν σχέσεων ἄρχισε νὰ οἰκοδομεῖται στὴν βάση ἑνὸς σφοδροῦ πολιτικοῦ καὶ στρατιωτικοῦ ἀνταγωνισμοῦ μεταξὺ τῆς Οὐάσιγκτον καὶ τῆς Μόσχας ποὺ ἔλαβε ἀνεξέλεγκτες διαστάσεις (καθὼς Ἀμερικανοὶ καὶ Σοβιετικοὶ συγκρούονταν διὰ τῶν ἀντιπροσώπων τους σὲ κάθε γωνιὰ τοῦ πλανήτη) καὶ ὁδήγησε τελικῶς στὴν δημιουργία ἑνὸς διπολικοῦ κόσμου καὶ στὸ χάσμα Ἀνατολῆς-Δύσης.
Ἡ σταθερὴ ἐμμονικὴ ἐπιδίωξη τῶν δύο ὑπερδυνάμεων (τῶν Η.Π.Α. καὶ τῆς πρώην Ε.Σ.Σ.Δ.) γιὰ τὴν πολιτικοοικονομικὴ ἐπικράτηση καὶ ὑπεροχὴ τῆς μίας ἔναντι τῆς ἄλλης καθὼς καὶ ἡ ἀκόρεστη δίψα τους γιὰ τὸν παγκόσμιο ἔλεγχο καὶ κυριαρχία ἀποτυπώθηκαν μὲ ἐνάργεια στὸν σχηματισμὸ δύο ἀνταγωνιστικῶν πολιτικοστρατιωτικῶν συνασπισμῶν: τοῦ ΝΑΤΟ καὶ τοῦ Συμφώνου τῆς Βαρσοβίας ποὺ σημάδεψαν ἀνεξίτηλα τὴν Γηραιὰ Ἤπειρο, διαιρῶντας τὴν Εὐρώπη καὶ τὸν Κόσμο σὲ δύο ἀντίπαλα στρατόπεδα, τὴν Ἀνατολὴ καὶ τὴν Δύση.
Ὅσο καὶ ἂν ἀκούγεται παράδοξο, ἡ ἔκρηξη τοῦ Β΄ Π.Π. διευκόλυνε τὴν ἀναρρίχηση τῶν ΗΠΑ στὴν κορυφὴ τῆς παγκόσμιας κατάταξης μεταξὺ τῶν χωρῶν μὲ τὴν μεγαλύτερη πολιτική, οἰκονομικὴ καὶ στρατιωτικὴ ἐπιρροὴ καὶ δύναμη.
Αὐτὸ ὀφείλεται σὲ δύο κυρίως πολὺ σημαντικοὺς λόγους:
- Α) Ἡ ἀμερικανικὴ ἐπικράτεια δὲν ὑπῆρξε θέατρο τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων καὶ ὡς ἐκ τούτου ὁ ἄμαχος πληθυσμὸς τῶν Η.Π.Α. δὲν ὑπέφερε ἀπὸ τίς κακουχίες καὶ τὰ δεινὰ τοῦ πολέμου, ἐνῶ τὴν ἴδια ὥρα οἱ λαοὶ τῆς Εὐρώπης (νικητὲς καὶ ἡττημένοι) πλήρωναν ἀδιακρίτως ὑψηλὸ φόρο αἵματος ἀντιμετωπίζοντας συγχρόνως τεράστια οἰκονομικὰ προβλήματα.
- Β) Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Β΄ Π.Π. ἡ οἰκονομικὴ καὶ ἡ βιομηχανικὴ δυνατότητα τῶν Η.Π.Α. δὲν ἐπλήγῃ ἀπὸ τὴν ἔνταση τῆς πολεμικῆς προσπάθειας ἀλλὰ τοὐναντίον ἐνισχύθηκε καὶ ὠφελήθηκε πολλαπλῶς, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ δολλάριο νὰ καταστεῖ σύντομα διεθνὲς νόμισμα, αὐξάνοντας τὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο ζωῆς τῶν Ἀμερικανῶν πολιτῶν.
Οἱ Η.Π.Α. ἦταν τὸ μοναδικὸ κράτος στὸν κόσμο ποὺ ἐξῆλθε πλουσιότερο καὶ ἰσχυρότερο ἀπὸ τὰ ἐρείπια τοῦ Β΄ Π.Π. καὶ ἑπομένως ξεκινοῦσε τὴν κούρσα γιὰ τὴν παγκόσμια ἐπικράτηση καὶ κυριαρχία ἀπὸ σαφῶς πλεονεκτικότερη θέση, ἔναντι τῆς πρώην Ε.Σ.Σ.Δ.
Στὸ τέλος τοῦ Β΄ Π.Π. τὸ σύστημα τῶν διεθνῶν σχέσεων ἄρχισε νὰ οἰκοδομεῖται στὴν βάση ἑνὸς σφοδροῦ πολιτικοῦ καὶ στρατιωτικοῦ ἀνταγωνισμοῦ μεταξὺ τῆς Οὐάσιγκτον καὶ τῆς Μόσχας ποὺ ἔλαβε ἀνεξέλεγκτες διαστάσεις (καθὼς Ἀμερικανοὶ καὶ Σοβιετικοὶ συγκρούονταν διὰ τῶν ἀντιπροσώπων τους σὲ κάθε γωνιὰ τοῦ πλανήτη) καὶ ὁδήγησε τελικῶς στὴν δημιουργία ἑνὸς διπολικοῦ κόσμου καὶ στὸ χάσμα Ἀνατολῆς-Δύσης.
Ἡ σταθερὴ ἐμμονικὴ ἐπιδίωξη τῶν δύο ὑπερδυνάμεων (τῶν Η.Π.Α. καὶ τῆς πρώην Ε.Σ.Σ.Δ.) γιὰ τὴν πολιτικοοικονομικὴ ἐπικράτηση καὶ ὑπεροχὴ τῆς μίας ἔναντι τῆς ἄλλης καθὼς καὶ ἡ ἀκόρεστη δίψα τους γιὰ τὸν παγκόσμιο ἔλεγχο καὶ κυριαρχία ἀποτυπώθηκαν μὲ ἐνάργεια στὸν σχηματισμὸ δύο ἀνταγωνιστικῶν πολιτικοστρατιωτικῶν συνασπισμῶν: τοῦ ΝΑΤΟ καὶ τοῦ Συμφώνου τῆς Βαρσοβίας ποὺ σημάδεψαν ἀνεξίτηλα τὴν Γηραιὰ Ἤπειρο, διαιρῶντας τὴν Εὐρώπη καὶ τὸν Κόσμο σὲ δύο ἀντίπαλα στρατόπεδα, τὴν Ἀνατολὴ καὶ τὴν Δύση.
Ἄν ἐξαιρέσουμε τὴν σοβαρὴ πολιτικοστρατιωτικὴ κρίση τοῦ Κόλπου τῶν Χοίρων στὴν Κούβα3, χάριν τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας ὀφείλουμε νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι τὸ διπολικὸ σύστημα διακυβέρνησης τοῦ κόσμου (ποὺ ὀνομάστηκε καὶ ἰσορροπία τοῦ τρόμου ἐξαιτίας τῆς πυρηνικῆς ἀποτρεπτικῆς ἰσχύος ποὺ διέθετε κάθε ὑπερδύναμη) παρὰ τίς ἐπὶ μέρους ἐντάσεις, προστριβὲς καὶ ἀντιπαραθέσεις ἐξασφάλισε σὲ γενικὲς γραμμὲς μιὰ σχετικὰ ἱκανοποιητικὴ παγκόσμια εἰρήνη καὶ ἀσφάλεια ποὺ ἐπέτρεψε στὶς δυτικὲς κοινωνίες νὰ ἐπενδύσουν στὴν ἐμπέδωση καὶ ἐμβάθυνση τῶν δημοκρατικῶν θεσμῶν καὶ στὴν ἄνοδο τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου τῆς ζωῆς τῶν πολιτῶν.
Οἱ κοσμοϊστορικὲς μεταβολὲς ποὺ συντελέστηκαν μὲ τὴν πτώση τοῦ τείχους τοῦ Βερολίνου (1989) καὶ τὴν διάλυση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης (1991) προκάλεσαν ἰσχυρὸ γεωπολιτικὸ σεισμὸ ποὺ συντάραξε συθέμελα τὸ σύστημα τῶν διεθνῶν σχέσεων καὶ γέννησε τὴν ἀνάγκη ἐπανακαθορισμοῦ τῶν συμμαχιῶν στὴν βάση πλέον ἑνὸς μονοπολικοῦ κόσμου, ὑπὸ τὴν παγκόσμια ἡγεσία τῶν Η.Π.Α.
Τὴν ἐποχὴ τῶν συνταρακτικῶν γεγονότων ποὺ ἄλλαζαν τὴν φυσιογνωμία τοῦ κόσμου, πολλοὶ διατύπωσαν τὴν ἄποψη ὅτι οἱ Η.Π.Α. παρέμεναν ἡ μόνη παγκόσμια δύναμη μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ κυριότερου ἀντιπάλου της, καθὼς συνειδητοποιοῦσαν τὴν πολιτικὴ ἀδυναμία τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης νὰ ἀποκτήσει ἑνιαῖα ἰσχυρὴ φωνὴ καὶ θέση ἐπὶ τῶν ζητημάτων ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καὶ ἄμυνας.
Κατὰ τὴν ἴδια περίοδο γεννήθηκε στοὺς κόλπους τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς ἐλὶτ ἡ ἰδέα γιὰ τὴν συγκρότηση ἑνὸς μονοπολικοῦ κόσμου ποὺ θὰ ἑδράζεται ἀποκλειστικὰ στὴν ἀδιαφιλονίκητη (μέχρι ἐκείνη τὴν στιγμὴ) πολιτική, οἰκονομικὴ καὶ στρατιωτικὴ ὑπεροχὴ τῶν Η.Π.Α., ἐπιβάλλοντας πειθαναγκαστικὰ στὶς ὑπόλοιπες χῶρες τὸ δικό της μοντέλο διακυβέρνησης καὶ πολιτισμικῶν ἀξιῶν, μὲ τὴν σαφῆ πρόθεση νὰ «ἀμερικανοποιήσει» τὸν πλανήτη, ἀπειλῶντας μὲ ἐξαφάνιση τίς ἐπὶ μέρους ἐθνικὲς ταυτότητες τῶν λαῶν.
Ἡ ἐπικράτηση τῶν Η.Π.Α. ἐπὶ τοῦ στρατηγικοῦ ἀνταγωνιστοῦ τῆς (πρώην Ε.Σ.Σ.Δ.) σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἀδιαμφισβήτητη πολιτική, οἰκονομικὴ καὶ στρατιωτική της ἰσχύ, τίς ὁδήγησαν στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἀλαζονικῆς συμπεριφορᾶς καὶ στάσης, ἐπιβάλλοντας τὴν ἀμερικανικὴ πειθὼ τῆς δύναμης στὸν ὑπόλοιπο κόσμο.
Στὸ πολιτικὸ καὶ στρατιωτικὸ κατεστημένο τῆς Ἀμερικῆς καλλιεργήθηκε ἡ αἴσθηση τῆς ἀπόλυτης κυριαρχίας, γεγονὸς ποὺ μετέβαλε σταδιακὰ τίς Η.Π.Α. σὲ «παγκόσμιο σερίφη» τῆς διεθνοῦς τάξης καὶ ἀσφάλειας, παραβιάζοντας ὅμως κατάφωρα τὴν διεθνῆ ἔννομη τάξη.
Οἱ κοσμοϊστορικὲς μεταβολὲς ποὺ συντελέστηκαν μὲ τὴν πτώση τοῦ τείχους τοῦ Βερολίνου (1989) καὶ τὴν διάλυση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης (1991) προκάλεσαν ἰσχυρὸ γεωπολιτικὸ σεισμὸ ποὺ συντάραξε συθέμελα τὸ σύστημα τῶν διεθνῶν σχέσεων καὶ γέννησε τὴν ἀνάγκη ἐπανακαθορισμοῦ τῶν συμμαχιῶν στὴν βάση πλέον ἑνὸς μονοπολικοῦ κόσμου, ὑπὸ τὴν παγκόσμια ἡγεσία τῶν Η.Π.Α.
Τὴν ἐποχὴ τῶν συνταρακτικῶν γεγονότων ποὺ ἄλλαζαν τὴν φυσιογνωμία τοῦ κόσμου, πολλοὶ διατύπωσαν τὴν ἄποψη ὅτι οἱ Η.Π.Α. παρέμεναν ἡ μόνη παγκόσμια δύναμη μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ κυριότερου ἀντιπάλου της, καθὼς συνειδητοποιοῦσαν τὴν πολιτικὴ ἀδυναμία τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης νὰ ἀποκτήσει ἑνιαῖα ἰσχυρὴ φωνὴ καὶ θέση ἐπὶ τῶν ζητημάτων ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καὶ ἄμυνας.
Κατὰ τὴν ἴδια περίοδο γεννήθηκε στοὺς κόλπους τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς ἐλὶτ ἡ ἰδέα γιὰ τὴν συγκρότηση ἑνὸς μονοπολικοῦ κόσμου ποὺ θὰ ἑδράζεται ἀποκλειστικὰ στὴν ἀδιαφιλονίκητη (μέχρι ἐκείνη τὴν στιγμὴ) πολιτική, οἰκονομικὴ καὶ στρατιωτικὴ ὑπεροχὴ τῶν Η.Π.Α., ἐπιβάλλοντας πειθαναγκαστικὰ στὶς ὑπόλοιπες χῶρες τὸ δικό της μοντέλο διακυβέρνησης καὶ πολιτισμικῶν ἀξιῶν, μὲ τὴν σαφῆ πρόθεση νὰ «ἀμερικανοποιήσει» τὸν πλανήτη, ἀπειλῶντας μὲ ἐξαφάνιση τίς ἐπὶ μέρους ἐθνικὲς ταυτότητες τῶν λαῶν.
Ἡ ἐπικράτηση τῶν Η.Π.Α. ἐπὶ τοῦ στρατηγικοῦ ἀνταγωνιστοῦ τῆς (πρώην Ε.Σ.Σ.Δ.) σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἀδιαμφισβήτητη πολιτική, οἰκονομικὴ καὶ στρατιωτική της ἰσχύ, τίς ὁδήγησαν στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἀλαζονικῆς συμπεριφορᾶς καὶ στάσης, ἐπιβάλλοντας τὴν ἀμερικανικὴ πειθὼ τῆς δύναμης στὸν ὑπόλοιπο κόσμο.
Στὸ πολιτικὸ καὶ στρατιωτικὸ κατεστημένο τῆς Ἀμερικῆς καλλιεργήθηκε ἡ αἴσθηση τῆς ἀπόλυτης κυριαρχίας, γεγονὸς ποὺ μετέβαλε σταδιακὰ τίς Η.Π.Α. σὲ «παγκόσμιο σερίφη» τῆς διεθνοῦς τάξης καὶ ἀσφάλειας, παραβιάζοντας ὅμως κατάφωρα τὴν διεθνῆ ἔννομη τάξη.
Τρανταχτὸ παράδειγμα παραβίασης ἀλλὰ καὶ περιφρόνησης τῆς διεθνοῦς νομιμότητας ἐκ μέρους τῶν Η.Π.Α. ἀποτέλεσε ἡ αὐθαίρετη καὶ μονομερὴς εἰσβολὴ στὸ Ἰρὰκ τὸ 2003, χωρὶς νὰ ἔχει προηγηθεῖ ἡ σύμφωνη γνώμη τῶν μονίμων μελῶν τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν.
Ἀκολούθως, οἱ Η.Π.Α. ἐκμεταλλεύτηκαν γιὰ λόγους γεωπολιτικῆς σκοπιμότητας καὶ προβολῆς τῆς παγκόσμιας ἰσχύος τους τὰ διεθνῆ προβλήματα τῆς τρομοκρατίας, τῆς ἀνεξέλεγκτης μετανάστευσης, τῶν περιφερειακῶν ἐνόπλων συγκρούσεων, τῆς ἔλλειψης φυσικῶν καὶ ἐνεργειακῶν πόρων, προκειμένου νὰ ἐμφανιστεῖ στὸ διεθνὲς πολιτικὸ στερέωμα ὡς ἀδήριτη ἀνάγκη ἡ συγκρότηση τῆς παγκόσμιας κυβέρνησης, ὡς δῆθεν ἱκανῆς νὰ ἀντιμετωπίσει ἀποτελεσματικὰ τίς μεγάλες οἰκουμενικὲς προκλήσεις καὶ ἀπειλές, ἐκεῖ δηλ. ποὺ ἀπέτυχαν οἱ ἐθνικὲς κυβερνήσεις τῶν κρατῶν.
Στὴν πραγματικότητα ὅμως σχεδιάζεται ἡ δημιουργία μιᾶς παγκόσμιας κυβέρνησης «ἀχυρανθρώπων» ἡ ὁποία θὰ εὐθυγραμμίζεται μὲ τίς ἀντίθεες ἐπιταγὲς καὶ τοὺς σκοτεινοὺς σκοποὺς τῆς ἀντίχριστης Νέας Τάξης Πραγμάτων καὶ θὰ ἐπιβάλλεται στὴν διεθνῆ κοινότητα ὑπὸ τὴν ἀπειλὴ τῆς χρήσης τῶν πανίσχυρων ἀμερικανικῶν ὅπλων.
Ἀκολούθως, οἱ Η.Π.Α. ἐκμεταλλεύτηκαν γιὰ λόγους γεωπολιτικῆς σκοπιμότητας καὶ προβολῆς τῆς παγκόσμιας ἰσχύος τους τὰ διεθνῆ προβλήματα τῆς τρομοκρατίας, τῆς ἀνεξέλεγκτης μετανάστευσης, τῶν περιφερειακῶν ἐνόπλων συγκρούσεων, τῆς ἔλλειψης φυσικῶν καὶ ἐνεργειακῶν πόρων, προκειμένου νὰ ἐμφανιστεῖ στὸ διεθνὲς πολιτικὸ στερέωμα ὡς ἀδήριτη ἀνάγκη ἡ συγκρότηση τῆς παγκόσμιας κυβέρνησης, ὡς δῆθεν ἱκανῆς νὰ ἀντιμετωπίσει ἀποτελεσματικὰ τίς μεγάλες οἰκουμενικὲς προκλήσεις καὶ ἀπειλές, ἐκεῖ δηλ. ποὺ ἀπέτυχαν οἱ ἐθνικὲς κυβερνήσεις τῶν κρατῶν.
Στὴν πραγματικότητα ὅμως σχεδιάζεται ἡ δημιουργία μιᾶς παγκόσμιας κυβέρνησης «ἀχυρανθρώπων» ἡ ὁποία θὰ εὐθυγραμμίζεται μὲ τίς ἀντίθεες ἐπιταγὲς καὶ τοὺς σκοτεινοὺς σκοποὺς τῆς ἀντίχριστης Νέας Τάξης Πραγμάτων καὶ θὰ ἐπιβάλλεται στὴν διεθνῆ κοινότητα ὑπὸ τὴν ἀπειλὴ τῆς χρήσης τῶν πανίσχυρων ἀμερικανικῶν ὅπλων.
Γιὰ τὴν ἀμερικανικὴ καὶ κατ᾿ ἐπέκταση τὴν δυτικὴ ἐλίτ, ἡ παγκοσμιοποίηση ἑρμηνεύεται ὡς μιὰ διαρκὴς καὶ ἐπίμονη προσπάθεια συνεχοῦς προώθησης καὶ ἐπιβολῆς τοῦ ἀκραίου νεοφιλελεύθερου μοντέλου διακυβέρνησης καὶ τῆς νεοταξίτικης ἀτζέντας στὴν ἀνθρωπότητα.
Εἶναι ἑπομένως λογικὸ ἡ παγκοσμιοποίηση ὡς φαινόμενο ἀπορρόφησης καὶ πολτοποίησης τῶν ἐθνῶν καὶ τῶν λαῶν νὰ προκαλεῖ σφοδρὲς κοινωνικὲς ἀντιδράσεις σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γῆς ἀπὸ συνειδητοποιημένους πολῖτες ποὺ θέλουν νὰ ἀντισταθοῦν στὴν ἀκάθεκτη «ἀμερικανοποίηση» τοῦ πλανήτη, διασώζοντας τὴν ἐθνική τους ἰδιοπροσωπία.
Ἡ παγκοσμιοποίηση ὑπὸ τὴν ἀμερικανική της ἐκδοχὴ παρουσιάζει σοβαροὺς κινδύνους ποὺ θέτουν ὑπὸ ἀμφισβήτηση τὴν ἐθνικὴ καὶ κοινωνικὴ ὑπόσταση τῶν κρατῶν καὶ συνοψίζονται στοὺς ἑξῆς ἀναφερόμενους:
Δυστυχῶς οἱ Η.Π.Α. ἐξακολουθοῦν νὰ ἀντιλαμβάνονται τὸ πολιτικό, οἰκονομικὸ καὶ στρατιωτικό τους πλεονέκτημα, ὡς βασικὸ ἐργαλεῖο ἐπηρεασμοῦ καὶ χειραγώγησης τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς, ἔχοντας τὴν ἀξίωση νὰ ἐπιβάλουν τίς «ἀμερικανικὲς ἀξίες» στὸν ὑπόλοιπο κόσμο.
Ἡ ρωσικὴ στρατιωτικὴ εἰσβολὴ στὴν Οὐκρανία ἀποτέλεσε ἕνα ἠχηρὸ ράπισμα στὴν ὑπεροπτικὴ συμπεριφορὰ τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς ἐλὶτ ποὺ τῆς ὑπενθύμισε μὲ τὸν πιὸ ὀδυνηρὸ τρόπο τὴν σκληρὴ ἀλήθεια ὅτι σὲ ἕνα παγκοσμιοποιημένο (καὶ ὄχι μονοπολικὸ) κόσμο ἡ ἄσκηση τῆς ἐξουσίας καὶ ὁ καθορισμὸς τῆς διεθνοῦς ἀτζέντας γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν παγκοσμίων προβλημάτων ἔχουν πάψει νὰ ἀποτελοῦν ἀποκλειστικὸ προνόμιο τῶν Η.Π.Α.
Εἶναι ἑπομένως λογικὸ ἡ παγκοσμιοποίηση ὡς φαινόμενο ἀπορρόφησης καὶ πολτοποίησης τῶν ἐθνῶν καὶ τῶν λαῶν νὰ προκαλεῖ σφοδρὲς κοινωνικὲς ἀντιδράσεις σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γῆς ἀπὸ συνειδητοποιημένους πολῖτες ποὺ θέλουν νὰ ἀντισταθοῦν στὴν ἀκάθεκτη «ἀμερικανοποίηση» τοῦ πλανήτη, διασώζοντας τὴν ἐθνική τους ἰδιοπροσωπία.
Ἡ παγκοσμιοποίηση ὑπὸ τὴν ἀμερικανική της ἐκδοχὴ παρουσιάζει σοβαροὺς κινδύνους ποὺ θέτουν ὑπὸ ἀμφισβήτηση τὴν ἐθνικὴ καὶ κοινωνικὴ ὑπόσταση τῶν κρατῶν καὶ συνοψίζονται στοὺς ἑξῆς ἀναφερόμενους:
- Α) Ἡ παγκοσμιοποίηση ὑπὸ τὴν ἀμερικανικὴ ἡγεμονία ὁδηγεῖ ταχύτατα σὲ ἕνα μονοπολικό, μονοδιάστατο κόσμο ποὺ ἀπειλεῖ μὲ ἐξαφάνιση τὴν ἐθνική, θρησκευτική, πολιτιστικὴ καὶ γλωσσικὴ ταυτότητα καὶ παράδοση τῶν λαῶν.
- Β) Ἡ παγκοσμιοποίηση ἐξελίσσεται σὲ μιὰ ἐπίμονη καὶ ἐκβιαστικὴ προσπάθεια τῶν Η.Π.Α. νὰ ἐπιβάλουν ἀναγκαστικὰ στοὺς λαούς, ὡς δῆθεν ἀνώτερο τὸν δυτικὸ τρόπο ζωῆς, σκέψης καὶ συμπεριφορᾶς.
- Γ) Ἡ παγκοσμιοποίηση μπορεῖ νὰ παρέχει πολλαπλὰ οἰκονομικὰ ὀφέλη γιὰ ἐκείνους ποὺ βρίσκονται στὰ ἀνώτερα κλιμάκια τῆς κοινωνικῆς πυραμίδας, παραμένει ὅμως καταστροφικὴ καὶ κοινωνικὰ ἀνάλγητη γιὰ τὰ πλατιὰ λαϊκὰ στρώματα.
- Δ) Ἡ παγκοσμιοποίηση ἐμφανίζεται ὡς οἰκονομικὰ ἀποδοτικὴ καὶ συμφέρουσα, ἀφοῦ καταγράφεται μιὰ ἄνευ προηγουμένου αὔξηση τοῦ παγκόσμιου πλούτου, ὡστόσο παρατηρεῖται διεύρυνση τοῦ χάσματος μεταξὺ τῶν πλουσίων καὶ τῶν φτωχῶν χωρῶν, γεγονὸς ποὺ ἐπηρεάζει ἀρνητικὰ τίς διεθνεῖς σχέσεις, ἀφοῦ μέσῳ τῆς προβολῆς τῆς οἰκονομικῆς ἰσχύος παρακάμπτεται πολλὲς φορὲς τὸ διεθνὲς δίκαιο.
- Ε) Οἱ οἰκονομικὲς καὶ κοινωνικὲς ἀνισότητες ποὺ διαμορφώνονται στὸ ἐσωτερικὸ τῶν χωρῶν καὶ ὀφείλονται στὴν ἔκρηξη τῆς φτώχειας, τῆς ἀνεργίας, τῆς ἐγκληματικότητας καὶ τῆς παράνομης μετανάστευσης, δημιουργοῦν στρατιὲς κοινωνικὰ ἀποκλεισμένων ἀνθρώπων χωρὶς ὅραμα, ἐργασία, ἐλπίδα καὶ προοπτική. Ἡ περιθωριοποίηση καὶ γκετοποίησή τους μπορεῖ νὰ ἐξισωθεῖ μὲ βραδυφλεγῆ βόμβα ποὺ ἀπειλεῖ τὴν κοινωνικὴ συνοχὴ καὶ τὴν οἰκονομικὴ σταθερότητα τῶν κρατῶν.
Δυστυχῶς οἱ Η.Π.Α. ἐξακολουθοῦν νὰ ἀντιλαμβάνονται τὸ πολιτικό, οἰκονομικὸ καὶ στρατιωτικό τους πλεονέκτημα, ὡς βασικὸ ἐργαλεῖο ἐπηρεασμοῦ καὶ χειραγώγησης τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς, ἔχοντας τὴν ἀξίωση νὰ ἐπιβάλουν τίς «ἀμερικανικὲς ἀξίες» στὸν ὑπόλοιπο κόσμο.
Ἡ ρωσικὴ στρατιωτικὴ εἰσβολὴ στὴν Οὐκρανία ἀποτέλεσε ἕνα ἠχηρὸ ράπισμα στὴν ὑπεροπτικὴ συμπεριφορὰ τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς ἐλὶτ ποὺ τῆς ὑπενθύμισε μὲ τὸν πιὸ ὀδυνηρὸ τρόπο τὴν σκληρὴ ἀλήθεια ὅτι σὲ ἕνα παγκοσμιοποιημένο (καὶ ὄχι μονοπολικὸ) κόσμο ἡ ἄσκηση τῆς ἐξουσίας καὶ ὁ καθορισμὸς τῆς διεθνοῦς ἀτζέντας γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν παγκοσμίων προβλημάτων ἔχουν πάψει νὰ ἀποτελοῦν ἀποκλειστικὸ προνόμιο τῶν Η.Π.Α.
Ἡ Ρωσία εἰσβάλλοντας στὴν Οὐκρανία ἀμφισβήτησε μὲ τὸν πλέον ἐκκωφαντικὸ τρόπο τὴν εὐρωπαϊκὴ καὶ νατοϊκὴ ἀρχιτεκτονικὴ ἀσφαλείας ἀξιώνοντας ἀπὸ τοὺς «δυτικοὺς ἑταίρους» της νὰ συνυπολογίζουν καὶ νὰ συνεκτιμοῦν τὰ ρωσικὰ ζωτικὰ συμφέροντα στὸ πλαίσιο τοῦ καθορισμοῦ τῶν κρίσιμων γεωπολιτικῶν συσχετισμῶν.
Ἔχουμε εἰσέλθει ἀναντίρρητα στὴν διαδικασία τοῦ πολυπολισμοῦ, καθὼς παρατηρεῖται στὸ διεθνὲς προσκήνιο ἡ ἀνάδυση πολλῶν μὴ δυτικῶν περιφερειακῶν δυνάμεων ποὺ ἀμφισβητοῦν μὲ πρωτοφανὲς θάρρος τὴν πρωτοκαθεδρία τῶν Η.Π.Α. στὴν διαχείριση καὶ ἐπίλυση τῶν διεθνῶν κρίσεων.
Ἡ ρωσικὴ εἰσβολὴ στὴν Οὐκρανία σὲ συνδυασμὸ μὲ τίς αὐστηρὲς συστάσεις ποὺ ἀπηύθυνε ἡ Κίνα πρὸς τίς Η.Π.Α. νὰ ἀπέχουν ἀπὸ κάθε ὑπονομευτικὴ προσπάθεια τῶν κινεζικῶν συμφερόντων ἡ ὁποία συνίσταται στὴν ἐνθάρρυνση τῆς Κυβέρνησης τῆς Ταϊβὰν νὰ ἀνακηρύξει μονομερῶς τὴν ἀνεξαρτησία της (τὸ Πεκίνο θεωρεῖ τὴν Ταϊβὰν δικό του ἔδαφος) σηματοδοτοῦν τὸ ὁριστικὸ τέλος τοῦ μονοπωλίου ἰσχύος τῆς Δύσης.
Ἑπομένως καθίσταται σαφὲς ὅτι ὁ μονοπολικὸς κόσμος ποὺ ὁραματιζόταν συνολικὰ ἡ Δύση ὑπὸ τὴν παγκόσμια ἡγεμονία τῶν Η.Π.Α. φθίνει συνεχῶς, ἀποτυγχάνοντας νὰ ἐπιβληθεῖ καὶ διαμορφώνεται στὴν θέση τοῦ ἕνας νέος πολυπολικὸς κόσμος ποὺ δίνει ἔμφαση στὴν ἀξία τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας καὶ στὸν ἀστείρευτο πλοῦτο τῶν ἐθνικῶν πολιτισμῶν καὶ παραδόσεων.
Οἱ πολῖτες τοῦ κόσμου συνειδητοποιῶντας τοὺς κινδύνους ποὺ ἐγκυμονεῖ ἡ παγκοσμιοποίηση γιὰ τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία καὶ ἀσφάλεια, ἀπορρίπτουν τίς πολιτικές, οἰκονομικὲς καὶ πολιτισμικὲς ἐπιλογὲς ποὺ ἐπιχειροῦν νὰ ἐξάγουν οἱ Η.Π.Α. διὰ τῆς ἐσωτερικῆς ἀποσταθεροποίησης τῶν χωρῶν ποὺ ἀμφισβητοῦν καὶ δὲν ἀποδέχονται τὸ «ἀμερικανοποιημένο» μοντέλο διακυβέρνησης τοῦ κόσμου.
Οἱ συνεχῶς ἐπιταχυνόμενες διεθνεῖς ἐξελίξεις πιστοποιοῦν τὴν ἀναπόφευκτη μετάβαση ἀπὸ τὸν παγκόσμιο αὐταρχισμὸ τῶν Η.Π.Α. σὲ ἕνα πολυπολικὸ καὶ ἰσορροπημένο κόσμο ποὺ εὐελπιστοῦμε νὰ διασφαλίσει (μολονότι ἡ ἐπιδείνωση τῶν διεθνῶν σχέσεων παγκοσμίως δὲν ἀφήνει περιθώρια αἰσιοδοξίας) τὴν εἰρήνη, τὴν ἐλευθερία, τὴν ἰσότητα, τὴν δικαιοσύνη καὶ τὸν σεβασμὸ μεταξὺ τῶν ἐθνῶν καὶ τῶν λαῶν.
Ἔχουμε εἰσέλθει ἀναντίρρητα στὴν διαδικασία τοῦ πολυπολισμοῦ, καθὼς παρατηρεῖται στὸ διεθνὲς προσκήνιο ἡ ἀνάδυση πολλῶν μὴ δυτικῶν περιφερειακῶν δυνάμεων ποὺ ἀμφισβητοῦν μὲ πρωτοφανὲς θάρρος τὴν πρωτοκαθεδρία τῶν Η.Π.Α. στὴν διαχείριση καὶ ἐπίλυση τῶν διεθνῶν κρίσεων.
Ἡ ρωσικὴ εἰσβολὴ στὴν Οὐκρανία σὲ συνδυασμὸ μὲ τίς αὐστηρὲς συστάσεις ποὺ ἀπηύθυνε ἡ Κίνα πρὸς τίς Η.Π.Α. νὰ ἀπέχουν ἀπὸ κάθε ὑπονομευτικὴ προσπάθεια τῶν κινεζικῶν συμφερόντων ἡ ὁποία συνίσταται στὴν ἐνθάρρυνση τῆς Κυβέρνησης τῆς Ταϊβὰν νὰ ἀνακηρύξει μονομερῶς τὴν ἀνεξαρτησία της (τὸ Πεκίνο θεωρεῖ τὴν Ταϊβὰν δικό του ἔδαφος) σηματοδοτοῦν τὸ ὁριστικὸ τέλος τοῦ μονοπωλίου ἰσχύος τῆς Δύσης.
Ἑπομένως καθίσταται σαφὲς ὅτι ὁ μονοπολικὸς κόσμος ποὺ ὁραματιζόταν συνολικὰ ἡ Δύση ὑπὸ τὴν παγκόσμια ἡγεμονία τῶν Η.Π.Α. φθίνει συνεχῶς, ἀποτυγχάνοντας νὰ ἐπιβληθεῖ καὶ διαμορφώνεται στὴν θέση τοῦ ἕνας νέος πολυπολικὸς κόσμος ποὺ δίνει ἔμφαση στὴν ἀξία τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας καὶ στὸν ἀστείρευτο πλοῦτο τῶν ἐθνικῶν πολιτισμῶν καὶ παραδόσεων.
Οἱ πολῖτες τοῦ κόσμου συνειδητοποιῶντας τοὺς κινδύνους ποὺ ἐγκυμονεῖ ἡ παγκοσμιοποίηση γιὰ τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία καὶ ἀσφάλεια, ἀπορρίπτουν τίς πολιτικές, οἰκονομικὲς καὶ πολιτισμικὲς ἐπιλογὲς ποὺ ἐπιχειροῦν νὰ ἐξάγουν οἱ Η.Π.Α. διὰ τῆς ἐσωτερικῆς ἀποσταθεροποίησης τῶν χωρῶν ποὺ ἀμφισβητοῦν καὶ δὲν ἀποδέχονται τὸ «ἀμερικανοποιημένο» μοντέλο διακυβέρνησης τοῦ κόσμου.
Οἱ συνεχῶς ἐπιταχυνόμενες διεθνεῖς ἐξελίξεις πιστοποιοῦν τὴν ἀναπόφευκτη μετάβαση ἀπὸ τὸν παγκόσμιο αὐταρχισμὸ τῶν Η.Π.Α. σὲ ἕνα πολυπολικὸ καὶ ἰσορροπημένο κόσμο ποὺ εὐελπιστοῦμε νὰ διασφαλίσει (μολονότι ἡ ἐπιδείνωση τῶν διεθνῶν σχέσεων παγκοσμίως δὲν ἀφήνει περιθώρια αἰσιοδοξίας) τὴν εἰρήνη, τὴν ἐλευθερία, τὴν ἰσότητα, τὴν δικαιοσύνη καὶ τὸν σεβασμὸ μεταξὺ τῶν ἐθνῶν καὶ τῶν λαῶν.
_______________________________
1 Ἴδετε σχετικῶς: ΕΔΩ
2 Μὲ τὸν ἱστορικὸ ὅρο Μεσοπόλεμος ἀναφερόμαστε στὴν χρονικὴ περίοδο μεταξὺ τοῦ Πρώτου καὶ Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (ἀπὸ τὸ 1918 ἕως τὸ 1939) ἡ ὁποία στιγματίστηκε ἀπὸ τὸ οἰκονομικὸ κρὰχ τοῦ 1929 καὶ ἀπὸ τὴν ἄνοδο στὴν ἐξουσία τοῦ φασισμοῦ στὴν Ἰταλία καὶ τοῦ ναζισμοῦ στὴν Γερμανία ποὺ προωθοῦσαν τὸν ἱστορικὸ ρεβιζιονισμὸ (ἀναθεωρητισμό).
3 Ἡ Κρίση τῶν πυραύλων τῆς Κούβας ἦταν μία πολὺ σύντομης διάρκειας (ἀπὸ 14 ἕως 28 Ὀκτωβρίου 1962) πολιτικοστρατιωτικὴ ἀντιπαράθεση μεταξὺ τῶν Η.Π.Α. καὶ τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης ποὺ ἔφερε τίς δύο ὑπερδυνάμεις καὶ ὁλόκληρο τὸν κόσμο στὸ χεῖλος τοῦ πυρηνικοῦ πολέμου ἐξαιτίας τῆς ἀπόφασης ποὺ ἔλαβε ἡ πολιτικὴ ἡγεσία τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης νὰ ἀναπτύξει βαλλιστικοὺς πυραύλους στὸ ἔδαφος τῆς Κούβας, στὸν Κόλπο τῶν Χοίρων, ἡ ὁποία ὅμως ἀποτελοῦσε ἰσοδύναμη ἀνταπάντηση σὲ προηγούμενη προκλητικὴ ἐνέργεια τῶν Η.Π.Α. νὰ ἐγκαταστήσει ἀμερικανικοὺς πυρηνικοὺς πυραύλους στὸ ἔδαφος τῆς Τουρκίας.
Ἀξίζει ὡστόσο νὰ παρατηρηθεῖ καὶ νὰ προβληματίσει τὸ γεγονὸς ὅτι κατὰ τὴν διάρκεια τῆς κορύφωσης τῆς γεωπολιτικῆς ἔντασης μεταξὺ τῶν Η.Π.Α. καὶ τῆς Ε.Σ.Σ.Δ. (πρὶν ἀπὸ ἑξῆντα χρόνια), σύσσωμη ἡ διεθνὴς κοινότητα καθὼς καὶ οἱ πολῖτες τοῦ κόσμου εἶχαν κινητοποιηθεῖ προκειμένου νὰ ἀποτρέψουν τὸν πυρηνικὸ ὄλεθρο ποὺ ἀπειλοῦσε μὲ ἐξαφάνιση τὴν ἀνθρωπότητα.
Ἐνῶ σήμερα, δυστυχῶς, ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν πολιτῶν ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου, ἐμφανίζεται παραιτημένη, ἀδιάφορη, ἀποχαυνωμένη, παθητικὴ καὶ σιωποῦσα (ἄραγε νὰ εὐθύνεται ὁ μαζικὸς καὶ ἐσπευσμένος ἐμβολιασμὸς τῆς ἀνθρωπότητας ποὺ ἀπενεργοποίησε τὰ διανοητικά τους ἀντανακλαστικά;), ἀδυνατῶντας νὰ συνειδητοποιήσει τὸν γεωπολιτικὸ κίνδυνο ποὺ σηματοδοτεῖ ἡ οὐκρανικὴ κρίση γιὰ τὴν παγκόσμια εἰρήνη καὶ σταθερότητα καθὼς καὶ γιὰ τὴν ἐπισιτιστικὴ ἀσφάλεια.
Ἀποτιμῶντας μὲ ψυχραιμία καὶ νηφαλιότητα τίς γεωπολιτικὲς ἐξελίξεις, διαπιστώνουμε ὅτι ἔχουμε ἤδη εἰσέλθει στὸ προπαρασκευαστικὸ στάδιο τῆς προετοιμασίας τοῦ τρίτου παγκοσμίου πολέμου, ποὺ εἶναι πολὺ πιθανὸ νὰ ὁδηγήσει στὴν χρήση τακτικῶν πυρηνικῶν ὅπλων, προκαλῶντας μιὰ παγκόσμια καταστροφὴ ὄχι ἁπλῶς κοσμοϊστορικῶν ἀλλὰ ἀποκαλυπτικῶν διαστάσεων, ἡ ὁποία θὰ σημαδέψει ἀνεξίτηλα κάθε ἄνθρωπο ποὺ θὰ κατορθώσει νὰ ἐπιβιώσει.
Ἀξίζει ὡστόσο νὰ παρατηρηθεῖ καὶ νὰ προβληματίσει τὸ γεγονὸς ὅτι κατὰ τὴν διάρκεια τῆς κορύφωσης τῆς γεωπολιτικῆς ἔντασης μεταξὺ τῶν Η.Π.Α. καὶ τῆς Ε.Σ.Σ.Δ. (πρὶν ἀπὸ ἑξῆντα χρόνια), σύσσωμη ἡ διεθνὴς κοινότητα καθὼς καὶ οἱ πολῖτες τοῦ κόσμου εἶχαν κινητοποιηθεῖ προκειμένου νὰ ἀποτρέψουν τὸν πυρηνικὸ ὄλεθρο ποὺ ἀπειλοῦσε μὲ ἐξαφάνιση τὴν ἀνθρωπότητα.
Ἐνῶ σήμερα, δυστυχῶς, ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν πολιτῶν ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου, ἐμφανίζεται παραιτημένη, ἀδιάφορη, ἀποχαυνωμένη, παθητικὴ καὶ σιωποῦσα (ἄραγε νὰ εὐθύνεται ὁ μαζικὸς καὶ ἐσπευσμένος ἐμβολιασμὸς τῆς ἀνθρωπότητας ποὺ ἀπενεργοποίησε τὰ διανοητικά τους ἀντανακλαστικά;), ἀδυνατῶντας νὰ συνειδητοποιήσει τὸν γεωπολιτικὸ κίνδυνο ποὺ σηματοδοτεῖ ἡ οὐκρανικὴ κρίση γιὰ τὴν παγκόσμια εἰρήνη καὶ σταθερότητα καθὼς καὶ γιὰ τὴν ἐπισιτιστικὴ ἀσφάλεια.
Ἀποτιμῶντας μὲ ψυχραιμία καὶ νηφαλιότητα τίς γεωπολιτικὲς ἐξελίξεις, διαπιστώνουμε ὅτι ἔχουμε ἤδη εἰσέλθει στὸ προπαρασκευαστικὸ στάδιο τῆς προετοιμασίας τοῦ τρίτου παγκοσμίου πολέμου, ποὺ εἶναι πολὺ πιθανὸ νὰ ὁδηγήσει στὴν χρήση τακτικῶν πυρηνικῶν ὅπλων, προκαλῶντας μιὰ παγκόσμια καταστροφὴ ὄχι ἁπλῶς κοσμοϊστορικῶν ἀλλὰ ἀποκαλυπτικῶν διαστάσεων, ἡ ὁποία θὰ σημαδέψει ἀνεξίτηλα κάθε ἄνθρωπο ποὺ θὰ κατορθώσει νὰ ἐπιβιώσει.
___________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
