Ἡ πατροπαράδοτος Ἀλήθεια τῆς ἐν Χριστῷ θείας Ἀποκαλύψεως κινδυνεύει νά ἀλλοιωθῆ εἰς τάς ψυχάς τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἀπό τήν αἵρεσιν.
Ἐκεῖνο πού δέν κατόρθωσεν ὁ Νέρων καί οἱ ἄλλοι διῶκται, θά τό ἐπετύγχανον αἱ αἱρέσεις, ἐάν τελικῶς ἐπεκράτουν.
Πρῶτος λοιπόν κίνδυνος τῆς παραποιήσεως τῆς πατρώας πνευματικῆς κληρονομιᾶς εἶναι ἡ αἱρετική διδαχή, ἡ ὁποία εἰσέρχεται σήμερον εἰς τήν Ἑλλάδα μετά πάσης εὐκολίας.
Διά τοῦτο ὁ ἀντιαιρετικός ἀγών ἀποτελεῖ ἕν τῶν κυριωτέρων καθηκόντων τοῦ Χριστιανοῦ. Ὅ,τι χρειάζεται διά τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς μας τό ἔγραψαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Ἡμεῖς, ἐάν δυνάμεθα νά γράφωμεν τό καλόν, ὀφείλομεν νά γράφωμεν σχεδόν μόνον ἀντιαιρετικά.
Ἀναμφιβόλως, ἕν τῶν μεγαλυτέρων ἁμαρτημάτων, πού συντελεῖται εἰς τήν ἐποχήν μας ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὅτι χωρίζεται ὁ βίος ἀπό τοῦ δόγματος, ἡ ἀγάπη ἀπό τῆς πίστεως, ἡ Ἐκκλησία ἀπό τῆς Θεολογίας, κατά τήν ψευδοδιασκαλίαν τῆς αἱρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Καί αὐτός εἶναι ὁ δεύτερος κίνδυνος τῆς Ὀρθοδοξίας.
Τρίτος κίνδυνος διά τήν Ὀρθοδοξίαν εἶναι ἡ σκοπιμότης. Δηλαδή, ἡ δικαιολόγησις τῆς παραβάσεως τῶν θείων ἐντολῶν χάριν γηΐνων σκοπῶν. Ὁ εὐσεβοφανής πού ὑστερεῖ καί χωλαίνει εἰς τήν ἐντιμότητα καί τήν εὐθύτητα, εἰς τήν εἰλικρίνειαν καί τήν ἀκεραιότητα τοῦ χαρακτῆρος του, εἶναι ὁ ὑποκριτής, ὁ Φαρισαῖος τῆς ἐποχῆς μας. Ἡ σκοπιμότης εἶναι χειροτέρα καί αὐτῆς τῆς ἀνηθικότητος, ὑπό τήν στενωτέραν σημασίαν τῆς λέξεως. Ἡ σκοπιμότης καταργεῖ ὄχι μόνον τό χριστιανικόν δόγμα, ἀλλά καί τήν χριστιανικήν ἠθικήν ὑπό τήν κάλυψιν τῆς εὐσεβοφανείας.
Τέταρτος τέλος κίνδυνος εἶναι ὁ ἀτομισμός, ὅστις συμπλέκεται μέ τήν σκοπιμότητα καί ἀντιστρατεύεται τήν χριστιανικήν ἀγάπην. Ἐδῶ δέν ἔχομεν ἁπλῶς παραποίησιν, ἀλλά ἄρνησιν τῆς οὐσίας τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἥτις εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη καί ἡ ἕνεκα ταύτης θυσία.
Φώτιος Μιχαήλ Ιατρός
Ἀντιγραφή ἀπό τό βιβλίο
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΜΠΙΛΑΛΗΣ 1918 -1974
ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (σελ. 76-78)
