Για όσους νομίζουν ότι η ιστορία του δαιμονισμένου στα Γάδαρα είναι παραμύθι: Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΟΜΑΔΙΚΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΥ ΚΕΡΑΜΙΩΝ ΧΑΝΙΩΝ.

 

Η απίστευτη ιστορία για τον μαζικό δαιμονισμό των κατοίκων 14 χωριών της Κρήτης που κράτησε για πολλά χρόνια και έληξε μετά από πολύχρονους εξορκισμούς στις 30.10.1936

                       

     Τα Κεραμιά είναι μια περιοχή νοτίως της πόλης των Χανίων Κρήτης, στους βορείους πρόποδες των Λευκών Ορέων, όπου αποτελούνται από μια ομάδα χωριών (Γερόλακκος, Δράκονα, Κάμποι, Κατωχώρι, Κοντοπούλα, Μάλαξα, Λουλος, Παναγιά, κ.α.) που σήμερα ανήκουν -ως δημοτικό διαμέρισμα- στο Δήμο Χανίων.

    Κάποτε, γύρω στο τέλος του 18ου αι., έγινε μια μεγάλη ιεροσυλία στο μοναστήρι της αγίας Τριάδος Τζαγκαρόλων στο Ακρωτήρι, βορειοανατολικά από τα Χανιά. Πέντε βοσκοί Κεραμιανοί που δούλευαν στο μοναστήρι, έκλεψαν τιμαλφή, δώρα και χρυσία, «θησαυρούς» του μοναστηριού. Μετά την πράξη τους εγκατέλειψαν τη μονή φεύγοντας μαζί με τα κλοπιμαία στα βουνά των Λευκών Ορέων αρνούμενοι παράλληλα κάθε κατηγορία.

   Όταν ο ηγούμενος με 8 ιερομονάχους διαπίστωσε την κλοπή, ρώτησε τους κατοίκους του χωριού Παναγιά να αποκαλύψουν τους κλέφτες. Αυτοί όμως αρνήθηκαν.
Τότε ο ηγούμενος και οι ιερομόναχοι ακυρώνοντας την εντολή του κυρίου "μην καταράσθε" και χωρίς κανένα πνεύμα αγάπης έκαναν το αδιανόητο.

    Επακολούθησε στην μικρή πλατεία του χωριού αφορισμός -κάτι που φυσικά συνηθιζόταν στην εποχή της τουρκοκρατίας- για αυτούς που διέπραξαν την κλοπή, αλλά τώρα και για όσους γνώριζαν και δεν μαρτυρούσαν. μόνο που τώρα ο αφορισμός δεν αφορούσε μόνο τους ζώντες αλλά ήταν για επτά γενεές!!!

    Το αποτέλεσμα υπήρξε τρομερό. Όλα τα χωριά της περιοχής Κεραμιών μαστιζόνταν από την κακία των δαιμόνων.

    Γκρίνιες, καυγάδες, διαλύσεις οικογενειών, δυστυχήματα, εκφοβισμοί, θάνατοι.

    Τα μεσημέρια φοβόνταν οι άνθρωποι να περάσουν από ρεματιές με πλατάνια. Υπήρχε δε δαιμονική κατοχή πολλών προσώπων. Κάποια περίοδο υπήρχαν σαρανταδύο δαιμονισμενοι!

    Γίνονταν απίθανα πράγματα.

                              

Διαβάζουμε (εδώ): Στο κοιμητήριο Μουρνιών υπάρχει ο τάφος της Όλγας Καντιλιεράκη, στην πλάκα του οποίου είναι γραμμένο: “Πολυπαθής νύμφη του Χριστού. Επί 16 έτη αρπαζομένη και οδηγουμένη υπό του δαίμονος εις τας ερήμους. Ιαθείσα κατά τον Εξαφορεσμόν της 3-10-1936, θαυματουργικώς. ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ. Με άλλους 42 δαιμονιζομένους συνανθρώπους μας των Κεραμιών. Ανεπαύθη εν Κυρίω την 29-4-1969 εις ηλικίαν 59 ετών.” Αυτή η Όλγα, υπέφερε τα πάνδεινα στα χέρια των δαιμόνων. Την πήγαν δεμένη και φιμωμένη στο στο φαράγγι της Σαμαριάς, στην πιο απότομη του πλαγιά, όπου βρίσκονταν μια σπηλαιότρυπα, 200 μέτρων βάθους. Εκείνη, περιδεής, επικαλέστηκε την Παναγία και έτσι με με τη σκέψη της, ειδοποιήθηκε αστραπιαία η πνευματική της μητέρα Κατίνα Βασιλάκη στο Ρέθυμνο με όνειρο! Εκείνη ξύπνησε κι επικαλέστηκε τη Μυριοκεφαλίτισσα Παναγία, να τρέξει! Κι έγινε. Η Όλγα την είδε σαν σκιά, να διώχνει τους «ξορκισμένους». Μετά της παρουσιάστηκε καθησυχάζοντάς την! Τέλος την βοήθησε να ξεφύγει από το δύσβατο μέρος που είχε βρεθεί.

Εντέλει, το Σεπτέμβριο του 1936, ο Μητροπολίτης Χανίων, Αγαθάγγελος Ξηρουχάκης, πήγε στα Κεραμιά

Προετοιμάσθηκε με προσευχή και 15ήμερη νηστεία. Το ίδιο, ζήτησε κι’ από τους καλογήρους της Αγίας Τριάδος, που προσκάλεσε να τον ακολουθήσουν, σαν «διάδοχοι» των «παρεκτραπέντων» προκατόχων τους. Στις 3/101936, έφθασαν όλοι στην Παναγιά Κεραμιών και μ’ αυτούς, αρχές και λαός, χιλιάδες ψυχές. Το πρόγραμμα ήταν Αγιασμός, εξαφορισμός και τέλος Θεία Λειτουργία.

Μαζεύτηκαν την ίδια μέρα όλοι οι άρρωστοι, 43 συνολικά, που τους ξάπλωσαν κάτω, στον ιερό Ναό της Μεταμορφώσεως, στο χωριό Παναγιά. Όταν ο Επίσκοπος μπήκε στο Ναό, αντίκρισε σαράντα τόσους δαίμονες απειλητικούς, έτοιμους να χυμήξουν. Ακολούθησε δυνατός «σεισμός». Τον ένιωσαν όλοι. Τα δαιμόνια άρχισαν να φεύγουν, όταν ήρθε «εξ ουρανού ωραιοτάτη ευωδία».

Όταν στο τέλος, του αγιασμού, ο Επίσκοπος βούτηξε τρεις φορές στη λεκάνη το Σταυρό, ψάλλοντας, μπήκε ένα περιστέρι στη λεκάνη και βγαίνοντας ράντιζε με τα φτερά του όλο τον κόσμο, μέσα κι’ έξω στην Εκκλησία. Κι’ οι άρρωστοι φώναζαν: “Καήκαμε-καήκαμε, φεύγουμε.”

Ο κόσμος που παρακολουθούσε σταυροκοπιόταν συνεχώς. Έπειτα ο δεσπότης ζήτησε να βγούν όλοι στο ύπαιθρο, εκεί που πριν χρόνια έγινε ο «Αφορισμός», για να συνεχιστεί ο Αγιασμός. Εκεί, όταν ο Επίσκοπος έλεγε δυνατά: “Λύσε την κατάρα, Θεέ μου”, ακολούθησε ραγδαία τοπική βροχή, ενώ πριν λίγο δεν υπήρχε ούτε συννεφάκι. Βροχή πρωτοφανής, ξαφνική, που βάστηξε μισή ώρα. Συγχρόνως διαβαζόταν ο «εξαφορισμός».

Μετά τη βροχή, έμπασαν τους άρρωστους στην εκκλησία και, στο διάστημα τούτο, είχαν όλοι στεγνώσει, ενώ οι άρρωστοι είχαν “επανέλθει σωφρωνούντες”.

Ολόκληρη η ιστορία και άλλα περί δαιμονισμού μπορεί να διαβασθεί στα σχετικά με το θέμα βιβλία του δασκάλου Κωνσταντίνου Κωστουράκη εδώ

πηγή: https://eugenikos.blogspot.com/2023/10/blog-post_495.html#more