Αντώνιος Ι. Βασιλειάδης, θεολόγος
Μια ξεχασμένη λέξη
Δεδομένη πια η καταφρόνηση του λαού από τις ηγεσίες του, πολιτικές και εκκλησιαστικές. Είναι να θαυμάζει κανείς τις αντοχές και τις υπομονές του λαού μας.
Μεγάλες υποθέσεις και θέματα σοβαρά, που αφορούν την υπόστασή μας και την προκοπή του λαού και της Πατρίδας μας , προδίδονται χωρίς ντροπή. Η αξιολογική πυραμίδα έχει αντιστραφεί . Ένα από τα πολλά παραδείγματα και τα συνθήματα που έχουν αναρτηθεί είναι και τα παρακάτω συνθήματα :’’… στο διάολο η πατρίς…να πεθάνει η Ελλάς να ζήσουμε εμείς …’’,και ‘’δεν πολεμάμε για καμία πατρίδα‘’.
Δεν θέλουμε να αναφερθούμε στα ηθικής φύσεως θέματα, που πνίγουν κυριολεκτικά την νεολαία μας.
Ποιος πριν από λίγα χρόνια θα δεχόταν να ευφημείται τόσο πολύ ο σοδομισμός; Στο άκουσμα μόνο της λέξεως οι άνθρωποι της εποχής εκείνης γίνονταν ανάστατοι.
Σήμερα τι γίνεται; ….
Καμιά αρμόδια αρχή, (αν υπάρχει), δεν επιλαμβάνεται οποιουδήποτε θέματος, όπως τα ανωτέρω, και δεν αντιδρά, όπως και θα έπρεπε σε μια σοβαρή και υπεύθυνη πολιτεία. Δεν θεωρείται φαίνεται σοβαρό, αφού δεν προκαλει την επιλεκτική και κατευθυνόμενη ευαισθησία τους.
Αν όμως χαρακτηρίσεις κάποιον με το γνωστό κοινό όνομα, που εκφράζει τη συμπεριφορά των θλιβερών κίναιδων, τότε το σύστημα θέτει σε λειτουργία τις ευαισθησίες του.
Αλήθεια, τι άλλο ακόμα πρέπει να συμβεί για να αντιδράσει επιτέλους δυναμικά ο “ευκολόπιστος και πάντα προδομένος ‘’ λαός μας; Δεν φτάνουν ως φαίνεται, οι φωτιές ,οι σεισμοί, οι καταποντισμοί. Ούτε κάποιος σοβαρός προβληματισμός παρατηρείται από τους υπευθύνους,που θα ήταν μια κάποια παρηγοριά!
Και το χειρότερο είναι, για όσους ακόμη πιστεύουν στο Χριστό και την Εκκλησία Του, χάριν της οποίας έδωσε το τίμιο αίμα Του πάνω στο Σταυρό, και την οποία θεωρούν Μάννα τους, να βλέπουν την ηγεσία της να αδιαφορεί στην κραυγή που της απευθύνουν και να τους αγνοεί απαράδεκτα.
Ποια μητέρα θα αγνοούσε το δικαίωμα των παιδιών της να απευθύνουν προς αυτήν τα αιτήματά τους;
Ποια πραγματική μάννα δεν θα τα αντιμετώπιζε με στοργή και συμπάθεια, με θυσιαστική αγάπη και πόνο κάθε αίτημα των παιδιών της; Αφού το όνομά και η ιδιότητά της είναι ταυτόσημη με την έννοια της θυσίας.
Δυστυχὠς και εδώ απατηθήκαμε. ‘Πέσαμε έξω’. Λυπούμαστε όμως για όλα τα τεκταινομένα και για τα μέλλοντα συμβαίνειν, ιδιαιτέρως τα όσα συμβαίνουν στην νεολαία μας. Νομίζουμε ότι εντός ολίγων ετών θα ἀναζητούνται υποψήφιοι για ιερωσύνη και δεν θα υπάρχουν. Ο λόγος; Η αδιαφορία …..
Ερχόμαστε σε ένα σύγχρονο γεγονός, που συνέβη λίγο πιο πριν στη Φλώρινα. Συνειδητά μέλη της Εκκλησίας υπέβαλαν ένα υπόμνημα , που υπαγορεύονταν από υπεύθυνη αγάπη προς αυτήν και που αφορούσε το νόμιμο και δίκαιο αίτημά τους , προκειμένου να πληρωθεί η κενή θέση του Μητροπολίτου. Αίτημα σύμφωνα με τις ευαγγελικές επιταγές και στηριγμένο στην ορθόδοξη πατερική παράδοση.
Η Ιεραρχία δεν συγκινήθηκε από το σεμνό και με σεβασμό προς αυτήν διατυπωμένο υπόμνημα. Τους αγνόησε απαράδεκτα. Ωμή περιφρόνηση. Απαξίωση του στοιχείου εκείνου , για το οποίο επιβάλλεται και πρέπει, σύμφωνα με τους ιερούς Κανόνες και την ιερά Παράδοση, να θυσιάζεται. Έτσι, δυστυχώς, από τους τρείς αξιόλογους κληρικούς, που προτάθηκαν από τους πιστούς της Φλώρινας, δεν συμπεριλήφθηκε ούτε ένας στο ΄΄Τριπρόσωπο ΄΄.
Τέτοιες συμπεριφορές οδηγούν σε γεγονότα και καταστάσεις ανάλογες με εκείνες του 16 ου αιώνος στη δυτική εκκλησία. Ποιος τάχατες αγνοεί ότι τη διαμαρτύρηση στη Δύση τη δημιούργησε η αυθαιρεσία του Πάπα; Δική της γέννα και δικό της παιδί είναι ο προτεσταντισμός.Αυτό επιθυμούμε και στο χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας;
Απορώ, οι Ιεράρχες μας δεν αισθάνονται τον πόνο και τη θλίψη με την οποία ποτίζουν τις ψυχές των ‘’τέκνων ‘’ τους, εξαιτίας της αντιευαγγελικής και αντιπατερικής συμπεριφοράς τους; Κι αν τους ανθρώπους δεν ντρέπονται, τουλάχιστον ας δείξουν ότι φοβούνται τον Θεό ,απαραίτητο στοιχείο και προϋπόθεση να συμπεριφερθεί και ο λαός ανάλογα, γιατί χωρίς φόβο Θεού πολλά δεινά έπονται.
Είναι γνωστή η στάση και το χειρόγραφο σημείωμα που έγραψε στις 10-10-2006,ο τότε Θηβών και Λεβαδείας και νυν Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄. Έγραφε μεταξύ άλλων: ‘’Είναι τραγικό να διαπιστώνει κανείς Ιεράρχες να ξεπουλάνε την ελευθερία τους για ένα κομμάτι …ψωμί.’’Και δημιουργείται εύλογο ερώτημα: Μακαριώτατε τώρα γιατί κάνετε όσα πριν καταδικάζατε; Τι άλλαξε;
Λέτε δηλαδή πως δεν υπάρχουν ελεύθεροι Ιεράρχες; Πέρα από τον όρκο που δίδουν στο Θεό , μήπως δίδουν και κάπου αλλού όρκο και αφοσίωση; τραγικό και θλιβερό να μιλούν οι Ιεράρχες μας για ευαγγελικές αλήθειες και ηρωϊκά κατορθώματα και παραδείγματα αγίων της Εκκλησίας μας, χωρίς ένα κάποιο αντίκρυσμα στη συμπεριφορά τους και τη ζωή ,τουλάχιστον των περισσοτέρων. Μιλούν για μετάνοια και συγγνώμη, χωρίς μέχρι στιγμής να βρουν τη δύναμη να πουν οι ίδιοι την ξεχασμένη λέξη προς το πνευματικό τους ποίμνιο. Ίσως δεν είμαστε, ως φαίνεται, κι εμείς άξιοι της χαράς που προσδοκούμε από μια γενναία αλλαγή της πορείας τους, σύμφωνα με τις ευαγγελικές αρχές και την πατερική παράδοση.
Δεν ξεχνούμε ότι και εμείς οφείλουμε να ζητούμε συγγνώμη,ως τέκνα από τους γονείς. Όμως μια αλλαγή συμπεριφοράς και στάσης σας γενικά, έχουμε την ταπεινή γνώμη,ότι είβάλλεται προκειμένου να διαψευσθεί ο Μακαριότατος πως τάχα δεν είστε ελεύθεροι. Χρειάζεται η σημερινή κοινωνία ομολογητές της πίστεως. Καλοί υπάρχουν πολλοί. Χρεαζόμαστε όμως αγωνιστές και ομολογητές της πίστεως και του λόγου του Θεού. Χρειαζόμαστε έναν Χριστόδουλο ή όποιον νομίζετε ομοιό του για να ταραχθούν τα λιμνάζοντα ύδατα. μια συγγνώμη από μέρους σας, θαρρώ πως τη δικαιούμαστε. Τουλάχιστον αυτό μη μας το αρνείσθε. Είναι πολύ; Αν σας αδικούμε, με όσα λεγονται εδώ, δεχθείτετότε τη δική μας συγγνώμη.
Ομολογείστε ότι δεν αντέχετε στις πιέσεις και γι αυτό συμβαίνουν τα όσα παρακολουθούμε. Πρέπει να έχετε καταλάβει πως κουράστηκε ο κόσμος απ’ τα λόγια σας. Δεν κάνουν εντύπωση. Χόρτασε απ αυτά .Κλείνει τα αυτιά του.Παραξηγήσατε, ως φαίνεται, το νόημα του Ύμνου που αναφέρεται στη δεσποτική χαρά. Η χαρά εκείνη δεν έχει καμιά σχέση με την επισκοπική Μίτρα και την αντίστοιχη ράυδο. Έργα, παράδειγμα και συνέπεια θέλει. Κάντε του τούτη τη χάρη. Ζητείστε του συγγνώμη! Μια τέτοια ενέργεια θα συγκινήσει τους πιστούς και θα εντείνουν περισσότερο τις προσευχές τους για σας προς τον Θεό, προκειμένου να επιτύχετε στην υψηλή αποστολή σας,ως ποιμένων λογικών προβάτων. Εδώ που φτάσαμε, μια μόνο λέξη σας ζητούμε. Λυτρωτική για σας και ελπιδοφόρα παρηγοριά για τους πιστούς, το ποίμνιό σας.
Μια λέξη ξεχασμένη. Μια λέξη που δεν ακούσαμε από σας: Σ υ γ γ ν ώ μ η.
Την περιμένουμε...
Αντώνιος Ι. Βασιλειάδης,
θεολόγος
