Με το που φτάσαμε στην εκκλησιά βρήκαμε αμέσως θέση πάρκιγκ απ' έξω. Έξω στον αύλιο χώρο παραδοσιακή βραδιά με έναν καλλικέλαδο κληρικό να τραγουδά παραδοσιακά άσματα. Μπήκαμε στον Ιερό Ναό. Ανάψαμε τα κεριά μας. Προσκυνήσαμε τις άγιες εικόνες, τη λάρνακα του αγίου Γρηγορίου Καλλίδη, το μνήμα του αγίου, τη λάρνακα με τα άγια λείψανα και την κάρα του αγίου Δημητρίου , την εικόνα του και την εικόνα της Παναγίας Κορώνης από Καρδίτσα. Όλα αυτά σε 10 λεπτά υπό τους ενοχλητικούς ήχους των παραδοσιακών ασμάτων απ' τον προαύλιο χώρο.
Τα λείψανα της αγίας Ανυσίας που βρίσκονται παραπλεύρως του Ιερού Βήματος δεν ήταν στη θέση τους.
Κάποτε θυμάμαι , για να βρούμε θέση πάρκιγκ ψάχναμε ώρα πολλή, γυρνούσαμε και ξαναγυρνούσαμε.
Στον Ιερό Ναό μας υποδεχόταν μια ουρά λαού πολλών δεκάδων μέτρων. Η αναμονή δυο και τρεις ώρες για να προσκυνήσουμε τα άγια λείψανα του προστάτη της πόλης. Κούραση σωματική, μα ανάταση πνευματική και ψυχική.
Νιώθαμε μέτοχοι όντως ενός συμπαγούς σώματος της εκκλησίας. Πανβαλκανικό προσκύνημα. Και μέσα στον Ιερό Ναό ολονύκτιες Ακολουθίες. Τι ευλογία!
Τώρα όλα άλλαξαν πια. Παγερή ησυχία μες στον Ιερό Ναό. Λίγα χείλη πια φιλούν τη λάρνακα του αγίου. Λίγα γόνατα κλίνουν μπροστά στην χάρη του.
Κι ο παπάς έξω, να τραγουδά τα παραδοσιακά , με το Ιερό Βήμα ανενέργητο.
Πόσο μας άλλαξαν οι καραντίνες. Πόσο άλλαξαν οι προτεραιότητες.
Πόσο ακόμα θα μας ανεχτεί ο Θεός.
Για πόσο οι πρεσβείες του αγίου θα εισακούονται από το βήμα του Κριτή;
Αριστείδης Δασκαλάκης
22/10/23
