Γράφει ὁ Νεκτάριος Δαπέργολας
Ἔχει προσφυῶς εἰπωθεῖ ἀπὸ Ἁγίους ὅτι στὴν περίπτωση ποὺ ἡ πολιτικὴ ἢ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία ἑνὸς λαοῦ πάρει μία δυσσεβὴ καὶ ἀντίχριστη ἀπόφαση, ἂν ὁ λαὸς ἀντιδράσει, τότε φέρουν μόνο οἱ ἡγεσίες τὴν πνευματικὴ εὐθύνη καὶ ὄχι αὐτός. Ἂν ὅμως τὸ ἀποδεχθεῖ καὶ δὲν ἀντιδράσει, τότε φταίει ἐξίσου καὶ ὁ ἴδιος. Στὸ τρομακτικὸ σημεῖο ποὺ βρισκόμαστε, στὸν πάτο τοῦ βορβόρου καὶ πολὺ πέρα πιὰ ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς ὕβρεως, τῆς βλασφημίας καὶ τῆς ἐσχάτης ἀποστασίας, καὶ τὴν ὥρα ποὺ ἀναφανδὸν ἀντίχριστες πολιτικὲς καὶ ἐκκλησιαστικὲς ἐξουσίες προωθοῦν (ἢ ἐγκρίνουν - τὸ ἴδιο ἀκριβῶς κάνει) τὸ ἀπόλυτα μιαρὸ αἶσχος, εἴμαστε ἱκανοὶ νὰ σκεφτοῦμε τὸ βάρος τέτοιας εὐθύνης στοὺς ὤμους μας, ἐξ αἰτίας τῆς δικῆς μας ἀποδοχῆς καὶ μὴ ἀντίδρασης;
Εἴμαστε ἱκανοὶ νὰ ἀναλογιστοῦμε τί μπορεῖ νὰ σημαίνουν γιὰ τὶς ἀστεῖες ζωοῦλες μας ἔννοιες ὅπως ἡ «ὀργὴ τοῦ Θεοῦ» ἢ ἡ «ἐνεργοποίηση τῶν πνευματικῶν νόμων»; Εἴμαστε ἱκανοὶ νὰ ἀντιληφθοῦμε πόσο πολὺ ἐπιδεινώνουμε τὴν τραγικὴ θέση μας ἀπὸ τὶς ἀλλεπάλληλες εὐκαιρίες ποὺ Ἐκεῖνος μᾶς δίνει, περιμένοντας τὴν μετάνοιά μας, ἀλλὰ ἐμεῖς προκλητικὰ τὶς πετᾶμε στὰ σκουπίδια; Ὑπάρχει ἄραγε σημεῖο βρασμοῦ γιὰ τὶς σαπισμένες, κοιμισμένες ἢ φοβισμένες συνειδήσεις μας; Ὑπάρχει κάπου ἐλπίδα γιὰ ἕνα ἀπειροελάχιστο ἔστω σημεῖο ἀνάνηψης ἀπὸ τὸ μακροχρόνιο κῶμα;
Ἔρχονται ἀδιανόητα δεινά. Καὶ ἐμεῖς τότε πλέον δὲν θὰ ἔχουμε κανένα ἄλλοθι καὶ τὴν παραμικρὴ δικαιολογία...
«Πᾶνος»
