Ἡ Κυρία Θεοτόκος κατὰ τὸν ἔξω χαρακτήρα καὶ ἦθος τοῦ σώματος ἦτο σεμνὴ καὶ σεβάσμια κατὰ πάντα, ὀλίγα καὶ ἀπαραίτητα λαλοῦσα, ἦτο ὀγλήγορος εἰς τὸ ὑπακούειν καὶ εὐπροσήγορος, ἐτίμα ὅλους καὶ ἐπροσκύνει, εἶχε τὸ μέγεθος τοῦ σώματος μέσον καὶ σύμμετρον, δὲν ἐπαρουσιάζετο εἰς κάθε ἄνθρωπον, ἦτο μακρὰν ἀπὸ τὸν γέλωτα καὶ ἔξω ἀπὸ κάθε ταραχὴν καὶ θυμόν.
Τὸ χρῶμα τοῦ θεοδόχου Της σώματος ἦτο ὅμοιο μὲ τὸ χρῶμα τοῦ σιταριοῦ.
Εἶχε ξανθᾶς τᾶς τρίχας τῆς κεφαλῆς, εἶχεν ὀφθαλμοὺς πολλὰ ὡραίους, χρωματισμένους μὲ θείαν σεμνότητα, ὡραισμένους μὲ κόρας ὀξεῖς καὶ ὅμοιας μὲ τὴν ἐλαίαν καὶ καλλυνομένας μὲ βλεφαρίδας φαιδροπρεπεῖς.
Εἶχε τὰ ὀφρύδια μαῦρα, κυκλικῶς σχηματισμένα. Εἶχε τὴν μύτην ὁμαλὴν καὶ εὐθείαν.
Τὰ πανάμωμα χείλη Της ἦτον ἀνθηρά, λάμποντα κοσμίως μὲ ἐρυθρὸν χρῶμα καὶ γέμοντα ἀπὸ τὴν τῶν λόγων γλυκύτητα. Εἶχε τὸ ἱεροπρεπὲς πρόσωπον ὀλίγον μακρύ, εἶχε τάς θεοδόχους χείρας Της μακρᾶς καὶ τοὺς δακτύλους τῶν χειρῶν μακροὺς μὲ λεπτότητα.
Ἦτο ἀνυπερήφανος καὶ εἶχε ταπείνωσιν ὑπερβάλλουσαν, ἐφόρει ροῦχα φυσικῶς χρωματισμένα, καθὼς δηλοῦται ἀπὸ τὸ ἅγιον μαφόριον, αὐτόχροον ὑπάρχον.
Καὶ διὰ νὰ εἰποῦμεν καθολικῶς, ἡ Κυρία Θεοτόκος ἦτο κατὰ τὰ ἐξωτερικὰ μέλη τοῦ σώματος γεμάτη τόση θείαν χάριν καὶ σεβασμιότητα, ὥστε ὅπου ὅστις ἔβλεπεν Αὐτήν, ἐλάμβανε εἰς τὴν ψυχὴν του κάποιον φόβον καὶ εὐλάβειαν καὶ χωρὶς νὰ Τὴν ἠξεύρη προτύτερα, ἐγνώριζεν ἀπὸ μόνον τὸν ἐξωτερικὸν χαρακτήρα Της ὅτι Αὔτη ἀληθῶς ἐστὶ Μήτηρ Θεοῦ.
Καὶ ὁ Ἀρεοπαγίτης θεῖος Διονύσιος, ἀπὸ τὴν πολλὴν ἀγάπην ποὺ εἶχε πρὸς τὸν Χριστόν, ἀκούσας ὅτι ἔζη σωματικῶς ἡ πανάμωμος Μήτηρ Αὐτοῦ, ἐπῆγε νὰ Τὴν ἰδεῖ, καὶ λοιπὸν βλέπων τὴν θείαν θεωρίαν καὶ τὴν θαυμάσιαν καὶ βασιλικὴν ὡραιότητά Της, ἴδων δὲ καὶ τοὺς Ἀγγέλους ἱσταμένους τριγύρω Αὐτῆς καὶ Τὴν ἐδορυφόρουν ὡς βασίλισσαν, ἀκούσας δὲ καὶ τὰ οὐράνια λόγια ἐκ τοῦ ἁγίου στόματός Της, ἐξέστη ὁμολογήσας ὅτι καὶ μόνος ὁ σωματικὸς Αὐτῆς χαρακτὴρ καὶ τὸ εἶδος Της Τὴν ἐμαρτύρουν ὡς ἐστὶ Μήτηρ Θεοῦ κατ’ ἀλήθειαν.
Μεγαλεῖον καὶ ἐξαίρετον ἦτο εἰς μόνην τὴν Θεοτόκον, διότι θεόθεν ἦτο δεδωρημένον, ἴνα γεννηθῆ ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκη Παιδίον θῆλυ κατ’ ἐπαγγελίαν, καὶ μάλιστα ἐκ τῆς στείρας, τῆς θεοπρομήτορος Ἄννης.
Γνωστὸν ὅμως ἔστω ὅτι ἡ Κυρία Θεοτόκος, διὰ τὰ μεγαλεῖα ὡς Τῆς ἔδωκεν ὁ Θεός, ἐσυνερίζετο τρόπον τινὰ καὶ ἐφιλοτιμεῖτο νὰ ἀγωνίζεται καὶ Αὐτὴ μετὰ τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Υἱοῦ Της μὲ προσευχᾶς, μὲ γονυκλισίας καὶ μὲ κάθε εἶδος ἀσκήσεως.
Ὅθεν λέγεται λόγος ὅτι, ἀπὸ τᾶς συχνᾶς γονυκλισίας, ὅπου ἡ Θεοτόκος ἐποίει, ἐβαθούλωσαν αἱ πλάκαι, ἐπάνω εἰς τᾶς ὁποίας τὰ γόνατα ἔκλινεν.
Εἶχε ξανθᾶς τᾶς τρίχας τῆς κεφαλῆς, εἶχεν ὀφθαλμοὺς πολλὰ ὡραίους, χρωματισμένους μὲ θείαν σεμνότητα, ὡραισμένους μὲ κόρας ὀξεῖς καὶ ὅμοιας μὲ τὴν ἐλαίαν καὶ καλλυνομένας μὲ βλεφαρίδας φαιδροπρεπεῖς.
Εἶχε τὰ ὀφρύδια μαῦρα, κυκλικῶς σχηματισμένα. Εἶχε τὴν μύτην ὁμαλὴν καὶ εὐθείαν.
Τὰ πανάμωμα χείλη Της ἦτον ἀνθηρά, λάμποντα κοσμίως μὲ ἐρυθρὸν χρῶμα καὶ γέμοντα ἀπὸ τὴν τῶν λόγων γλυκύτητα. Εἶχε τὸ ἱεροπρεπὲς πρόσωπον ὀλίγον μακρύ, εἶχε τάς θεοδόχους χείρας Της μακρᾶς καὶ τοὺς δακτύλους τῶν χειρῶν μακροὺς μὲ λεπτότητα.
Ἦτο ἀνυπερήφανος καὶ εἶχε ταπείνωσιν ὑπερβάλλουσαν, ἐφόρει ροῦχα φυσικῶς χρωματισμένα, καθὼς δηλοῦται ἀπὸ τὸ ἅγιον μαφόριον, αὐτόχροον ὑπάρχον.
Καὶ διὰ νὰ εἰποῦμεν καθολικῶς, ἡ Κυρία Θεοτόκος ἦτο κατὰ τὰ ἐξωτερικὰ μέλη τοῦ σώματος γεμάτη τόση θείαν χάριν καὶ σεβασμιότητα, ὥστε ὅπου ὅστις ἔβλεπεν Αὐτήν, ἐλάμβανε εἰς τὴν ψυχὴν του κάποιον φόβον καὶ εὐλάβειαν καὶ χωρὶς νὰ Τὴν ἠξεύρη προτύτερα, ἐγνώριζεν ἀπὸ μόνον τὸν ἐξωτερικὸν χαρακτήρα Της ὅτι Αὔτη ἀληθῶς ἐστὶ Μήτηρ Θεοῦ.
Καὶ ὁ Ἀρεοπαγίτης θεῖος Διονύσιος, ἀπὸ τὴν πολλὴν ἀγάπην ποὺ εἶχε πρὸς τὸν Χριστόν, ἀκούσας ὅτι ἔζη σωματικῶς ἡ πανάμωμος Μήτηρ Αὐτοῦ, ἐπῆγε νὰ Τὴν ἰδεῖ, καὶ λοιπὸν βλέπων τὴν θείαν θεωρίαν καὶ τὴν θαυμάσιαν καὶ βασιλικὴν ὡραιότητά Της, ἴδων δὲ καὶ τοὺς Ἀγγέλους ἱσταμένους τριγύρω Αὐτῆς καὶ Τὴν ἐδορυφόρουν ὡς βασίλισσαν, ἀκούσας δὲ καὶ τὰ οὐράνια λόγια ἐκ τοῦ ἁγίου στόματός Της, ἐξέστη ὁμολογήσας ὅτι καὶ μόνος ὁ σωματικὸς Αὐτῆς χαρακτὴρ καὶ τὸ εἶδος Της Τὴν ἐμαρτύρουν ὡς ἐστὶ Μήτηρ Θεοῦ κατ’ ἀλήθειαν.
Μεγαλεῖον καὶ ἐξαίρετον ἦτο εἰς μόνην τὴν Θεοτόκον, διότι θεόθεν ἦτο δεδωρημένον, ἴνα γεννηθῆ ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκη Παιδίον θῆλυ κατ’ ἐπαγγελίαν, καὶ μάλιστα ἐκ τῆς στείρας, τῆς θεοπρομήτορος Ἄννης.
Γνωστὸν ὅμως ἔστω ὅτι ἡ Κυρία Θεοτόκος, διὰ τὰ μεγαλεῖα ὡς Τῆς ἔδωκεν ὁ Θεός, ἐσυνερίζετο τρόπον τινὰ καὶ ἐφιλοτιμεῖτο νὰ ἀγωνίζεται καὶ Αὐτὴ μετὰ τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Υἱοῦ Της μὲ προσευχᾶς, μὲ γονυκλισίας καὶ μὲ κάθε εἶδος ἀσκήσεως.
Ὅθεν λέγεται λόγος ὅτι, ἀπὸ τᾶς συχνᾶς γονυκλισίας, ὅπου ἡ Θεοτόκος ἐποίει, ἐβαθούλωσαν αἱ πλάκαι, ἐπάνω εἰς τᾶς ὁποίας τὰ γόνατα ἔκλινεν.
ΠΩΣ ΝΑ ΠΡΟΣΤΡΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟ ΜΕ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΘΑΡΡΟΣ
Θέλοντας να προστρέξης στην Θεοτόκο με πίστι και θάρρος για κάθε σου ανάγκη, μπορείς να το πετύχης όταν σκεφθής: Α΄) Ότι όλα εκείνα τα δοχεία (όπως το γνωρίζεις από την πείρα σου) στα οποία έχει τοποθετηθή μόσχος ή άλλο παρόμοιο άρωμα πολύτιμο, μολονότι δεν υπάρχει μέσα τους το άρωμα, τα αγγεία αυτά διατηρούν την ευωδία του αρώματος εκείνου. Και όσο περισσότερο χρονικό διάστημα παρέμεινε το άρωμα μέσα στο δοχείο, τόσο περισσότερο τα δοχεία εκείνα διατηρούν την ευωδία· και μάλιστα τόσο περισσότερο ευωδιάζουν εκείνα, όσο περισσότερο παραμείνει το άρωμα μέσα, μολονότι εκείνος ο μόσχος ή το παρόμοιο άρωμα είναι μιας περιοριστικής και περιωρισμένης δυνάμεως.
Παρόμοια να σκεφθής ότι και ένας που στέκεται κοντά σε μία μεγάλη πυρκαϊά, διατηρεί την θερμότητα για πολύ καιρό και μετά την απομάκρυνσί του από την φωτιά. Και επειδή αυτά είναι αληθινά, άραγε από ποιά άρρητη ευωδία φιλανθρωπίας, από ποιά φλόγα αγάπης και από ποιούς λογισμούς ελέους και ευσπλαγχνίας μπορούμε να πούμε ότι είναι γεμάτα τα σπλάγχνα της Θεοτόκου, που για εννέα μήνες κράτησε στα σπλάγχνα της το Χριστό, το ακένωτο μύρο, που κρατεί πάντοτε στο στήθος της και στην αγάπη της, τον Υιό του Θεού, που είναι η ίδια η αυτοαγάπη και το ίδιο αυτοέλεος και αυτοευσπλαγχνία και όχι περιορισμένης δυνάμεως και μικρής διάρκειας, αλλά ατέλειωτης και απεριόριστης;
Έτσι όπως όποιος αγγίζει στα δοχεία που έχουν το μύρο, δέχεται την ευωδία πάνω του, και όποιος πλησιάζει σε μία μεγάλη πυρκαϊά, δεν μπορεί παρά να δεχθή από την θερμότητά της, έτσι και πολύ περισότερο κάθε φτωχός που έχει ανάγκη και πλησιάζει με ταπείνωσι και πίστι στο ουράνιο μύρο, στην φωτιά της αγάπης, του ελέους και της ευσπλαγχνίας, που πάντοτε ευωδιάζει και πάντοτε ανάβει στο στήθος της Παρθένου, οπωσδήποτε θα δεχθή βοήθειες, ευεργεσίες και χάριτες, τόσο περισσότερες, όσο περισσότερο συχνά και με μεγαλύτερη πίστι και θάρρος πλησιάση.
Β΄) Ότι κανένα κτίσμα δεν αγάπησε τόσο τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, ούτε συμμορφώθηκε τόσο με το θέλημά Του, όσο η Παναγία του Μητέρα, αφενός μεν διότι τον γέννησε μόνη χωρίς άνδρα, αφετέρου διότι γέννησε μόνο αυτόν και κανένα άλλον, και έτσι δεν μοιράσθηκε καθόλου με άλλον η αγάπη της. Αν λοιπόν αυτός ο Υιος του Θεού και αγαπητός Υιος της Παρθένου, έδωσε όλη του τη ζωή και όλο του τον εαυτό για τις ανάγκες ημών των αμαρτωλών και έδωσε την μητέρα του ως μητέρα μας και συνήγορο για να μας βοηθά, και μετά από αυτόν αποτελεί μέσον της σωτηρίας μας, Πως και με ποιό τρόπο θα μπορέση κάποτε αυτή η αγαπημένη του μητέρα και δική μας συνήγορος να γίνη αποστάτης της θελήσεως του τόσο αγαπημένου της Υιού και να μη μας βοηθήση; Γι αυτό αγαπητέ, πρόστρεχε, πρόστρεχε με θάρρος για κάθε σου ανάγκη στην Παναγία Θεοτόκο. Γιατί εκείνη η επιστοσύνη και το θάρρος που δείχνεις σ αυτήν, είναι πλούσια και μακαρία και ασφαλές καταφύγιο και πάντοτε δίνει στην καρδιά σου χάριτες και ελεημοσυνες.
Παρόμοια να σκεφθής ότι και ένας που στέκεται κοντά σε μία μεγάλη πυρκαϊά, διατηρεί την θερμότητα για πολύ καιρό και μετά την απομάκρυνσί του από την φωτιά. Και επειδή αυτά είναι αληθινά, άραγε από ποιά άρρητη ευωδία φιλανθρωπίας, από ποιά φλόγα αγάπης και από ποιούς λογισμούς ελέους και ευσπλαγχνίας μπορούμε να πούμε ότι είναι γεμάτα τα σπλάγχνα της Θεοτόκου, που για εννέα μήνες κράτησε στα σπλάγχνα της το Χριστό, το ακένωτο μύρο, που κρατεί πάντοτε στο στήθος της και στην αγάπη της, τον Υιό του Θεού, που είναι η ίδια η αυτοαγάπη και το ίδιο αυτοέλεος και αυτοευσπλαγχνία και όχι περιορισμένης δυνάμεως και μικρής διάρκειας, αλλά ατέλειωτης και απεριόριστης;
Έτσι όπως όποιος αγγίζει στα δοχεία που έχουν το μύρο, δέχεται την ευωδία πάνω του, και όποιος πλησιάζει σε μία μεγάλη πυρκαϊά, δεν μπορεί παρά να δεχθή από την θερμότητά της, έτσι και πολύ περισότερο κάθε φτωχός που έχει ανάγκη και πλησιάζει με ταπείνωσι και πίστι στο ουράνιο μύρο, στην φωτιά της αγάπης, του ελέους και της ευσπλαγχνίας, που πάντοτε ευωδιάζει και πάντοτε ανάβει στο στήθος της Παρθένου, οπωσδήποτε θα δεχθή βοήθειες, ευεργεσίες και χάριτες, τόσο περισσότερες, όσο περισσότερο συχνά και με μεγαλύτερη πίστι και θάρρος πλησιάση.
Β΄) Ότι κανένα κτίσμα δεν αγάπησε τόσο τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, ούτε συμμορφώθηκε τόσο με το θέλημά Του, όσο η Παναγία του Μητέρα, αφενός μεν διότι τον γέννησε μόνη χωρίς άνδρα, αφετέρου διότι γέννησε μόνο αυτόν και κανένα άλλον, και έτσι δεν μοιράσθηκε καθόλου με άλλον η αγάπη της. Αν λοιπόν αυτός ο Υιος του Θεού και αγαπητός Υιος της Παρθένου, έδωσε όλη του τη ζωή και όλο του τον εαυτό για τις ανάγκες ημών των αμαρτωλών και έδωσε την μητέρα του ως μητέρα μας και συνήγορο για να μας βοηθά, και μετά από αυτόν αποτελεί μέσον της σωτηρίας μας, Πως και με ποιό τρόπο θα μπορέση κάποτε αυτή η αγαπημένη του μητέρα και δική μας συνήγορος να γίνη αποστάτης της θελήσεως του τόσο αγαπημένου της Υιού και να μη μας βοηθήση; Γι αυτό αγαπητέ, πρόστρεχε, πρόστρεχε με θάρρος για κάθε σου ανάγκη στην Παναγία Θεοτόκο. Γιατί εκείνη η επιστοσύνη και το θάρρος που δείχνεις σ αυτήν, είναι πλούσια και μακαρία και ασφαλές καταφύγιο και πάντοτε δίνει στην καρδιά σου χάριτες και ελεημοσυνες.
