«ΟΠΛΟΝ» ΕΚΒΙΑΣΜΟΥ Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ;!

Τοῦ κ. Παναγιώτου Κατραμάδου

Οἱ δύστηνοι Ἕλληνες ἔχομεν ἕνα φοβερὸν μειονέκτημα: βραχεῖαν μνήμην! Ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος ἐδήλωσε προσφάτως «Τί σημαίνει σᾶς διακόπτω τὴν Θεία Κοινωνία; Αὐτὰ εἶναι ὁλοκληρωτισμός…». Ἡ δήλωσίς του αὐτὴ ἐστρέφετο κατὰ τῆς ἀποφάσεως τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας νὰ διακόψη τὴν κοινωνίαν μὲ τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως, ἐπειδὴ ἀνεκήρυξε μονομερῶς ὡς αὐτοκεφάλους καθῃρημένους καὶ ἀχειροτονήτους. Ὑποφέρει, ὡς φαίνεται, καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀπὸ τὴν κοινήν μας ἀσθένειαν, ὥστε νὰ λησμονῆ πότε καὶ διὰ ποίους λόγους διέκοψε τὴν Θ. Κοινωνίαν τὸ Φανάρι πρὸς ἄλλας Ἐκκλησίας. Δὲν θὰ ἀναφερθῶμεν εἰς τὴν Βυζαντινὴν ἱστορίαν, ἀλλὰ εἰς τὰς προσφάτους κρίσεις.
Τὸ 1993 διέκοψε τὴν κοινωνίαν μὲ τὸ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διὰ τὴν δικαιοδοσίαν τῆς Αὐστραλίας.

Τὸ 2004 διέκοψε τὴν κοινωνίαν μὲ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος διὰ τὴν δικαιοδοσίαν τῶν Μητροπόλεων τῆς Βορείου Ἑλλάδος.

Σήμερα, ὅμως, Πατριάρχης Κων/λεως καὶ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν ψέγουν τὸ Πατριαρχεῖον τῆς Μόσχας, ἐπειδὴ διέκοψε τὴν κοινωνίαν ὄχι ἁπλῶς διὰ τὴν δικαιοδοσίαν τῆς Οὐκρανίας, ἀλλὰ διὰ ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν ἀποστολικὴν διαδοχήν! Διὰ ἀκόμη μίαν φορὰν καθίσταται ἀντιληπτὸν τοῖς πᾶσι ὅτι τὸ Φανάρι ἦτο ὁ διδάσκαλος δι’ αὐτὰ τὰ ὁποῖα ὀψίμως κατηγορεῖ τοὺς ἀδελφούς του!

----------------------------------

Ἀπὸ τὴν ἀπόφασιν τῆς Μείζονος Συνόδου (31.07.1993). Τότε ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐθεώρει ἀπαραίτητον τὴν σύγκλησιν «Παν­ορθοδόξου» καὶ ἀξίους καθαιρέσεως τοὺς σχίζοντας τὴν Ἐκκλησίαν.

-----------------------------

Ἡ Κρήτη καὶ ἡ Ρωσία τὸ 2003

Ἔχει σημασία νὰ ἐνθυμηθῶμεν τὴν διακοπὴν τῆς κοινωνίας, ποὺ ἀπεφάσισε τὸ Φανάρι τὸ 2004. Μὲ τὴν ἀνάρρησίν του εἰς τὸν θῶκον τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν ὁ κυρὸς Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης διέπραξε τὸ λάθος νὰ ἐπιθυμῆ τὴν ἀποκατάστασιν τῶν σχέσεων μὲ τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως. Συντόμως ἀντελήφθη ὅτι οἱαδήποτε ὑποχώρησις πρὸς τὸ Πατριαρχεῖον ἐσήμαινε ταυτοχρόνως καὶ ἐκχώρησιν δικαιωμάτων, δηλ. ὑποταγὴν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ εὐτελισμὸν τοῦ Προκαθημένου αὐτῆς.

Ἀπεφάσισε νὰ ἀλλάξη πλεῦσιν καὶ νὰ ἐπιχειρήση τὸν «ἀπογαλακτισμὸν» ἀπὸ τὸ Φανάρι. Ἤρχισε τὸν ἀνταγωνισμὸν εἰς τὸ διπλωματικὸν πεδίον προσκαλῶν (ἀτυχῶς) τὸν Πάπαν εἰς τὴν Ἑλλάδα τὸ 2001. Δύο ἔτη μετὰ ὁ ἀνταγωνισμὸς θὰ ἔφθανεν εἰς τὴν ἀποκορύφωσίν του. Συμφώνως πρὸς τὸ ἄρθρον τοῦ Δ. Καπράνου εἰς τὴν ἐφημερίδα «Καθημερινή», τῆς 14ης Ὀκτωβρίου 2003: “Ἡ δυσαρέσκεια τοῦ Πατριαρχείου ἔγινε ἐντονότερη ὅταν, στὴν Κρήτη, κατὰ τὴ διάρκεια διορθοδόξου συνεδρίου, τὸ Φανάρι ἐπεχείρησε νὰ “περάσει” διάταξη στὸ ὑπὸ κατάρτιση (τότε) Εὐρωπαϊκὸ Σύνταγμα, μὲ τὴν ὁποία θὰ διασφαλιζόταν ἡ πρωτοκαθεδρία του στὴν Ὀρθοδοξία. Ἡ διάταξη, ὅμως, δὲν στηρίχθηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος (καὶ τῆς Ρωσίας) καὶ δὲν πέρασε! Ἀκολούθησε ἡ προσπάθεια τοῦ κ. Χριστόδουλου νὰ μεσολαβήσει γιὰ τὴν ἐπίλυση τῆς κρίσεως μεταξὺ τῆς (σχισματικῆς) Ἐκκλησίας τῶν Σκοπίων καὶ αὐτῆς τῆς Σερβίας. Ἡ προσπάθεια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου νὰ ἀναδειχθεῖ σὲ διορθόδοξη -καὶ παρεμβαίνουσα- προσωπικότητα, ἔφερε τὸ Πατριαρχεῖο “στὰ ὅρια τῆς ὀργῆς”, τὰ ὁποῖα ξεπέρασε, ὅταν ὁ κ. Χριστόδουλος ἀποφάσισε νὰ ἱδρύσει (ἔχει αὐτὸ τὸ δικαίωμα καὶ ἐπιπλέον ἡ Ἑλλὰς εἶναι χώρα–μέλος τῆς E.E.) Γραφεῖο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὶς Βρυξέλλες, ὅπου λειτουργοῦσε ἤδη Γραφεῖο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἀκολούθησε ἡ ἵδρυση Γραφείου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας!”

Ἡ μνημόνευσις καὶ αἱ ἐκλογαί

Προσκείμενοι εἰς τὸν Ἀθηνῶν Ἱεράρχαι ἤρχισαν νὰ μνημονεύουν εἰς τὴν Βόρειον Ἑλλάδα τὸν Προκαθήμενον τῆς Ἑλλάδος, ὡς συμβαίνει εἰς ὅλας τὰς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας, καὶ ὄχι τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον. Ὅταν μάλιστα ἐχείρευσεν ἡ Μητρόπολις Θεσσαλονίκης τὸ 2003 ὁ Ἀθηνῶν ἐγκωμίασε τὸν ἀπελθόντα ὡς «ἱεράρχη τῆς αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος». Παραλλήλως προκύπτει ἡ ἀνάγκη διὰ τὴν πλήρωσιν τῆς κενῆς αὐτῆς Μητροπόλεως μαζὶ μὲ τὰς Μητροπόλεις Ἐλευθερουπόλεως, Κοζάνης καὶ λίγο μετέπειτα Μεσογαίας. Τὸ Φανάρι ζητεῖ νὰ τοῦ ἀποσταλῆ ὁ κατάλογος καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀρνεῖται.

Τὸ Φανάρι ἀποστέλλει τρεῖς ἐπιστολὰς (1η Δεκεμβρίου 2003, 30 Μαρτίου καὶ 20 Ἀπριλίου 2004), ἀλλὰ δὲν λαμβάνει ἀπάντησιν. Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος προχωρεῖ εἰς τὴν ἐκλογὴν μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον νὰ δηλώνη ὀρθῶς ὅτι “Οἱ Νέες Χῶρες εἶναι ἀναπόσπαστο τμῆμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος”.

Ἐν τῷ μεταξὺ καταφθάνουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ἐπιστολαὶ τοῦ Πατριάρχου Μόσχας Ἀλεξίου καὶ τοῦ τότε Μητροπολίτου Σμολὲνσκ Κυρίλλου. Ὅπως σημειώνει ὁ Θ. Τσάτσης εἰς τὴν ἐφημερίδα «Ἐλευθεροτυπία» τῆς 4ης Ἰουνίου 2004, οἱ Ρῶσοι Ἱεράρχαι ἔγραφον:“Στὴν περίπτωση κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος τεθεῖ ὑπὸ τὴν κρίση δικαστηρίου, ἡ Ρώσικη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν θὰ θεωρήσει τὴ δίκη νόμιμη καὶ ἔχουσα κανονικὴ ἰσχύ, ἂν δὲν τηρηθοῦν δύο ὅροι: -Ἡ δίκη πρέπει νὰ κινηθεῖ ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. -Ὅλες οἱ κατὰ τόπους Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες πρέπει νὰ πάρουν μέρος σ’ αὐτή”.

Ἡ διακοπὴ κοινωνίας

Τὴν 30ὴν Ἀπριλίου 2004 εἰς τὸ Φανάρι συγκεντρώνονται 42 Ἱεράρχαι, ποὺ ἤδη εἶναι ἐνήμεροι διὰ τὰ γενόμενα. Πλὴν τοῦ τότε Ἀμερικῆς Δημητρίου καὶ τοῦ Πέργης Εὐαγγέλου, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐπιθυμοῦν τὴν ρῆξιν μὲ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὑπόλοιποι ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν τοῦ Πατριάρχου ἀποφασίζουν νὰ διακόψουν τὴν κοινωνίαν μὲ τὸν Προκαθήμενον τῆς Ἑλλάδος. Ὑπὲρ τοῦ Κωνσταντινουπόλεως τάσσονται καὶ οἱ Πατριάρχαι Ἀλεξανδρείας Πέτρος καὶ Ἱεροσολύμων Εἰρηναῖος. Τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως πέραν τῆς διακοπῆς κοινωνίας κηρύσσει μονομερῶς ἀκύρους τὰς ἐκλογὰς τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἀπειλεῖ ὅτι ἂν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἐπιμείνη, τὸ Πατριαρχεῖον θὰ ἄρη τὴν Πρᾶξιν τοῦ 1928, δηλ. θὰ ἀπαιτήση ὑπαγωγὴν τῶν Μητροπόλεων τῆς Βορείου Ἑλλάδος εἰς τὴν διοίκησίν του, τεμαχίζον εἰς τὰ δύο τὴν Ἑλληνικὴν Ἐπικράτειαν. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ὑποχωρεῖ.

Ἡ στάσις τοῦ νῦν Ἀρχιεπισκόπου

Ὁ τότε στενὸς συνεργάτης τοῦ κυροῦ Χριστοδούλου κ. Σ. Τζούμας εἶναι ἰδιαιτέρως διαφωτιστικὸς διὰ τὴν στάσιν τοῦ τότε Θηβῶν Ἱερωνύμου. Ὡς πληροφορούμεθα ἀπὸ τὴν ἱστοσελίδα exapsalmos.gr τῆς 6ης Ἰουλίου 2014:«Τώρα ἐλπίζουμε κι ἐμεῖς ὅτι κατάλαβε καὶ ὁ νῦν Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, τί ἐννοοῦσε ὁ Χριστόδουλος, ὅταν διερωτᾶτο ἀπὸ τοῦ βήματος τῆς Ἱεραρχίας γιὰ τὴν ἐνδοτικὴ στάση τοῦ τότε καὶ τὴ δήλωσή του στὰ ΜΜΕ στὸν Ὅσιο Λουκᾶ, στὴ Βοιωτία, μὲ παρόντα τὸν Πατριάρχη:

–Να καταργηθεῖ, εἶχε πεῖ ὁ τότε Θηβῶν Ἱερώνυμος,τὸ Αὐτοκέφαλο!
Καὶ τὸ ἀκόμη πιὸ σκληρό: – Ὁ Ἀθηνῶν, εἶχε πεῖ, δὲν εἶναι Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, ἀλλὰ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν, ὅπως ὅλοι μας στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος! – Δὲν μᾶς τὰ ἔλεγες αὐτά, ὅταν ἀγωνιζόσουν σκληρά, γιὰ νὰ γίνεις Ἀρχιεπίσκοπος, τοῦ εἶχε πεῖ τότε ὁ Χριστόδουλος! Τώρα ἀνακάλυψες ὅτι ὁ Ἀθηνῶν εἶναι Μητροπολίτης, ἐπειδὴ ἀπέτυχες νὰ ἐκλεγεῖς ἐσύ; (Ἀπὸ τὰ πρακτικὰ τῆς Ἱεραρχίας,Ὀκτώβριος 1999)».

Ὁ νῦν Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, ὅταν πλέον ἀνῆλθε καὶ αὐτὸς εἰς τὸν θῶκον τοῦ Προκαθημένου τῆς Ἑλλάδος, ἔσπευσε καὶ αὐτὸς εἰς τὸ Φανάρι, ὅπου ἦλθεν εἰς συμφωνίαν μὲ τὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον. Εἰς τὸ πλαίσιον αὐτῆς τῆς συμφωνίας -παρὰ κάποιας προσ­καίρους κρίσεις- ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν θὰ στηρίξη τὸν Πατριάρχην καὶ εἰς τὸ Κολυμβάριον τὸ 2016. Ὁ Πατριάρχης ἀφήνει νὰ ἐννοηθῆ ὅτι δὲν θὰ ἔχη ἀπαιτήσεις εἰς τὴν Βόρειον Ἑλλάδα…

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος ἐπιλέγει νὰ στηρίξη τὸν Πατριάρχην καὶ εἰς τὸ Οὐκρανικόν. Ἔχει, ὡστόσον, μεσολαβήσει ἔντονος διαμάχη ποὺ φθάνει εἰς τὰ πρόθυρα νέας κρίσεως μεταξὺ Ἀθηνῶν καὶ Κωνσταντινουπόλεως ὄχι μόνον διὰ τὸ «Προμπονᾶ», ἀλλὰ κυρίως διὰ τὴν ἐκμετάλλευσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας.

Ἐπὶ ἔτει ἐπραγματοποιοῦντο κρυφαὶ συναντήσεις μεταξὺ τοῦ κ. Τσίπρα, ὡς Πρωθυπουργοῦ, καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου, διὰ νὰ προχωρήση τὸ ὅλον ζήτημα. Ὅλα ναυαγοῦν ὅταν ὁ Πατριάρχης δηλώνη τὴν ἐναντίωσίν του μὲ τὸν ἰσχυρισμὸν ὅτι «δὲν ἐρωτήθη τὸ Φανάρι διὰ τὰς περιοχὰς τὰς ὁποίας ἔχει δικαιώματα εἰς τὴν Ἑλλάδα»… Παραλλήλως κινητοποιεῖ τοὺς Ἱεράρχας τῆς Βορείου Ἑλλάδος κατὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εὑρίσκεται ἀπομονωμένος εἰς τὴν Ἱεραρχίαν ποὺ συνεκάλεσε διὰ τὸ ζήτημα τῆς περιουσίας καὶ ἡττᾶται παταγωδῶς. Ἡ συμφωνία «παγώνει», ἀλλὰ δὲν ἐγκαταλείπεται. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἔχει προσβάσεις καὶ εἰς τὴν νέαν Κυβέρνησιν καὶ γνωρίζει ὅτι δύναται νὰ ἀναστήση τὸ ὅραμά του ὑπὸ μίαν προϋπόθεσιν: νὰ μὴ ἐγείρη προσκόμματα πάλιν τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως. Ἑπομένως, τὸ «Οὐκρανικὸν» δίδει σήμερα τὴν κατάλληλον εὐκαιρίαν «ἀμοιβαίας» στηρίξεως…

Συμπεράσματα

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι ὑποχείριον μιᾶς ἀντικανονικῆς διατρήτου Πράξεως τοῦ 1928, δηλ. τοῦ ἑκάστοτε Πατριάρχου. Ὁποτεδήποτε ἐπεχείρησε νὰ συμπεριφερθῆ ὡς Αὐτοκέφαλος, ὁ ἀνταγωνισμὸς διὰ τὸν Ἀρχιεπισκοπικὸν θῶκον ἐγίνετο ἀντικείμενον ἐκμεταλλεύσεως ἀπὸ τὸ Φανάρι. Ὁ νῦν Ἀρχιεπίσκοπος ἐνδιαφέρεται διὰ τὴν συγκατάθεσιν τοῦ Πατριάρχου διὰ τὴν περιουσίαν καὶ ὄχι διὰ τὸ αὐτοκέφαλον.
Ὀφείλομεν νὰ ἀναγνωρίσωμεν ὅτι τὸ Πατριαρχεῖον Μόσχας ἐστάθη εἰς τὸ πλευρὸν τῆς Ἑλλάδος, ὄχι ὅμως καὶ ἡ Ἑλλὰς εἰς τὸ πλευρὸν τοῦ δικαίου, συμφώνως πρὸς τοὺς Ἱ. Κανόνας. Δὲν ἐνδιαφέρει τοὺς Προκαθημένους τί λέγουν οἱ Ἱ. Κανόνες, ἀλλὰ ποῖον εἶναι τὸ προσωπικόν τους συμφέρον, προφασιζόμενοι ὅτι μία «Πρᾶξις» –ὡς αὐτὴ τοῦ 1928- κατισχύει τῶν Ἱ. Κανόνων!

Ὅταν τὸ Φανάρι συνεκάλεσε τὴν Μείζονα καὶ Ὑπερτελῆ Σύνοδον τὸ 1993, ὅταν «ἀφώρισε» τὸν κυρὸν Χριστόδουλον τὸ 2004 καὶ ὅταν ἐπραγματοποίησε τὸ Κολυμβάριον τὸ 2016, ἐθεώρησεν ὅτι κατωχυρώνετο μὲ τὴν σύμπραξιν τῶν ἄλλων Πατριαρχῶν. Τώρα ποὺ διὰ τὸ «Οὐκρανικὸν» τὰ Πατριαρχεῖα Ἀλεξανδρείας καὶ Ἱεροσολύμων καὶ τὸ Ἀντιοχείας ἀντετάχθησαν εἰς τὰς ἀντικανονικότητας τοῦ Φαναρίου, κανεὶς δὲν θέλει νὰ ἀντικρύση τὸ ἱεροκανονικῶς ὀρθόν.

Ὁ Πατριάρχης Κων/λεως ἐγείρει τὴν ἀξίωσιν νὰ ἐρωτᾶται, ἀλλὰ δὲν ἐρωτᾶ κανένα, ὅταν ἐκεῖνος ἀποφασίζη. Τελικά, ἡ διακοπὴ κοινωνίας εἶναι «καλὴ καὶ ἁγία», ὅταν τὴν χρησιμοποιῆ τὸ Φανάρι, ἐνῶ εἶναι «ὅπλον καὶ ὁλοκληρωτισμός», ὅταν τὴν ἀποφασίζη τὸ Πατριαρχεῖον τῆς Μόσχας ἢ οἱαδήποτε ἄλλη Ἐκκλησία.