τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Σέ παλαιότερες ἀναρτήσεις ἔχω ἤδη γράψει πολλά γιά τήν διαστρέβλωση ὅσων εἶπε κάποτε ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἐπί τοῦ μείζονος θέματος τῶν ταυτοτήτων καί τῆς ψηφιακῆς ἀριθμοποίησης τοῦ ἀνθρώπου. Εἴτε μιλᾶμε γιά μητροπολῖτες καί λοιπούς θολοθεολογοῦντες πού ὑποβαθμίζουν τήν πνευματική διάσταση τοῦ ζητήματος καί κάνουν λόγο ἁπλῶς γιά ρύθμιση πού ἀφορᾶ στίς σχέσεις κράτους καί πολίτη καί συνεπῶς «δέν πειράζει» καί νά τήν ἀποδεχθοῦμε, εἴτε μιλᾶμε γιά ἐπίσημες ἁγιορείτικες ἐπιστολές καί ἐξίσου ἐπίσημες θέσεις κομματιδίων πού στέκονται μόνο στό θέμα τῆς ὑποχρεωτικότητας (ἐνῷ στήν πραγματικότητα ὀφείλουμε νά πολεμήσουμε τήν ἴδια τήν ὕπαρξη τοῦ δαιμονικοῦ νόμου καί ὄχι ἁπλῶς νά συμβιβαστοῦμε μέ τό μήν εἶναι ὑποχρεωτικός). Μέσα στό πλαίσιο λοιπόν τοῦ νά ξεκαθαριστεῖ τί ὄντως εἶπε ὁ Ἅγιος Παΐσιος (σέ πεῖσμα τῶν κάθε λογῆς παραχαρακτῶν) ἔχει μεταξύ ἄλλων μεγάλη σημασία καί τό παρακάτω ἠχητικό, πού διασώζει τήν φωνή τοῦ ἐν ἁγίοις γέροντος Γρηγορίου Παπασωτηρίου, κτίτορος καί πνευματικοῦ τοῦ Ἱεροῦ Ἠυχαστηρίου Τιμίου Προδρόμου στήν Μεταμόρφωση Χαλκιδικῆς. Τό ἴδιο καί ἡ ἰδιόχειρη ἐπιστολή του (3η φωτογραφία), γραμμένη τό 2015, ὅπου ἀναφέρει κάτι πού τοῦ εἶχε πεῖ γιά τήν λεγόμενη «ἔξυπνη κάρτα» ὁ Ἅγιος Παΐσιος περί τά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ’80.
