Αριστοτέλης Βαλαωρίτης Η Προσευχή του Διάκου την παραμονή της μάχης της Αλαμάνας

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης
Η Προσευχή του Διάκου
την παραμονή της μάχης της Αλαμάνας

Διάκος «Ανέβα, Μήτρε, στου βουνού κατάκορφα τη ράχη,πάρε το μάτι τ’ αϊτού και τ’ αλαφιού το πόδικαι την αγρύπνια του λαγού, και στήσε καραούλι.Κι αν δεις χιλιάδες τον εχθρό, άλογο και πεζούρα,5με τον Κιοσέ Μεχμέτ πασά, τον ύπνο μη μου κόψεις·στάσου, πολέμα μοναχός. Κι αν δεις μες στο φυσάτονα πιλαλάει τ’ άλογο του Ομέρπασα Βριόνη,πέτα, ροβόλα, κράξε με… Σύρε με την ευχή μου.»

ΔΙΑΚΟΣ ο Ηρωομάρτυς -- Τό τραγούδι τοῦ Διάκου ( Βίντεο -Στίχοι)

https://www.youtube.com/watch?v=Sq13ls0_wfE

ΔΙΑΚΟΣ ο Ηρωομάρτυς--Τό τραγούδι τοῦ Διάκου

https://www.youtube.com/watch?v=Sq13ls0_wfE

Στίχοι:

 Πῶς νά σέ κράζω, Διάκο μου, καί πῶς νά σέ λογιάζω;

Τῆς Ρωμηοσύνης σταυραητέ, τῆς Ἐκκλησιᾶς στεφάνι. (Χ2)

 

 Λεβέντες μου μή θλίβεστε, καί μή βαριοθυμᾶτε,

πού μές στ’ ἀγριολούλουδα τ’ Ἀπρίλη θ’ ἀποθάνω· (Χ2)

 

Γερά βαστᾶτε τ’ ἄρματα, γερά καί τά ντουφέκια,

ὥσπου ν’ ἀνθίσει ἡ λευτεριά ξανά στήν Ρωμηοσύνη· (Χ2)

 

 Μά τώρα ἐγώ λαχτάρισα τ’ ἄνθη τοῦ Παραδείσου,

καί τήν γλυκειά τοῦ οὐρανοῦ, αἰώνια Πατρίδα. (Χ2)

 

Πῶς νά σέ κράζω, Διάκο μου, καί πῶς νά σέ λογιάζω;

Τῆς Ρωμηοσύνης σταυραητέ, τῆς Ἐκκλησιᾶς στεφάνι. (Χ2)

ΔΙΑΚΟΣ ο Ηρωομάρτυς (2023) - Η ταινία

                     https://www.youtube.com/watch?v=MKEU6APifwM

           

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ-Ο ήρωας της Ρούμελης 

    https://www.youtube.com/watch?v=jGq_vEP1A34

                                                       ΑΘΑΝΑΣΗΣ ΔΙΑΚΟΣ

Τοις υπέρ πίστεως και πατρίδος αγωνιζομένοις

[1867]

[Προλεγόμενα]

«Γιά ιδές καιρό που εδιάλεξεν ο Χάρος να με πάρει,

τώρα που ανθίζουν τα κλαριά, που βγάν’ η γη χορτάρι»

Είδόν ποτε μητέρα οικτρώς οδυρομένην επί του τάφου του μονογενούς αυτής τέκνου, και σιωπηλώς και μετά σεβασμού υπό ανεκφράστου βαρυθυμίας κατεχόμενος ετόλμησα να προσέλθω επ’ ελπίδι, ότι ήθελον δυνηθή μικράν τινα να προσενέγκω ανακούφισιν εις το αφόρητον άλγος της πενθούσης δια των τετριμμένων εκείνων παραινέσεων, δι’ ών συνήθως πειρώμεθα να καταστείλωμεν τας ακαθέκτους εκρήξεις απηλπισμένης τινός καρδίας.

Ούτε κυπάρισσοι ούτε πολύτιμα άνθη ούτε σιδηραί κιγκλίδες ούτε μάρμαρα περιεκόσμουν ή επεσκίαζον το τελευταίον εκείνο κατοικητήριον. Εις μόνος ανεξέργαστος λίθος εσημείου την κεφαλήν και επ’ αυτού εκάπνιζεν ο νεκρολίβανος, καιόμενος εντός του κοιλώματος ευτελούς κεράμου. Το χώμα, προσφάτως ανασκαφέν, εφαίνετο εξωγκωμένον και κύκλω ολίγη χλόη εχάραττε τα στενώτατα όρια, εν οις πάντα περικλείονται τα ανθρώπινα. Ένθεν κακείθεν άλλα διεσπαρμένα μνήματα και εν τινι γωνία προσηλωμένον επί γηραιάς ελαίας το σήμαντρον του κοιμητηρίου, πολλαχώς εκ της σκωρίας πεποικιλμένον και μη κινούμενον παρά δια μακρού σχοινίου έρποντος σπειροειδώς περί τον απηρχαιωμένον κορμόν.