Τροπάριον τῆς (πενθούσης, ἄμποτε καί μετανοούσης) Ἑλλάδος
(ἐξ
ἀφορμῆς τοῦ σήμερον ψαλλομένου, ἐν τοῖς "ἐσφραγισμένοις" ὑπό τοῦ
"Καίσαρος" τῆ ἀνοχῆ ἤ συμφωνίᾳ τῶν "Ἀρχιερέων" Ναοῖς, Τροπαρίου
τῆς Κασσιανῆς)
ὑπό
Δημ. K. Ἀναγνώστου, Θεολόγου
Κύριε,
ἡ ἐν ποικίλαις ἀνομίαις περιπεσοῦσα Ἑλλάς,
τήν
σήν αἰσθομένη θεότητα μετανοούσης ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη,
μύρα σοι, πρό τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.
Οἴμοι!
λέγουσα, ὅτι φόβος θανάτου μοι ὑπάρχει, οἶστρος ὑλοζωΐας,
Δέξαι
μου τάς πηγάς τῶν δακρύων,
ὁ
νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τό ὕδωρ·
κάμφθητί
μου πρός τούς στεναγμούς τῆς καρδίας,
ὁ
κλίνας τούς οὐρανούς τῆ ἀφάτῳ σου κενώσει.
Καταφιλήσω
νοερῶς τούς ἀχράντους σου πόδας,
βρέξω
τούτους δέ πάλιν τοῖς τῶν ὀφθαλμῶν μου πικροῖς δάκρυσιν·
ὧν ἐν
τῶ παραδείσῳ Εὔα τό δειλινόν,
κρότον
τοῖς ὠσίν ἠχηθεῖσα τῶ φόβῳ ἐκρύβη.
Ἀνομιῶν
μου τά πλήθη καί κριμάτων σου ἀβύσσους
τίς
ἐξιχνιάσει, κοσμοσῶτερ, Χριστέ μου;
Μή
μέ τήν ποτέ χώραν τῶν Ἁγίων παρίδης,
ὁ ἀμέτρητον
ἔχων τό ἔλεος.
