σ
Tό µοντέλο τῶν «πόλεων τῶν 15 λεπτῶν», τό ὁποῖο δοκιµάσθηκε σέ διάφορες πόλεις, εὐρωπαϊκές καί µή (βλ. π.χ. Ὀτάβα, Μελβούρνη, Βαρκελώνη, Ὀξφόρδη), στηρίζεται στήν ἀνάγκη τοῦ σύγχρονου πολίτη γιά εὐκολία, ταχύτητα ἀλλά καί ἀσφάλεια. Σύµφωνα µέ δηµοσίευµα τῆς Ναυτεµπορικῆς (26.2.2023):
«Ὅλα ὅσα χρειαζόµαστε πρέπει νά βρίσκονται σέ ἀπόσταση περίπου 15 λεπτῶν µέ τά πόδια ἤ µέ τό ποδήλατο ἀπό τό σπίτι µας, ἀπό τήν ὑγειονοµική περίθαλψη καί τήν ἐκπαίδευση µέχρι τά παντοπωλεῖα καί τούς χώρους πρασίνου».
Στόχος αὐτῆς τῆς σύλληψης εἶναι «νά γίνουν οἱ πόλεις πιό βιώσιµες καί συνδεδεµένες, µέ λιγότερη χρήση ἰδιωτικῶν αὐτοκινήτων, πιό καθαρό ἀέρα, πιό πράσινους δρόµους καί χαµηλότερα ἐπίπεδα ρύπανσης πού θερµαίνει τόν πλανήτη. Περίπου τό ἕνα πέµπτο τῆς ἀνθρωπογενοῦς ρύπανσης στόν κόσµο πού προκαλεῖ τή θέρµανση τοῦ πλανήτη, προέρχεται ἀπό τίς µεταφορές».
Σύµφωνα µέ τό ἴδιο δηµοσίευµα, «τά lockdowns τῆς πανδηµίας συνέβαλαν στήν τόνωση τῆς δηµοτικότητας τῆς ἰδέας, καθώς οἱ ἄνθρωποι, περιορισµένοι στίς γειτονιές τους, ἀναγκάστηκαν νά ἐπανεκτιµήσουν τήν περιοχή τους».
Ὡστόσο, «τά lockdowns σέ ἀκραία µορφή πυροδότησαν ἐπίσης τήν ἀνησυχία γιά περιορισµό βασικῶν ἐλευθεριῶν τῶν ἀνθρώπων, γιά µία “τυραννία τῆς ἀσφάλειας”. Τώρα κάποιοι φοβοῦνται ὅτι θά περάσουµε στήν “κλιµατική τυραννία”. Γιά αὐτό καί ἡ ἁπλή ἀναφορά σέ πόλεις 15 λεπτῶν στό Διαδίκτυο πυροδοτεῖ πλῆθος θυµωµένων σχολίων».
Ἐφαρµόζοντας τήν πετυχηµένη συνταγή τῆς συγκάλυψης τῆς ζοφερῆς ἀλήθειας µέ τήν ἀπενοχοποιητική ἔκθεσή της στό φῶς, ὁ συντάκτης τοῦ δηµοσιεύµατος ἀναφέρει ὅτι:
Ὁ Ντάνκαν Ἐνράϊτ, ὁ δηµοτικός σύµβουλος τῆς Ὀξφόρδης πού βρέθηκε κατακλυσµένος µέ ὑβριστικά µηνύµατα στά µέσα κοινωνικῆς δικτύωσης ἐξ αἰτίας τῆς συµµετοχῆς του σέ µιά προτεινόµενη δοκιµή «φιλτραρίσµατος τῆς κυκλοφορίας» στήν Ὀξφόρδη, «ἔπεσε οὐσιαστικά θῦµα µίας θεωρίας συνωµοσίας, πού κερδίζει ταχύτατα ἔδαφος ἀνά τόν κόσµο, ἡ ὁποία µετονοµάζει τά σχέδια γιά τή µείωση τῆς κυκλοφορίας, τή µείωση τῆς ἀτµοσφαιρικῆς ρύπανσης καί τήν αὔξηση τῆς κυκλοφορίας πεζῶν καί ποδηλάτων στίς πόλεις ὡς “κλιµατικό lockdown».
Ὅπως, ὅµως, ἤδη γνωρίζουµε ἄριστα, ὁ λεκές τῆς συνωµοσιολογίας εἶναι ἡ προληπτική ἄµυνα κάθε λακέ τῆς ὁµάδας τῶν συνωµοτῶν, οἱ ὁποῖοι µοιάζει νά ἀντιµετωπίζουν τούς πολῖτες σάν οἰκόσιτα ζῶα πού θά πρέπει νά µένουν ἐγκλωβισµένα µέσα στά «ἰδιωτικά κλουβιά» τους, ὅσο γίνεται περισσότερο. Ἀφ’ ἧς στιγµῆς οἱ ἀρνητικές ἀντιδράσεις ἐναντίον τοῦ µοντέλου τῶν «πόλεων τῶν 15 λεπτῶν» καί, εἰδικότερα, ὁ εὔλογος συσχετισµός του µέ τά (προδήλως ἀντισυνταγµατικά) ψυχοκτόνα lockdowns πού ἐπιβλήθηκαν παγκοσµίως ἐναντίον τῶν λαῶν, χλευάζονται ὡς «θεωρία συνωµοσίας», θά πρέπει νά διαβάσουµε τίς προθέσεις τῶν ἐµπνευστῶν του µέ τά γυαλιά τοῦ Θαυµαστοῦ Ἀνάποδου Κόσµου, συµπεραίνοντας ὅτι οἱ «πόλεις τῶν 15 λεπτῶν» δέν εἶναι «γιά τό καλό µας», ἀλλά «γιά τό κακό µας», ἤτοι τόν νέο ἐγκλεισµό µας.
Ὅποιος ἐπιβιβασθεῖ στό αὐτοκίνητό του καί ταξιδεύσει ἀπό τήν Ἀθήνα µέχρι τήν Κοµοτηνή θά διαπιστώσει ὅτι περίπου ἀνά 45 λεπτά πρέπει νά σταµατᾶ σέ σταθµούς διοδίων καί νά δίδει τόν ὀβολόν του. Μάλιστα εἶναι ἐντυπωσιακό ὅτι ὁ ὁδηγός πρέπει νά περάσει ἀπό τέτοιους σταθµούς ἀκόµη καί στήν εἴσοδο ἤ τήν ἔξοδο µικρῶν πόλεων, ἡ πληρωµή τῶν ὁποίων γίνεται σέ ἀρκετές περιπτώσεις (ὅπως στά διόδια τοῦ Βόλου) χωρίς ἀνθρώπινη παρουσία (εἶναι θέµα ὀλίγου χρόνου νά καταργηθοῦν τά µετρητά καί νά περάσουµε στήν ἀναβαθµισµένη πίστα ἠλεκτρονικῆς ἐπιτήρησης τῆς ἀχρήµατης κοινωνίας), εἴτε µέ τήν καταβολή τοῦ ἀκριβοῦς ἀντιτίµου εἴτε µέ χρήση κάρτας. Δέν πρέπει δέ νά παροραθεῖ ὅτι σέ κάποιους σταθµούς διοδίων ἀπαιτεῖται πολύ χαµηλό ἀντίτιµο, π.χ. 0,50 ἤ 0,90 λεπτῶν.
Ἑποµένως, ἐκεῖνο πού φαίνεται νά ἔχει τήν µεγαλύτερη σηµασία δέν εἶναι τό µεγάλο ἀθροιστικό οἰκονοµικό ὄφελος πού ἀποφέρει ἡ διέλευση τῶν ὁδηγῶν ἀπό τά διόδια, ἀλλά ἡ ἐπιβολή περιορισµοῦ στίς µετακινήσεις, ὁ ὁποῖος αἴρεται µόνο, ἐφ’ ὅσον ὁ ὁδηγός καταβάλλει τό προβλεπόµενο ἀντίτιµο. Ἄν, λοιπόν, στό µέλλον, µέ πρόσχηµα τήν πλαστή «κλιµατική ἀλλαγή», κριθεῖ ἀναγκαία ἡ ἐπιβολή «κλιµατικοῦ lockdown» καί προωθηθεῖ ἡ σύλληψη τῶν «πόλεων τῶν 15 λεπτῶν», ἡ Ἑλλάδα τῶν ψηφιακά ἀφηνιασµένων Μητσοτάκη-Πιερρακάκη ἔχει ἤδη ἕτοιµη τήν ἀπαραίτητη ὑποδοµή!
Ἀξίζει νά θυµηθοῦµε ποιά εἶναι τά ἄλλα δύο σηµεῖα, πλήν τῆς µετακινήσεως, πού εἶχε προβλέψει ὁ π. Σάββας Ἀχιλλέως ὅτι θά χτυπήσει ὁ διάβολος «γιά νά πάρει τήν οἰκουµένη ὁλόκληρον» («ἄν δέν τά ἐλέγξει, δέν θά µπορέσει νά κυβερνήσει τόν κόσµο, ὅπως λέγει τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον»)2:
«Τό πρῶτο σηµεῖο πού θά χτυπήσει ὁ διάβολος εἶναι ἡ κοιλία. Κοιλιόδουλοι οἱ ἄνθρωποι σήµερα. Ἡ κοιλία εἶναι τό πρῶτο σηµεῖο πού ὁ διάβολος θά τό χτυπήσει ἀλύπητα. Τό φαγητό καί τά τρόφιµα καί ὁτιδήποτε ἄλλο γιά τήν κοιλία πρέπει νά τά ἐλέγχει ὁ διάβολος, διότι ἄν δέν τά ἐλέγξει αὐτά, δέν µπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ὑποκύψει στήν δική του παγίδα. Τό δεύτερο σηµεῖο πού θά χτυπήσει ὁ διάβολος, διότι χωρίς αὐτό πάλι ὁ ἄνθρωπος δέν µπορεῖ νά ζήσει, νά κινηθεῖ, νά ἐπιβιώσει εἶναι τό χρῆµα, αὐτό πού πρόδωσε τόν δάσκαλον Χριστόν. Ἄν ὁ διάβολος δέν κρατᾶ τό χρῆµα στά χέρια του, δέν πρόκειται νά κυβερνήσει τόν κόσµο».
Τέλος, ἐπισηµαίνοντας ὅτι «ἕκαστος ἀπό ἡµᾶς πρέπει νά προετοιµασθεῖ γιά νά ἀντιπαλέψει µέ τόν ἀόρατον ἐχθρόν», ἔλεγε ὅτι «ἕνα ἀπό τά φοβερότερα σηµεῖα τῶν ἡµερῶν µας εἶναι οἱ λεγόµενες ἠλεκτρονικές κάρτες, παγκόσµιος παγίδα τοῦ διαβόλου».
Δέν ἀπαιτεῖται, ἑποµένως, ἰδιαίτερη σοφία γιά νά γίνει ἀντιληπτό ὅτι ἡ ἐποχή τῆς λεγόµενης «4ης Βιοµηχανικῆς Ἐπανάστασης» εἶναι ἡ ἐποχή τῆς σατανικῆς ὑποδούλωσης τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ προβολή τοῦ ψηφιακοῦ κράτους ὡς «θεάρεστης» προόδου (ἰδίως ἀπό τήν παροῦσα κυβέρνηση καί τό φρικτό δίδυµο Μητσοτάκη-Πιερρακάκη) πρέπει καί αὐτή νά ἑρµηνευθεῖ ἀνάποδα: πρόκειται γιά «διαβολάρεστη» ὀπισθοδρόµηση, πού θά µετατρέψει τούς πολῖτες σέ δούλους τῆς ὑπερεθνικῆς ἐλίτ, κατευθυνόµενης ἀπό τόν µέχρι στιγµῆς παρασκηνιακῶς δρῶντα παγκόσµιο κυβερνήτη. Ὅσο, ὅµως, ὁ ἁπλός πολίτης δέν διακρίνει τίς ἀόρατες ἁλυσίδες του, ἀλλ’ ἀντιθέτως τίς ἀντιµετωπίζει ὡς λυτρωτικά ἐργαλεῖα, δέν µπορεῖ καί νά τίς σπάσει3. Ἔτσι παράγεται τό παρά φύσιν φαινόµενο ὁ ἄνθρωπος, πού ἀπό τόν Δηµιουργό του πλάσθηκε ἐλεύθερος, νά ἀγαπᾶ τήν σκλαβιά του.
Ἐδῶ ἀπαιτεῖται ἡ ἑξῆς διευκρίνιση: Μολονότι τό παράδοξο φαινόµενο νά ἀγαπᾶ ὁ ἄνθρωπος τήν σκλαβιά του συνδέεται συνήθως µέ τά δυστοπικά µυθιστορήµατα τοῦ Ἄλντους Χάξλεϋ «Θαυµαστός Καινούργιος Κόσµος» καί τοῦ Τζώρτζ Ὄργουελ «1984», αὐτό περιγράφεται ἤδη ἀπό τόν Ζάν-Ζάκ Ρουσσώ στό περίφηµο «Κοινωνικό Συµβόλαιο». Εἰδικότερα, στό Β΄ Κεφάλαιο τοῦ κλασικοῦ αὐτοῦ ἔργου του, διαβάζουµε τά ἑξῆς4: «οἱ ὑποδουλωµένοι, εὑρισκόµενοι ἁλυσσόδετοι, χάνουν ὅλα, ὡς καί αὐτήν τήν ἐπιθυµίαν των νά ἐλευθερωθοῦν, καί ἀγαποῦν τήν δουλείαν, καθώς οἱ σύντροφοι τοῦ Ὀδυσσέως ἠγάπων τήν κτηνώδη κατάστασίν των. Ἐάν ὑπάρχουν λοιπόν ἄνθρωποι δουλωµένοι ἐκ φύσεως, τοῦτο προέρχεται ἐκ τοῦ ὅτι ὑπῆρξαν ἄνθρωποι δουλωµένοι παρά φύσιν· διότι ἡ δύναµις ὑπεδούλωσε κατά πρῶτον, ἡ δ’ ἀνανδρία τῶν ὑποδουλωµένων διαιώνισε τήν δουλείαν».
Δέν ἀποκλείεται, λοιπόν, καί οἱ πόλεις τῶν 15 λεπτῶν νά ἀγαπηθοῦν ἀπό τούς πολῖτες, οἱ ὁποῖοι θά νιώθουν εὐτυχισµένοι, καθώς θά µποροῦν «γρήγορα, εὔκολα καί σίγουρα» (αὐτό εἶναι τό λατρεµένο σύνθηµα τῆς Νέας Τάξης Πραγµάτων) νά κάνουν ὅ,τι ἐπιθυµοῦν, συµβάλλοντας στήν «καταπολέµηση» (sic) τῆς δῆθεν ἀνθρωπογενοῦς κλιµατικῆς ἀλλαγῆς.
Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγµάτων, ἐπαληθεύεται περίτρανα ὁ Κωνσταντῖνος Τσάτσος, ὁ ὁποῖος ἀπό τό 1988, στό µελέτηµά του «Ἡ προδοσία τῶν ἰδανικῶν»5, ἔγραφε (τηρεῖται ἡ ὀρθογραφία τοῦ πρωτοτύπου):
«Αὐτοί πού πράττουν, οἱ ἡγέτες, οἱ καθοδηγητές τῶν λαῶν, κάτω ἀπό τό κάλυµµα τῶν ἰδανικῶν ἀπεργάζονται ἐσκεµµένα καί προγραµµατισµένα τήν κατάλυσή τους. Ὅσο µεγαλείτερες εἶναι σήµερα οἱ δυνατότητες τῆς προπαγανδιστικῆς προβολῆς ἑνός ἰδανικοῦ καί συνεπῶς ὅσο ἡ κάλυψη πού προσφέρει εἶναι πληρέστερη, τόσο καί ἡ ἐνέργεια γιά τήν κατάλυσή του εἶναι ἐντελέστερη. Ὅπου ἀκοῦµε µέ πολλές τυµπανοκρουσίες νά λέγωνται οἱ λέξεις ἐλευθερία, δηµοκρατία, δικαιοσύνη, ἐκεῖ, τώρα πιά τό ξέροµε, µέ πολλές τέχνες αὐτά τά ἰδανικά ποδοπατοῦνται. Τό νέο πού προσθέτει στά δεινά τῆς ἱστορίας ἡ ἐποχή µας εἶναι αὐτή ἡ εὐθεία µόνιµη ὠργανωµένη προδοσία τῶν ἰδανικῶν. […] Μόλις ἐγκατασταθῆ ὡς κυρίαρχος ὁ ὁλοκληρωτισµός, ἀµέσως παίρνει γιά προµετωπίδα τή µαγική λέξη «δηµοκρατία». Μόνο πού γιά νά τονίση ὅτι δέν εἶναι δηµοκρατία τῶν ἀστῶν, ἀλλά τοῦ πολλοῦ «λαοῦ», δηλαδή ἡ τέλεια δηµοκρατία, προσθέτει καί τό ἐπίθετο «λαϊκή».
Εἶναι τόσο βαθιά ριζωµένο τό ἰδανικό αὐτό στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, τόσο γοητεύει τόν ἄνθρωπο ἡ σκέψη ὅτι αὐτοκυβερνᾶται, ὥστε καί ἐκεῖνοι πού τοῦ ἀφαιρέσανε αὐτή τή δυνατότητα, νά προσπαθοῦν µέ ἀπατηλές ἐπικεφαλίδες, µέ ψεύτικους τίτλους, µέ τίς ἐπικλήσεις αὐτῆς τῆς µαγικῆς λέξης σέ κάθε περίσταση, νά τόν κάνουν νά ξεχάση τή σκλαβιά του».
Κωνσταντῖνος Βαθιώτης
τέως Ἀναπλ. Καθηγητής Νοµικῆς Σχολῆς Δ.Π.Θ.
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 249
Μάϊος 2023
Ὑποσηµειώσεις :
- https://www.naftemporiki.gr/
green/living/1443925/pos-oi- poleis-ton-15-lepton- metatrapikan-se-pagkosmia- theoria-synomosias/ - https://www.youtube.com/watch?
v=pF9q29FzOO4&ab_channel= Christianos777 - Βλ. ἤδη Κάφκα, Ἀφορισµοί, µτφ. Β. Ρούπα, ἐκδ. Ροές, Ἀθήνα 2009, σελ. 38.
- Τό κοινωνικόν συµβόλαιον. Ἀρχαί τοῦ Πολιτικοῦ Δικαίου, µτφ.: Κ.Σ., ἐκδ. Παρθενών, Ἀθήνα 1958, σελ. 9.
- Εἰς: Πρίν ἀπό τό ξεκίνηµα. Μελετήµατα, ἐκδ. Ἀστήρ, 1988, σελ. 101 ἐπ.
