»Τρεχουν» να σβησουν την »φωτια» στο εκκλησιαστικο ζητημα Αμερικης (ΗΠΑ)

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

Μετά την δήλωση του ευεργέτη της Εκκλησίας και Ιδρυμάτων της Ομογένειας, επιχειρηματία Στάθη Βαλιώτη, στην τελετή αποφοίτησης της Θεολογικής Σχολής Βοστώνης (19 Μαίου ’18), το οικουμ. Πατριαρχείο, μέσω του άτυπου και διαπλεκόμενου »αρχιεπίσκοπου» στις ΗΠΑ, »φάδερ ‘Αλεξ» (Καρλούτσου), γνωστού και ως »εισπράκτορα του Βαρθολομαίου», προσπαθεί να »σβήσει την φωτιά», επιστρατεύοντας δήθεν »επώνυμους», με τους οποίους η Ομογένεια γελά... (ΔΙΑΒΑΣΤΕ)

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ ΤΗΝ ΑΡΠΑΓΗ ΤΟΥ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΟΥΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΥΤΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟ

Ἀπόσπασμα βιβλίου Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 10-14
«ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙΣ, Νάρκη στὴ διοίκησι τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας & στὸν Ἀπόδημο Ἑλληνισμό, τὴν πυροδοτεῖ ὁ πατριάρχης

• Ὁ οἰκουμενισμὸς καὶ ἡ πανθρησκεία βρῆκαν στέγη μέσα στὸ Πατριαρχεῖο καὶ ἀπὸ ἐκεῖ διοχέτευαν τὰ αἱρετικὰ μηνύματά τους σὲ κάθε γωνία τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλληνικῆς γῆς. Ὁ ἀπόδημος Ἑλληνισμὸς βρέθηκε ἐγκλωβισμένος.
• Οἱ καταγγελίες του γενναίου μητροπολίτου ὰφοροῦσαν τον μασόνο πατριάρχη Ὰθηναγόρα, ὰλλα σήμερα βλέπουμε ότι οἱ καταγγελίες αυτές έχουν απόλυτη ὲφαρμογή και στον τωρινό πατριάρχη Βαρθολομαῖο!!

ΕΘΝΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ

Νὰ παύσῃ ἡ ἐξάρτησι τοῦ ἀποδήμου ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΞΗΣ ΛΟΓΟΥΣ·

1) Ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης δὲν μιλᾷ τὴν γλῶσσα τῆς ἀληθείας καὶ δὲν συγκινεῖ τὶς καρδιὲς τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων (*).

• Οἱ ἄξιοι πατριάρχαι ὡμολογοῦσαν τὴν Ἑλληνικὴ καταγωγή τους καὶ ὑπερασπίζονταν τὰ δικαιώματα τοῦ ποιμνίου τους. Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὅπως εἶνε σήμερα, δὲν μπορεῖ δυστυχῶς νὰ λαλήσῃ τὴν φωνὴ ἐκείνη, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ συγκινήσῃ τὶς καρδιὲς τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Οἱ ἐπὶ σειρὰ αἰώνων σκληρῆς δουλείας ἀοίδιμοι Πατριάρχαι, ὅσες φορὲς ἐνεφανίζοντο ἐνώπιον τῶν πλέον ἀπολυταρχικῶν Σουλτάνων, εἶχαν τὸ θάρρος νὰ λέγουν˙ «Εἴμεθα Ἕλληνες στὴν καταγωγὴ καὶ ὡς πνευματικοὶ αὐτῶν ἀρχηγοὶ ὑποστηρίζομε τὰ ὑπὸ τῆς ἐξουσίας καταπατούμενα δίκαιά των. Ὑπεραμυνόμεθα αὐτῶν μέχρι θανάτου…». Ἔτσι μιλοῦσαν ἐνώπιον τῶν Σουλτάνων οἱ ἄξιοι Πατριάρχαι.

2) Ὁ σημερινὸς πατριάρχης, ἂν καὶ Ἕλληνας, εὐκαίρως ἀκαίρως ἀκούγεται νὰ λέῃ, ὅτι εἶναι Τοῦρκος!

• Τὸ νὰ ὁμολογῇ κάποιος τὴν ἐθνική του καταγωγὴ δὲν ἀποτελεῖ ἔγκλημα, ἀφοῦ καὶ αὐτὸς ὁ κορυφαῖος Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος, ὁ ὁποῖος διεκήρυττε, ὅτι «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ˙ πάντες γὰρ ὑμεῖς εἶς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3, 28), δὲν ἀρνεῖτο τὴν προγονική του καταγωγή, ἀλλʼ ἐνώπιον ἀρχόντων διεκήρυττε «ἀνὴρ Ἰουδαῖος εἰμι» (Πράξ. 21, 39 καὶ 22, 3).
• Ἀλλʼ ὁ σημερινὸς Πατριάρχης, ἄν καὶ κατάγεται ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἄν καὶ ἐγεννήθη ἐπὶ τῆς ἑλληνικωτάτης χώρας, τῆς Ἠπείρου, ἐν τούτοις ὑπὸ τὴν φοβία τῶν Τούρκων ἐπισήμων καὶ ἀνεπισήμων, ἀλλὰ καὶ Ἑλλήνων ἀκόμη, εὐκαίρως-ἀκαίρως, ἀκούεται νὰ λέγῃ «εἶμαι Τοῦρκος», ἐκθειάζει τὸ μεγαλεῖο τῆς «μεγάλης πατρίδος, τῆς Τουρκίας» καὶ ἔχει ἀνεβάσει εἰς τὴν αἴθουσα τοῦ Πατριαρχείου μεγάλη φωτογραφία τοῦ Κεμάλ, ὁ ὁποῖος ὁσονδήποτε «μέγας» καὶ ἄν θεωρῆται ἀπὸ τοὺς ὁμοεθνεῖς του, δὲν παύει νὰ εἶνε ὁ δήμιος καὶ ἐξολοθρευτὴς ἑκατομμυρίων Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων(*). Ποιά ἡ ἀνάγκη τῆς ἀναρτήσεως τῆς φωτογραφίας τοῦ Κεμάλ, τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία σὲ πολλὰ σπίτια καὶ μέγαρα Τούρκων δὲν ὑπάρχει; Ἀλλʼ ὁ Ἀθηναγόρας καὶ τοὺς Τούρκους ἀκόμη ὑπερβάλλει σὲ ἐπαίνους καὶ κολακεῖες, ἡ δὲ ὑπερβολὴ αὐτή, ὅπως παρατηρήθηκε καὶ ἀπὸ ἄλλους, δὲν ἐπιτυγχάνει τὸν ἐπιδιωκόμενο σκοπὸ, ἀλλὰ μᾶλλον προκαλεῖ τὴν δυσπιστία τῶν Τούρκων γιὰ τὴν εἰλικρίνεια τῶν αἰσθημάτων του. Οἱ Τοῦρκοι θὰ ἐκτιμοῦσαν καλύτερα τὸν Πατριάρχη, ὅταν θὰ μιλοῦσε σ’ αὐτοὺς ὄχι μὲ γλῶσσα Εὐρωπαίου διπλωμάτη, ἀλλὰ μὲ τὴ γλῶσσα ἑνὸς Παύλου ἀποστόλου.

3) Ὁ πατριάρχης κόλακας καὶ ὑμνητὴς τῆς Τουρκίας!

• Ὁ Πατριάρχης παντοῦ καὶ πάντα κολακεύει τοὺς πολιτικοὺς ἄρχοντας τῆς Τουρκίας καὶ ψάλλει τὸ μεγαλεῖο «τῆς μεγάλης πατρίδος, τῆς Τουρκίας», περὶ δὲ τῆς Ἑλλάδος εἶνε ἰχθύος ἀφωνότερος. Ἐὰν τώρα ὑποτεθῇ, ὅτι ὁ νῦν Πατριάρχης παίρνει ἄδεια ἀπὸ τὴν Τουρκικὴ κυβέρνησι καὶ βγαίνῃ ἀπὸ τὴν Κων/πολι καὶ ἐπισκέπτεται τὶς ἀκμάζουσες ἑλληνικὲς Κοινότητες τῆς Ἀμερικῆς καὶ Αὐστραλίας καὶ λειτουργεῖ στοὺς ναούς των, περιμένετε μὲ τοὺς λόγους του νὰ θερμάνῃ τὶς καρδιὲς τῶν ἀποδήμων Ἑλλήνων καὶ νὰ τονίσῃ τὶς ὑποχρεώσεις, τὶς ὁποῖες ἔχουν ἀπέναντι τῆς ἰδιαιτέρας των Πατρίδος, καὶ νὰ ἐλέγξῃ καὶ στηλιτεύσῃ τὶς ἀδικίες καὶ τὰ ἐγκλήματα τὰ ὁποῖα διέπραξαν ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος οἱ κακοί τους γείτονες, οἱ ὁποῖοι καὶ τοὺς τάφους τῶν Πατριαρχῶν ἀνέσκαψαν καὶ τὰ ὅσια καὶ ἱερὰ ἐβεβήλωσαν; Νὰ εἶσθε βέβαιοι, ὅτι ὑπὲρ τῆς ταλαιπώρου καὶ ἀδικημένης μας πατρίδος καμμία φωνὴ δὲν θὰ ἀκουόταν ἐκ τῶν πατριαρχικῶν χειλέων. Ὁ Πατριάρχης θὰ περιώδευε ὡς ἀντιπρόσωπος τῆς «μεγάλης πατρίδος, τῆς Τουρκίας».

4) Οἱ ἐπίσκοποι, ποὺ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, δὲν θερμαίνουν τὸ πατριωτικὸ συναίσθημα τῶν Ἑλλήνων

• Ἀλλὰ καὶ ὁ ἐν Ἀμερικῇ ὑπὸ τοῦ Ἀθηναγόρα διωρισθεὶς Ἀρχιεπίσκοπος Ἰάκωβος, Τοῦρκος καὶ αὐτὸς ὑπήκοος, ἀποβλέπει μία τῶν ἡμερῶν νὰ διαδεχθῇ τὸν Ἀθηναγόρα εἰς τὸν πατριαρχικὸ θρόνο, πολὺ προσέχει ἀπὸ ἄκρα εὐγενεία νὰ μὴ θίξῃ τὴ ἀγαπητή του πατρίδα Τουρκία καὶ ὅταν ἀκόμη αὐτὴ ἀδικῇ κατάφορα τὴν μικρή μας πατρίδα τὴν Ἑλλάδα. Πῶς θὰ τολμήσῃ νὰ ὁμιλήσῃ εὐθαρσῶς ἐνώπιον τοῦ κοινοῦ, ὅταν γνωρίζῃ, ὅτι οἱ πολυάριθμοι πράκτορες τῆς Τουρκίας στὴν Ἀμερικὴ θὰ σπεύσουν ἐκείνη την στιγμή, νὰ ἐνημερώσουν τὴν Τουρκικὴ κυβέρνησι, ὁποία καὶ θὰ χαρακτηρίση αὐτὸν ὡς ἀνεπιθύμητον; …Ἐφʼ ὅσον λοιπὸν στὸν Ἰάκωβο καὶ καὶ σὲ κάθε ἄλλον ἐπίσκοπο τοῦ ἀποδήμου Ἑλληνισμοῦ, Εὐρώπης, Ἀμερικῆς καὶ Αὐστραλίας, βόσκει ἡ φιλοδοξία νὰ γίνουν Οἰκουμενικοὶ Πατριάρχαι, θὰ καταπίνουν τὴν γλῶσσα των, θὰ καταπνίγουν τὰ αἰσθήματά των καὶ θὰ πλειοδοτοῦν εἰς ἐπαίνους καὶ κολακεῖες καὶ αὐτῶν ἀκόμη τῶν Τούρκων, προκειμένου νὰ καταλάβουν τὸν ἐπίφθονο θρόνο. Καὶ ἐρωτοῦμε˙ Μὲ τέτοιους ἀρχιεπισκόπους καὶ ἐπισκόπους τοῦ ἀποδήμου Ἑλληνισμοῦ, μὲ ἐξάρτησι ἐκ Κων/πόλεως, εἶνε δυνατὸν νὰ θερμανθῇ τὸ πατριωτικὸ συναίσθημα τῶν Ἑλλήνων;

Ὁ ἐθνισμὸς καὶ ὁ διεθνισμός, μποροῦν ἁρμονικὰ νὰ συνυπάρχουν στὴν καρδία τοῦ πιστοῦ. Ἡ οἰκουμενικότητα δὲν ἀποξενώνει ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ καταγωγή.

Ἀκούω ἐκ τῶν κύκλων τοῦ Φαναρίου ἀντίρρησι: «Αὐτὰ ξέρετε νὰ λέτε σεῖς οἱ ἐθνικόφρονες, τὰ ἀγύριστα κεφάλια, ποὺ καμμία συμφορὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους δὲν σᾶς συνέτισε, ἀλλʼ ἐπιμένετε τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κων/πόλεως νὰ ἐξυπηρετῇ τὰ ἐθνικὰ συμφέροντα τῆς Ἑλλάδος. Τὸ Πατριαρχεῖον, πρέπει νὰ τὸ ἐννοήσετε, τὸ Πατριαρχεῖο εἶνε Οἰκουμενικὸ καὶ ὡς Οἰκουμενικὸ πρέπει νʼ ἀγκαλιάσῃ ὅλο τὸν κόσμο…»(*). Πρὸς τοὺς κυρίους αὐτούς, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ρίψουν σ’ ἐμᾶς τὴν κατηγορία τοῦ σωβινιστοῦ καὶ νὰ παρουσιάσουν τοὺς ἑαυτούς των ὡς μόνους σκεπτομένους χριστιανικῶς στὸν σύγχρονο κόσμο, ἔχομε συντόμως νʼ ἀπαντήσωμε τὰ ἐξῆς:
Κύριοι! Περισσότερο ἀπὸ ἐσᾶς ἐμεῖς θέλομε ἡ Ἐκκλησία νὰ βρίσκεται ὑπεράνω φυλετικῶν καὶ ἐθνικῶν φραγμῶν καὶ ὡς φιλόστοργος μητέρα νὰ ἀγαπᾷ ὅλα τὰ τέκνα της. Ἀλλὰ μεταξὺ ὑμῶν καὶ ἡμῶν ὑπάρχει μία διαφορὰ καὶ ἡ διαφορὰ αὐτὴ εἶνε ἡ ἑξῆς: Σεῖς μὲν ἀπὸ δειλία καὶ ἀνθρωπαρέσκεια, γιὰ νὰ μὴ πῶ κάτι χειρότερο, ἀποφεύγετε νὰ ὁμολογήσετε, ὅτι εἶσθε Ἕλληνες καὶ νὰ ὑποστηρίξετε δυναμικὰ τὰ δίκαια τοῦ ἀδικημένου τούτου Ἔθνους, καὶ ἀκολούθως δικαιολογούμενοι προβάλλετε ὡς προκάλυμμα τῆς δειλίας σας τὸν διορθόδοξο καὶ διεθνῆ χαρακτῆρα τοῦ Πατριαρχείου, ἡμεῖς δέ, χωρὶς νὰ ἀρνούμεθα τὴν Οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας μας, χωρὶς νὰ μισοῦμε καὶ νὰ ἀποστρεφώμεθα κανένα Ἔθνος καὶ ὑπὲρ αὐτῶν ἀκόμη τῶν διωκτῶν καὶ τῶν δημίων μας προσευχόμενοι, κατὰ τὴν Κυριακὴ ἐντολή, δὲν καταργοῦμε ὅμως τὴν πρὸς τὴν ἰδιαιτέρα μας πατρίδα ἀγάπη, δὲν ἀποξενωνόμεθα τῆς κατὰ σάρκα καταγωγῆς μας, δὲν ἐπιλανθανόμεθα τῆς ἱστορίας μας καὶ τοῦ προορισμοῦ τοῦ Ἔθνους μας, φρονοῦντες, ὅτι τὸ νὰ εἶνε κάποιος Ἕλληνας δὲν σημαίνει ὅτι μισεῖ τʼ ἄλλα ἔθνη, ἀλλʼ ὅτι ἐθνισμὸς καὶ διεθνισμός, τὰ δύο αὐτὰ ρεύματα τῆς ζωῆς, μποροῦν ἁρμονικῶς νὰ ρέουν καὶ νὰ συνυπάρχουν εἰς τὴν καρδίαν τοῦ πιστοῦ. Διότι, ὅπως λέγει ὁ κορυφαῖος τῶν νεωτέρων Ἑλλήνων θεολόγων ἀοίδιμος Ἀνδροῦτσος, «ἡ σύνδεσις τῆς Ὀρθοδοξίας μετὰ τοῦ Ἐθνισμοῦ οὐ μόνον δὲν ἀναιρεῖ τὸν καθόλου καὶ ὑπερεθνῆ χαρακτῆρα τοῦ χριστιανισμοῦ, τὸν περιεπόμενον ὑπὸ τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ τοὐναντίον εἶνε καὶ περιφανὲς αὐτοῦ γνώρισμα, δεικνύουσα ὅτι ὁ χριστιανισμὸς παρὰ τὸν ὑπερεθνῆ αὐτοῦ τύπον συνάπτεται οὕτως ἐσωτερικῶς μετὰ τοὺ ἐθνικοῦ βίου τῶν λαῶν ἑκάστων, ὥστε δημιουργοῦνται ἴδιοι τύποι διακρινόμενοι μὲν ἀλλήλων διατηροῦντες ὅμως ἀλώβητον τὴν ἑνιαίαν τῆς Ὀρθοδοξίας οὐσίαν» (Ἰδὲ Καινὴ Διδαχή, Τόμος Β΄ Ἀθῆναι 1920, σελ. 305).

Μὲ τέτοιο πατριάρχη καὶ ἐπισκόπους φανταστῆτε
τί διάβρωσι θὰ ὑποστῇ ὁ ἀπόδημος Ἑλληνισμός

Συνεπῶς, κύριοι, δὲν παρίσταται ἀνάγκη νʼ ἀρνηθοῦμε τὴν πατρίδα μας γιὰ νὰ γίνωμε κήρυκες τῆς οἰκουμενικότητος τοῦ κ. Ἀθηναγόρα, εἰς τὴν ὁποία ἡ Ἑλλὰς ὡς Ἔθνος θὰ ὑποστῇ τελείαν ἐξάτμισι ὑπὲρ τῆς μεγάλης πατρίδος, τῆς Τουρκίας!
Μὲ ἀρχιεπισκόπους καὶ ἐπισκόπους κάπως ἔτσι κατηχουμένους ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε ποιά διάβρωσι θὰ ὑποστῇ ὁ ἀπόδημος Ἑλληνισμός, ὁ ὁποῖος καὶ ἔξωθεν ἔχει τὰς ἀφορμὰς γιὰ τὴν μείωσι καὶ κατάψυξι τῶν πατριωτικῶν του συναισθημάτων;