Τοῦ Παπα-Ηλία Υφαντή
Kάποιοι μου καταλογίζουν υβριστική συμπεριφορά για τα γραφόμενά μου
σχετικά με το Σ/το Αιτ/νίας. Γιατί η συντριπτική πλειονότητα δεν μπορεί
να διανοηθεί τα όσα συμβαίνουν μέσα στα άντρα της δεσποτοκρατίας.
Δεδομένου ότι οι δεσποτάδες αποκρύπτουν επιμελώς τοπραγματικό τους
πρόσωπο, φορώντας με περισσή υποκρισία την προβιά της αγιότητας.Άλλωστε μήπως κι εγώ δεν εξαπατήθηκα οδυνηρά απ’ την απατηλή συμπεριφορά του εν λόγω Μητροπολίτη! Αφού μάλιστα εξέδωσα και εφημερίδα (ΥΠΕΡΒΑΣΗ), με την οποία υποστήριξα με πάθος την άνοδό του στον αρχιερατικό θρόνο. Παρότι κάποιοι άλλοι, που γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα, με προειδοποιούσαν ότι διέπραττα τραγικό σφάλμα. Δεδομένου ότι οι ρουφιάνοι, γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του, καιροφυλακτούσαν στη γωνία,
ώστε μόλις γίνει δεσπότης να τον χρησιμοποιήσουν για τις επιδιώξεις τους. Και, δυστυχώς, ακόμη και στα πρώτα βήματα της αρχιερατείας του συνέχισα να τον υποστηρίζω με την ίδια θέρμη. Μέχρις ότου διαπίστωσα την άβυσσο, που χώριζε την πρωταρχική μου εντύπωση απ’ την πραγματικότητα.
Και δυστυχώς δεν πρόκειται για εξαίρεση. Ο αείμνηστος παπα-Πυρουνάκης, που είχε ζήσει κι αυτός στο πετσί του τη δεσποτική αυθαιρεσία έλεγε ότι δεν υπάρχει καμιά εξαίρεση. Είναι δε χαρακτηριστική αφήγηση μιας θεολόγου καθηγήτριας: «Ο παππούς μου, διηγιόταν η καθηγήτρια, ήταν ιερέας και επειδή ο συχωρεμένος μητροπολίτης Κατερίνης, ζήτησε να με δει, τον επισκέφθηκα. Μου επιδαψίλευσε ομολογουμένως πολλές φιλοφρονήσεις. Και γενικά με έκαμε να νιώσω πολύ όμορφα. Αλλά να που σε λίγο έφτασε ένας ταλαίπωρος παπάς, που προφανώς ερχόταν από χωριό. Τον κράτησε όρθιο και τον πέρασε γενεές δεκατέσσερις. Ενώ εγώ θάφτηκα απ’ τη ντροπή μου. Γιατι συνειδητοποίησα πόσο δίκιο έχουν εκείνοι, που μιλούν για καθεστώς δεσποτοκρατίας!
Το περιστατικό, που μας διηγήθηκε η καθηγήτρια, δείχνει γλαφυρά ότι οι δεσποτάδες είναι διπρόσωποι. Το ένα τους πρόσωπο το έχουν για τον πολύ κόσμο, με τον οποίο φροντίζουν να είναι μελιστάλακτοι. Ενώ το σκαιό, για ν’ αντιμετωπίζουν τους παπάδες, που έχουν στη δικαιοδοσία τους. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο παπα-Χριστόφορος Μουτάφης, τρομοκρατημένος απ’ τις σκευωρίες, που με περισσή «αγάπη» έχουν μεθοδευτεί στο 20χρονο σε βάρος του bullying, είπε στο Σ/το κ. Κοσμά ότι μόνο με την παρουσία δικηγόρου μπορεί να συζητήσει μαζί του. Και βέβαια ο Σ/τος κ. Κοσμάς μέσα στα πλαίσια της αχαλίνωτης αυθαιρεσίας του ισχυρίζεται ότι ο π. Χριστόφορος έχει περιπέσει σε «πλειάδα παραπτωμάτων». Και ότι εν πάση περιπτώσει η συμπεριφορά του είναι υβριστική απέναντί του. Γεγονός που δείχνει ότι αποφεύγει να κοιτάξει τον καθρέφτη της συνείδησής του, γιατί ασφαλώς αγνοεί τι σημαίνει «ύβρις». Γι’ αυτό, αγαπητοί αναγνώστες, επιτρέψτε σε έναν κοινό θνητό να πει σχετικά τη γνώμη του:
Υβρις, δεν είναι οι αλήθειες, που λέγονται. έστω κι αν κάποτε είναι πικρές, αλλά οι αθλιότητες που γίνονται, όσο κι αν έντεχνα συγκαλύπτονται. Ύβρις δεν είναι οι φωνές των καταπιεσμένων, αλλά οι σκευωρίες των καταπιεστών. Ούτε οι οιμωγές των θυμάτων, αλλά οι ωμότητες των βασανιστών. Ούτε οι εξεγέρσεις των επαναστατών, αλλά η θηριωδία των τυράννων. Ύβρις είναι να βάνεις τα συμφέροντα και τα προνόμια των λίγων πάνω απ’ τα δικαιώματα των πολλών. Και βέβαια πάνω απ’ όλες τις ύβρεις, ύβρις και διαστροφή είναι το αντίχριστο καθεστώς της δεσποτοκρατίας! Γιατί ενώ οι άλλοι τύραννοι επικαλούνται την αυθαιρεσία τους, οι δεσποτάδες επικαλούνται το Ευαγγέλιο. Του οποίου διέστρεψαν το πνεύμα (Ματθαίου: Κ:17-28, Μάρκου: Ι:35, Λουκά: ΚΒ: 25-28), για να καταργήσουν το δημοκρατικό πολίτευμα της Εκκλησίας (Πράξεων:Α: 13-26, ΣΤ:1-7, ΙΕ:22) και να επιβάλουν την ύβρι της δεσποτοκρατίας. Την ύβρι, όχι μόνο απέναντι στο Ευαγγέλιο, αλλά και το μέτρο και την αρμονία του ελληνικού πνεύματος: «Ύβρις φυτεύει τύραννον», λέει χαρακτηριστικά ο Σοφοκλής (Οιδίπους τύραννος, 873).
Ποιος, λοιπόν, υβρίζει ποιον; Αυτός που καταγγέλλει την κατασυκοφάντηση και διαπόμπευση ενός ανθρώπου ως ΚΛΕΦΤΗ, του οποίου το έργο διαλαλεί την αθωότητα; Ή αυτός που μεθοδεύει την κατασυκοφάντηση και διαπόμπευση αυτή, υιοθετώντας, πέρα από κάθε λογική και συνείδηση την μωρία και μοχθηρία του νοσηρού περιβάλλοντός του! Χωρίς μάλιστα να αναφέρει, κατά την πάγια τακτική του, κάποια συγκεκριμένη ύβρη. Και ακριβώς επειδή δεν μπόρεσε να δώσει διέξοδο στη δεσποτική του χολή, να επιβάλει «ψαρεύοντας στα θολά» στο θύμα του, την ποινή της 20ήμερης αργίας. Που επαναλαμβανόμενη μπορεί να μεταβληθεί σε έναν αβάσταχτο εφιάλτη!
