(Ως η Δεκάτη πληγή του Φαραώ)
Ο μακαριστός π. Αυγουστίνος Καντιώτης, πριν τρεις δεκαετίες, παρουσίασε καθαρά, προφητικά, το υγειονομικό διάγραμμα–σχήμα της «εξ Ανατολών γρίπης» με το «παράξενο όνομα».
Στο μέτρο της δραστικότητάς της, ως διευρυμένος λοιμός, μας θυμίζει την τελευταία πληγή του Φαραώ (Μερνεφθά, 1223 – 1315 π. Χ.).
Το προφητικό χάρισμα του π. Αυγουστίνου δεν εκδηλώθηκε μόνο ως προαγγελία γεγονότων∙ λειτούργησε και ως ερμηνευτική κατανόηση του βηματισμού της ιστορίας, ως συναίσθηση του ανάλογου ιστορικού χρέους σε δεδομένη χρονική στιγμή.
Προφητικά ανήσυχος υπήρξε ο π. Αυγουστίνος στην επίγεια διαδρομή του. Την δεκαετία του 1950 διαφορίζεται Πατερικά από τους συμβιβασμούς της επίσημης εκκλησίας της Ελλάδος και δεν φείδεται καθόλου καυστικών χαρακτηρισμών και αυστηρών κριτικών στο βιβλίο του «Ελευθέρα και Ζώσα Εκκλησία» για την στάση της έναντι του Κράτους.
Σε μία παράγραφο–θέση του, τονίζεται ακριβώς αυτό που σήμερα είναι φανερό, διαυγές. Είναι η εκκλησιολογική υποδούλωσή της στο Κράτος. Έγραψε ο π. Αυγουστίνος: «Η επίσημη Εκκλησία επρόδωσε την ελευθερίαν, υπέρ της οποίας εχύθη το τίμιον αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και το αίμα των μαρτύρων. Υπεδουλώθη αισχρώς εις το Κράτος» (σελ. 9). Μία υποδούλωση πνευματική και διοικητική, αφετηρία όλων των συστημικών παραμορφώσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Το βάθος της προφητικής αυτής διατύπωσης, περί απωλείας της ελευθερίας της Εκκλησίας, επιβεβαιώθηκε (διαχρονικά) σε πολλές φάσεις της νεώτερης εκκλησιαστικής ιστορίας, μα υπογραμμίσθηκε ιδιαίτερα στις ημέρες μας, όπου η Εκκλησία συμπορεύθηκε με το Κράτος στην ορθολογικοποίηση της γρίπης του Κορονοϊού και έκλεισε τους Ι. Ναούς, πράξη που χαρακτηρίσθηκε από τους δημοσιογράφους του συστήματος ως ύψος ευθύνης της Εκκλησίας. «Φρίξον ήλιε και αναστέναξον γη», θα έλεγε ο π. Αυγουστίνος!
Οι κηρυκτικές, στομφώδεις ωραιολογίες, πολλών επισκόπων και δη των οικουμενιστών, περί ενότητος και ευχαριστιακής συνάξεως, δεν ήταν το πενταπόσταγμα του λειτουργικού βιώματος Ορθοδόξων επισκόπων, γι’ αυτό και ακολούθησαν την κρατική κατεύθυνση στην επιφανειακή εντύπωση προστασίας εκ του ιού με το σφράγισμα των Ι. Ναών.
Αντί η απειλή του Κορονοϊού να είναι το σημείο υπέρβασης του αμυντικού κρατικού λοιμοξιολογικού συστήματος, εντάχθηκε η ίδια η Εκκλησία μέσα στην κυκλοφορία του φόβου και της χειραγώγησης που ασκείται επάνω της. Κυριαρχεί πλέον, χωρίς τις σοβαρές αμφισβητήσεις της Εκκλησίας, ο εφησυχαστικός ψευδομεσσιανισμός ενός αμφιλεγόμενου εμβολίου για τον Κορονοϊό. Ας μη νομισθεί, όμως, ότι είμαστε αρνητές της ευλογημένης διακονικής ιατρικής επιστήμης. Αντίθετα, απορρίπτουμε μόνο τις κερδοσκοπικές μεθόδους στον χώρο της υγείας, που καταστρέφουν αυτή την ίδια την ζωή.
Σήμερα, είμαστε μάρτυρες ενός κρατικού αθεϊσμού, σε μορφή άρνησης της Ορθοδοξίας και της Λειτουργικής ζωής στο χώρο της λατρείας. Αντίθετα, στα χρόνια μιας μεταβαλλόμενης πραγματικότητας, στα χρόνια των πληγών του Φαραώ, ο Μωϋσής ήτο υπεράνω του κύκλου της εξουσίας. Το μέλλον της ιστορικής στιγμής το καθόριζε η δύναμη του Θεού δια του Μωϋσέως και όχι το κράτος – Φαραώ.
Η δεκάτη πληγή, ως το οξύτερο σημείο της παιδαγωγίας του Θεού, αφορά τον θάνατο κάθε πρωτοτόκου των Αιγυπτίων, ακόμη και των ζώων αυτών, πλην των Ισραηλιτών.
Όλες τις πληγές και ιδιαίτερα τη δεκάτη, τις δημιούργησε η εκ μέρους του Φαραώ συνεχής (ηθελημένη) παραγνώριση του θελήματος του Θεού. Στο πολιτικό επίπεδο η προνομιακά διασφαλισμένη εξουσία του Φαραώ και η ισχύς του, ενίσχυε περισσότερο το αιγυπτιακό φρόνημα υπεροχής έναντι της ταπεινής κοινωνικής θέσης του Μωϋσή ως παραγωγού δούλου, ως εκμεταλλευόμενου κτηνοτρόφου, χωρικού, αγρότη.
Διαχρονικά, το Φαραωνικό φρόνημα προσπαθεί να εκτοπίσει τη δυναμική της σχέσεως με τον αληθινό Θεό με κοινωνική αποθεολογοποίηση του θελήματός Του.
Ο Αγ. Γρηγόριος Νύσσης «Εις τον βίον του Μωϋσέως», υπογραμμίζει: «άπερ πάντα ποιεί μεν κατά το προηγούμενον η Αιγυπτία προαίρεσις, επάγει δε η αδέκαστος του Θεού δίκη επακολουθούσα κατ’ αξίαν ταις πραιρέσεσιν».
Μετάφραση: «Όλα αυτά (τις πληγές) βέβαια τα προκαλεί των Αιγυπτίων η προαίρεση που προηγείται, τα επιφέρει όμως η δικαιοκρισία του Θεού, η οποία ακολουθεί από κοντά και ανάλογα με την αξία τις ανθρώπινες θελήσεις».
Η Φαραωνική πολιτική του Κράτους τις τελευταίες δεκαετίες προσπάθησε να αποθεολογοποιήσει όλες τις παραδοσιακές μορφές οργάνωσης του Ορθοδόξου Ελληνικού λαού. Η οικογένεια, ο γάμος, ο εκκλησιασμός των μαθητών, η εορτή των τριών Ιεραρχών, η πολυτεκνία, το μάθημα των Θρησκευτικών κ.ά., δέχθηκαν ισχυρότατα κτυπήματα, στα οποία η επίσημη Εκκλησία, στενά δεμένη (προδοτικά) με το Κράτος, όπως είχε προφητέψει ο π. Αυγουστίνος, απλώς υπάκουσε στο πλέγμα κυριαρχίας του αστικού κράτους.
Η επίσημη Εκκλησία φρόντισε να αναπαράγει, σε ορισμένη κλίμακα ιεραρχήσεων, όλες τις συνειδητές αιρετικές επιλογές του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως («σύνοδος» Κρήτης, Ουκρανικό σχίσμα). Ιδιαίτερα στις Ι. Μονές και στους Ι. Ναούς, η μνημόνευση των αιρετικών επισκόπων, αποτελεί την λειτουργική εισδοχή και τον ενστερνισμό του οικουμενισμού.
Τα αλλοτριωτικά αυτά φαινόμενα παρέσυραν και το ευρύτερο εκκλησιαστικό πλήρωμα, ενώ οι λίγοι αντιτιθέμενοι χαρακτηρίσθησαν ως «επιθετικότητες–καυγατζήδες» μέσα στην Εκκλησία!
«Τι να δει από εμάς ο Θεός», έλεγε ο π. Αυγουστίνος στην προφητεία του για την «εξ Ανατολών γρίπη».
Για τις συνέπειες της αποθεολογοποίησης είχε εκφρασθεί (από άλλη σκοπιά) και ο βαθύς στη σκέψη Παναγιώτης Κονδύλης:
«Η συνεπής αποθεολογοποίηση μπορεί να καταλήξει σε σχετικιστικά ή μηδενιστικά συμπεράσματα».
Για την ανάστροφη κίνηση, για μετάνοια και σωτηρία δηλ., χρειάζεται η ολική σύνδεση με την Θ. Λειτουργία και το αίμα του Χριστού:
«Φυλακή δε εστί και ασφάλεια το τω αίματι του αμνού την τε φλιάν και τους σταθμούς της εισόδου κατασημήνασθαι».
Μετάφραση: «Προφύλαξη και ασφάλεια είναι το να βάψουμε με το αίμα του αμνού (Χριστού) και το κατώφλι και τους παραστάτες της εισόδου (αισθήσεις)», υπογραμμίζει ο Αγ. Γρηγόριος Νύσσης.
Αυτό έπραξαν και οι Ισραηλίτες, κατόπιν εντολής του Θεού, ώστε ο ολοθρευτής άγγελος να μη θανατώσει τα πρωτότοκα τέκνα τους.
Ακόμη και οι μάγοι του Φαραώ αναγνώρισαν, αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι σύγχρονοι άνθρωποι για την σημερινή πληγή του κορονοϊού. «Είπαν ουν οι επαοιδοί τω Φαραώ∙ δάκτυλος Θεού εστί τούτο» (Έξοδος, κεφ. 8, 15).
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ