+Πρωτοπρεσβύτερος π. Στέφανος Νταλιάνης ΠΑΝΑΞΙΟΣ: «Ο ΕΙΣΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΘΥΡΑΣ ΠΟΙΜΗΝ ΕΣΤΙ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ» (Ἰωάνν. ι’ 1-3)

 

 ΠΑΝΑΞΙΟΣ: «Ο ΕΙΣΕΡΧΟΜΕΝΟΣ

 ΔΙΑ ΤΗΣ ΘΥΡΑΣ ΠΟΙΜΗΝ ΕΣΤΙ ΤΩΝ

 ΠΡΟΒΑΤΩΝ» (Ἰωάνν. ι’ 1-3) 

Πρωτοπρεσβύτερος 

π. Στέφανος Νταλιάνης, 

«ζῆ κρυφά, ριζώνει, //

       σκάβει, ψάχνει γιά φτερά»

Ἐκινεῖτο στό χῶρο τῶν Ἀξίων καί τῶν Ἀξιῶν

          Γράφει ο  Αρχιμ. Ιερόθεος Αργύρης, Ιεροκήρυξ.

#Εὐαγγελική Παραβολή: Προάσπισις  τῶν εὐόρκων Κληρικῶν#

<Κύριος διά Μυστικούς Ἀποστόλους (Ο’)>: «... Ἰδοὺ δέδωκα ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν /

τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων͵ // καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ

ἐχθροῦ͵// καὶ οὐδὲν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσῃ» (Λουκ. ι’ 19).

<Παράφρασις>: <(Ἰδού, προσέξατε ἐσεῖς // οἱ Μυστικοί Μαθηταί μου καί ὁ κάθε σεπτός Κληρικός) // ὅτι σᾶς παρέδωσα ἐξουσία, // νά πατᾶτε ἐπάνω εἰς φίδια φαρμακερά // καί σέ δηλητηριώδεις σκορπιούς, // καί ἐπάνω σ’ ὁλόκληρο τήν δύναμι τοῦ ἀοράτου // καί τῶν ὁρατῶν ἐχθρῶν τῆς ἀληθείας, // ἀλλά, αὐτά οὐδόλως θά δυνηθοῦν νά σᾶς βλάψουν>.

 

 <Ἐκοιμήθη, ἐν Κυρίω, μετά πολυχρόνιο  Εὔορκο Διακονία>

Ὡς γεραρός  Κληρικός λογίζεται ὁ Λειτουργός ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος κινεῖται στόν κενό χῶρο ἀνάμεσα στόν Βασιλέα καί στόν Προφήτη.

Θωροῦμε τόν π. Στέφανο, ἐπί πενήντα (50) ἔτη, ὄχι ἁπλῶς νά φορᾶ τό Μαυρο- Κόκκινο Ράσο, ἀλλά καί νά τό τιμᾶ ἐπαξίως. Καί τώρα μέ ἀγγελικά φτερουγίσματα πετᾶ πρός τή Ἀέναο Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἀνεχώρησε γιά τήν Αἰωνιότητα ὁ πολυσέβαστος Πρωτοπρεσβύτερος π. Στέφανος Νταλιάνης, Θεολόγος, Φιλόλογος, Λυκειάρχης. Ἐφημέριος δεκαπεντάδος (15) Ἱ. Ἐνοριῶν.  Συνάμα, για σχεδόν μισό αἰῶνα, τιμημένος θυσιαστικός Λειτουργός τοῦ Ἱ. Ναοῦ τῶν Ἁγ. Ἀναργύρων τοῦ Ἐξειδικευμένου Νοσοκομείου τῶν Λοιμωδῶν Νοσημάτων. Προσέτι, Λειτουργός καί Ἐξομολόγος τῶν ἐμπεριστάτων στίς φυλακές Κορυδαλλοῦ.

Ὑπῆρξε πνευματικό τέκνο καί συνεφημέριος τοῦ μακαριστοῦ ἁγίου Γέροντος τοῦ π. Εὐμενίου Σαριδάκη.

Ἀξιοθαύμαστο, στοιχεῖο ἀληθοῦς ἁγιότητος, τό ὅτι μετέδιδε ὅλα τά Ἱ. Μυστήρια καί ... τήν Θεία Κοινωνία μέ πολλή πίστι καί κατάνυξι. Ἀλλά ποῦ; Ἀταλάντευτα, δίχως φόβο καί δισταγμό πρός ὅλους, καί ... πρός τούς ἀδελφούς μας, τούς εἰδικούς ἀσθενεῖς, τούς λεπρούς, ἀπό τά νεανικά  ἱερατικά του βήματα.

 

<Ἀπ’ τήν Ἀπάτητο Εὐρυτανία στήν Ὑπηρεσία τοῦ Χριστοῦ>

Ἐγεννήθη τό 1944 στό ξέμακρο, μά πανέμορφο ὀρεινό χωρίο, Νέο Ἀργύριο τῆς Εὐρυτανίας. Σέ νηπιακή ἡλικία ἔμεινα ὀρφανός μέ τά ἄλλα τρία ἀδέλφια του.

Ξεπερνῶντας τά τεράστια ἐμπόδια τῶν πτωχῶν ὀρεινῶν χωριῶν, μέ δύναμι καί ἐνθουσιασμό προχώρησε ἀποφασιστικά πρός τίς σπουδές του. Μέ πικρές ὀρφάνειες, μέ φτώχειες, μέ πεῖνες μέ βροχές καί μέ παγετούς, ἐδέχθη τά πρῶτα φῶτα στό μονοθέσιο Δημοτικό Σχολεῖο τοῦ γραφικοῦ Χωρίου του. Καί στή συνέχεια, φοιτᾶ ἀριστεύοντας, στήν γεραρά Ἐκκλησιαστική Σχολή τῆς Λαμίας. Ὡστόσο, δέν συστέλλει τά πτερά του καί δέν κλείνει τόν ἀπέραντο ὁραματισμό του. Συνεχίζει τίς σπουδές του, ἀριστοῦχος καί στή Θεολογική καί στήν Φιλοσοφική Σχολή τῶν Ἀθηνῶν.

Ὑπῆρξε στενό πνευματικό τέκνο τοῦ ἐξ Ἀγκύρας Πρόσφυγος, τοῦ Λαμπροῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Κλήμεντος Ἀναστασίου.

 

<Μιμητής τοῦ Ζεβεδαίου>

Ἀκολούθησε τόν ἔγγαμο βίο καί μέ τήν σεμνή Πρεσβυτέρα Μαργαρίτα, ἀπέκτησαν μία ἀρίστη Εὐσεβῆ οἰκογένεια μέ ἑπτά (7) τέκνα. Πολύ σωστά ἀναφέρουν πώς, «ὁ ἄντρας κάνει τή γενιά // καί ὄχι ἡ γενιά τόν ἄνδρα». Συνετῶς, ἅπαντα τά τέκνα, τά διέθεσε στήν Ἐκκλησία, ὥστε νά θυσιάζωνται καί νά ὑπηρετοῦν εἰς τά δραστηριότητες αὐτῆς. Καταξιώνονται ὡς λαμπροί Κατηχητές, Ὁμαδάρχες, Ἀρχηγοί καί Στελέχη Χριστιανικῶν Κατασκηνώσεων, γιά παιδιά ἀπό τήν Ἑλλάδα, καί τό Ἐξωτερικό, ἀπό τόν Ὁμογενειακό Ἑλληνισμό καί τίς ἀδελφές Ὁμοδόξους Χῶρες.

Αὐτά, σήμερα συνεχίζουν νά διακονοῦν ποικιλοτρόπως καί τήν Ἐκκλησία, ἀλλά καί τήν Ἐπιστήμη ἀπό Ἀκαδημαϊκές καί ἀπό Ἐπιστημονικές καθέδρες.

Ἀναμφιβόλως, στήν προσφορά του αὐτή, ὁ τιμημένος Πατήρ, κατ’ ἀναλογίαν, ἐμιμήθη τόν Ζεβεδαῖο, ἐκεῖνον τόν “Πατρα-Πόστολο”, πού προσέφερε μέ πολύ εὐχαρίστησι τά δύο τέκνα του, τούς Ἀποστόλους Ἰάκωβο καί Ἰωάννη στή διακονία τοῦ Κυρίου.

 

<Πολυσήμαντος Πολύκαρπος Διακονία>

Χειροτονεῖται Κληρικός, τό 1972, ἀπό τόν Μακαριστό πρῶτο Μητροπολίτη Νικαίας Γεώργιο. Τόν πολυσήμαντο Ἱεράρχη τῶν πολυκάρπων ἔργων. Καί ἀναλαμβάνει πλεῖστες ὅσες περίπλοκες Ἐκκλησιαστικές διακονίες καί ὑπηρεσίες.

Συνάμα, διορίζεται καί ὡς Καθηγητής καί Λυκειάρχης, ὅπου ἀναλώνεται καί στήν Ἑλληνική Ἐκπαίδευσι, ὥς ἕνας ἀπό τούς παλαιούς συνειδητούς Διδασκάλους τοῦ Γένους.

Ἐπί πλέον, τόν πύρινο π. Στέφανο, ποιό “Παλάτι”, ὄχι τῆς ἐξουσίας τοῦ πλούτου, ἀλλά τοῦ ἀνθρωπίνου πόνου, δέν τόν ἐγνώρισε; Ἤτοι, ποιά Φυλακή, ποιό Ἵδρυμα καί ποιό Νοσοκομεῖο, τῆς περιοχῆς δέν τόν εἶδε, νά φροντίζη, μέ ἀκατάπαυστη αὐτοθυσία, τόν ταυτιζόμενο μέ τόν Κύριο δοκιμαζόμενο ἀδελφό (Ματθ. κε’ 40);

Ἐπί δεκαετίες, παράλληλα πρός τήν προσφορά του στήν Λειτουργική, Ἁγιαστική καί Ἐξομολογητική ζωή, ὑπηρετεῖ μέ αὐταπάρνησι καί Ἀφοβία στό Νοσοκομεῖο τῆς μάστιγος τῶν Λοιμωδῶν Νοσημάτων. Δέν φοβεῖται τήν ἐπίθεσι τῶν μικροβίων, τῶν νόσων καί τῶν ἀσθενημάτων. Ποτέ δέν διενοήθη νά ἀποζητήση τήν ἀντικατάστασι του.

Παραλλήλως, οὐδέποτε παραλείπει νά προστρέχη σέ ὁποιαδήποτε καταπονουμένη Ἐκκλησιαστική Ἔπαλξι τόν καλοῦσε τό Ἱερό του Καθῆκον. Ὑπηρέτησε στόν τεράστιο ἀριθμό τῶν δέκα πέντε (15) Ἱ. Ἐνοριῶν καί διευθέτησε ἀνεπανάληπτα κάθε ἀνάγκη καί ἔλλειψι, πού ἐμφανιζόταν εἰς αὐτές.

 

<Λειτουργός καί Πνευματικός τῶν Φυλακῶν

 Κορυδαλλοῦ>

Ὁλόκληρος ἡ περιοχή τῆς Νικαίας προστρέχει στό ἅγιο Πετραχήλι του γιά σοφή πνευματική καθοδήγησι καί χαριτωμένη ἐνίσχυσι. Οἱ ἐλεύθεροι πολῖτες καταφεύγουν σ’ αὐτόν, ὡς μοναδική παρηγοριά καί ἐλπίδα τους. Ἀφουγκραζόταν τόν πόνο τους, ἁπάλυνε τίς πληγές τους καί σκούπιζε μέ διάκρισι τά καυτά δάκρυά τους.

Προσέτι, εἰδικά ἐκεῖνοι πού ἀπώλεσαν τήν ἐλευθερία τους καί βιώνουν στό σωφρονιστικό Ἵδρυμα τῶν Φυλακῶν τοῦ Κορυδαλλοῦ, τόν ἀποζητοῦν μέ κάθε προσμονή.

Ἐπί ἔτη πολλά, Νουθετεῖ, Λειτουργεῖ, Ἐξομολογεῖ, μεριμνᾶ γιά τούς τροφίμους τοῦ σιδρηροφράκτου Ἱδρύματος. Ἐκεῖ, παρηγοροῦσε, ἐνίσχυε καί ἐξαγόρευε ἐξομολογητικά τούς δεσμίους πολλῶν ἐγκλημάτων, κατηγοριῶν καί καταστάσεων. Δυστυχεῖς βαρυποινίτες, καί ταλαίπωροι μικροαπατεῶνες. Πολιτικούς, Πλουτοκράτες, ἀλλά καί ἁπλούς καί πτωχούς θνητούς. Δυσστυχῶς, πιό ὀδυνηρά καί ρασοφοροῦντες Κληρικούς, Μοναχούς, ἀκόμη καί Μητροπολίτη.

Χωρίς νυσταγμό στά βλέφαρά του, μέ πολλή χαρά καί ἐνθουσιασμό μετέφερε τά μηνύματα Μετανοίας και Ἐλπίδος τοῦ Κυρίου πρός τούς ἀνήλιαγους δεσμίους τῶν πληθωρικῶν φυλακῶν.

 

<Σύγχρονος Πατερική Μορφή>

Μέ πολλή δύναμι καί Χάρι, ἀνεδείχθη μία σύγχρονος, ταπεινά ἀποκρυπτομένη, ἀλλά Πατερική μορφή. Σήκωνε τό σταυρό τῆς κάθε δοκιμασίας μιμούμενος τούς παλαιούς θεοφόρους Πατέρες μας.

Ἐδέχθη τήν Φλογερή Ἱερουργία καί τήν Ὑψηλή Ἐξουσιοδότησι, ἀπό τόν Κύριο. Εἶχε συνείδησι πώς, ἀγαθός Κληρικός εἶναι νά μεταμορφωθῆς σέ ζῶο γιά κυνήγι. Νά σέ κυνηγοῦν καί νά σέ τοξεύουν, τόσο οἱ ἔξω, ὅσο καί οἱ ἔσω.

Πανάξιος Κληρικός, μέ πολλή ταπείνωσι, δέν προσεπάθη νά πλάθη γιά τόν ἑαυτό του ἁγίους, θεόπτας, προορατικούς κ.τ.λ., μά νά καθίσταται ἀληθινός διακονητής θυσίας γιά τό Χριστό καί γιά τό Λαό. Ὑπῆρξε πολύσοφος καί ἅγιος, ἐνῶ ἐμεῖς καταστήκαμε πολύπλοκοι καί ἁμαρτωλοί.

«Στήν ἀρχή κάνω μόνο τό καθῆκον μου, ἔλεγε. Μετά τό θέμα γίνεται προσωπική ὑπόθεσις καί μέ καταλαμβάνει ἕνας ἀνείπωτος οἶστρος, ἕνας ἀσταμάτητος Ἑνθουσιασμός Χριστοῦ».

Τό μέγα Δῶρο τῆς Ἱερωσύνης στή ζωή του ὑπῆρξε ἕνα  Μυστικό καί Παράδοξο Θαῦμα, μέσα στόν παράξενο Κόσμο.

Ἐν πάση ἀληθεία, ἀπεδέχθη «Βασίλειον τήν ἀξίαν, // διάδημα καί πορφύραν ἠμφιεσμένος» (Μ. Κανών).

 

<Ἀπαστράπτουσα Προσωπικότης>

«Οἱ μῦθοι πλάθονται, θεριεύουν. Καί, συνοδεύουν ξεχωριστές Προσωπικότητες, ἀσύγκριτες μορφές». Ἐκεῖνες, πού δέν βρίσκονται μακρυά μας, ἀλλά δίπλα μας καί ἀνάμεσά μας.

Τό πρόσωπον τοῦ π. Στεφάνου, φωτίζεται ἀπό τίς ἀκτῖνες τῆς εὐφυΐας, τή γοητεία τῆς ἁγιότητος καί τήν ἕλξι τῆς Θ. Χάριτος.

Ὑπῆρξε ὄντως πολύπλευρος ἀκτινοβόλος ἀδάμας, πού αἰχμαλώτιζε τό φῶς καί ἐξέπεμπε τά χρώματα τίς ἰριδος. Μία ἐξέχουσα καί ὄχι ἀδύναμος προσωπικότης. Ὡς ὀρεσίβιος  κατέστη γρανίτης πελεκητός καί λεπτοεπεξεργασμένος καί ὅπου τό τοποθετοῦσαν ἐταίριαζει.

Ἐπώνυμα σκιώδη πρόσωπα, μέ “Σιδερένιο ἀποκρουστικό Προσωπεῖο” δοτῆς Ἐξουσίας, προσεπάησαν, ἀνεπιτυχῶς, νά τοῦ “φορέσουν” τό “φίμωτρο” τῆς σιωπῆς καί τῆς ὑποταγῆς. Ἀτυχέστατα, τό Ἱ. Εὐαγγέλιο, ὑπῆρξε πολλάκις, τό ἄλλοθι τῶν πονηροτάτων τυράννων καί τῶν τυραννίσκων. Ἐκεῖνος ὅμως ἦτο βέβαιος ἀταλάντευτα, ὅτι, Ἐργοδότης του καί Κύριός του ἦτο Μόνος ὁ Τριαδικός Θεός μας καί οὐδείς ἕτερος ἐπιλήσμων τῶν ἁρμοδιοτήτων του.

Πολλοί, μεθοδεύουν τεχνηέντως, ὥστε, “Ψευτο-Αγιογραφικῶς”, νά ἐνσωματωθῆ μία δουλική “ἀπροσωπία” στήν προσωπικότητα τῶν Κληρικῶν, ὥστε αὐτοί νά καταστοῦν ἄβουλοι καί ἑκουσίως ὑποτεταγμένοι. Ἐπιχειροῦν νά στήσουν μία “Μετα-Εὐαγγελική” Ἐκκλησιολογία “Αὐτο-Σκλάβων”. Ὡστόσο, ὅπως ἡ πλειοψηφία τῶν Πατέρων, ὁ σοφός πατήρ, παρέκαμπτε καί ἀκύρωνε καταλυτικά ὅλες τίς δόλιες μεθοδεῖες τους.

Ὑπῆρξε μία ἀκεραία Προσωπικότης, μέ ἀπεριόριστο ἄδολο ἀγάπη Χριστοῦ, μέ πληθωρικό Ἐνθουσιασμό, μέ περίσσεια Ἐπιείκεια καί μέ  ἀξιοθαύμαστο Θυσιαστικό πνεῦμα, ἐν Χάριτι.

Ἀναμφισβήτητα, ἔφερε, “Ἀμνοῦ” τήν ταπείνωσι, “Λέοντος” τήν δύναμι καί “Μάρτυρος” τήν παρρησία.

Χωρίς καμιά ἀμφιβολία, ἀδυνατεῖ ὁ πάπυρος νά ἀντέξη μία σύγχρονο ἀέναο, Εὔορκο Ἱερατική αὐτοθυσιαστική διακονία διαρκείας μισοῦ αἰῶνος.

 

#Ἁγιο-Πατερική Παραλληλία: Ἰώβ μέ πέρασες Θεέ μου;#

<Γλυκύτατο παράπονο Κληρικοῦ>: «Μοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς τόσα βάσανα, // πού λέγω μέσα μου, // Ἰὼβ μὲ πέρασες Θεέ μου, // πῶς θὰ τὰ ἀντέξω; //

μεγάλο τ’ Ὀνομα Σου, // ὅλα τὰ ὑπέμεινα. //

Γκρινιάζω βέβαια, // παραπονιέμαι στὸ Θεό, //

ἔπειτα τοῦ ζωτῶ συγνώμην, // συγχώρησι, πέφτω στὰ γόνατα //

-ὅταν μπορῶ νὰ τὰ λυγίσω-// κλαίω καὶ ζητῶ νὰ μοῦ συγχωρήση //

τὸ παράπονο, .... // Ποιὸς εἶμαι ἐγὼ ποῦ παραπονιέμαι;» (Ἅγ. Γρ. Θεολόγος).

ΦΩΤΟ-ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΣ ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΙΣ

 

 

	Ἅγιος Γέρων π. Εὐμένιος Σαριδάκης
	Ἅγιος Γέρων π. Εὐμένιος Σαριδάκης