ΕΣΕΙΣ, ΛΟΙΠΟΝ, ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΕ, ΠΟΥ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΑΜΒΑΝΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΤΡΟ ΚΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΓΑΓΓΡΑΙΝΑ, ΤΟΝ ΛΟΙΜΟΝ, ΤΗΝ ΠΑΝΟΥΚΛΑ, ΤΗΝ ΝΟΣΟΝ, ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ΔΕΝ ΚΡΙΝΕΣΘΕ ΜΕ ΤΟ ΕΠΙΤΙΜΙΟ ΤΟΥ ΦΟΝΟΥ;
ΤΟΥ ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΥ ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ
Ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος στὴν ποιμαντορική του ἐγκύκλιο πρὸς τοὺς κληρικοὺς τῆς ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου εἶπε μεταξὺ ἄλλων ὡς νομικὴ «αὐθεντία» καὶ αὐστηρὸς «κριτής» καὶ τὰ ἑξῆς: ''Όποιος σε καιρό πανδημίας μολύνει τους άλλους, κρίνεται με το επιτίμιο του φόνου!'' (ἐδῶ).
Ἀπαντῶ καὶ συγχρόνως ρωτάω τὸν τόσο μορφωμένο σεβασμιώτατο: Ἂν αὐτὸ ἰσχύει, ὅπως λέτε, σὲ καιροὺς πανδημίας, παραθέτοντας μάλιστα χωρίο τοῦ ἁγ. Νικοδήμου, τότε σὲ καιροὺς αἱρέσεως, τί ἰσχύει; Ὅσοι μολύνουν τοὺς πιστοὺς μὲ τὴν αἱρετική τους διδασκαλία καὶ ὅσοι δὲν παίρνουν τὰ κατάλληλα μέτρα ἐναντίον τους εἶναι ἔνοχοι φόνου καὶ μάλιστα διπλοῦ, σωματικοῦ καὶ ψυχικοῦ; Πρέπει νὰ καταδίκαστοῦν ὡς φονεῖς; Ἂν ναί, τότε γιατὶ ὡς ἐκ τῶν πραγμάτων ἔνοχος δὲν παραδίδετε τὸν ἑαυτό σας στὴν ἐκκλησιαστικὴ δικαιοσύνη, ἂν ὄχι τότε πῶς τολμᾶτε νὰ ἐπικαλεῖσθε τοὺς Ἁγίους καὶ μὲ ποιό δικαίωμα ἀπειλεῖτε τὸν κόσμο;
Παραθέτω, ὅπως καὶ ἐσεῖς, τὰ ἀκόλουθα μόνο λίγα χαρακτηριστικὰ καὶ ἀποδεικτικὰ πατερικὰ κείμενα:
Ὁ ἀπὸ ἐσᾶς ὡς πηγή ἀναφερόμενος ἅγιος Νικόδημος γράφει: «οἱ τῶν αἱρετικῶν λόγοι βλάπτουσι καὶ διαφθείρουσι τὸ περισσότερον μέρος τῆς εὐσεβείας, ὡσὰν ἡ γάγγραινα» ποὺ «κατατρώγει τὰ ὑγιεινὰ μέρη τοῦ σώματος... Διὰ τοῦτο πρέπουν νὰ ἀποφεύγουν οἱ Χριστιανοὶ τούτους καὶ πάντας τοὺς αἱρετικοὺς ὡσὰν λοιμοὺς καὶ πανούκλας, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ μὲ αὐτούς... ἀπωλεσθοῦν» (Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἑρμηνεία εἰς τὰς ΙΔ΄ Ἐπιστολὰς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τόμ. 3ος, Ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», σελ. 318-319 καὶ ὑποσ. 38).
Ὁ ἅγιος Κελεστῖνος λέγει ἀναφερόμενος στὸν Νεστόριο: «γενόμενος ἐραστὴς ἀσεβοῦς νεωτερισμοῦ… τὸν ἐμπιστευθέντα ἑαυτῷ δῆμον βλάψαι θέλων ἠθέλησε τῷ τῆς ἰδίας προσομιλίας δηλητηρίῳ… μὴ προκόπτοντα εἰς ὑγίειαν, ἀλλὰ χωροῦντα εἰς ψυχῶν ἀπώλειαν φεύγειν μᾶλλον ἢ ἐπιζητεῖν δεῖ…» Αὐτὸς ὅμως ὁ Νεστόριος, «ἑαυτὸν εἰς ἁρπαγὴν λύκου μετήλλαξεν, ἐπιθυμῶν ἀπολέσαι τὴν ἀγέλην ἣ αὐτὸς ὄφειλε συντηρῆσαι. τοῦτον οὖν ἡμεῖς ἀπὸ τῆς περικλείσεως τῶν ἀμνῶν ἀποκινῆσαι ὀφείλομεν, ἐὰν μὴ αὐτόν, ὡς θέλομεν, διορθωσώμεθα… ἐκκοπτέον γὰρ τὸ τοιοῦτον τραῦμα, δι’ οὗ οὐχ ἓν μέλος βλάπτεται, ἀλλὰ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τιτρώσκεται» [Κυρίλλου Ἀλεξ., Concilia Oecumenica (ACO): Concilium universale Ephesenum anno 431: Tomëvolumëpart 1,1,1, page 74-75].
Ὁ ἅγιος Κύριλλος διὰ πολλῶν διδάσκει ὅτι εἶναι πνευματικὸς νόμος, πὼς οἱ ψυχικὰ ἀκάθαρτοι μολύνουν ὅσους τοὺς ἐγγίζουν: «Συγκαταμιαίνονται δὲ αὐτοῖς καὶ οἱ θιγγάνοντες, ἤτοι κολλώμενοι, κατὰ σχέσιν δὲ δηλονότι τῆς ταυτοβουλίας, ἤγουν ταυτοεργίας· “Φθείρουσι γὰρ ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί”· καί, ἀληθές, ὅτι “Μετὰ ὁσίου ὁσιωθήσῃ, καὶ μετὰ ἀνδρὸς ἀθώου ἀθῶος ἔσῃ, καὶ μετὰ ἐκλεκτοῦ ἐκλεκτὸς ἔσῃ, καὶ μετὰ στρεβλοῦ διαστρέψεις”...» (Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Περὶ τῆς ἐν Πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ προσκυνήσεως καὶ λατρείας).
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς διδάσκει ὅτι μολύνεται κανεὶς ἐπικοινωνώντας μὲ κακοὺς καὶ αἱρετικούς, ὅπως μολύνεται καὶ ἀρρωσταίνει ὅταν ἀναπνέει ἀέρα ποὺ ἀναπέμπεται σὲ χῶρο στὸν ὁποῖο κατοικοῦν ἄρρωστοι μὲ μεταδοτικὴ ἀσθένεια: «Βλαβεραὶ αἱ πρὸς τοὺς κακοὺς συνουσίαι... Ὡς γὰρ ἐν τοῖς νοσοποιοῖς χωρίοις, ὁ κατὰ μέρος ἀναπεμπόμενος ἀήρ, λανθάνουσαν νόσον τοῖς ἐνδιαιτωμένοις ἐναποτίθεται, οὕτως ἡ πρὸς τοὺς φαύλους συνήθεια μεγάλα κακὰ ταῖς ψυχαῖς ἐναφίησιν, κἂν τὴν παραυτίκα αἴσθησιν τὸ βλαβερὸν διαφεύγῃ... Φύσιν γὰρ εἶναι τῆς νόσου ταύτης, τὸ ἐξ ἀλλήλων πάντας ἀναπιμπλάναι τῆς ἀρρωστίας. Τοιοῦτοι δή τινές εἰσι καὶ οἱ ἐργάται τῆς ἀδικίας. Ἄλλος γὰρ ἄλλῳ τῆς νόσου μεταδιδόντες, συννοσοῦσιν ἀλλήλοις καὶ συναπόλλυνται. Φεῦγε τὰς μιμήσεις τῶν κατεγνωσμένων» (Δαμασκηνοῦ Ἰω., Εἰς τὰ ἱερὰ παράλληλα, Τίτλ. ιζʹ, P.G. 96, 353C).
Ἐσεῖς, λοιπόν, σεβασμιώτατε, ποὺ συγκοινωνεῖτε, ποὺ δὲν λαμβάνετε κανένα μέτρο κατά, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἐπιτρέπετετε τὴν κατὰ τοὺς Ἁγίους γάγγραινα, τὸν λοιμόν, τὴν πανούκλα, τὴν νόσον, τὴν ἀπώλεια τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν ὁποῖο ἐσεῖς όνομάσατε «μία μεγάλη κυοφορουμένη αἵρεση… ὁ πνευματικὸς αὐτὸς ἰὸς καὶ μολυσμός» (ἐδῶ) δὲν κρίνεσθε μὲ τὸ ἐπιτίμιο τοῦ φόνου;
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
