... εσύ πάντα απαξίωνες να μισήσεις τους δημίους σου.
Ο Δημήτρης ήταν καλό παιδί. Με εξαιρετική ευφυΐα.
Συμφοιτητές στο Μαθηματικό ΑΠΘ, επέλεγε συνειδητά να γράφει στις εξετάσεις μόνον με την αξία του.
Υποδειγματικό ήθος.
Πάνω από 30 χρόνια φίλοι, ποτέ δεν τον θυμάμαι να νευριάσει, έστω να εκνευριστεί.
Το πρόσωπό του εξέπεμπε πάντα ευγένεια και καλοσύνη.
Έδωσε κατατακτήριες, πήρε δεύτερο πτυχίο.
Λίγα χρόνια αργότερα καθηγητής Πληροφορικής και πολύτεκνος πατέρας.
Κι ήρθε στην Ελλάδα η υγειονομική δικτατορία.
Και «υποταχθήκαμε».
Φορέσαμε τις «μάσκες».
Υπογράψαμε τις «δηλώσεις μετανοίας» (βεβαίωση αρνητικού self-test οι ανεμβολίαστοι).
Κι εκεί που «όλα τ' σκιαζε η φοβέρα ...» κι αναρωτιόμασταν πότε θα τελειώσει το «καψόνι»,
ο Δημήτρης, αυτό το ήσυχο παιδί, έκανε μια απρόσμενη επανάσταση.
ΑΡΝΗΘΗΚΕ να υποβάλει στην -αγνώστου προέλευσης και εγκυρότητας- ηλεκτρονική πλατφόρμα την προβλεπόμενη «Υπεύθυνη Δήλωση»,
δείχνοντας την συμπαράστασή του σε μαθητή που επίσης αρνιόταν να υποδείξει αντίστοιχη «δήλωση» γονέων και που η Διεύθυνση του σχολείο τον κρατούσε -παρανόμως- στην αυλή!!!
Την ίδια ώρα, παιδιά από άγνωστες χώρες προέλευσης, χωρίς κανένα έγκυρο πιστοποιητικό ταυτοποίησης, αγνώστου πραγματικής ηλικίας, έχοντας κάνει ελάχιστα από τα υποχρεωτικά εμβόλια, έμπαιναν κανονικά στο σχολείο!
Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.
Η Διεύθυνση του σχολείου απαίτησε από τον Δημήτρη να αποχωρήσει (παρά το ότι γνώριζε ότι είχε νοσήσει από κορονοϊό- είχε απουσιάσει πρόσφατα με απολύτως νόμιμη σχετική άδεια, άρα πρακτικά δεν υπήρχε κίνδυνος για κανέναν).
Ο Δημήτρης, με υποδειγματική ηρεμία
ζήτησε να λάβει την απαίτηση της Διεύθυνσης να αποχωρήσει από το σχολείο, εγγράφως, γιατί διαφορετικά θα διακινδύνευε να χαρακτηριστεί «αδικαιολογήτως απών».
Αντ' αυτού, η Διεύθυνση του σχολείου κάλεσε την αστυνομία!
Το «γελαστό παιδί«» οδηγήθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του στο Αστυνομικό Τμήμα.
Παρέμεινε κρατούμενος όλο το βράδυ και το επόμενο πρωί, μετά τις προβλεπόμενες διαδικασίες (δακτυλοσκόπηση κλπ) ως κοινός κακοποιός, οδηγήθηκε στο Αυτόφωρο!
Μετά την «αναβολή» της συγκεκριμένης εκδίκασης, επαναλήφθηκε το ίδιο σενάριο.
Έμπαινε στο σχολείο παραμένοντας στο γραφείο των εκπαιδευτικών (χωρίς να διαταράσσει τη λειτουργία του σχολείου υπακούοντας στην προφορική απαίτηση της Διεύθυνσης να μην μπει σε τάξη), και η Διεύθυνση του σχολείου επέμενε να καλεί την αστυνομία για να επαναληφθεί ξανά και ξανά η ίδια τιμωρητική διαδικασία.
Η Διεύθυνση του σχολείου επέμενα να αρνείται να του δώσει εγγράφως την απαίτηση της να αποχωρήσει από το σχολείο και αυτός, ως έντιμος Δημόσιο Υπάλληλος, παρέμενε στην υπηρεσία του μέχρι να τον συλλάβει η αστυνομία και να επαναληφθεί μία ακόμη φορά η ίδια διαδικασία.
30 μέρες μετά, παραπέμφθηκε στο πειθαρχικό με το αίτημα της απόλυσης(!) για «αδικαιολόγητη απουσία από την υπηρεσία για πάνω από 30 ημέρες!» όπως μου είπε.
Το σύστημα είχε σχεδιάσει τα πάντα στην εντέλεια!
Το ατίθασο «ποντίκι» έπεσε στην παγίδα τους!
Κανείς άλλος τώρα, δεν θα τολμούσε να αντιδράσει.
Αυτό που χαρακτηρίζει κάθε δικτατορία, είναι η αλαζονεία της εξουσίας.
Οι κρατικοί μηχανισμοί δεν υπολόγισαν ότι τις ημέρες σύλληψης, κράτησης και εκδίκασης στο αυτόφωρο, ο Δημήτρης δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί «αδικαιολογήτως απών»!
Και αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζει η Διεύθυνση του σχολείου αφού προσερχόταν στο αυτόφωρο ως μάρτυρας κατηγορίας εναντίον του!
Κι έτσι ο Δημήτρης τους τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί, και κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ήρθε η ώρα να δικαστούν και οι φυσικοί εκπρόσωποι της εξουσίας.
Στο μεταξύ, στα δικαστήρια που διαδεχόταν το ένα το άλλο, ένα σωρό «συνάδελφοι» ορκιζόταν με θρησκευτικό όρκο ότι η στάση του ήταν «επικίνδυνη» για να κολλήσει κορονοϊό όλο το σχολείο! και οι καταδίκες διαδεχόταν η μία την άλλη.
(Υπενθυμίζεται ότι ο Δημήτρης είχε μόλις νοσήσει άρα σύμφωνα με τις εγκυκλίους του Υπουργείου Υγείας δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος).
Πριν ένα μήνα κάλεσα τον Δημήτρη στο τηλέφωνο. Είχε χάσει ένα ακόμη δικαστήριο.
Στο μεσοδιάστημα, εμφανίστηκε καρκίνος (κάτι συνηθισμένο σε πρόσωπα που «καταπίνουν» τα πάντα μέσα τους).
Τα «πρωτόκολλα θεραπείας» με τις χημειοθεραπείες, τον είχαν κυριολεκτικά εξοντώσει.
Εξαιρετικά αδυνατισμένος, με δυσκολία μου μιλούσε.
Μετά από πολλές δικές μου ερωτήσεις, αναγκάστηκε να μου αποκαλύψει την αδιαφορία των συνδικαλιστών, ενώ γνώριζαν την περίπτωσή του. «Ξέχασαν» να τοποθετηθούν! Κι αυτός είχε την αξιοπρέπεια να μην τους ενοχλήσει ξανά. Πάντα αξιοπρεπής.
Του ζήτησα να μου γράψει την ιστορία. Τα επιχειρήματά του. Δεσμεύθηκα να την δημοσιεύσω.
Του πρότεινα έναν καλό ποινικολόγο που δεν θα εξαγοραζόταν και σίγουρα θα τους δυσκόλευε πολύ και να καταθέσω ως μάρτυρας υπεράσπισης.
Προχθές γιόρταζε. Τον κάλεσα. Δεν απάντησε.
Σήμερα το πρωί μου τηλεφώνησε ο αδερφός του.
Ο Δημήτρης έφυγε για την «άλλη» ζωή.
Αύριο (Τετάρτη) μεσημέρι η κηδεία του.
Είμαι σίγουρος ότι θα μαζευτούν όλοι οι παλιοί συνάδελφοί του.
Οι «Πόντιοι Πιλάτοι» πάντα αισθάνονται την ανάγκη να νίψουν «τας χείρας» τους.
Είμαι σίγουρος ότι θα διαβάσω και το στεφάνι από τον Σύλλογο των Εκπαιδευτικών.
Δεν αποκλείεται να ακούσω και την Διεύθυνση του σχολείου να διαβάζει τον επικήδειο.
Μην φοβάσαι Δημήτρη. Τώρα έφυγες από αυτό τον άδικο κόσμο.
ΔΕΝ μπορούν να σε πειράξουν.
ΥΓ. Θα ήταν παράλειψη να πω ότι πηγή της απίστευτης δύναμης του ήταν ο Θεός.
«Καλό Παράδεισο» Δημήτρη.
Ξέρω ότι συνεχίζεις να χαμογελάς.
«μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται.».
Ότι γιατί το έχεις ανάγκη, εσύ πάντα απαξίωνε να μισήσεις τους δημίους σου.
https://youtu.be/0w5npe3tqLQ?si=Ds3vgcD_UbBYAMtc
Τη νύχτα καθόταν δίπλα του, δίπλα στη φωτιά μιλούσαν
Είπε ότι όλοι οι άνθρωποι ήταν αδέρφια και ότι η αγάπη μπορούσε να νικήσει τα πάντα
Πολλοί μαζεύτηκαν για να ακούσουν, πολλοί για τη ζωή του φοβήθηκαν
Σε ταραγμένους καιρούς όπως αυτοί οι άντρες σπάνια μιλούν
Ω, ήρθαν να τον βρουν ένα πρωί το ξημέρωμα Ξύπνησε
και τον άκουσε να φωνάζει καθώς τον μετέφεραν μακριά
Κατηγορώντας τον ότι διέδιδε ψέματα και μίσος
Οι δημόσιες συναντήσεις του αποτελούσαν κίνδυνο για το κράτος
Κάποιος στρατιώτης είπε «Ποιος ήταν τέλος πάντων;;»
Άλλο ένα φτωχό αγόρι, άλλο ένα φτωχό αγόρι
Και τα δάκρυα έπεφταν από το πρόσωπό της σαν βροχή
Άλλο ένα φτωχό αγόρι, άλλο ένα φτωχό αγόρι
Και τον κρέμασαν σε μια πλαγιά μακριά
Και στο έδαφος ήταν ξαπλωμένη ... Καημένο αγόρι... Ω, Κύριέ μου...
Ω Κύριέ μου... Ω Κύριέ μου...
Chris De Burgh, Άλλο ένα φτωχό αγόρι
Ιστολόγιο "Ο Παιδαγωγός": Δημήτρη, τώρα ΔΕΝ μπορούν να σε βλάψουν.
Ομάδα Εκπαιδευτικών «Ο Παιδαγωγός»
===========================================================
Αγαπημένα αδέρφια ο Δημήτρης μας κοιμήθηκε σήμερα. Ο Άγιος του Δημήτριος κι η Αγία Σκέπη τον οδηγούν στον Αγαπημένου του Πατέρα!
Αν είναι εύκολο ας τον θυμόμαστε ως κεκοιμημένο πλέον στο ψαλτήρι της εβδομάδας, σαν δώρο για το παράδειγμα που μας έδωσε!
Ο Δημήτρης Τζαρος είναι πατέρας 4 παιδιών, αγωνιστής Χριστού από την παιδική του ηλικία, και τέκνο υπακοής στον πνευματικό του. Το ξεχωριστό στον Δημήτρη ήταν το αγωνιστικό του φρόνιμα, όχι όμως μιλώντας και διδάσκοντας αλλά υποδεικνυοντας καθημερινό και ζωντανό παράδειγμα!!! Παράδειγμα της αγάπης του είναι ότι στο σπίτι του πάντα υπήρχαν καλεσμένοι!!! ...φίλοι των παιδιών, φίλοι δικοί του, μαθητές του, αδέρφια πνευματικά και σωματικά, ακόμη κι άγνωστοι, ΠΆΝΤΑ υπήρχαν φιλοξενούμενοι!!!
Άξιος!!!!!!