Αἱρετικὲς διδασκαλίες τοῦ καθηγητῆ Δογματικῆς καὶ Συμβολικῆς Θεολογίας τοῦ Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ καὶ Κοσμήτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ (2021-2024), Χρυσόστομου Σταμούλη
Περί πορνείας
Γράφει ὁ Σταμούλης, «ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐμπεριέχει τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα [...] εἶναι […] κοινωνία τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀλλὰ εἶναι καὶ ὅλος αὐτὸς ὁ κόσμος, ὁ ὁποῖος συμμετέχει σ΄ἕναν τρόπο ὑπάρξεως». «Καὶ γιὰ αὐτὴ τὴν Ἐκκλησία» ὁμιλεῖ καὶ λέγει «πως αυτὴ ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ πόρνη». «Τί σημαίνει πορνεία;», ἐρωτᾶ, γιὰ ν’ ἀπαντήσει ὁ ἴδιος, ἡ «ἄρνηση τῆς σχέσης, δηλαδή, τὸ πρόσωπο ποὺ ἀρνεῖται τὴ σχέση πορνεύει». «Μὴν πάτε σὲ ἠθικιστικὰ σχήματα», σημειώνει, καλώντας ταυτόχρονα τὴν ὁμήγυρη, νὰ κατευθυνθεῖ δῆθεν «στὸν ὀντολογικὸ χαρακτῆρα τῶν πραγμάτων». Συνεχίζοντας, λέγει ὅτι: «ἡ πορνεία στὴν Ἐκκλησία, κατὰ Χρυσόστομο, δὲν εἶναι ἡ εἴσοδος σὲ ἄλλο σῶμα, ἀλλὰ ἡ πλεονεξία».*****«Ἡ πορνεία», συμπληρώνει ὁ Σταμούλης, «θεωρεῖται ὡς τέτοια, μόνο ὅταν εἶναι στοιχεῖο πλεονεξίας». Καὶ καταλήγει: «Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὑπῆρχαν πολυγαμικὲς σχέσεις»[9].
Θέλοντας νὰ ἑρμηνεύσουμε τὸ κείμενο τοῦ λογοτέχνη Ν.Γ.Πεντζίκη, κατανοοῦμε τὸ λόγο του, ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν κάποιοι θεωροῦν πὼς ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀξίζει (ὅπως ἡ περιπωση τῆς κοπέλας ποὺ γνώρισε ἐκεῖνος) ἢ ἀκόμα χειρότερα ἂν νομίζουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τελευταία στὴν κοινωνικὴ κατάταξη, χωρὶς ὑπόληψη, ὅπως ἡ πόρνη γυναῖκα, ποὺ νυμφεύθηκε ὁ Προφήτης Ὠσηέ, αὐτὸ δὲν ἀλλοιώνει τον χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας πού, κατὰ Πεντζίκη, εἶναι «ἀπὸ Θεοῦ καὶ κατὰ συγκατάβαση [...] ἐν Χριστῷ δωρεά, ὅπως καὶ ἡ ὕπαρξή μας, ἀσχέτως ἂν ἠμεῖς διὰ τοῦ παρόντος βίου τὴν κατασπιλώνουμε».
Η Ἐκκλησία κατὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, δὲν φέρει «σπίλον ἢ ρυτίδα ἢ τί τῶν τοιούτων», ἀλλὰ εἶναι «ἁγία καὶ ἄμωμος»[10] . Ὅποτε, ἡ ἑρμηνευτική του Σταμούλη, περὶ «ρωγμῶν» ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν τῶν πιστῶν, δὲν ἑδράζεται στὴν ἐννοιολογία τοῦ Πεντζικικοῦ κειμένου, τὸ ὁποῖο διακηρύσσει γιὰ τὸν Παύλο οτι ὑπῆρξε «Διερμηνευτὴς τοῦ σχήματος, ἐπὶ τοῦ ὁποίου κατεδέχθη ἐξ ἀγάπης νὰ μαρτυρήσει ὁ ἀναστηθεῖς Θεάνθρωπος»[11] . Ο Σταμούλης, μάλιστα, περιέργως, ἐμπλέκει καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου Ἰωάννη Χρυσόστομου, λέγοντας ὅτι δῆθεν, κατὰ τὸν ἅγιο, ἡ πορνεία θεωρεῖται ὡς ἁμαρτία μόνον ὅταν εἶναι στοιχεῖο πλεονεξίας. Καὶ ἐρωτοῦμε, πότε ἀλήθεια, ἡ πορνεία δὲν ἀποτελεῖ στοιχεῖο πληθυντικοῦ ἀριθμοῦ, ἀφοῦ ἀκυρώνει τὴν εὐλογημένη ἕνωση τοῦ γάμου, δηλαδὴ τὸ «καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν»[12]; Όσο γιὰ τὴν πολυγαμία τῆς Παλαιοδιαθηκικῆς περιόδου ἐξηγεῖται λόγω τῆς τότε στερησής της θείας χάριτος, ἡ ὁποία ἀντιθέτως παρέχεται πλουσίως στὴν Καινὴ Διαθήκη μὲ τὴν εὐλογημένη μονογαμία, δηλαδὴ τὴν ἕνωση ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς στὸ ἱερὸ μυστήριο τοῦ γάμου.
Ἀπὸ τὰ βιβλία: α) Ἀναστασίου Ὄμ. Πολυχρονιάδη, Ἀποδομητὲς τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας, ἐκδόσεις Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 2021. β) Ἰωάννη Γ. Κουρεμπελέ, Ἠδονοδοξία, ἐκδόσεις Ἀλτιντζή, Θεσσαλονίκη 2019.
