Μια ανατρεπτική προσέγγιση υπό το πρίσμα του ανάποδου κόσμου
Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών
I. Κριτική επισκόπηση του Ρωσο-ουκρανικού πολέμου
Έχουμε εισέλθει σχεδόν στον δέκατο μήνα του αιματηρού Ρωσο-ουκρανικού πολέμου και η φονική σύγκρουση μεταξύ των δύο αδελφών Σλάβων λαών συνεχίζει να μαίνεται με αμείωτη ένταση, προκαλώντας εκατόμβη θυμάτων και στις δύο πλευρές των εμπολέμων.
Παρατηρούμε με έκδηλη ανησυχία ότι κάθε διεθνής ειρηνευτική προσπάθεια επιδιώκουσα τον άμεσο τερματισμό της πολύνεκρης πολεμικής σύρραξης έχει προ πολλού εγκαταλειφθεί, σκορπώντας την θλίψη και την απογοήτευση στους πολίτες ολόκληρου του κόσμου που επιθυμούν να ζήσουν σε ένα ασφαλές, ειρηνικό και δημιουργικό περιβάλλον.
Ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.), μολονότι εκ του θεσμικού του ρόλου είναι επιφορτισμένος να μεριμνά για την κατάπαυση των εχθροπραξιών, συμβάλλοντας στην διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας, εντούτοις εμφανίζεται εν προκειμένω παντελώς ανήμπορος να διαχειριστεί την Ρώσο-ουκρανική σύγκρουση, παραμένοντας απλός θεατής του αιματοκυλίσματος των δύο λαών.
Συνεπώς τα Ηνωμένα Έθνη ομολογούν έμμεσα την αδυναμία τους να εκπονήσουν ένα ικανό διπλωματικό σχέδιο το οποίο θα φέρει στο τραπέζι των συνομιλιών τις δύο αντιμαχόμενες χώρες, με σκοπό την υπογραφή συνθήκης ειρήνης ή έστω εκεχειρίας.
Ως εκ τούτου, διαπιστώνεται η αναποφασιστικότητα και αναβλητικότητα του Ο.Η.Ε. να συμβάλει στην εκτόνωση της πολεμικής έντασης μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας, όντας θεσμικά απών στην μεγαλύτερη γεωπολιτική κρίση των τελευταίων εξήντα ετών, γεγονός που μαρτυρεί ότι δεν απολαμβάνει πλήρη ελευθερία και ανεξαρτησία, αλλά τελεί υπό την κηδεμονία της πανίσχυρης υπερεθνικής ελίτ, η οποία εκ του βαθέως παρασκηνίου ελέγχει τους διεθνείς οργανισμούς, τις κυβερνήσεις και τα κράτη, επιδιώκοντας την υλοποίηση των ανόμων σχεδίων της, διά της παρατάσεως του πολέμου.
Ακόμη και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να συνεισφέρει στην εξεύρεση διπλωματικής λύσης «χτίζοντας γέφυρες ειρήνης» μεταξύ των εμπλεκομένων κρατών (Ρωσία-Ουκρανία) αλλά, καθώς παραμένει «αλυσοδεμένη στο άρμα των Η.Π.Α.», γίνεται μέρος του προβλήματος, ακολουθώντας πειθήνια την Αμερική στην λογική των ακραίων οικονομικών κυρώσεων που επέβαλε κατά της Ρωσίας.
Με την πιο πάνω στάση της, η Ε.Ε. υποσκάπτει την διεθνή θέση της ως ανεξάρτητου πολιτικού εταίρου, καθώς εμφανίζεται αδύναμη να χαράξει διαφορετική (από τις Η.Π.Α.) εξωτερική και αμυντική πολιτική, βλάπτοντας ανεπανόρθωτα τις ευρωρωσικές οικονομικές σχέσεις και ζημιώνοντας επιπλέον τα συμφέροντα των δύσμοιρων ευρωπαϊκών λαών που θα δοκιμαστούν σκληρά φέτος τον χειμώνα εξαιτίας διακοπής της τροφοδοσίας τους με τους ενεργειακούς πόρους της Ρωσίας.
Τέλος, οι Η.Π.Α., σπαταλώντας δισεκατομμύρια δολάρια για τον στρατιωτικό εξοπλισμό των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων –ενώ την ίδια στιγμή η ακρίβεια και ο πληθωρισμός μαστίζουν την αμερικανική κοινωνία– καθώς τις εφοδιάζουν με υπερσύγχρονα πυραυλικά συστήματα νατοϊκής τεχνολογίας, υποδαυλίζουν την εστία του πολέμου, επιθυμώντας την συνέχιση των πολύνεκρων εχθροπραξιών.
Η Αμερική, έχοντας θέσει ως απώτερη στρατηγική επιδίωξή της την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική αποδυνάμωση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, επιχειρεί να την παρασύρει σε ένα πολυετή πόλεμο φθοράς, εργαλειοποιώντας σαδιστικά την αξία της ανθρώπινης ζωής και του τελευταίου Ουκρανού στρατιώτη.
Η Δύση, προσφέροντας διαρκώς στην κυβέρνηση Ζελένσκι «πακέτα» αστρονομικής οικονομικής βοήθειας και αναλαμβάνοντας τον σχεδιασμό των στρατιωτικών επιχειρήσεων, συντηρεί την αιματοχυσία και τον νοσηρό ουκρανικό εθνικισμό.
Καθώς παρατείνεται η διάρκεια του πολέμου, η κάθε εμπόλεμη πλευρά, επιχειρώντας να αποκτήσει το μεγαλύτερο γεωστρατηγικό πλεονέκτημα επί του στρατιωτικού πεδίου, αναβάλλει επ’ αόριστον τις κρίσιμες διπλωματικές συνομιλίες που μπορούν να γίνουν σήμερα, υποτιμώντας τον ολοένα αυξανόμενο κίνδυνο επέκτασης του πολέμου, με αποτέλεσμα η κλαγγή των όπλων να πλησιάζει εγγύτερα τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Οι δυτικές κοινωνίες έχουν πέσει εκ νέου (όπως στην περίπτωση της πρόσφατης υγειονομικής κρίσης) τραγικά θύματα μιας καλοστημένης τηλεοπτικής σκευωρίας και μαζικής χειραγώγησης, η οποία σχεδιάστηκε από τα αργυρώνητα Μ.Μ.Ε. της Δύσης που δαιμονοποίησαν την διακυβέρνηση του Πούτιν, παραποιώντας βάναυσα την αλήθεια και προετοιμάζοντας ψυχολογικά τους πολίτες, ώστε να ρίξουν «τον λίθο του αναθέματος» για την επερχόμενη επισιτιστική και ενεργειακή κρίση στην επίβουλη Ρωσία.
Οι παραπλανημένοι πολίτες της Ευρώπης, έχοντας δεχθεί έναν καταιγισμό τηλεοπτικής αντιρωσικής υστερίας, παραμένουν φοβισμένοι, παθητικοί και άβουλοι να παρακολουθούν μοιρολατρικά τις εξελίξεις του Ρωσο-ουκρανικού πολέμου, αντί να κινητοποιηθούν διαδηλώνοντας μαζικά και ειρηνικά σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, έξω από τις πρεσβείες των Η.Π.Α., της Ρωσίας και της Ουκρανίας, προκειμένου να απαιτήσουν τον άμεσο τερματισμό των εχθροπραξιών και την σύναψη συνθήκης ειρήνης.
Τα δυτικά Μ.Μ.Ε. (Μέσα Μαζικής Επιρροής και Εξαπάτησης), ευρισκόμενα σε διατεταγμένη υπηρεσία παραπληροφόρησης και συσκότισης της πραγματικότητας, αποκρύπτουν συστηματικά την είδηση ότι στο Ντόνμπας της Ανατολικής Ουκρανίας (όπου η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων είναι ρωσόφωνοι) διεξαγόταν από το 2014 εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των φιλορωσικών και των κυβερνητικών δυνάμεων της Ουκρανίας που προκάλεσε τον θάνατο 14.000 φιλορώσων πολιτών και τον μαζικό εκτοπισμό τουλάχιστον 1,4 εκατομμυρίου ανθρώπων ρωσικής εθνικής συνείδησης. Οι τελευταίοι κατέφυγαν για την ασφάλειά τους σε ρωσικό έδαφος, προκειμένου να γλυτώσουν από τις επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης των Ουκρανών παραστρατιωτικών.
Σήμερα, τα εξωνημένα και πλήρως ελεγχόμενα Μ.Μ.Ε. της Δύσης, καθώς επιδιώκουν την απόλυτη συμμόρφωση και χειραγώγηση των μαζών, προετοιμάζονται να σερβίρουν στους απανταχού βρεφοποιημένους πολίτες του κόσμου το νέο επικοινωνιακό αφήγημα που θα έχει την γεύση «εύπεπτης γεωπολιτικής (αλλά πλήρως μεταλλαγμένης) κρεμούλας», η επιτυχημένη παρασκευή της οποίας στηρίζεται στην εξής τηλεοπτική συνταγή:
Στην Ουκρανία μαίνεται ένας πόλεμος που απειλεί την ελευθερία όλου του κόσμου, μεταξύ της δημοκρατικής και φιλελεύθερης Δύσης και του ανελεύθερου, αυταρχικού και ολοκληρωτικού καθεστώτος Πούτιν.
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προτείνω την διόρθωση της συντομογραφίας «Μ.Μ.Ε.»: Δηλαδή αντί της καθιερωμένης και εσφαλμένης «Μ.Μ.Ε.» στην ορθή «Μ.Μ.Ε.Ε.» –Μέσα Μαζικής Επιρροής και Εξαπάτησης– που αποδίδει την επικοινωνιακή πραγματικότητα της σύγχρονης εποχής και προσιδιάζει ηχητικά και στο «ΜΜ(Π)ΕΕ» του κοινωνικού κοπαδιού που μαντρώνεται στην τηλεοπτική στάνη της δυτικής ελίτ).
Η ευθύνη των Η.Π.Α. για τον φονικό πόλεμο που διεξάγεται στην καρδιά της Ευρώπης είναι τεράστια καθώς η διαρκής (και άσκοπη) επέκταση του ΝΑΤΟ1 –το οποίο έχει καταστεί άβουλο υποχείριο της αμερικανικής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής– στον γεωπολιτικά ευαίσθητο (για την Μόσχα) χώρο της Ανατολικής Ευρώπης (που θεωρείται ως το «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσικής Ομοσπονδίας), αποτελεί ευθεία υπαρξιακή απειλή για την κρατική υπόσταση της Ρωσίας και συνιστά την πραγματική αιτία της σημερινής Ρωσο-ουκρανικής διένεξης.
Όλοι οι κριτικά σκεπτόμενοι και καλά ενημερωμένοι πολίτες μπορούν να καταλήξουν αβίαστα στην πιο πάνω αλήθεια, καθώς θα συλλογίζονται τις απαντήσεις στα εξής ερωτήματα:
Α) Αν το ΝΑΤΟ δεν επεκτεινόταν προς ανατολάς και σεβόταν τις γεωπολιτικές ανησυχίες της Ρωσίας, θα διεξαγόταν σήμερα ο Ρωσο-ουκρανικός πόλεμος;
Β) Αν στο πλαίσιο μιας διεθνούς ειρηνευτικής πρωτοβουλίας υπό την αιγίδα του Ο.Η.Ε. και με την ισότιμη συμμετοχή των Η.Π.Α. των εμπόλεμων χωρών (Ρωσίας, Ουκρανίας), ΝΑΤΟ και Ε.Ε., αποφασιζόταν ότι η Ουκρανία δεν θα συμμετέχει σε καμία ευρωατλαντική δομή και θα απέχει από οποιαδήποτε εχθρική δράση ή ενέργεια κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας, λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα την πλήρη αναγνώριση της εθνικής της κυριαρχίας και ισχυρές εγγυήσεις για την εδαφική της ακεραιότητα, θα μπορούσε κανείς να διανοηθεί στα σοβαρά ότι υφίσταται πιθανότητα εμπόλεμης σύρραξης μεταξύ των δύο κρατών;
Γ) Επομένως, έχει άραγε άδικο η Ρωσία που ανησυχεί έντονα για την επέκταση της νατοϊκής επιρροής στα σύνορά της, όταν αντιμετώπισε κατά το παρελθόν δύο απρόκλητες, τρομακτικές σε ένταση επιθέσεις εξαιτίας της εισβολής στρατευμάτων δυτικών χωρών που παρ’ ολίγον να κλονίσουν την κρατική της υπόσταση;
(Η πρώτη επίθεση σημειώθηκε κατά το 19ο αιώνα με την απρόκλητη εισβολή της Ναπολεόντειας Γαλλίας και η δεύτερη πραγματοποιήθηκε κατά τον 20ο αιώνα με την αιφνιδιαστική εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας, πληρώνοντας η Ρωσία σε αμφότερες τις περιπτώσεις βαρύ φόρο αίματος προκειμένου να διατηρήσει αλώβητη την εθνική της ανεξαρτησία και ακεραιότητα).
Δ) Τελικά, την αρχιτεκτονική δομή ασφάλειας και σταθερότητας στην Ευρώπη απειλεί η Μόσχα ή η Ουάσιγκτον;
ΙΙ. Ο αμφίσημος και αντιφατικός ρόλος του Ρώσου Προέδρου
Στην Μόσχα, τον Οκτώβριο του τρέχοντος έτους, πραγματοποιήθηκε το ετήσιο Διεθνές Φόρουμ της Λέσχης Βαλντάι με θέμα «Ένας μετα-ηγεμονικός κόσμος, Δικαιοσύνη και ασφάλεια για όλους», όπου συμμετείχαν 111 εμπειρογνώμονες, πολιτικοί, διπλωμάτες και οικονομολόγοι από τη Ρωσία και 40 χώρες του εξωτερικού, κατά την διάρκεια του οποίου παρέστη και ο Βλαντίμιρ Πούτιν, εκφωνώντας μια βαρυσήμαντη πολιτική ομιλία με κύριο αποδέκτη την πολιτικοκοινωνική ελίτ της Δύσης.
Ο Ρώσος πρόεδρος, κατά την διάρκεια της ομιλίας του, στηλίτευσε «την επιθετική και νεοαποικιακή συμπεριφορά της δυτικής ελίτ», περιγράφοντας την επίμονη και διαρκή προσπάθειά της να περιορίσει τον διεθνή ρόλο της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην διαχείριση των γεωπολιτικών κρίσεων και να υποβαθμίσει την αξία της συμμετοχής της στο παγκόσμιο σύστημα ασφάλειας και σταθερότητας.
Όμως ο ηγέτης του Κρεμλίνου άφησε άναυδους όλους τους παρατηρητικούς και οξυδερκείς πολίτες που «δεν πίστευαν στα αυτιά τους» ακούγοντας τον Πούτιν (ο οποίος εμφανίζεται από ορισμένους ως το «αντίπαλο δέος» της Ν.Τ.Π.) να αναφέρεται στο αγαπημένο νεοταξίτικο αφήγημα της δαιμονοκίνητης δυτικής ελίτ, δηλ. στον κίνδυνο της κλιματικής αλλαγής, ενώ την ίδια στιγμή η χώρα του βρίσκεται σε εμπόλεμη σύγκρουση με το ΝΑΤΟ στο έδαφος της Ουκρανίας!
Σε μια αποστροφή του λόγου του ο Βλαντίμιρ Πούτιν δήλωσε επί λέξει τα εξής άκρως σημαντικά:
«Οι τρέχουσες εξελίξεις έχουν επισκιάσει τα περιβαλλοντικά ζητήματα. Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, γι’ αυτό θα ήθελα να μιλήσω πρώτα σήμερα. Η κλιματική αλλαγή δεν βρίσκεται πλέον στην κορυφή της ατζέντας. Αλλά αυτή η θεμελιώδης πρόκληση δεν έχει εξαφανιστεί, είναι ακόμα μαζί μας και αυξάνεται»2.
Η συγκεκριμένη πολιτική δήλωση του αρχηγού του ρωσικού κράτους οπωσδήποτε διαψεύδει με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο την ελπίδα όλων όσοι είχαν επενδύσει στην πολιτική και στρατιωτική ισχύ της Ρωσίας για τον τερματισμό της κυριαρχίας της Ν.Τ.Π.
Η πιο πάνω άποψη που διατυπώθηκε από τον Ρώσο ηγέτη υποδηλώνει την συμμόρφωσή του στο κυρίαρχο νεοταξίτικο αφήγημα της κλιματικής αλλαγής και εγείρει σοβαρές, εύλογες υπόνοιες για την ενδεχόμενη συμπόρευση του Πούτιν με τα προτάγματα της παγκοσμιοποίησης που κατά κόρον προβάλλει και προωθεί η Ν.Τ.Π.
Η τοποθέτηση του Ρώσου προέδρου γκρεμίζει τα όνειρα όλων εκείνων που αρνούνταν να υποταχθούν στις παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις της Ν.Τ.Π., προσδοκώντας από την ρωσική ηγεσία να αποτελέσει τον άλλο διεθνή πόλο παγκόσμιας εξουσίας που θα συσπείρωνε τις εθνικές και πατριωτικές δυνάμεις των λαών.
Την ίδια στιγμή αναδεικνύεται η καθοριστική συμβολή της αριστοτεχνικής δυτικής προπαγάνδας των διαπλεκόμενων Μ.Μ.Ε.Ε., τα οποία επιμελώς τα τελευταία είκοσι χρόνια φιλοτεχνούσαν το προφίλ του Ρώσου προέδρου ως του «ισχυρού αντιδυτικού ηγέτη που αμφισβητεί την Ν.Τ.Π.», ενώ στην πραγματικότητα η ρωσική ηγεσία εκουσίως εργαλειοποιήθηκε «βάζοντας πλάτη» στην προώθηση της νεοταξίτικης ατζέντας που αποσκοπεί στον έλεγχο και στην χειραγώγηση της ανθρωπότητας.
Καθίσταται πλέον προφανές ότι η ρωσική ηγεσία συναίνεσε στην παγκόσμια επιβολή του υγειονομικού αφηγήματος καθώς και στην προώθηση των πειραματικών εμβολίων, ενώ κατά την παρούσα χρονική συγκυρία συμβάλλει στην δημιουργία του καινούριου νεοταξίτικου αφηγήματος, δηλ. της επισιτιστικής και ενεργειακής κρίσης που προκαλείται με την «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» της Ρωσίας στα εδάφη της Ουκρανίας.
Το Κρεμλίνο, μολονότι γνώριζε τουλάχιστον από το 2014 την εχθρική διάθεση, την σφοδρή αντιρωσική προπαγάνδα καθώς και την πολεμική προπαρασκευή του ουκρανικού καθεστώτος και επομένως θα μπορούσε να αναλάβει στρατιωτική δράση πολύ νωρίτερα, εντούτοις επέλεξε να εισβάλει μόλις τον Φεβρουάριο του 2022, την στιγμή που ο κόσμος εξερχόταν τραυματισμένος από την υγειονομική κρίση του κορωνοϊού, ώστε πριν προλάβει να πάρει μια «ανάσα κανονικότητας» να βρεθεί ξανά αντιμέτωπος με μια πολύ χειρότερη και οδυνηρότερη διπλή κρίση, δηλ. την επισιτιστική και ενεργειακή!
Μπορεί κανείς βάσιμα να υποστηρίξει ότι η επιλογή του χρόνου της ρωσικής στρατιωτικής εισβολής υπήρξε το αποτέλεσμα συμπαιγνίας μεταξύ της Ν.Τ.Π. και του Κρεμλίνου με σκοπό την κατατρομοκράτηση της ανθρωπότητας, διά της προκλήσεως διαδοχικών παγκόσμιων και ενδεχομένως προσυμφωνημένων πολλαπλών κρίσεων.
Κρίνεται πολύ πιθανό στον μέλλον με την δημιουργία των «κατάλληλων συνθηκών» η ρωσική ηγεσία να συμμετέχει εκ νέου στην διαμόρφωση του νεοταξίτικου αφηγήματος της κλιματικής αλλαγής, και επομένως όταν οι πολίτες θα διερωτώνται «πού το πάει ο Πούτιν», την ίδια στιγμή θα βυθίζονται στην παραφροσύνη και στην απανθρωπία της δυστοπικής «οργουελχαξλεϊκής»3 κοινωνίας, αδυνατώντας να συλλάβουν το μέγεθος της εξαπάτησής τους.
Στο παρόν πλαίσιο των διεθνών πολιτικών εξελίξεων έρχεται να προστεθεί στο στρατιωτικό πεδίο η αμαχητί παράδοση της Χερσώνας στις Ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις που συνιστά την μεγαλύτερη γεωπολιτική ήττα της Ρωσίας κατά την διάρκεια των τελευταίων τριάντα ετών, καθώς η ευρύτερη περιοχή της παραθαλάσσιας πόλης μόλις πρόσφατα είχε ενσωματωθεί (σε πανηγυρική τελετή) στον εθνικό κορμό της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αποτελώντας επίσημα ρωσικό έδαφος.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η εκχώρηση της Χερσώνας στην Ουκρανία –η οποία ήταν και η μοναδική περιφερειακή πρωτεύουσα της Ουκρανίας που είχε καταληφθεί από τα ρωσικά στρατεύματα–, έχει προκαλέσει κύματα οργής και αγανάκτησης όχι μόνο μεταξύ των Ρώσων πολιτών αλλά και μεταξύ των μεσαίων στελεχών του στρατού που αντιμετωπίζουν με έκδηλη δυσφορία την απώλεια ενός λιμενικού κόμβου στην Μαύρη Θάλασσα.
Η ανακατάληψη της Χερσώνας από τους Ουκρανούς αποκτά ιδιαίτερη στρατηγική σημασία για τους ίδιους, καθόσον μπορεί να αξιοποιηθεί ως στρατιωτική βάση σε μια πιθανή μελλοντική επιχείρηση για την εκδίωξη των Ρώσων και από την Κριμαία.
Η παραπλάνηση των πολιτών από τα διεφθαρμένα δυτικά Μ.Μ.Ε.Ε. εν σχέσει προς το «εθνικό προφίλ» του Ρώσου ηγέτη εξυπηρετούσε και έναν επιπλέον στόχο: Να ηττηθούν, στο πρόσωπο του «υποχωρούντος» στα κελεύσματα των νεοταξιτών Πούτιν, τα εθνοκεντρικά και πατριωτικά κινήματα που αναπτύσσονταν στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών, ως «θεσμικό αντίβαρο» στην παγκοσμιοποιημένη πολιτική των κυβερνήσεων των κρατών, σηματοδοτώντας με τον τρόπο αυτό την πλήρη επικράτηση της Ν.Τ.Π.
Όμως η αμφισημία του Ρώσου προέδρου δεν περιορίζεται μόνο στην δήλωσή του για τον κίνδυνο της κλιματικής αλλαγής.
Στο πλαίσιο μετασοβιετικής επιχείρησης ψυχολογικού πολέμου η ρωσική ηγεσία διατάσσει τις κρατικές υπηρεσίες της χώρας να προβούν στην κατάλληλη προετοιμασία, επισκευή και συντήρηση των πυρηνικών καταφυγίων στην Μόσχα και σε άλλες ρωσικές μεγαλουπόλεις, θέτοντας στο στόχαστρό της όχι ασφαλώς τους πολίτες της Δύσης, αλλά τους ίδιους τους Ρώσους πολίτες, επιχειρώντας να προκαλέσει «κατάσταση σοκ» στην ρωσική κοινωνία η οποία έχει γαλουχηθεί από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου με τον φόβο ενός προληπτικού πυρηνικού χτυπήματος εκ μέρους της Δύσης.
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν, προβάλλοντας διαρκώς τον κίνδυνο πιθανής πυρηνικής ανάφλεξης, «παίζει» με τους χειρότερους εφιάλτες του ρωσικού συλλογικού υποσυνείδητου, παραμένοντας προσηλωμένος στην υλοποίηση δύο στόχων:
Α) Στην πρόκληση φόβου και σύγχυσης στον ρωσικό λαό, ώστε να παραμένει αναγκαστικά συσπειρωμένος και «ενωμένος» στο πρόσωπό του, χωρίς να αμφισβητεί την ορθότητα των επιλογών και αποφάσεων της ρωσικής ηγεσίας, συμμορφούμενος πειθήνια προς τις εντολές της.
Β) Στην αποδυνάμωση και εξουδετέρωση των ρωσικών εθνικών κύκλων που βρίσκονται εγκλωβισμένοι μεταξύ του κινδύνου ενός πιθανού πυρηνικού πολέμου με την Δύση και των επιζήμιων επιλογών του Κρεμλίνου, με αποτέλεσμα να περιπίπτουν σε κατάσταση «πατριωτικής απονεύρωσης και ύπνωσης» με ελάχιστη επιρροή στον λαό.
Συνεπώς, οι εθνικές και ανεξάρτητες φωνές που σίγουρα υπάρχουν μέσα στην ρωσική κοινωνία παραμένουν παγιδευμένες στην αμφισημία και στην εσκεμμένα αντιφατική ρητορική του Πούτιν και επομένως αδυνατούν να συγκροτήσουν ένα εναλλακτικό πόλο κοινωνικής συσπείρωσης με πατριωτικό πρόσημο.
Δεν πρέπει να εκπλαγούμε αν τους επόμενους μήνες δούμε τον Ρώσο πρόεδρο να μετεξελίσσεται σε καθαρόαιμο «προβατόσχημο λύκο» της Ν.Τ.Π. έχοντας αναλάβει από τον αόρατο μαριονετίστα τον κρίσιμο ρόλο του αποσυντονισμού και της αποδιοργάνωσης του μεγάλου Ρωσικού Έθνους, με αποτέλεσμα, όταν κάποτε ο Ρωσικός λαός αντιληφθεί το υποχθόνιο σχέδιο εμπαιγμού και εξαπάτησής του από την ηγεσία του, να μην υπάρχουν ικανά χρονικά περιθώρια αντίδρασής του, και νομοτελειακά να υποταχθεί στις σατανικές επιδιώξεις της άρχουσας υπερεθνικής ελίτ.
Η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Τσεχία εισήλθαν στο ΝΑΤΟ το 1999, η Βουλγαρία, η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Ρουμανία, η Σλοβακία και η Σλοβενία ενσωματώθηκαν στην Βορειοατλαντική Συμμαχία το 2004, ενώ η Αλβανία και η Κροατία το 2009 και το Μαυροβούνιο αποτελεί το τελευταίο κράτος-μέλος καθώς εισήλθε το 2017.
Ο όρος «oργουελχαξλεϊκή κοινωνία» αποτελεί νεολογισμό του γράφοντος για να αποδώσει την εξελισσόμενη διαδικασία μετάβασης στο νέο είδος κοινωνίας που σχεδιάζεται εδώ και δεκαετίες από τους παγκοσμιοποιητές. Ο νέος τύπος κοινωνίας που οραματίζεται η Ν.Τ.Π. θα στηρίζεται στην συνδυαστική εφαρμογή των δύο κοινωνικών μοντέλων τα οποία περιγράφονται στο «1984» του Τζώρτζ Όργουελ και στον «Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο» του Άλντους Χάξλευ.
Η κοινωνία που περιγράφεται στο «1984» είναι μια κοινωνία στην οποία ο έλεγχος των πολιτών επιτυγχάνεται μέσω της απόλυτης κοινωνικής καταπίεσης και του επιβαλλόμενου φόβου της τιμωρίας, ενώ το κοινωνικό μοντέλο που προκρίνει ο Χάξλευ δεν βασίζεται στον τρόμο αλλά στην ενίσχυση της επιθυμητής συμπεριφοράς που υλοποιείται με την ελεύθερη χορήγηση ενός εξελιγμένου τύπου ναρκωτικού εξασφαλίζοντας την κοινωνική υπακοή και ειρήνη.
Καθίσταται σαφές ότι στις σύγχρονες Πολιτείες του δυτικού κόσμου τον ρόλο του κοινωνικού ναρκωτικού έχουν αναλάβει επάξια τα Μ.Μ.Ε.Ε. καθώς χειραγωγούν επιδέξια τις σκέψεις, τα συναισθήματα και την συμπεριφορά των πολιτών.
Κοινή βάση των δύο «κοινωνικών συστημάτων» είναι η αξιοποίηση των προηγμένων εφαρμογών της επιστήμης και της τεχνολογίας ως «εργαλείων» μαζικού κοινωνικού ελέγχου.
