“ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΕΙΣ”, ΚΑΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΟΣ

 

 

ΕΙΣΗΓΗΤΙΚΟΝ ΥΠΟΜΝΗΜΑ

Κατά τήν ἐποχή αὐτή ἀνακύπτουν νέα, πρωτοφανοῦς μορφῆς ἐκκλησιαστικά ζητήματα καί ἐκτροπές.

Μή τά θίγετε, διατείνονται μερικοί. Κουκουλῶστε τα, σκεπᾶστε τα.

Δέν ἀκολουθοῦμε αὐτή τήν δουλόφρονα τακτική. Καθώς ὁ Ἀπ. Παῦλος δέ κουκούλωσε τά θέματα τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ τῶν ἐθνικῶν καί τῆς περιτομῆς.

Ἰδού τό φλέγον ζήτημα τῶν πληθωρικῶν “ἁγιοκατατάξεων”. Πῆραν φόρα μερικοί διοικοῦντες καί δέν σταματοῦν μέ κανέναν τρόπο.

Ὁ εἰσηγητής.

  Ἀληθινοί Ἅγιοι, ποτέ δέν “καθιερώνουν” “Σιμωνίες”

 

“ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΕΙΣ”, ΚΑΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΟΣ

 

Ἅγιοι δέν συγκροτοῦν “μικτά” Μοναστήρια

      Γράφει ο θεολόγος Παναγιώτης Κοσμίδης

{Συγχρονισμός ἐποχῆς} [Κύριος]: «Ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι // καὶ ψευδοπροφῆται͵ // καὶ δώσουσιν σημεῖα μεγάλα // καὶ τέρατα // ὥστε πλανῆσαι͵ // εἰ δυνατόν͵ // καὶ τοὺς ἐκλεκτούς· // ἰδοὺ προείρηκα ὑμῖν» (Ματθ. κδ’ 24-25). [Παράφρασις]: [Θά ἀνακύψουν (κατά τό μέλλον) // ψεύτικοι “μεσσίες” καί ἀπατεῶνες “προφῆτες”. // Καί θά ἐπιτελοῦν μεγάλα “θαύματα” // καί τερατώδη “ἐπιτεύγματα”, // ὥστε, ἐάν εἶναι δυνατόν, // νά ἐξαπατήσουν, ἀκόμη καί τούς ἐκλεκτούς τῆς εὐσεβείας. // Ἰδού σᾶς προενημερώνω καταλεπτῶς].

 

Α. ΑΓΙΟΙ, ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

[Ἅγιοι πρότυπα Ἐκκλησίας]

Δέν ὑφίσταται ἀμφιβολία πώς, οἱ Ἅγιοί μας ἀποτελοῦν πρότυπα ζωῆς μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὑποδείγματα βιωτῆς, γιά τούς πιστούς, τούς Μοναχούς καί τούς Κληρικούς μας. (Παῦλος): «Μιμηταί μου γίνεσθε͵ // καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ» (Α’ Κορ. ια’ 1).

Βέβαια, στή ζωή κάποιων ἁγίων συναντᾶμε καί κάποιες δευτερεύουσες ἀστοχίες σέ λόγια καί σέ ἔργα. Δέν προκρίνονται ἅγιοι γι’ αὐτά, ἀλλά, παρ’ ὅλα αὐτά. Τό τέλειο πρωτότυπο, ἀποτελεῖ μόνο ὁ Κύριός μας.

Αὐτός μᾶς προσκαλεῖ, « Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι // ὡς ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος // τέλειός ἐστιν» (Ματθ. ε’ 48).

Προφανῶς, ὅτι διενεργεῖ ὁ Κύριος καί συνολικῶς οἱ Ἅγιοι, ἀποτελεῖ γιά μᾶς ἀλάθητο πυξίδα καί ἀταλάντευτο ὁδοδείκτη. Ὄχι ἀνεμοδείκτη, κινούμενο πρός τίς ἐναλλασσόμενες κατευθύνσεις τοῦ ἀνέμου.

 

[Κριτήρια ἁγιοκατατάξεων]

Γνωστόν ἐπίσης πώς, γιά τήν ἁγιοκατάταξι ὁσιακῶν μορφῶν, ἀπαραίτητες κρίνονται μερικές βασικές προϋποθέσεις:

i.     Νά ἔχη παρέλθη ἱκανός χρόνος ἀπό τήν κοίμησι τοῦ ἁγιοποιουμένου προσώπου. Νά ἔχη τουτέστιν ἀποκαλυφθεῖ, ὁλόκληρος ἡ φανερή καί ἡ κρυφή βιωτή του. Ἔχουμε ἁγιοποιήσεις, πού συνετελέσθησαν, μετά ἀπό διακόσια (200), τετρακόσια (400) καί ἑξακόσια (600) ἔτη, ἀπό τήν μετάβασί τους στήν Αἰωνιότητα.

ii.   Νά ἔχουν ἀποχωρήση, κατά τό δυνατόν, ἀπό τήν ζωή τά συγγενικά, τά φιλικά καί γενικῶς τά οἰκεῖα πρόσωπα.

iii.     Νά μιλήση ὁ λαός, μέ τό δικό του μακροπρόθεσμο ἁγιοπνευματικό κριτήριο. Νά διατυπώνη τήν ἄποψι ὅτι, τό συγκεκριμένο πρόσωπο, ὑπῆρξε ἁγίας βιωτῆς καί δράσεως.

iv.     Καί, τό σημαντικώτερο, νά μιλήση ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Μέ σημεῖα, μέ τέρατα, μέ θαύματα, μέ ἐπεμβάσεις ἐξαίσιες.

Γιά τούς Μάρτυρες, τό κριτήριο εἶναι ἀρκετά διαφορετικό. Συγχρόνως μέ τό μαρτύριο ὑπέρ τῆς πίστεως, ἀνακύπτει ἡ ἁγιοκατάξη 

 

[Βιομηχανία ἁγιοκατατάξεων]

Ὁ παπισμός ἀνεκήρυξε “ἅγιο” (τό 1998), ἕναν διαβόητο ἐγκληματία Καρδινάλιο, τόν Ἀλοΐσιο Στέπινατς, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε καθήκοντα “Μακελλάρη” Στρατηγοῦ. Ὁ Καρδινάλιος αὐτός, πρωτοστάτησε στό σφαγιασμό 850.000 Σέρβων, κατά τό 1948. Γιά τούς Σέρβους, ἀλλά καί γιά ὅλους τούς Ὀρθοδόξους γενικότερα, ἀποτελεῖ τόν «Ἀρχιεπίσκοπο τῆς Γενοκτονίας», «τό μεγαλύτερο Ἐγκληματία πολέμου καί “κληρικό”».

Γενικῶς, ὁ μέγας αἱρεσιάρχης τῆς Ρώμης, “ἁγιοποιεῖ”, συστηματικά, περί τά δέκα (10) μέ δεκαπέντε (15) ἄτομα ἐτησίως.

Δυστυχῶς, αὐτή τήν τακτική, τήν ἀπατηλή μόδα, ἐσχάτως, μιμεῖται, ἐπικινδύνως καί κάποια Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς.

Ἐάν ἐξετάση κάποιος μέ νηφαλιότητα τά ἀνωτέρω βασικά στοιχεῖα  “ἁγιοποιήσεως”, θά διαπιστώση μέ λύπη καί ἔκπληξι, πώς οὐδεμία τῶν ἀνωτέρω καταγραφέντων προϋποθέσεων ὑφίσταται.

 

[Πνευματική τροφοδοσία ἤ ἁγιεμπορία;]

Τό μόνο πού ἐπιτυγχάνεται, δυστυχῶς, μέ αὐτό τόν κατακλυσμό “ἁγιοποιήσεων”, εἶναι ἡ συμφεροντολογική αὔξησις τοῦ θρησκευτικοῦ τουρισμοῦ, τῶν ἱεραποδημιῶν, τῆς ἀναζητήσεως πνευματικῆς ἀνατροφοδοσίας εἰς τόπους καί χώρους νέων “ἁγίων”.

Λές καί δέν μᾶς ἀρκεῖ, τό πλῆθος τῶν ἐγγυημένων παλαιφάτων Ἁγίων, δύο χιλιάδων (2.000) ἐτῶν τώρα.

Διά γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ, διαπιστώνει κανείς τήν οἰκονομική προώθησι τοῦ “πνευματικοῦ τουρισμοῦ”. Τό μᾶλλον ἐπίμεμπτο στοιχεῖο, δέν ὑποκρύπτεται μέ κανέναν τρόπο. Τουτέστιν, ἡ προκλητική ἁγιεμπορία καί ἐκμετάλλευσις τῆς θεοσεβείας τοῦ ἁπλοϊκοῦ λαοῦ.

Πέραν τούτου, ὑπάρχουν καί ἄλλου εἴδους ἐπιλήψιμες σκοπιμότητες καί ἰδιοτέλειες αὐτοῦ τοῦ νεωτεριστικοῦ συρμοῦ τῶν “ἁγιοποιήσεων”.

Θά προσεγγίσουμε, ἐν προκειμένω, ὀλίγον εἰς τά κράσπεδα τῆς ἀληθείας.

 

Β. “ΜΕΤΑΞΙΩΣΙΣ” ΤΗΣ ΣΙΜΩΝΙΑΣ

[Ἁγιοποίησις Σιμωνιακοῦ;]

Κατ’ αὐτή τήν περίοδο (10/1/23), προεβλήθη ἡ “ἁγιοκατάταξις”, μᾶλλον “ἁγιοποίησις” ἑνός Ἐπισκόπου ἀπό τά παλαιά. Τοῦ Ἱερεμία Α’, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, κατά τήν περίοδο τῆς μαύρης Τουρκοκρατίας.

Στά σχετικά μέ τήν βιωτή του καταχωροῦνται δύο φοβερά, μελανά στοιχεῖα στήν Ἱστοσελίδα “Ρομφαία”.

(https://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/54593-agiokatataksi-oikoumenikoy-patriarxi-ieremia-a)

    I.     «Εξελέγη από την Ιερά Σύνοδο Οικουμενικός Πατριάρχης, με την στήριξη του άρχοντα Κωνσταντίνου Κουνούπη, στις 31 Δεκεμβρίου του 1522, καταβάλλοντας ως δώρο στον Σουλτάνο 500 νομίσματα φραγκικής κοπής και 3.500 φλουριά ως ετήσια οφειλή»

Τουτέστιν, ἐπλήρωσε ἀδρά (500 φραγκικά νομίσματα), ἐφ’ ἅπαξ, στόν Σουλτάνου, προκειμένου νά καταστῆ Πατριάρχης. Καί μάλιστα, συνέχισε τήν δουλική δέσμευσι ἐξαγορᾶς, ἐπί ἐτησίας βάσεως (3.500 φλωρία/ἔτος). “Σιμωνία” βαρυτάτης μορφῆς, ἀτομική προσωπική.

Ἀλλά προστίθεται καί ἕτερο ἀνοσιούργημα,

 II.     «Φαίνεται ότι, επί της Πατριαρχίας του, καθιερώθηκε το εμβατoίκιον, δηλαδή να δίνουν οι αρχιερείς, με την εκλογή τους, χρηματικό δώρο στο Πατριαρχείο, για την οικονομική του στήριξη» (Ἱστοσελίδα “Ρομφαία”).

Τουτέστιν, τό καί χείριστο, καθιέρωσε, ἐσωτερικά στήν Ἐκκλησία, τήν καταβολή χρημάτων ἀπό τούς Ἐπισκόπους γιά τήν ἐκλογή τους, πρός τόν ἴδιο τόν Ἰωακείμ, τό λεγόμενο βδελυρό “ἐμβατίκιον”. Ἐδῶ, πρόκειται γιά γενικευμένη, μετονομασμένη, συγκεκαλυμμένη “Σιμωνία”, σέ ὅλο τό φάσμα τοῦ Ἱεραρχικοῦ σώματος.

Ἐν προκειμένω, ἀνακύπτει μία ἠμαρτημένη παθολογία. Ἡ “μεταξίωσις τῶν ἀξιῶν”, ἤτοι ἡ ἀλλαγή τοῦ νοήματος τῶν ἀξιῶν, κατά τόν σοφό Πλάτωνα (“Πολιτεία”, 560e κ.ε.).

 

[Ἐπιτρεπτή ἡ μετονομασμένη Σιμωνίας;]

Κατά συνέπειαν, ἐφόσον ἐξαγορές (πρός τό σουλτάνο) διέπραξε καί χρήματα ἐξεζήτησε (ἀπό Ἐπισκόπους) ἕνας “ἅγιος” Πατριάρχης, φυσικά, αὐτό ἐπιτρέπεται νά τό ἐπαναλαμβάνη, νά τό μιμεῖται καί ἡ σύγχρονος διοίκησις τῆς Ἐκκλησίας.

Καί, νά μετονομάζη ἀνερυθρίαστα, τή “σιμωνία”, “ἐμβατίκιον”, “δωρεά γιά τήν φιλανθρωπία”, “λογία”, “ἀποκόμβιον”, κ.τ.λ.. Καί, ἐπί πλέον, νά τοῦ ἀποδίδη λάμψι ὀρθότητος, καθότι, ... ἀποτελεῖ πρακτική καί ἀρχαία “παράδοσι” μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὦ! τοῦ ἀπείρου ἀσεβοῦς καί βεβήλου θράσους τῶν ἐξουσιαστῶν!

Διαφωνεῖ φυσικά ἡ διαχρονικῶς ἡ γνησία Πατερική Παράδοσις. Ὁ Μεγαλομάρτυς Ἅγ. Ἰ. Χρυσόστομος, καθαιροῦσε τούς “σιμωνιακούς” ἐπισκόπους, τάχιστα, μέ κάθε αὐστηρότητα καί ἀποφασιστικότητα.

-(Ἰ. Χρυσόστομος): «Βοᾶτε ἔξω τὸν κλῆρον͵ // καὶ ἄλλον κλῆρον τῇ Ἐκκλησίᾳ. ...» [Τοῦ αὐτοῦ ἐπανελθόντος ἀπὸ τῆς προτέρας ἐξορίας ὁμιλία, (TLG., Post reditum a priore exsilio 52.446.46)].

«Δέκα φῆμες μία ἀπόδειξις», διετείνετο κάποιος διανοούμενος. Καί συμφωνεῖ μέ τήν ἄποψι αὐτή ἡ ἐπιστήμη τῶν Μαθηματικῶν Πιθανοτήτων.

Κυκλοφοροῦν ἄπειρες φῆμες καί σενάρια, γιά ἐκτεταμένες πρακτικές καμουφλαρισμένης “Σιμωνίας”, στήν σύγχρονη, πλήρως ἐκκοσμικευμένη ἐκκλησιαστική διοίκησι. Τά θρυλούμενα νοοῦνται ἀληθῆ ἤ μήπως ψευδῆ καί συκοφαντικά;

Κρίνατε ἐμφρόνως! «Ἀδελφοί͵ // μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν͵ // ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε͵ // ταῖς δὲ φρεσὶν τέλειοι γίνεσθε» (Α’ Κορ. ιδ’ 20).

 

Γ. ΜΙΚΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ, ΠΡΟΩΘΗΣΕΩΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ ΠΡΑΚΤΟΡΟΣ

[Μικτό Μοναστήρι]

Ἕτερος ἀνακηρυχθείς “ἅγιος”, ἔχει νά ἐμφανίση στό ἐνεργητικό του τό ἑξῆς παράδοξο. Ἔχει συστήσει καί ὀργανώσει στήν ἀλλοδαπή, μικτό Μοναστήρι ἀνδρῶν καί γυναικῶν. Ἀντίθετα πρός τούς Ἱερούς Κανόνες «... μὴ γίνεσθαι διπλοῦν μοναστήριον, ...» «Μοναστήριον, διπλοῦν ἤ μικτόν // ἀνδρῶν καί γυναικῶν // οὐ γίνεται...», (κ’ (20) κανών ζ’ Οἰκουμ. Συνόδου).

Παρόμοια γεγονός, οὐδαμοῦ συναντᾶται, ὄχι μόνον στήν Ὀρθοδοξία, μά οὔτε στόν Παπισμό καί στίς μύριες παραφυάδες τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Κατά τά δύο χιλιάδες (2.000) ἔτη Χριστιανισμοῦ, παρόμοια σύλληψις, γιά Μοναστήρι, ξεχωριστή παλαίτρα, εἴτε ἀνδρῶν, εἴτε γυναικῶν, οὐδέποτε ἐξυφάνθη.

Οἱ Ἱεροί Κανόνες, ὄχι μόνον δέν ἐπιτρέπουν κάτι ἀνάλογο, ἀλλά προβλέπουν ὁπωσδήποτε, ἱκανή ἀπόστασι ἀνάμεσα σέ ἀνδρική καί σέ γυναικεῖα ἀδελφότητα.

Καί τό χείριστο, σχετικά μέ τήν ὅλη ἱστορία, ὁ “ἁγιοποιηθείς”, δικαιολογεῖται θρασύτατα,

·     ὅτι, ἔλαβε εὐλογία, ... ἀπό τήν τοπική Ἐκκλησία.

·     Καί ὅτι, ἐνεργεῖ κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, προκειμένου, νά μή κατηγορηθοῦν γιά σχέσεις διαστροφικῆς φύσεως οἱ μοναχοί καί οἱ μοναχές. Σάν νά ὑπονοεῖ, πώς, δέν ὑφίσταται τό ἐν λόγω στοιχεῖο, ἀλλά μόνον τό φυσιολογικό καί σύνηθες.

Ἐφ’ ὅσον, ὁ ἐν λόγω κληρικός, πράγματι εἶναι “ἅγιος”, ἐννοεῖται ὅτι, ἀπό τοῦδε καί στό ἑξῆς, δύναται νά μεταλλαχθῆ ὁλόκληρος ὁ μοναχικός βίος καί τά πάγια θέσμια τῆς ἀσκητικῆς βιωτῆς.

Ἤτοι, νά “ἐπιτρέπεται ἡ “μικτή” μοναχική ἄσκησις, χωρίς τούς ἀγῶνες τῆς σαρκός σέ συναισθηματικό καί σέ σωματικό ἐπίπεδο. Χωρίς τήν ἀέναο, ἐν Χάριτι, διαπάλη πρός τά τυφλά ἔνστικτα, τίς ἀσφυκτικές ὁρμές καί τά ἄλογα πάθη τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως.

 

[Προμοτάρισμα δολοφόνου Πράκτορος]

Καί κάτι ἀκόμη, σημαντικό γιά τήν συγκεκριμένη “ἁγιοποίησι”. Ὁ “ἁγιοποιηθείς”, ὅταν ἀσκήτευε στό Ἅγιον Ὄρος,  προσωπικῶς, προώθησε, ἕναν Βρετανό πράκτορα. Ἐν ἀγνοία, ἰδιοτελεία ἤ καί ἀφελεία. Αὐτός πέρασε ἀπό τήν καθαρτική κολυμβήθρα τοῦ “Σιλωάμ” καί κατέστη Ὀρθόδοξος “κληρικός”, “ἀρχιμανδρίτης”. Κατόπιν, ἐφόρμησε  στήν Ἀθήνα καί ἐξομολογοῦσε τήν ὑψηλή κοινωνία, ἤτοι, κυβερνητικούς, πρόσωπα τοῦ Bασιλικοῦ Oἴκου κ.τ.λ., καθ’ ὅν χρόνον, ἦτο ὁ ἀρχηγός τῆς “Intelligence Service”, τῆς Μυστικῆς Ὑπηρεσίας τῶν Ἄγγλων στήν Ἑλλάδα.

Πρόκειται γιά τόν, ἀλήστου μνήμης “Κατάσκοπο μέ τήν ἁγιαστούρα”, τόν διαβόητο Δαβίδ-Δημήτριο Μπάλφουρ. Αὐτός ἔδρασε καταστροφικά στήν Πρωτεύουσα τῆς Ἑλλάδος. Ἤτοι, προπολεμικά , ἕως καί τήν ἔνδοξο περίοδο τοῦ “Ὄχι” τοῦ Σαράντα. Ἀπό τό 1935 ἕως τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1941, μέ τήν κατάληψι τοῦ Ἔθνους ἀπό τούς Ναζί.

Καί ποιά τά ἔργα τοῦ ἐν λόγω “Ψευτο-Παπᾶ”, ἐγκληματία πράκτορα; Διωργάνωσε καί διευθέτησε τόν θάνατο, ἕξ (6) Πρωθυπουργῶν τῆς Ἑλλάδος, ἐν ἐνεργεία καί  πρώην. Συγκεκριμένα, θύματα “αἰφνιδίου” θανάτου, ὑπῆρξαν οἱ: Γεωργ. Κονδύλης (31 Ἰανουαρίου 1936), Ἐλ. Βενιζέλος (18 Μαρτίου 1936), Κων. Δεμερζῆς  (13 Ἀπριλίου 1936) (ὁ τότε ἐν ἐνεργεία Πρωθυπουργός), Παν. Τσαλδάρης (17 Μαΐου 1936), Ἀλ. Ζαΐμης (15 Σεπτεμβρίου 1936), Ἀλ. Παπαναστασίου (17 Νοεμβρίου 1936).

Στήν συνέχεια, αὐτός ὁ “Ψευτο-Παπᾶς”, διευθέτησε τήν δολοφονία μέ ἰατρική δηλητηρίασι τοῦ Κυβερνήτου τῆς Νίκης, τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ (Ἰαν. 1941).

Καί ὡς ἐπιστέγασμα, πυροβόλησε μέ τά ἴδια του τά χέρια, τόν διάδοχο τοῦ ἐνδόξου Μεταξᾶ, τόν Πρωθυπουργό Ἀλεξ. Κορυζῆ, μέ δύο σφαῖρες στόν κεφάλι (18 Ἀπριλίου 1941). Αὐτοκτονία, ἀπεφάνθησαν οἱ ἐδῶ διατεταγμένοι ξενόδουλοι. Ὡστόσο, οὐδείς αὐτοκτονεῖ μέ δύο σφαῖρες στό κεφάλι. Ἀρκεῖ ἡ πρώτη. Εἶναι ἀδύνατον νά ὑπάρξη καί δευτέρα.

Ἡ εὑρηματική λαϊκή μοῦσα, τό 1936, ἀποτυπώνει σκωπτικά, μᾶλλον συνθηματικά τό πολλαπλό θανατικό. Κωδικοποιεῖ μέ νόημα τό ἔγκλημα ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος:

«Ὅσοι γινοῦν Πρωθυπουργοί // ὅλοι τους θά πεθάνουν. // Τούς κυνηγάει ὁ λαός // ἀπ’ τά καλά πού κάνουν. // Ἀπέθανε ὁ Κονδύλης μας, // πάει κι ὁ Βενιζέλος, // τήν πούλησε κι ὁ Δεμερτζῆς, // πού θά ’φερνε τό τέλος ...» (Μάρκος Βαμβακάρης, Ἀοιδός, 1905-1972 μ.Χ.).

 

[Πράκτωρ-δολοφόνος, ἀπαγγέλλων τό “Πιστεύω”]

Ὅταν, ὁ ἐν λόγω ἀλήστου μνήμης πράκτωρ, ἀπεστρατεύθη, ὡς Ἄγγλος ἀξιωματικός, λένε πώς μετενόησε. Τό ἀγνοοῦμε, δέν δυνάμεθα διασταυρωμένα νά τό ἐπιβεβαιώσουμε.

Τό τραγικό τῆς ἱστορίας εἶναι ὅτι, ὁ “Ψευτο-Παπᾶς”, γέρων ὤν, συχνά ἐπισκεπτόταν τό μικτό μοναστήρι τοῦ “ἁγιοποιηθέντος”, τοῦ πρώτου προαγωγοῦ του. Ἐκεῖ, ὁ “ἁγιοποιηθείς”, τιμοῦσε τόν Δολοφόνο-Πράκτορα, τόν συνεργήσαντα στίς καταστροφές τοῦ Ἔθνους μας, μέ κάθε τρόπο.

Εἰδικά, μετά δόξης, τοῦ παραχωροῦσε, ὥστε νά ἀπαγγέλλη τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, κατά τήν Θεία Λειτουργία. Ἀσέβεια καί βλασφημία σέ ὅλο της τό μεγαλεῖο. Δολοφόνος, τιμούμενος καί δοξαζόμενος, πρώτη φορά συμβαίνει μέσα στά Ἱερά Θέσμια.

 

Δ. ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗΣ

[Προσωπικότης Ἁγίων]

Ἐπιθυμοῦμε, οἱ πραγματικοί Ἅγιοί μας, νά ἀποτελοῦν ξεχωριστές, ἀξιομίμητες καί χαρισματικές προσωπικότητες. Νά διαθέτουν ἁγιότητα, ὁσιότητα βίου, δύναμι, πίστι καί ἀγάπη.

Νά μή συμβιβάζωνται μέ τό κακό. Νά μή συμπορεύωνται μέ τούς ἀνόμους. Νά μή χαϊδεύουν “ἀγαπησιάρικα” τούς ἐξουσιαστές. Ἐάν δέν τούς ἐλέγχουν, τουλάχιστον νά μή συνεργάζωνται ἁρμονικά μαζί τους.

 

[Ἴνδαλμα ἡ σιωπή]

Ἕτερος λοιπόν “ἁγιοποιηθείς” κληρικός, εἶχε ὡς γραμμή ζωῆς ... τήν αἰδήμονα σιωπή. Τόν συμβιβασμό μέ τήν ἄνομη ἐξουσία καί τήν ἀποδοχή τῶν ἔργων της.

Σύγχρονοι ἅγιοι Γεροντάδες, τόν ἀποκαλοῦσαν “Μόκιο”. Καθότι, διετύπωνε τήν ἀρχή πώς, «ἐγώ, ἔχω προστάτη μου τόν Ἅγιο Μόκιο», δηλ. «δέν μιλάω, σιωπῶ καί φυλάγομαι ἀπό τίς ἐπικίνδυνες κακοτοπιές».

Ἐπί πλέον, εἰδικά γιά τήν περίπτωσι τῶν ἀναλγήτων διωγμῶν, τούς ὁποίους ὑπέστη, στενό ὁσιακό συγγενικό του πρόσωπο, διετείνετο φοβικά λέγοντας: «Δέν δύναμαι νά ὁμιλήσω. Ἔχω ἐπάνω μου τό βαρύτατο “σαμάρι” μου (ἐννοῦσε τόν συγγενῆ του)».

 

Ε. ΑΛΓΕΙΝΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ

[Κατάπτωσις-Παρακμή]

Σημεῖα καί τέρατα! Στοιχεῖα τῆς συγχρόνου καταπτώσεως καί τῆς παρακμῆς. Τά συγκεκριμένα δεδομένα, δέν χαρακτηρίζουν βέβαια μόνο τήν ἐποχή μας.

Ὡστόσο, ὑφίσταται ποιοτική ἀναβάθμισις τῆς κολασμένης ἀθλιότητος. Ἐν πολλοῖς, ἀνάλογες καταστάσεις, οὐδέποτε ἀνέκυψαν σέ ἀνάλογο εὐρύτητα ἕως σήμερα.

·     Καθιέρωσις, νομιμοποίησις καί “ἐπικάλυψις” μιᾶς μετονομαζομένης “Σιμωνίας”.

·     “Μικτό” Mοναστήρι, παρά “ἁγίου”, γιά πρώτη φορά συστήθηκε σ’ ὁλόκληρο τήν Οἰκουμένη.

·     Παρά “ἁγίου”, “Προώθησις”, “Προμοτάρισμα”, ἀρχικῶς καί “Τιμή” στή συνέχεια, διαβοήτου Πράκτορος-Δολοφόνου-Ἐθνο-Καταστροφέα.

·     “Ἁγιοποίησις” “Σιωπηλῶν”, “συμβιβασμένων”, “δουλοφρόνων” Ρασοφόρων, πού ὑπῆρξαν,  «ἀφωνότεροι ἰχθύος καί // ἀπραγότεροι βατράχου» (Ἰωάννης Χρυσόστομος).

[Σημείωσις 1]: Διατυπώνουμε τήν ἄποψι, πώς, ὑπ’ αὐτές τίς θολές συνθῆκες, οὐδόλως ἐπευχόμεθα τήν “ἁγιοποίησι”, ὄντως χαρισματικῶν μορφῶν, πού τά ἔβαλαν μέ κάθε ἄνομο ἐξουσία.

[Σημείωσις 2]: Δέν καταχωροῦμε δέ ἐδῶ, μήτε τά σεπτά καί ἁγιασμένα ὀνόματά τους, προκειμένου νά μή θεωρηθῆ πώς, ἐμμέσως τά προπαγανδίζουμε.

 

{Κατάπτωσις καί Ἀνάβασις} [Ἄγγελος Ἀποκαλύψεως]: «Ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι͵ // καὶ ὁ ῥυπαρὸς ῥυπανθήτω ἔτι͵ // καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι͵ // καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι» (Ἀποκ. κβ’ 11). [Ἀναδιατύπωσις]: [(Κατά τούς ἐσχάτους καιρούς),  //αὐτός πού ἀδικεῖ, // ἄς συνεχίση τό ἴδιο ἔργο, // καί αὐτός πού εἶναι μιαρός, // ἄς μιαίνεται περισσότερο. // Καί ὁ δίκαιος // ἄς ἐκτελῆ τή δικαιοσύνη // καί ὁ πραγματικός ἅγιος, / ἄς καθαγιάζεται περαιτέρω]._

 

ΦΩΤΟ-ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΣ ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙ­ΩΣΙΣ

Ἱερεμίας Α’, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

	Πράκτωρ Μπάλφουρ, ὡς μοναχός.
	Μπάλφουρ
	Τζέφρ Πάϊατ, πρέσβυς ΗΠΑ, δημιουργήσας τήν ψεύτικη Οὐκρανική Ἐκκλησία
	Τζέφρ Πάϊατ, πρέσβυς ΗΠΑ, δημιουργήσας τήν ψεύτικη Οὐκρανική Ἐκκλησία καί ὁ ὡς Πατρ. Κωνσταντινουπόλεως, Βαρθολομαῖος
	Τζέφρ Πάϊατ, πρέσβυς ΗΠΑ, δημιουργήσας τήν ψεύτικη Οὐκρανική Ἐκκλησία καί ὁ ἐν Σύρω Δωρόθεος β’.

 

	Ὁ ὡς Πατρ. Κωνσταντινουπόλεως, Βαρθολομαῖος
	Ὁ ὡς Πατρ. Κωνσταντινουπόλεως, Βαρθολομαῖος, δημοσίως ἐμβολιαζόμενος