Καλλιντέρης Νικόδημος
29/01/2020
“Το πρόσωπο είναι το κάτοπτρο της ψυχής” (Vultus est index animi) επισημαίνει το βαθυστόχαστο πνεύμα των Λατίνων. Το είχε, άραγε, λάβει υπόψη του o Woody Bledsoe, o “πατέρας” των τεχνολογιών ψηφιακής αναγνώρισης προσώπου; Σημειώνουμε ότι κατά τη δεκαετία του ’60 κατόρθωσε ύστερα από πολυετή έρευνα και πειραματισμό να δημιουργήσει μηχανές που είχαν τη δυνατότητα να ταυτοποιούν ανθρώπινα πρόσωπα. Τα αποτελέσματα της πρωτοποριακής του εφεύρεσης, μάλιστα, είχαν προσελκύσει το ενδιαφέρον των αμερικανικών υπηρεσιών ασφαλείας.
Σήμερα, εξήντα χρόνια από τότε, με τις μεσολαβούσες ασύλληπτες πραγματικά εξελίξεις στο πεδίο των ψηφιακών τεχνολογιών εν γένει, τα συστήματα ψηφιακής αναγνώρισης προσώπου χρησιμοποιούνται μαζικά σε πλείστες περιπτώσεις. Από το ξεκλείδωμα των “έξυπνων” τηλεφώνων ή της εισόδου στον χώρο εργασίας και τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης έως και από τις αστυνομικές αρχές σε δημόσιους χώρους. Έτσι προκαλούν διεθνώς έντονο προβληματισμό και αντιπαραθέσεις λόγω της απειλής που εγείρουν αυτές οι λειτουργίες για την ιδιωτικότητα.
Η εν λόγω τεχνολογία χρησιμοποιείται για την ταυτοποίηση φυσικών προσώπων, την επιβεβαίωση της ταυτότητάς τους και την ανάλυση συμπεριφορικών δεδομένων. Η δε βελτιστοποίηση που της προσφέρει η εκμετάλλευση των αλγορίθμων, της μηχανικής εκμάθησης (machine learning) και της τεχνητής νοημοσύνης την καθιστούν ευεπίφορη σε μαζικές παραβιάσεις θεμελιωδών δικαιωμάτων.
