Ο άνθρωπος αυτός θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους σημαντικότερους ορθόδοξους θεολόγους της εποχής μας!
Διαβάστε τι έγραψε στις 8-11-2020 στην Επιφυλλίδα της Καθημερινής:
«Πολλοί, πάρα πολλοί από τους εκκλησιαζόμενους, έχουν αρράγιστη την (ψυχολογική) βεβαιότητα ότι ο άρτος και ο οίνος της Ευχαριστίας δεν είναι δυνατό να μεταδίδουν τον θανατηφόρο ιό COVID-19, τον «κορωνοϊό». Εχουν ακούσει αναρίθμητα κηρύγματα «χριστιανικής» συμπεριφοράς, αλλά μάλλον δεν άκουσαν ποτέ τίποτα για τον τρόπο ύπαρξης που συνιστά την Εκκλησία.
Δεν πληροφορήθηκαν ποτέ ότι ο «καθαγιασμός» του άρτου και του οίνου στην Ευχαριστία δεν μεταβάλλει την κτιστή φύση σε άκτιστη, αλλάζει τον τρόπο της ύπαρξης. Το υλικό σώμα (σάρκα και αίμα) του ιστορικού Ιησού δεν «μετουσιώθηκε» σε άκτιστο – τη θεωρία της «μετουσίωσης» (transubstantiatio) την εφεύρε η φιλοσοφικά υπανάπτυκτη, πρώιμη μεσαιωνική Δύση, που έκανε από τον άρτο «όστια». Η Εκκλησία πάντοτε μαρτυρεί και κηρύττει ότι το υλικό σώμα του Χριστού σάρκωσε τον τρόπο της υπαρκτικής ελευθερίας του Ακτίστου. Ο άρτος και ο οίνος της Ευχαριστίας δεν «μεταλλάσσονται» μαγικά σε άφθαρτη ύλη. Πραγματώνουν, ως φθαρτή ύλη, τον τρόπο (αγαπητική κένωση) της υπαρκτικής ελευθερίας.
Αυτά με τη γραφίδα ενός αναρμόδιου, χωρίς το παραμικρό κύρος, με το ρίσκο να αδικεί ή να ζημιώνει τα όσα τον υπερβαίνουν. Θα προσθέσω ωστόσο, μια έκκληση: Ας βρισκόταν ένας, έστω μοναδικός και ασυντρόφευτος επίσκοπος, όχι «παιδαγωγός», που να επαναφέρει τη λειτουργική πρακτική των πρώτων χριστιανικών αιώνων: Να κοινωνούν οι πιστοί με τεμάχιο εμβαπτισμένου στον οίνο άρτου, που ο λειτουργός θα αποθέτει με λαβίδα στην παλάμη τους». (https://www.kathimerini.gr/…/oi-treis-dynameis-toy-kakoy/)
Με απλά λόγια, σε αυτό το κείμενο υποστηρίζει ότι η πίστη μας ότι δεν κολλάμε κορωνοϊό στη Θεία Κοινωνία, στηρίζεται στη δυτική θεωρία της μετουσίωσης, κατά την οποία ο άρτος και ο οίνος γίνονται άφθαρτοι με μαγικό τρόπο. Άρα όποιος πιστεύει ότι δεν κολλάει κορωνοϊό με τον ισχύοντα τρόπο μεταλαβής, είναι φορέας μιας ψυχολογικής, ηθικολογικής, μαγικής και νοσηρής θρησκευτικότητας που είναι αντίθετη με την υπαρκτική ελευθερία της αυθεντικής αγάπης του Ευαγγελίου. Γι’ αυτό ακριβώς μας προτρέπει να εφαρμόσουμε μίαν (κατά την γνώμη του αρχαία) πρακτική μετάληψης, κατά την οποία θα τηρούνται όλες οι απαραίτητες υγειονομικές προϋποθέσεις, ώστε να μην κινδυνεύουμε να κολλήσουμε από τη Θεία Κοινωνία κορωνοϊό!
Ευτυχώς που ήλθε ο κορωνοϊός, για να φανερώσει σε όσους τον θεωρούσαν σοβαρό θεολόγο, ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας προτεσταντίζων φιλόσοφος.
Η πίστη μας ότι δεν κολλάμε κανέναν ιό κατά την μετάληψη δεν βασίζεται σε καμία ψυχολογική, ηθικολογική ή μαγική θρησκευτικότητα, αλλά στην βιωματική μετοχή μας στο Μυστικό Δείπνο, όπου αυτό που κοινωνάμε είναι το ίδιο το Σώμα και το Αίμα που νίκησε όχι μόνο υπαρκτικά αλλά και σωματικά το θάνατο! Αυτό εξηγείται δογματικά από τους Πατέρες της Εκκλησίας ως αντίδοση των ιδιωμάτων της ακτίστου Τριαδικής Θεότητας επι των προκειμένων Τιμίων Δώρων του άρτου και του οίνου.
Σύμφωνα με τον δογματολόγο κ. Νικόλαο Ξιώνη:
Η μεταβολή αυτή διαφέρει ασφαλώς από τη «μετουσίωση» (Transsubstantiation), η οποία υποστηρίζεται από τους ρωμαιοκαθολικούς θεολόγους, σύμφωνα με τους οποίους τα υλικά στοιχεία του άρτου και του οίνου αλλάζουν και μεταβάλλονται κατ’ ουσίαν σε σώμα και αίμα Χριστού, ενώ τα εξωτερικά χαρακτηριστικά παραμένουν ως έχουν. Η εξήγηση αυτή απορρίπτεται από την ορθόδοξη πατερική διδασκαλία, η οποία αναφέρεται στη μεταβολή, που σημαίνει την μεταβολή των ιδιοτήτων του άρτου και του οίνου σε αυτές, που φυσικώς έχει η θεότητα και μετείχε καθ’ υπόστασιν η ανθρώπινη φύση του Χριστού. Όταν, δηλαδή, ο πιστός κοινωνεί των αχράντων μυστηρίων, δι’ αυτών κοινωνεί των μεταβληθέντων ιδιοτήτων του άρτου και του οίνου στις ιδιότητες της θεότητος, ενώ η ουσία αυτών των στοιχείων —σε αντίθεση με τη δυτική θεολογία— παραμένει η ίδια.
Η μεταβολή αυτή γίνεται ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο που μεταβάλλεται το φθαρτό και εμπαθές σώμα σε άφθαρτο και απαθές, χωρίς το ίδιο να μετουσιώνεται από κτιστό, που είναι κατά φύση, σε άκτιστο. Έτσι ο κοινωνών του άρτου και του οίνου κοινωνεί των ιδιοτήτων της θεότητος, οι οποίες περιχωρούνται («κατά συνανάκρασιν») στα υλικά στοιχεία, όπως συνέβαινε και στην ανθρώπινη φύση του Χριστού, οι οποία μετείχε των θείων ιδιοτήτων —με βάση την αντίδοση των ιδιωμάτων— χωρίς η ίδια να μεταβάλλεται στην ουσία της θεότητος.….
Στη μυστηριακή, επομένως, ζωή της Εκκλησίας δεν υπάρχει φθορά, ασθένεια η θάνατος. Αυτά χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους που διαστρέφουν την αλήθεια και αρνούνται τη θεότητα, εγκλωβιζόμενοι εγωιστικώς στον εαυτό τους, στη δύναμη και στην εξουσία του κτιστού όντος…
Η άρνηση αυτή είναι πολύ πιο σημαντική από την αίρεση, διότι δεν είναι μία απλή διαφοροποίηση από τη διδασκαλία της Εκκλησίας, δεν αποτελεί μία διαφορετική ερμηνεία του δόγματος, όπως συμβαίνει με τους αιρετικούς. Η άρνηση της θεότητος του Ιησού, η οποία στηρίζεται στην αμφιβολία και άρνηση της θεϊκής του δύναμης και η οποία εκφράζεται με την απόδοση των θαυμάτων στις φυσικές δυνάμεις των κτιστών όντων, όπως στην περίπτωση των Φαρισαίων, η με την απόδοση της φθοράς και του θανάτου στο ανακαινισμένο σώμα της Εκκλησίας, όπως συμβαίνει σήμερα στην εποχή του κορονοϊού, σημαίνει βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος και ως εκ τούτου είναι πολύ σοβαρότερη από την αίρεση. Διότι ο Φαρισαίος η ο κατά το όνομα μόνον χριστιανός δεν προσπαθεί να ερμηνεύσει το μυστήριο, όπως κάνει ο αιρετικός, αλλά αρνείται αυτό το ίδιο το μυστήριο, δεν αλλοιώνει την πίστη στην προσπάθειά του να την κατανοήσει, αλλά την αναιρεί αντιστρέφοντας την αλήθεια και αποδίδοντας στα έργα της θεότητος ιδιότητες και συνθήκες της κτιστής φύσεως. Αυτή του η πράξη είναι έργο δαιμονικό και εκφράζει την απόλυτη πνευματική του διαστροφή και υπαρξιακή του αλλοίωση προς το μη ον και την ανυπαρξία.
Σύμφωνα, λοιπόν, με το πλαίσιο, μέσα στο οποίο διατυπώθηκε ο λόγος του Ιησού για το ασυγχώρητο της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος, φαίνεται σαφώς ότι η βλασφημία σημαίνει όχι μόνον την αμφισβήτηση της θείας δυνάμεως του Χριστού, αλλά και την αντιστροφή της αλήθειας.
Και τούτο, διότι στην παρουσία του Αγίου Πνεύματος, δια του οποίου ο Χριστός τότε εξέβαλλε τα δαιμόνια και σήμερα ανακαινίζει δια του μυστηριακού σώματος τον κόσμο, οι βλάσφημοι αναγνωρίζουν τις δαιμονικές δυνάμεις και βλέπουν τη φθορά και τον θάνατο, αποκρύπτοντας την παρουσία του Θεού στα «σημεία» της θείας αποκαλύψεως….
Σε αυτήν την προοπτική, η οποιαδήποτε εκδήλωση αμφιβολίας και ως εκ τούτου άρνησης της σωτηριώδους θείας ενεργείας, είτε διστάζοντας να κοινωνήσουμε των θείων μυστηρίων και να συμμετέχουμε στις ακολουθίες της Εκκλησίας, είτε προβληματιζόμενοι και φοβούμενοι να αποφεύγουμε τον εκκλησιασμό και την προσκύνηση των ι. εικόνων και λειψάνων η να χρησιμοποιούμε την ιατρική μάσκα εντός της Εκκλησίας, σημαίνει τη βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, η οποία κατά τον λόγο του Κυρίου, είναι ασυγχώρητη.
(Νικόλαος Ξιώνης, Αναπληρωτής Καθηγητής Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας ΕΚΠΑ, Εκκλησία και Θεία Ευχαριστία στην εποχή του Covid—19, Εισήγηση στο 18ο Ιερατικό Συνεδριο της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ-10-9-2020)
Άρα τα όσα υποστηρίζει ο κ. Γιανναράς αποτελούν διαστροφή της αλήθειας και είναι όχι μόνο αιρετικά αλλά και κάτι πολύ περισσότερο: ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Ας απομυθοποιήσουμε επιτέλους τον κ. Γιανναρά, τους «νεο-ορθόδοξους», την «μετα-πατερική θεολογία» του μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννου Ζηζιούλα και των μαθητών τους σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Κι ας προσευχηθούμε γι’ αυτούς από καρδίας να αναγνωρίσουν την πλάνη τους και να έχουν καλή μετάνοια.
Ο Θεός μεθ΄ ημών
Η Βλασφημία του Χρήστου Γιανναρά κατά του Αγίου Πνεύματος. | ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ (wordpress.com)
