ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ
Ἐπιτρέπεται γυναῖκες εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος;
Τὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι ὁ ἱερὸς χῶρος τῆς χερσονήσου τοῦ Ἄθω, δῶρο τοῦ Κυρίου στὴν Παναγία μας, ἡ ὁποία σύμφωνα μὲ τὴν Παράδοση τὸ ἐπισκέφθηκε.
Αὐτὸ τὸ γεγονὸς τὸ περιλαμβάνουν καὶ οἱ Κώδικες Λ΄- 66 καὶ Ι΄- 31 τῆς Λαυριωτικῆς Βιβλιοθήκης, ὅπου μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρουν:
«Ὅταν οἱ Ἀπόστολοι ἔβαλαν κλήρους ποῦ θὰ πᾶνε, γιὰ νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο, τότε θεώρησε καλὸ καὶ ἡ Θεοτόκος νὰ ζητήση καὶ αὐτὴ κλῆρο, ὥστε καὶ αὐτὴ νὰ κηρύξη. Καὶ ἔπεσε στὴν Παναγία ὁ κλῆρος νὰ κηρύξη στὴν Ἰβηρία.
Ὅταν ὅμως ἑτοιμαζόταν
νὰ φύγη, ἐμφανίστηκε ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ καὶ τῆς εἶπε: «Θεοτόκε Παρθένε, ὁ Ἰησοῦς
Χριστός, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε ἀπὸ ἐσένα, σὲ προστάζει νὰ μὴ φύγης ἀπὸ τὴν Ἰουδαία,
δηλαδὴ ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, διότι ὁ τόπος ποὺ κληρώθηκε γιὰ σένα δὲν εἶναι ἡ Ἰβηρία,
ἀλλὰ ἡ χερσόνησος τῆς Μακεδονίας ποὺ ὀνομάζεται Ὄρος τοῦ Ἄθω καὶ ἡ ὁποία θὰ
φωτισθῆ ἀπὸ τὸ δικό σου πρόσωπο.» Μόλις ἡ Θεοτόκος ἔφθασε ἐκεῖ, φωνὴ μεγάλη,
σύγχυση καὶ φοβερὸς θόρυβος ἔγινε ἀπὸ ὅλα τὰ εἴδωλα ποὺ ὑπῆρχαν στὸν Ἄθωνα, καὶ
ἀκούγονταν τὰ ἑξῆς: «Ὅλοι οἱ ἄνδρες τοῦ Ἀπόλλωνα νὰ πᾶτε στὸ λιμάνι τοῦ
Κλήμεντα καὶ νὰ ὑποδεχθεῖτε τὴν Μητέρα τοῦ Μεγάλου Θεοῦ τὴν Μαρία». Γι’ αὐτὸ τὸν
λόγο ἔτρεξαν ὅλοι στὸ λιμάνι καὶ μὲ σεβασμὸ τὴν Θεοτόκο καὶ τὸν Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη
καὶ ὅλους τοὺς συνταξιδιῶτες τοὺς ὁδήγησαν στὸ Συναγωγεῖο καὶ τοὺς ἐρωτοῦσαν γιὰ
τὸ Μεγάλο Μυστήριο τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας καὶ θαύμαζαν πῶς ἡ Παναγία, ἐνῷ ἦταν
Ἑβραία, τοὺς τὰ ἐξήγησε ὅλα στὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα.
Ἡ Θεοτόκος ἐπειδὴ εὐχαριστήθηκε πολὺ ἀπὸ τὸν τόπο ποὺ κληρώθηκε σὲ αὐτήν, εἶπε τὴν ἑξῆς εὐχή: «Υἱέ μου καὶ Θεέ μου, εὐλόγησε αὐτὸν τὸν τόπο ποὺ εἶναι ὁ κλῆρος μου καὶ ἐλέησον αὐτὸν καὶ φύλαξέ τον ἀβλαβῆ μέχρι τὴν συντέλεια τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ αὐτοὺς ποὺ μένουν σὲ αὐτόν, γιὰ τὸ ὄνομά σου τὸ ἅγιο καὶ τὸ ἰδικό μου, ὥστε νὰ συγχωρεθοῦν τὰ πολλὰ ἁμαρτήματά τους μὲ μικρὸ κόπο καὶ ἀγῶνα μετανοίας, πλήρωσε αὐτοὺς μὲ ὅλα τὰ ἀγαθὰ καὶ τὰ ἀναγκαῖα γιὰ αὐτὸν τὸν αἰῶνα καὶ γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ στὸ μέλλον, καὶ δόξασε τὸν τόπο αὐτὸ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο τόπο, καὶ ἀξίωσέ τον νὰ γίνη θαυμαστὸς μὲ πολλὰ θαύματα καὶ γέμισέ τον μὲ ἀνθρώπους ἀπὸ ὅλα τὰ Ἔθνη ποὺ ὑπάρχουν κάτω ἀπὸ τὸν οὐρανό, ποὺ ἔχουν κληθῆ στὸ δικό σου ὄνομα, ἐξάπλωσε τὰ σώματα αὐτῶν σὲ αὐτὸν τὸν τόπο ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον, ἀπὸ βορρᾶ καὶ νότο, ἀπάλλαξέ τους ἀπὸ τὴν αἰώνια κόλαση καὶ σῶσε τους ἀπὸ κάθε εἴδους πειρασμό, ἀπὸ ἀόρατους καὶ ὁρατοὺς ἐχθρούς, καὶ ἀπὸ κάθε αἵρεση, καὶ δῶσε τους εἰρήνη ποὺ χορηγεῖ τὸ ὀρθόδοξο δόγμα».
«Ἀφοῦ εὐχήθηκε αὐτὰ ἡ Θεοτόκος, ἀκούστηκε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ φωνὴ ποὺ ἀπαντοῦσε σὲ αὐτήν: “Ὅσα προσευχήθηκες, Μητέρα μου, ἔτσι θὰ γίνουν γιὰ χάρη σου, ἐὰν καὶ αὐτοὶ φυλάξουν τὶς ἐντολές μου. Ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἑξῆς αὐτὸς ὁ τόπος θὰ εἶναι ὁ κλῆρος ὁ δικός σου καὶ περιβόλι καὶ παράδεισος, ἀκόμη καὶ λιμάνι σωτηρίας γι’ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ σωθοῦν, ἀλλὰ καὶ προσφυγὴ καὶ καταφύγιο καὶ λιμάνι μετανοίας χωρὶς ταραχὲς γιὰ ἐκείνους ποὺ εἶναι φορτωμένοι μὲ πολλὲς ἁμαρτίες”».
- Ἡ παράδοση λέει ὅτι στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου βρίσκεται ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς «Ἀντιφωνήτριας». Ἡ ὀνομασία της ὀφείλεται στὸ γεγονὸς ὅτι, ὅταν ἡ κόρη τοῦ αὐτοκράτορος Θεοδοσίου, Πλακιδία, θέλησε νὰ ἐπισκεφθῆ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Μοναχοὶ τὴν περίμεναν στὸ μικρὸ λιμάνι, ὅπου ἄκουσαν τὴν ἐπιθυμία της νὰ προσκυνήση τὸν ναό. Τότε ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας μίλησε: «Τί θέλει μία γυναίκα ἐδῶ, ὅπου ἡ βασίλισσα εἶναι μία;» εἶπε… Ἡ κόρη τοῦ Αὐτοκράτορα γονάτισε τρομαγμένη. Γι’ αὐτὸ ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας ὀνομάστηκε «Ἀντιφωνήτρια». Λέγεται ὅτι τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἦταν ἡ ἀφορμὴ νὰ καθιερωθῆ τὸ «ἄβατο» τοῦ Ἁγίου Ὄρους γιὰ τὶς γυναῖκες.
- Τό 1929 ὀλίγους μῆνες μετὰ τὴ νίκη της στὰ καλλιστεῖα, ἡ Miss Εὐρώπη, Ἀλίκη Διπλαράκου ἀπασχόλησε ξανὰ τὸν Τύπο τῆς ἐποχῆς, καθὼς ἔσπασε τὸ ἄβατο τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἐνῷ ἦταν φιλοξενούμενη στὴ θαλαμηγὸ τοῦ πρώτου μνηστήρα της Γάλλου ἐφοπλιστῆ Μωράν, ποὺ εἶχε ἀγκυροβολήσει στὴν Μονὴ Βατοπαιδίου, κατάφερε, ντυμένη ναύτης, νὰ εἰσέλθη στὴν Ἀθωνικὴ Πολιτεία. Ἡ πράξη της ἀποκηρύχθηκε ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Λίγο ἀργότερα νοσηλεύτηκε στὴν Ἑλβετία καὶ ἐνῷ κινδύνευε ἡ ζωή της, ἀποφάσισε νὰ γράψη ἕνα γράμμα στὸν ἡγούμενο τῆς Μονῆς Διονυσίου, Γέροντα Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος ἦταν τότε Ἀντιπρόσωπος τῆς Μονῆς στὴν Κοινότητα, στὶς Καρυές, ἐκφράζοντας τὴν εἰλικρινῆ της μεταμέλεια καὶ συνδέοντας τὴν ξαφνικὴ ἀσθένειά της μὲ τὴν παράβαση τῶν κανόνων τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Ὁ Ἡγούμενος Γέροντας Γαβριὴλ ἔδωσε τότε στὴ δημοσιότητα τὸ περιεχόμενο τῆς ἐπιστολῆς: «Ἐν Νταβὸς Ἑλβετίας. Σεβάσμιοι Πατέρες, σᾶς ἐξομολογοῦμαι ὁλοψύχως τὸ σφάλμα ποὺ διέπραξα τὸν περασμένον Μάιον εἰς τὴν Μονὴν Βατοπαιδίου… Ἔφθασα ἐκεῖ διὰ πλοίου τοῦ μνηστῆρος μου κ. Μωράν, καὶ συνέπεσε νὰ εἶναι ἀγκυροβολημένα ἐκεῖ καὶ τὰ θωρηκτὰ Λῆμνος καὶ Κιλκίς, ὁπότε ὁ πονηρός μοι ἐνέβαλε τὴν σκέψιν νὰ ἀνέλθω εἰς τὴν Μονὴν καίτοι ἐγνώριζα ὅτι ἀπαγορεύετο. Καὶ δανεισθεῖσα ναυτικὴν στολὴν εἰσῆλθον μετὰ τοῦ μνηστῆρος μου καὶ περιῆλθον ἐκκλησίας καὶ ἄλλα μέρη ὡς ναύτης, χωρὶς νὰ μὲ γνωρίση κανείς… Ἔκτοτε, Πατέρες μου, ἔχασα τὴν ὑγείαν μου καὶ κατήντησα ἐδῶ εἰς τὰ σανατόρια τῆς Ἑλβετίας διὰ τὴν σωτηρίαν μου, καὶ δυστυχῶς δὲν βλέπω βελτίωσιν. Ἐγνώρισα ὅμως καὶ τὸ πιστεύω ἀκράδαντα ὅτι εἶναι τιμωρία ἐκ μέρους τῆς Παναγίας, πρὸς τὴν ὁποίαν ἠσέβησα, δὲν ἔπρεπε ἐγὼ μορφωμένη κοπέλλα νὰ κάμω αὐτὸ ποὺ ἔκαμα, καὶ μετανοῶ τώρα παρακαλώντας τὴν Παναγία μου νὰ μὲ συγχωρέση. Παρακαλέσατε καὶ σεῖς ἅγιοι Πατέρες. Πρὸς τοῦτο, δεχθῆτε καὶ 5.000 δραχμές, ἵνα κάμετε λειτουργίας καὶ παρακλήσεις διὰ τὴν ὑγείαν μου».
Δέν παίζουμε μὲ τὰ θεῖα; Εἶναι μεγάλη ἀσέβεια καὶ ἐνεργοῦν οἱ πνευματικοὶ νόμοι.
