Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου
Θεολόγου- Ιατρού - συγγραφέως
Ι. Μ. Κυθήρων και Αντικυθήρων
Εν Κυθήροις τη 9η Νοεμβρίου 2025
Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η εβδόμη Κυριακή του Λουκά και το μεν αποστολικό ανάγνωσμα είναι μια περικοπή από την προς Γαλάτας επιστολή του αποστόλου Παύλου, ενώ το ευαγγελικό μια περικοπή από το 8ο κεφάλαιο του κατά Λουκάν Ευαγγελίου. Στην περικοπή αυτή ο ευαγγελιστής Λουκάς μας περιγράφει τα γνωστά σε όλους μας δύο θαύματα, που έκανε ο Χριστός, το ένα που θεράπευσε την αιμορροούσα και το άλλο που ανέστησε την κόρη του Ιαείρου. Για μια ακόμη φορά εδώ βλέπουμε ότι ο Κύριος θαυματουργεί και στις δύο αυτές περιπτώσεις με βάση την πίστη, τη θερμή και ακράδαντη πίστη, τόσο του Ιαείρου, όσο και της αιμορροούσης.
Όπως μας διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες, η πίστη, η αληθινή και θερμή πίστη, είναι η αφετηρία της σωτηρίας μας, είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο κτίζεται όλο το οικοδόμημα της πνευματικής μας ζωής. Όπως σημειώνει ο απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του, είναι αδύνατον να ευαρεστήσει ο άνθρωπος στον Θεό χωρίς την πίστη. Αλλά και αυτή ακόμη η πίστη δεν είναι δικό μας κατόρθωμα, είναι δώρο Θεού, σύμφωνα πάλι με τον απόστολο Παύλο στην προς Εφεσίους επιστολή: «Τη γαρ Χάριτι εστέ σεσωσμένοι δια της πίστεως και τούτο ουκ εξ’ υμών, Θεού το δώρον»,(Εφ. 2,8). Πρόκειται για ένα πολύτιμο δώρο, το οποίο προσφέρει ο Θεός, όχι έτσι, τυχαία, αλλά μόνον σε εκείνους που θέλουν να το πάρουν, σε εκείνους δηλαδή που έχουν τη διάθεση να ανταποκριθούν στο δώρο της πίστεως.
Όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας ήταν οι αθλητές της πίστεως, αυτοί που απέδειξαν την γνήσια πίστη τους με το να απαρνηθούν τον εαυτό τους και να συσταυρωθούν μαζί με τον Χριστό. Η πίστη είναι σταυρός, διότι απαιτεί πολύ κόπο και αγώνα να νικάς τους λογισμούς της απιστίας και της απελπισίας. Είναι σταυρός να υποτάσσεις τη λογική σου στην εντολή του Θεού και να δέχεσαι αυτό που υπερβαίνει τη λογική. Είναι σταυρός να θυσιάζεις τη γνώμη του κόσμου και τις απολαύσεις του κόσμου, για να αρέσεις πάντα στο Χριστό. Είναι σταυρός να υφίστασαι θυσίες και δοκιμασίες και να υπομένεις τα πάντα για την αγάπη του Χριστού με την ελπίδα να απολαύσεις στο μέλλον, εκείνα που τώρα δεν τα βλέπεις με τα σωματικά μάτια, αλλά με τα μάτια της ψυχής.
Ας έρθουμε στην περίπτωση της αιμορροούσης. Όπως διηγείται ο ευαγγελιστής, η γυναίκα αυτή έπασχε από χρόνια αιμορραγία και κανένας γιατρός δεν μπορούσε να την θεραπεύσει. Όταν έμαθε για τον Χριστό, πίστευσε ακράδαντα, ότι μόνον αυτός μπορεί να την θεραπεύσει και μάλιστα ότι αρκεί και μόνον να αγγίξει το άκρο του εξωτερικού ενδύματός του, για να θεραπευθεί. Εν τω μεταξύ πλήθη λαού είχαν περικυκλώσει από παντού τον Κύριο και τον πίεζαν στην προσπάθειά τους να φθάσουν κοντά του. Τελικά η αιμορροούσα μετά από πολύ κόπο κατόρθωσε να πλησιάσει τον Κύριο και να αγγίξει το άκρο του ενδύματός του, οπότε αμέσως θεραπεύτηκε.
Αξίζει εδώ να προσέξουμε, αδελφοί μου, ότι ο πολύς όχλος όχι απλώς αγγίζει τον Χριστό, αλλά τον πιέζει κυριολεκτικά. Και όμως μόνο η αιμορροούσα τελικά θεραπεύεται. Και όχι μόνο θεραπεύεται, άλλα βρίσκει και την σωτηρία της σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου: «θάρσει θύγατερ η πίστη σου σέσωκέ σε». Δηλαδή έχε θάρρος παιδί μου η πίστη σου σε έχει σώσει. Βλέπουμε εδώ, ότι ό Κύριος όχι μόνο προβάλλει και εγκωμιάζει τη θερμή πίστη της αιμορροούσης, αλλά επί πλέον την βεβαιώνει και για τη σωτηρία της. Μπορούμε άραγε να πούμε ότι ο υπόλοιπος όχλος, που πίεζε τον Κύριο, δεν είχε πίστη; Όλοι αυτοί που τον περικυκλώνουν, δείχνουν κατ’ αρχήν ότι έχουν μια κάποια πίστη. Ωστόσο ο Κύριος μόνο την πίστη της αιμορροούσης εγκωμιάζει και προβάλλει, διότι η πίστη όλων των άλλων είχε ένα επιφανειακό χαρακτήρα, ήταν ένας πρόσκαιρος ενθουσιασμός, δεν είχε βάθος, δεν άγγιζε το βάθος της καρδιάς τους, δεν ήταν μια πίστη που μπορούσε να φέρει σαν καρπό της την σωτηρία. Όλοι αυτοί που περικυκλώνουν τον Κύριο, τον πλησιάζουν όχι γιατί έχουν συνειδητοποιήσει ότι είναι άρρωστοι, αν όχι σωματικά, οπωσδήποτε όμως ψυχικά. Τον πλησιάζουν όχι γιατί έχουν πιστεύσει, ότι μόνον ο Κύριος μπορεί να θεραπεύσει τα ψυχικά τους τραύματα, να θεραπεύσει τα πάθη και τις κακίες τους. Τον πλησιάζουν όχι για να ζητήσουν από αυτόν με πόθο και συντριβή καρδίας τη θεραπεία της ψυχής των. Γι’ αυτό και τελικά δεν έρχεται μέσα τους η ιαματική δύναμη της θείας Χάριτος, η οποία μπορεί, μόνη αυτή, να θεραπεύσει τις ψυχικές τους αρρώστιες.
Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Άραγε η δική μας πίστη μοιάζει περισσότερο με την πίστη της αιμορροούσης, ή μήπως με αυτή του υπολοίπου όχλου, που περιστοίχιζε τον Κύριο; Όλοι εμείς κατά κάποιον τρόπο δείχνουμε, ότι είμαστε θρησκευόμενοι άνθρωποι, ότι δεν είμαστε άπιστοι, ότι έχουμε κάποια σχέση με την Εκκλησία, αφού επί σειρά πολλών ετών εκκλησιαζόμαστε, ακούμε το ευαγγέλιο, νηστεύουμε, προσευχόμαστε, κάνουμε ελεημοσύνες κ.λ.π. Πόσοι όμως από μας τελικά θεραπεύονται από τα πάθη και τον παλαιόν άνθρωπο; Πόσοι από μας βρίσκουν τη Χάρη του Θεού; Ερχόμαστε να κοινωνήσουμε των αχράντων μυστηρίων και παίρνουμε μέσα μας τον Χριστό, τον οποίο πιέζουμε και συνθλίβουμε με τη γλώσσα μας μέσα στο στόμα μας, όπως ο όχλος που συνέθλιβε το Χριστό. Πόσοι όμως από μας τελικά αξιωνόμαστε να λάβουμε την ιαματική δύναμη της θείας Χάριτος; Πόσοι κοινωνούμε μετά από την κατάλληλη προετοιμασία και με την άδεια του πνευματικού μας; Πόσοι εξομολογούμαστε τακτικά και πόσοι κάνουμε υπακοή στον πνευματικό μας;
Είπαμε πιο πάνω ότι αληθινή πίστη σημαίνει να υποτάσσεις τη λογική σου στην εντολή του Θεού και να δέχεσαι, αυτό που υπερβαίνει τη λογική. Αυτή την απαίτηση του Θεού για υπέρβαση της λογικής την βλέπουμε στην περίπτωση της αναστάσεως της θυγατρός του Ιαείρου. Όταν ο Χριστός ήρθε στο σπίτι του Ιαείρου, για να αναστήσει την κόρη του, είπε στους ανθρώπους που ήταν εκεί παρόντες, ότι δεν πέθανε, αλλά κοιμάται. Και αυτοί τί είπαν; Άρχισαν να τον περιγελούν και έλεγαν: Τι είναι αυτά που μας λέει; Εμείς είδαμε με τα μάτια μας, ότι δεν κοιμάται, αλλά πέθανε. Φαίνεται αντίθετο με τη λογική, αυτό που είπε εδώ ο Κύριος. Πως μπορεί κανείς να δεχθεί κάτι, όταν με τις αισθήσεις του διαπιστώνει το αντίθετο; Ιδιαίτερα στην εποχή μας, που όλα κρίνονται και αξιολογούνται με τη λογική, τίποτε δεν γίνεται δεκτό, όταν είναι αντίθετο με τη λογική. Και όμως αυτό είναι εκείνο, που ζητάει από μας ο Κύριος. Και τότε μόνο έχουμε αληθινή πίστη, όταν υπερβαίνουμε τη λογική μας. Η τραγική πραγματικότητα σήμερα είναι ότι, δυστυχώς, πολλοί είναι οι χριστιανοί σήμερα, οι οποίοι μένουν εγκλωβισμένοι στη λογική τους. Και επειδή αδυνατούν να ξεπεράσουν τη λογική, είναι αδύνατον να δεχθούν και τη Χάρη του Θεού μέσα τους. Εξωτερικά φαίνεται μεν ότι τάχα πιστεύουν, καθώς εκκλησιάζονται, κοινωνούν κ.λ.π., όμως η ψυχή μένει τελικά αθεράπευτη, υποδουλωμένη στα πάθη και στον παλαιόν άνθρωπο.
Είναι ανάγκη, αδελφοί μου, να ξεπεράσουμε τις δικές μας γνώσεις, τη δική μας κρίση και τα δικά μας συμπεράσματα και να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας στον Θεό, με ειλικρίνεια και ευθύτητα. Και τότε εκείνος θα μας δώσει και το δώρο της πίστεως, αλλά και τη Χάρη του, η οποία θα θεραπεύσει την ψυχή μας. Όταν κάπως έτσι τα πάρουμε τα πράγματα, κάπως έτσι αρχίζουμε να σκεπτόμαστε και να αγωνιζόμαστε, σιγά- σιγά θα ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και θα αξιωθούμε να λάβουμε εκείνο, που έλαβε η αιμορροούσα, η αγία Βερονίκη, αλλά και όλοι οι άγιοι. Θα γιατρευτεί η ψυχή μας, θα καθαριστεί, θα αγιαστεί, πράγμα το οποίο εύχομαι να γίνει σε όλους μας με τη Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τις πρεσβείες της Κυρίας Θεοτόκου και όλων των αγίων, Αμήν.