Την
δε ημέρα της ευλογημένης πρωτης επιστροφής του Αγιου Μεγαλομάρτυρα Χρυσοστόμου, αφού ανήλθε κατασυγκινημένος πάνω στον άμβωνα της
περικαλούς Αγίας Σοφίας προσφώνησε τον πιστό και αφοσιωμένο λαο του, ως
εξής:
«Κατησχήνθησαν(καταντροπιάστηκαν) οι Μοιχοί (δεσποτάδες)….
Τι ποιήσω, ίνα υμίν αξίαν αποδώ της αγάπης την αμοιβήν;
Αξίαν μεν ού δύναμαι, ήν δε έχω, δίδωμι….
Ουδείς έχει τέκνα τοιαύτα, ουδείς αγέλην (ποίμνιο) τοιαύτην, ουδείς άρουραν ούτως ευθαλή (γή τόσο ανθηρή).
Ου χρεία μοι γεωργίας (να την καλλιεργώ).
Εγώ καθεύδω, και οι στάχυες κομώσιν (ωριμάζουν).
Ου χρεία μοι πόνου.
Εγώ ησυχάζω, και τα πρόβατα των λύκων (των δεσποτάδων) περιγίνονται (νικούν).
Τι υμάς καλέσω;
Πρόβατα ή ποιμένας ή κυβερνήτας ή στρατιώτας και στρατηγούς;
Πάντα υμίν αληθεύω τα ρήματα (αποδεικνύονται αληθινά για σας).
Όταν ίδω την ευταξίαν (πειθαρχίαν), πρόβατα καλώ.
Όταν ίδω την πρόνοιαν, ποιμένας προσαγορεύω.
Όταν ίδω την σοφίαν, κυβερνήτας ονομάζω.
Όταν ίδω την ανδρείαν και την ευτονίαν (γενναιότητα), στρατιώτας και στρατηγούς υμάς άπαντας λέγω.
Ω πόνος, ώ πρόνοια λαού.
Ηλάσατε (απομακρύνατε) τους λύκους (τους δεσποτάδες) και ουκ αμεριμνήσατε (δεν αδιαφορήσατε)…
Οι μεθ’ ημών (δεσποτάδες) καθ’ ημών γεγόνασιν.
Οι μεθ’ ημών (δεσποταδες) το πλοίον κυβερνώντες, το πλοίον καταποντίσαι ηθέλησαν.
Εθαύμασα υμών την σύνεσιν.
Ταύτα λέγω, ουκ εις στάσιν υμάς αλείφων(ετοιμάζων).
ΣΤΑΣΙΣ γαρ τα εκείνων,
τα δε υμέτερα ΖΗΛΟΣ» (ΕΠΕ 33,432).
Κατά τι διαφέρει ο αγώνας των χριστιανών της Κωνσταντίνου Πόλεως της εποχής του ιερού Χρυσοστόμου από τους αγώνες των σημερινών ηρωϊκών χριστιανών της εποχής μας;
Ουδεν διαφέρουν. Είναι ίδιοι και απαράλλακτοι.
Και τα εγκώμια του ιερού Πατρός απευθύνονται διαχρονικά και προς τους χριστιανούς της Λάρισας.
«Μακάριοι
και τρισμακάριοι υμείς…ότι τοσαύταις παλαίειν οδύναις, φόβοις,
απειλαίς, δεσμωτηρίοις, απαγωγαίς, δικαστηρίοις, δημίων χερσί,
συκοφαντών αναισχύντοις γλώτταις, ονείδεσι, λοιδωρίαις, σκώμμασι.
Εγγέγραπται υμών τα ονόματα εν βίβλω ζωής, μετά των αγίων κατηριθμήθητε μαρτύρων» (38,48)
«Κατησχήνθησαν(καταντροπιάστηκαν) οι Μοιχοί (δεσποτάδες)….
Τι ποιήσω, ίνα υμίν αξίαν αποδώ της αγάπης την αμοιβήν;
Αξίαν μεν ού δύναμαι, ήν δε έχω, δίδωμι….
Ουδείς έχει τέκνα τοιαύτα, ουδείς αγέλην (ποίμνιο) τοιαύτην, ουδείς άρουραν ούτως ευθαλή (γή τόσο ανθηρή).
Ου χρεία μοι γεωργίας (να την καλλιεργώ).
Εγώ καθεύδω, και οι στάχυες κομώσιν (ωριμάζουν).
Ου χρεία μοι πόνου.
Εγώ ησυχάζω, και τα πρόβατα των λύκων (των δεσποτάδων) περιγίνονται (νικούν).
Τι υμάς καλέσω;
Πρόβατα ή ποιμένας ή κυβερνήτας ή στρατιώτας και στρατηγούς;
Πάντα υμίν αληθεύω τα ρήματα (αποδεικνύονται αληθινά για σας).
Όταν ίδω την ευταξίαν (πειθαρχίαν), πρόβατα καλώ.
Όταν ίδω την πρόνοιαν, ποιμένας προσαγορεύω.
Όταν ίδω την σοφίαν, κυβερνήτας ονομάζω.
Όταν ίδω την ανδρείαν και την ευτονίαν (γενναιότητα), στρατιώτας και στρατηγούς υμάς άπαντας λέγω.
Ω πόνος, ώ πρόνοια λαού.
Ηλάσατε (απομακρύνατε) τους λύκους (τους δεσποτάδες) και ουκ αμεριμνήσατε (δεν αδιαφορήσατε)…
Οι μεθ’ ημών (δεσποτάδες) καθ’ ημών γεγόνασιν.
Οι μεθ’ ημών (δεσποταδες) το πλοίον κυβερνώντες, το πλοίον καταποντίσαι ηθέλησαν.
Εθαύμασα υμών την σύνεσιν.
Ταύτα λέγω, ουκ εις στάσιν υμάς αλείφων(ετοιμάζων).
ΣΤΑΣΙΣ γαρ τα εκείνων,
τα δε υμέτερα ΖΗΛΟΣ» (ΕΠΕ 33,432).
Κατά τι διαφέρει ο αγώνας των χριστιανών της Κωνσταντίνου Πόλεως της εποχής του ιερού Χρυσοστόμου από τους αγώνες των σημερινών ηρωϊκών χριστιανών της εποχής μας;
Ουδεν διαφέρουν. Είναι ίδιοι και απαράλλακτοι.
Και τα εγκώμια του ιερού Πατρός απευθύνονται διαχρονικά και προς τους χριστιανούς της Λάρισας.
Εγγέγραπται υμών τα ονόματα εν βίβλω ζωής, μετά των αγίων κατηριθμήθητε μαρτύρων» (38,48)
