Οι
κάτοικοι του Χαρωπού Σερρών είναι 100% γηγενείς Μακεδόνες και έχουν νωπές τις
μνήμες από τις σφαγές που υπέστησαν οι πρόγονοί τους στις τρεις αιματηρές
βουλγαρικές κατοχές. Το Χαρωπό βρέθηκε στην δίνη του κυκλώνα για βίαιο
εκσλαβισμό των Ελλήνων των Σερρών από τους Βουλγάρους, άλλοτε με τις ληστρικές
επιδρομές των κομιτατζήδων (στον Μακεδονικό Αγώνα) κι άλλοτε με τις
επιχειρήσεις «εκκαθάρισης» του τακτικού βουλγαρικού στρατού (βουλγαρικές
κατοχές Ανατολικής Μακεδονίας) με δεδηλωμένο στόχο την δημιουργία αυτόνομης
«μακεδονίας» (βλέπε «Σύμφωνο Πετριτσίου-1944»). Οι μνήμες αυτές δεν έχουν
σβήσει. Οι ηλικιωμένοι κάτοικοι του Χαρωπού έζησαν τα γεγονότα της τρίτης
βουλγαρικής κατοχής (1941-1944) και αργότερα τις αιματηρές παρεμβάσεις των
Βουλγάρων υπέρ των ανταρτών (1947-1949).
Συνεχίζουν να διηγούνται στους
νεότερους τις σφαγές, τους βιασμούς, την απάνθρωπη μεταχείριση, τις εκτοπίσεις
(καταναγκαστικά έργα στην Βουλγαρία) και τον εξευτελισμό της αξιοπρέπειας που
υπέστησαν από τους Βουλγάρους και τους εν Ελλάδι συνεργάτες τους που
ονειρευόταν την αυτόνομη «μακεδονία».
Το
Χαρωπό μέχρι πρότινος αποτελούσε μια «κλειστή» κοινωνία με ελάχιστους μεικτούς
γάμους από άλλες περιοχές, με αποτέλεσμα να διατηρούνται ΑΥΤΟΥΣΙΑ κάποια πολιτιστικά
χαρακτηριστικά που αναφέρονται σε πολλά χρόνια πριν. Ένα από αυτά είναι η χρήση
(στους ηλικιωμένους) ενός γλωσσικού ιδιώματος (μίξη γλωσσών - το ονομάζουν
«βουλγάρικα» οι ντόπιοι) που περιέχει λέξεις Βουλγάρικες, Ελληνικές και
Τούρκικες. Η εμφάνιση αυτού του γλωσσικού ιδιώματος εξυπηρέτησε την ανάγκη να
συνεννοούνται Έλληνες, Βούλγαροι και Τούρκοι στα χρόνια της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας που ήταν υποχρεωμένοι να ζουν όλοι μαζί. Κάποιοι ηλικιωμένοι
κάτοικοι του Χαρωπού γνωρίζουν να ομιλούν αυτό το ιδίωμα και το κάνουν ΜΟΝΟΝ
μεταξύ τους, καθώς δεν θέλουν να χαρακτηριστούν ως φιλοβούλγαροι από
επισκέπτες. Το Χαρωπό όπως και η ευρύτερη Ανατολική Μακεδονία τράβηξε τα
πάνδεινα στις τρεις αιματηρές Βουλγαρικές κατοχές και οι κάτοικοι του Χαρωπού
δεν θέλουν να ταυτίζονται με τους Βούλγαρους σφαγείς των προγόνων τους. Γι αυτό
αποφεύγουν να ομιλούν το συγκεκριμένο ιδίωμα (τα λεγόμενα βουλγαρικά) μπροστά
σε ξένους. Οι νεώτερες γενιές σκόπιμα σταμάτησαν να το χρησιμοποιούν. Είναι
βέβαιο ότι δεν θα είχαν πρόβλημα να το χρησιμοποιήσουν (όπως συμβαίνει με την
χρήση της τουρκικής γλώσσας από ορισμένους Μικρασιάτες) αν δεν αποτελούσε όχημα
της φιλοσκοπιανής προπαγάνδας, που υποστηρίζει ότι η γλώσσα αποτελεί τεκμήριο
για την απόδειξη εθνικής συνείδησης (κατά το «ομόγλωσσον» του Ηρόδοτου). Είναι
φανερό ότι επιχειρείται η δημιουργία τεχνητής γλωσσικής μειονότητας που θα
μεταλλαχθεί σε εθνική μειονότητα και θα έχει αξιώσεις για εδαφικές
διεκδικήσεις.
Τα κατά τόπους γλωσσικά ιδιώματα που
ομιλήθηκαν κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία αποτελούν την αιχμή του δόρατος της
προπαγάνδας από αυτονομιστικούς κύκλους, που επιδιώκουν την με το στανιό δημιουργία
δήθεν «μακεδονικής» μειονότητας στα ευρύτερα γεωγραφικά όρια της Μακεδονίας.
Μια τέτοια κίνηση αποβλέπει στην δημιουργία της δήθεν μεγάλης «μακεδονίας» με
εδάφη Ελληνικά και Βουλγαρικά που θα ενωθούν με τα εδάφη του κράτος των Σκοπίων
που η «συμφωνία» των Πρεσπών του χάρισε «μακεδονική» υπόσταση. Η υπογραφή και
κύρωση της «συμφωνίας» των Πρεσπών, που βάφτισε μια βουλγαροσερβική διάλεκτο ως
«μακεδονική» γλώσσα και αναγνωρίζει την ύπαρξη δήθεν «μακεδονικής» εθνότητας, δίνει
την ευκαιρία στους ολίγιστους πολίτες της Ελλάδας που αυτοπροσδιορίζονται
εθνικά ως σκέτο «μακεδόνες» να παραπλανούν τους γηγενείς πληθυσμούς της
Μακεδονίας λέγοντάς τους ότι το γλωσσικό ιδίωμα που μιλούσαν επί Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας οι πρόγονοί τους είναι η δήθεν μητρική τους γλώσσα, η
επονομαζόμενη «μακεδονική» γλώσσα, αυτή που αναγνωρίστηκε από την «συμφωνία»
των Πρεσπών.
Τον
Μάρτιο του 2018 κατάθεσα μηνυτήρια αναφορά κατά της ίδρυσης του σωματείου
«Αδελφότητας Ντόπιων Σερραίων Κύριλλος και Μεθόδιος» με έδρα στην Ηράκλεια
Σερρών, που επεδίωκαν να βαφτίσουν τα γλωσσικά ιδιώματα των ντόπιων του Νομού
Σερρών ως την δήθεν «μακεδονική» μητρική τους γλώσσα και να τιμούν ως εθνικούς
ήρωες τους αρχικομιτατζήδες σφαγείς των Ελλήνων Γιάνε Σαντάνσκι και Γκότσε
Ντέλτσεφ (εθνικοί ήρωες που διεκδικούν οι Βούλγαροι και οι πολίτες του κράτους
των Σκοπίων). Ο εισαγγελέας του Πρωτοδικείου Σερρών κίνησε την διαδικασία και
με την απόφαση 185/2019 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Σερρών αυτός ο σύλλογος κρίθηκε
παράνομος και ΔΙΑΛΥΘΗΚΕ για λόγους διατήρησης της Δημόσιας Τάξης. Τα 28 ιδρυτικά μέλη αυτού του σωματείου κατοικούν
σε διάφορα χωριά του Νομού Σερρών. Έκαναν προσπάθειες για εγγραφή νέων μελών με
το πρόσχημα «ελάτε να μιλάμε και να τραγουδάμε στην γλώσσα μας». ΚΑΝΕΙΣ
κάτοικος του Χαρωπού δεν έγινε μέλος αυτού του συλλόγου, γεγονός που δείχνει
ότι οι κάτοικοι του Χαρωπού δεν ενστερνίζονται τέτοιες προπαγανδιστικές απόψεις
και δεν θέλουν να έχουν σχέση με οτιδήποτε επιχειρεί να αλλοιώσει την ελληνική
εθνική συνείδησή τους.
Σημειώνεται
ότι το 2016 ξαναβρέθηκε το Χαρωπό στο επίκεντρο προσπάθειας παραπλάνησης
σχετικά με την ομιλούμενη μητρική γλώσσα, μέσω δήθεν επιστημονικής εργασίας με
τίτλο «Επιτηρούμενες Ζωές» της Μαρίκας Ρόμπου-Λεβίθη, η οποία πραγματοποίησε
επιστημονικοφανή έρευνα και κατέληξε στο προαποφασισμένο συμπέρασμα ότι η
μητρική γλώσσα των κατοίκων του Χαρωπού ΔΕΝ είναι η Ελληνική. Αυτό είχε
εξοργίσει τους κατοίκους του Χαρωπού, οι οποίοι υπέγραψαν ΜΑΖΙΚΑ μια επιστολή με
αποδέκτη το Τμήμα Ανθρωπολογίας του πανεπιστημίου του Sussex (Ηνωμένο Βασίλειο), με αίτημα να
ακυρωθεί το διδακτορικό που απέκτησε η εν λόγω κυρία με την συγκεκριμένη εργασία
που αναφερόταν στο Χαρωπό.
Όλα
τα παραπάνω είναι στοιχεία που ώθησαν τον ιερέα του Χαρωπού Γεώργιο Πούλιο να
βγάλει το κήρυγμα της 12ης Ιανουαρίου 2020. Ο Πάτερ Γεώργιος Πούλιος
αναφέρθηκε στην δράση κάποιου συνταξιούχου δάσκαλου από την Σκοτούσσα, ο οποίος
εκείνες τις ημέρες ερχόταν συχνά στο ΚΑΠΗ του Χαρωπού και κατά ασυνήθιστο τρόπο
κερνούσε τους ηλικιωμένους κατοίκους του Χαρωπού για να κερδίσει την εύνοιά
τους. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του ιερέα (τα οποία διασταύρωσα αμέσως μετά σε
συζητήσεις που έκανα με κατοίκους του Χαρωπού) ο εν λόγω κύριος σε κάθε
επίσκεψή του προέτρεπε τους Χαρωπιανούς να μιλούν στην «μητρική» τους γλώσσα,
την οποία ονόμαζε ως «μακεδονική». Με τον τρόπο του ξύπνησε μνήμες των
βουλγαρικών κατοχών που η αντικατάσταση της Ελληνικής γλώσσας από την
βουλγαρική ήταν το κριτήριο για να ζήσει ή να μαρτυρήσει και να δολοφονηθεί ο
κάτοικος του Χαρωπού. Αυτό ενόχλησε τους κατοίκους, οι οποίοι ως γνήσιοι
Μακεδόνες δεν δέχονται την ύπαρξη δήθεν «μακεδονικής» γλώσσας στην περιοχή τους.
Οι ίδιοι οι κάτοικοι ζήτησαν την συνδρομή του δυναμικού ιερέα, ο οποίος
ανακοίνωσε στο κήρυγμά του ότι όταν θα ξαναέρθει στο Χαρωπό θα αναλάβει εκείνος
μαζί με τον Πρόεδρο του χωριού ΘΕΣΜΙΚΑ να του ζητήσουν να σταματήσει να προκαλεί
το κοινό αίσθημα των κατοίκων του Χαρωπού. Κάτι τέτοιο φυσικά είχε την έννοια
της προστασίας της σωματικής ακεραιότητας του συνταξιούχου δασκάλου από θερμόαιμους
κατοίκους του Χαρωπού, καθώς η δράση του κατάφερε να εξεγείρει την φύση των
ανθρώπων αυτών, που ήταν έτοιμοι να του ορμήσουν. Η παρέμβαση του ιερέα είχε ως
σκοπό να προφυλάξει τους κατοίκους του πολύπαθου Χαρωπού από έκνομες ενέργειες
και ταυτόχρονα να σταματήσουν οι προκλήσεις του ερειστικού δασκάλου που
πυροδοτούσαν έντονες αντιδράσεις από τους κατοίκους. Ο ιερέας του Χαρωπού
λειτούργησε «πυροσβεστικά» και κατάφερε να ηρεμήσει την κατάσταση και να
επαναφέρει την κανονικότητα στην τοπική
κοινωνία του Χαρωπού.
Μετά την Θεία Λειτουργία (γύρω στις 12
το μεσημέρι) της ίδιας ημέρας κι ενώ πίναμε με τον ιερέα ρόφημα σε κάποιο
κατάστημα του Χαρωπού ήρθε ο πρόεδρος του ΚΑΠΗ και μας ενημέρωσε ότι ο
συνταξιούχος δάσκαλος βρισκόταν εκείνη την στιγμή στο ΚΑΠΗ. Πήγαμε αμέσως με
τον ιερέα και τον συναντήσαμε. Ο συνταξιούχος δάσκαλος μας είπε ότι η
«μακεδονική» γλώσσα πλέον είναι αναγνωρισμένη από το Ελληνικό κράτος (ελέω
«συμφωνίας» των Πρεσπών) κι ότι πλέον έχει το δικαίωμα να μιλάει την δήθεν
μητρική του «μακεδονική» γλώσσα όπου θέλει και ότι το ίδιο οφείλουν αν κάνουν
και οι κάτοικοι του Χαρωπού που είναι γηγενείς Μακεδόνες. Μας είπε επίσης ότι
πηγαίνει σε πολλά χωριά του Νομού Σερρών, όπου κατοικούν γηγενείς Μακεδόνες και
λέει τα ίδια. Ο τρόπος του ήταν ιδιαίτερα ερειστικός παρόλο που επιχειρήσαμε να
του μιλήσουμε ήρεμα. Μας έλεγε ότι πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει με την
αναγνώριση της δήθεν «μακεδονικής» γλώσσας κι μας έδειξε με την συμπεριφορά του
ότι άρχισε να κυριαρχεί η δική του άποψη. Προσπάθησε να προσηλυτίσει και να
δηλώσει νέα κυριαρχία στην περιοχή μιλώντας για «Μακεδόνες» που θα μιλούν
ελεύθερα την γλώσσα τους και άφηνε να εννοηθεί ότι θα διεκδικήσουν την
αυθυπαρξία τους, την αυτονομία τους και προφανώς και τη γη μας. Ο άνθρωπος
αυτός φαινόταν να είναι απεσταλμένος να ψαρέψει κόσμο και να βολιδοσκοπήσει τις
αντιδράσεις των κατοίκων του Χαρωπού και ξύπνησε τις μνήμες των βιαιοτήτων που
έζησαν οι Μακεδόνες πατεράδες μας κατά
την περίοδο που επιχειρήθηκε η βίαιη απόσχιση της Μακεδονίας. Τα λόγια του μου
θύμισαν μια επιστολή που μου έστειλε ο ιδρυτής του καταργηθέντος σωματείου
«Κύριλλος και Μεθόδιος», στην οποία με αποκαλούσε «Γκόγκο», μου έλεγε ότι είμαι
εξελληνισμένος σλάβος κι ότι σύντομα θα «ελευθερωθούν» τα εδάφη μας… Εξηγήσαμε στον συνταξιούχο δάσκαλο ότι τα
λόγια του προσβάλουν και προκαλούν το κοινό αίσθημα των κατοίκων του Χαρωπού
και του συστήσαμε να μην ξαναέρθει στο χωριό για να αποφευχθούν τα έκτροπα. Μετά
από λίγη ώρα αποχώρησε μόνος του. Όταν
ρώτησα κάποιους γνωστούς μου από την Σκοτούσσα να μάθω περί τίνος πρόκειται μου
είπαν ότι είναι «γνωστός» εδώ και πολλά χρόνια κι ότι τον έχει απομονώσει η
εκεί τοπική κοινωνία. Βρήκε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει το «ταλέντο» του στα
διπλανά χωριά… κι αυτό το θράσος αποτελεί προϊόν της «συμφωνίας» των Πρεσπών.
Οι εξελίξεις με την αναγνώριση δήθεν
«μακεδονικής» γλώσσας από την «συμφωνία» των Πρεσπών, η διάλυση του Σωματείου
«Κύριλλος και Μεθόδιος» που ανέπτυξε δράση στην ευρύτερη περιοχή των Σερρών και
το προσβλητικό περιεχόμενο του συγγράμματος «Επιτηρούμενες Ζωές» (2016) σε
συνδυασμό με τις νωπές μνήμες από τις θηριωδίες των Βουλγάρων στο πρόσφατο
παρελθόν έκαναν τους κατοίκους του Χαρωπού ιδιαίτερα καχύποπτους με
οποιονδήποτε επιχειρεί να προωθήσει προπαγανδιστικά την ύπαρξη δήθεν
«μακεδονικής» γλώσσας στο χωριό τους και να τους ετεροπροσδιορίσει ως σκέτο
«μακεδόνες». Σε μια τόσο ευαισθητοποιημένη τοπική κοινωνία η δράση του δασκάλου
μπορούσε να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα
διατάραξης της Δημόσιας Τάξης. Ο ιερέας στο κήρυγμά του απευθύνθηκε στους
κατοίκους του Χαρωπού, οι οποίοι συμφωνούν μέχρι τελευταίου με τα λεγόμενά του.
Αυτό αποδεικνύεται από την υπ. αριθμ. 2/10-3-2020 απόφαση του Τοπικού
Συμβουλίου Χαρωπού, σύμφωνα με την οποία τα λεγόμενα στο κήρυγμα του Παπαγιώργη
απηχούν στο σύνολο των κατοίκων του Χαρωπού. Ο ιερέας του Χαρωπού είναι η φωνή
της λογικής, της αλήθειας και της αγάπης. Είναι πραγματικός ποιμένας και
ουδέποτε υποκίνησε αισθήματα μίσους για οποιονδήποτε. Στο κήρυγμα της 12ης
Ιανουαρίου 2020 μίλησε για «σκοπιανούς» εννοώντας τους εν Ελλάδι ΑΥΤΟΝΟΜΙΣΤΕΣ,
που δρουν παράνομα, προπαγανδίζοντας την ύπαρξη δήθεν «μακεδονικής» γλώσσας
στην χώρα μας με προφανή σκοπό την δημιουργία δήθεν «μακεδονικής» μειονότητας και
την διεκδίκηση των εδαφών μας (όπως εκφράστηκε επίσημα από το 1945) κι όχι τους
φιλήσυχους κατοίκους του κράτους των Σκοπίων, με τους οποίους δεν έχει κανένα απολύτως
πρόβλημα. Ο ιερέας μίλησε εναντίον των εθνικιστών που επιδιώκουν την απόσπαση
της Μακεδονίας από το Ελληνικό κράτος. Ως εκ τούτου δεν προκύπτει από ΠΟΥΘΕΝΑ
ότι υποκινεί το μίσος κατά των «σκοπιανών». Μίλησε γι’ αυτούς που ξεσηκώνουν
τον κόσμο να δηλώσει ότι μιλάει την δήθεν «μακεδονική» γλώσσα κι ότι κατοικεί
σε «μακεδονικά» εδάφη, που δεν είναι ΕΛΛΗΝΙΚΑ. Μίλησε για εκείνους που κάνουν
προπαγάνδα ενάντια στο εθνικό συμφέρον της Ελλάδας. Ο ιερέας είπε ότι ο
Ελληνικός λαός δεν θα ανεχτεί ξανά εκτοπισμούς, σφαγές και βιασμούς.
Εκφράζω
την απορία μου που ο Εισαγγελέας δεν ενεργοποιήθηκε εναντίον του συνταξιούχου
δάσκαλου που προπαγανδίζει ΠΑΡΑΝΟΜΑ, διεξάγει βίαιο συναισθηματικό προσηλυτισμό
και επιχειρεί να επιβάλει την δήθεν μητρική «μακεδονική» γλώσσα στην χώρα μας,
αλλά ενεργοποιήθηκε εναντίον του καλού κι αγαθού Έλληνα ιερέα του Χαρωπού, που
απλώς είπε την ΑΛΗΘΕΙΑ!
ΥΓ: η «συμφωνία» των
Πρεσπών παράγει ΟΛΕΘΡΙΑ αποτελέσματα. Την Τετάρτη 27 Μαΐου 2020 απορρίφθηκε η
μήνυση για εσχάτη προδοσία κατά των βουλευτών που ψήφισαν υπέρ της «συμφωνίας» στις
25 Ιανουαρίου 2019. Η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου ΠΡΟΦΑΝΩΣ διαπίστωσε ποινικά
αδικήματα και ζήτησε από την Βουλή την άρση της ασυλίας των βουλευτών για να
γίνει η δίκη. 207 βουλευτές όμως είχαν άλλη άποψη… Αποφάσισαν να μην
παραπεμφθεί ΚΑΝΕΙΣ για τον εθνικό ακρωτηριασμό που υπέστη η χώρα. Είπαν ότι
είναι πολιτικό το θέμα κι όχι νομικό. Αποφασίζουν να παραχωρήσουν το όνομα της Μακεδονίας
που αποτελεί ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ και ΟΛΟΙ λένε ότι αυτό δεν συνιστά
εσχάτη προδοσία. Κλείνουν τα μάτια τους οι βουλευτές σε αυτά που δρομολογούνται
για την πολύπαθη Μακεδονία μας. Μήπως η επόμενη συνεδρίαση της Βουλής
για την Μακεδονία θα είναι για την αναγνώριση δήθεν «μακεδονικής» μειονότητας
στην χώρα μας;
Γεώργιος Ευθ. Τάτσιος
τ.Πρόεδρος Πανελλήνιας Ομοσπονδίας
Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων
