Κρατάμε τον πολιτισμό μας κλειδαμπαρωμένο στο σκονισμένο μπαούλο της λησμονιάς και πότε – πότε του ρίχνουμε μια κλεφτή ματιά για να θυμηθούμε τί μας κάνει Έλληνες, αν το κάνουμε και αυτό. Αντιμετωπίζουμε ως «μπανάλ» τα γνήσια ελληνικά έθιμα που βασίζονται στις μακραίωνες παραδόσεις μας, και υιοθετούμε καταναλωτικά πανηγυράκια που μας υπαγορεύει το Hollywood.
Έθιμα που «κοστίζουν» και έθιμα που βολεύουν
Αγκαλιάζουμε σαν έθιμο όχι αυτό που προστάζει η ιστορία των προγόνων μας, άλλα εκείνο που μας κάνει να περνάμε περισσότερο καλά, εκείνο που δεν στοιχίζει τίποτα στην «πάρτη» μας, εκείνο που «χαϊδεύει» την ωραιοπάθεια μας, εκείνο που δεν μας βάζει σε περισυλλογή για την σημερινή κατάντια μας. Καλοβλέπουμε ό,τι δεν μας φέρνει προ των ευθυνών μας, απέναντι σε αυτούς που θυσιάστηκαν για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία.
Για να τιμήσεις ορθά την 25η Μαρτίου ή την 28η Οκτωβρίου (και άλλες εθνικές μας εορτές) πρέπει να μπεις σε μια διαδικασία να μάθεις την ιστορία σου, να μπεις σε μοιραίες συγκρίσεις του «τότε» με το «τώρα», να αναλογιστείς τα διαχρονικά χρέη σου προς τους ελευθερωτές σου, να συντονιστείς στο συλλογικό πνεύμα της Ελλάδας και όχι να εγκλωβιστείς στο ατομικό σκεπτικό της καλοπέρασης. Τις ίδιες αξίες εμπνέουν και τα έθιμα της λαϊκής παράδοσης, αλλά και θρησκευτικά έθιμα που έχουν να κάνουν με τιμές προς αγίους της Ορθοδοξίας.
Τα ελληνικά μας έθιμα απαιτούν την αναθύμηση σημαινόντων γεγονότων, την τιμή προς τις θυσίες κάποιων, και ασφαλώς την αυτοκριτική από μέρους μας. Στον καιρό μας όμως δεν έχει μείνει χώρος για τιμές πέρα από το τομάρι μας, ούτε διάθεση για αυτομεμψία. Κάπως έτσι λοιπόν, μια μεγάλη μερίδα των Ελλήνων προτιμά να αποτίει φόρο τιμής ακόμα και στο «τίποτα», παρά να πονοκεφαλιάζει την συνείδηση του.
Αυτές είναι οι παρενέργειες από μια πολυετή κατανάλωση του νεοταξικού «χυλού» που σερβίρεται σε μεγάλες ποσότητες στην παιδεία, στην ενημέρωση, στην διαφήμιση, στην καταναλωτική κουλτούρα. Ζούμε πλέον στην εποχή της ευκολίας. Αποθεώνονται τα εύκολα και προσπερνιούνται τα δύσκολα. Είναι δύσκολο να μιμηθείς έναν άγιο ή έναν ήρωα, άλλα δεν κοστίζει τίποτα να γίνεις ένας μασκαράς (κυριολεκτικά και μεταφορικά).
Το Halloween κερδίζει έδαφος και στην Ελλάδα
Εδώ και λίγα χρόνια έχει εισέλθει δυναμικά στην ελληνική πραγματικότητα, ένα παρασιτικό έθιμο, αυτό του Halloween. Αυτή η «γιορτή» – στην σημερινή της μορφή – μεταφέρθηκε στην Ελλάδα από την χώρα του «θείου Σαμ» και πλασαρίστηκε ως μια αθώα και διασκεδαστική εκδήλωση για μικρούς και μεγάλους.
Ένα πλήρως εμπορευματοποιημένο καταναλωτικό έθιμο, όπου δεσπόζουν σκαλιστές κολοκύθες, μάγισσες, φαντάσματα, ξωτικά και μεταμφιέσεις που παραπέμπουν σε ταινίες τρόμου. Πίσω από αυτό το έθιμο ανθεί μια ολόκληρη βιομηχανία που αποφέρει δισεκατομμύρια κάθε χρόνο, και επεκτείνεται στον κινηματογράφο, τα καταστήματα παιχνιδιών, τα κοστούμια, τα γλυκά, τα διακοσμητικά αντικείμενα κ.λπ.
Στην Ελλάδα πλέον, πολλά σχολεία διοργανώνουν πάρτι με θέμα το Halloween, κέντρα διασκέδασης κάνουν βραδιές Halloween, εμπορικά καταστήματα κάνουν καμπάνιες Halloween, και το φαινόμενο ολοένα και εξαπλώνεται κάθε χρόνο.
Όμως το Halloween είναι μια γιορτή που όχι μόνο δεν συμβαδίζει με την διδασκαλία της Ορθοδοξίας, άλλα αποτελεί ένα ειδωλολατρικό μίασμα που μολύνει την κοινωνία. Κάθε Έλληνας πολίτης μπορεί να βρει σοβαρούς λόγους για να πάρει αποστάσεις από αυτό το ξενόφερτο έθιμο, άλλα ιδιαίτερα ο χριστιανός θα πρέπει να απέχει πλήρως, και κυρίως για πνευματικούς λόγους.
Παγανιστικό έθιμο που «αγκαλιάστηκε» από τον αποκρυφισμό
Η γιορτή του Halloween έχει σαφέστατα παγανιστικές ρίζες και πιθανότατα προέρχεται από τους Κέλτες της Βρετανίας, της Ιρλανδίας και της Βόρειας Γαλλίας. Οι ειδωλολατρικοί αυτοί λαοί πίστευαν ότι η ζωή ξεκίνησε από τον θάνατο και γιόρταζαν την αρχή του χειμώνα στις 31 Οκτωβρίου και την επόμενη μέρα, ως εποχή που κυριαρχεί το σκοτάδι. Ταυτόχρονα όμως πίστευαν ότι τη μέρα αυτή μπορούσαν οι νεκροί και τα πνεύματα του σκότους να περιφέρονται στον κόσμο των ζωντανών. Έτσι μέσω αυτής της γιορτής προσπαθούσαν εξευμενίσουν τα πνεύματα.
Μετά την εξάπλωση του Χριστιανισμού, έγινε μια (αποτυχημένη) προσπάθεια να αντικατασταθεί το Halloween με την εορτή των Αγίων Πάντων των Καθολικών, και να γιορτάζεται 31 Οκτωβρίου και 1 Νοεμβρίου. Από εκεί προέρχεται και η ονομασία της γιορτής «All Hallows Εvening» (παραμονή των Αγίων Πάντων) και με παραφθορά: Halloween. Στην πραγματικότητα όμως, αυτή η γιορτή δεν έχασε ποτέ τον παγανιστικό πυρήνα της και την σύνδεση της με το μαγικό στοιχείο.
Ο διαβόητος ιδρυτής της «εκκλησίας του Σατανά», Anton Szandor LaVey, στην σατανιστική βίβλο του κατατάσσει το Halloween ως μια από τις δυο σημαντικότερες γιορτές του σατανιστικού ημερολογίου (η άλλη είναι η «Βαλπουργιανή Νύχτα»). Το Halloween ως «πνευματική» εορτή, έχουν οικειοποιηθεί – πλήρως – σύγχρονες παγανιστικές δοξασίες της Νέας Εποχής (όπως η θρησκεία της Wicca), άλλα και σατανιστικές κινήσεις.
Οι παγίδες του Halloween
Ουσιαστικά μέσω του Halloween, τα παιδιά εξοικειώνονται με την μαγεία και τον κόσμο των πονηρών πνευμάτων, ενώ τους εντυπώνεται πως είναι δυνατόν να έχουν κάποιου είδους «μαγική» επαφή και επικοινωνία με τους νεκρούς. Μικρά παιδιά αποκτούν μια ωραιοποιημένη και παραπλανητική εικόνα για τις μάγισσες, την μαγεία, τα πνεύματα, τα «πλάσματα» του σκότους, και συνδυάζουν τις αποκρυφιστικές πλάνες με το παιχνίδι και τη διασκέδαση. Υπάρχει κάτι πιο επικίνδυνο από αυτό;
Ακόμα, το γεγονός ότι το Halloween είναι περισσότερο γιορτή που απευθύνεται στη νεολαία, δίνει πρόσφορο έδαφος σε αποκρυφιστικές θρησκείες να προσηλυτίζουν νεαρά μέλη και να τα εντάσσουν στις τάξεις τους.
Επιπλέον, η ανάδειξη τέτοιων εορτών επιχειρεί να εξισώσει τις παραδόσεις μας και τις θρησκευτικές εορτές μας, με ρωμαιοκαθολικές εορτές, παγανιστικές δοξασίες και νεοεποχίτικες «παγκόσμιες ημέρες». Βλέπουμε πως κάποιοι επιδιώκουν να δώσουν προβάδισμα σε πανθρησκειακά έθιμα, για να «θάψουν» σταδιακά στην λήθη τις παραδοσιακές γιορτές της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας.
Οπωσδήποτε, η γιορτή του «Halloween» είναι ένα ξένο σώμα στην ελληνική κοινωνία, ένας ακόμα δούρειος ίππος του αποκρυφισμού και της πανθρησκείας, που με ένα –φαινομενικά – αθώο πρόσωπο επιδιώκει να εξοικειώσει τους ανθρώπους με στοιχεία που δεν συμβιβάζονται με την Ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Η Ελλάδα πρέπει να στραφεί προς την τιμή των πραγματικών αξιών που την ανέδειξαν στο παγκόσμιο στερέωμα, και όχι να συμβιβάζεται με… κολοκύθια.
πηγή: https://www.sportime.gr/