Η Κοίμηση της Θεοτόκου
Γιορτάζοντας την Κοίμηση της Θεοτόκου, γιορτάζουμε τη νίκη της ζωής εναντίον του θανάτου. Γιορτάζουμε την αγία Κοίμησή Της και τη Μετάστασή Της στους ουρανούς, και όχι το θάνατό Της.
Ο τάφος της Παναγίας είναι κενός. Άδειος!
Το θεοδόχο Σώμα Της, το Σώμα που έκλεισε μέσα του το πυρ της θεότητος χωρίς να καταφλεγεί, δεν ήταν δυνατόν να ακολουθήσει το δρόμο της φθοράς! Αλλοιώθηκε, αφθαρτίστηκε, όπως λέει ο Απ. Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του (15, 52-53), και μετατέθηκε πνευματικά αλλαγμένο και αθάνατο από τη χωματένια αγκαλιά της γης στην άκτιστη και ζωοδόχο αγκάλη του Αγίου Τριαδικού Θεού.
Έτσι η γιορτή του Δεκαπενταύγουστου έχει πολλά από τον χαρακτήρα του Πάσχα: Πέρασμα από τη φθορά στην αφθαρσία, από τη γη στον ουρανό, από το θάνατο στη ζωή την αιωνία! Έχει επίσης και χαρακτηριστικά της Αναλήψεως, γιατί, όπως λέει ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος, «Με την Ανάληψη και τη Μετάσταση μπήκαν στον Παράδεισο σωματικά ο καινούργιος Αδάμ και η καινούργια Εύα, ο Ιησούς Χριστός και η Παρθένος Μαρία»!
Με αυτά τα δεδομένα, η 15η Αυγούστου είναι ημέρα χαράς και αγαλλίασης. «Θυμήρης, ου πενθήρης η παρούσα πανήγυρις», τονίζει ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης. Ευφρόσυνη είναι η γιορτή τούτη και όχι πένθυμη! Ο δε Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς υπογραμμίζει, «ο θάνατος Αυτής ζωηφόρος, εις ουράνιον και αθάνατον μεταβιβάζων ζωήν, και η τούτου μνήμη χαρμόσυνος εορτή και παγκόσμιος εστί πανήγυρις». Δηλαδή ο θάνατος της Παναγίας είναι ζωηφόρος, με το να μεταφέρει σε ουράνια και αθάνατη ζωή, και η επέτειος του είναι γιορτή χαρμόσυνη και πανηγύρι για όλο τον κόσμο.
Έχει πολύ δίκαιο ο χριστώνυμος λαός της Ελλάδας να ονομάζει το Δεκαπενταύγουστο Πάσχα του καλοκαιριού και να πανηγυρίζει χαρούμενα σε πόλεις και σε χωριά, όπου η ευσέβειά του έστησε «στις Παναγιάς τη Χάρη, προσκυνητάρια κι εκκλησιές και λαύρες κι εξωκλήσια», όπως θάλεγε ο ποιητής...
Το κέντρο του εορτασμού δεν είναι μόνο στη Μεγαλόχαρη της Τήνου, όπου τα θαύματα διαδέχονται αλυσιδωτά το ένα το άλλο, έτσι για να δείχνεται τρανότερα η αγάπη της Παρθένου για τον άνθρωπο και να βουβαίνονται τα στόματα των απίστων και ορθολογιστών, μα είναι και στην Παναγία τη Σουμελά στη Βέροια, στην Αγιάσο της Λέσβου, στην Εκατονταπυλιανή της Πάρου, στ’ Αγιονόρος και μάλιστα στο μεγαλόπρεπο Μοναστήρι των Ιβήρων με την Πορταΐτισσα, στη Σκριπού του Ορχομενού, στη Μαλεβή και στην Ελωνα του Μωριά, στο Όρος των Αμώμων στην Πεντέλη, στη Μολυβδοσκέπαστη της Ηπείρου, και όπου αλλού... Η Ελλάδα είναι χώρα θεομητοροσκέπαστη και Παρθενοευλογημένη.
Στη γιορτή της Αειπάρθενης ακούγοντας το τροπάριο της «Εν τη Γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε...» νιώθουμε πιο παραμυθητική την παρουσία Της! Οι πικρές ώρες μας παρηγορούνται! Η μοναξιά μας ξεπερνιέται! Γλυκαίνονται τα χείλη μας! Ο δρόμος μας φωτίζεται! Γεμίζει νόημα η ζωή μας! Της ψιθυρίζουμε λόγια προσευχής και νιώθουμε στα βάθη της ύπαρξης μας την ολόθερμη μεσιτεία Της προς τον φιλάνθρωπο Θεό.
Πρόφτασε, Μάνα ακοίμητη, στης Κοίμησής Σου τη γιορτή, κι επάκουσε Γοργοεπήκοε, παρηγόρησε Παρηγορήτισσα, ελέησε Ελεούσα, γιάτρεψε Γιάτρισσα, λύσε τους πόνους Πονολύτρα, λευτέρωσε μας απ’ τα πάθη μας Ελευθερώτρια, φανέρωσε τη δόξα Σου Φανερωμένη, σε δρόμο οδήγησέ μας σωτηρίας, ώ Οδηγήτρια.
Βλαχάκης Ευάγγελος
