ΕΜΕΙΝΑΝ ΜΟΝΟ ΤΑ ΑΙΜΑΤΑ...
"Ημουν μέλος τού κομουνιστικού κόμματος, ανέβηκα στην ιεραρχία καί κάποτε έγινα δι οικητής σέ στρατόπεδο «αναμορφωτικής εργασίας» στη Σιβηρία. Μισούσα τους χριστιανούς καί περισσότερο τους παπάδες. Στό στρατόπεδο είχα πολλούς κρατούμενους, αρχιερείς, ιερείς, μοναχούς καί μοναχές. 'Έκανα ό.τι μπορούσα γιά νά τους δυσκολέψω τή ζωή. Τους έστελνα στίς πιό βαριές εργασίες, τους τιμωρούσα, τους βασάνιζα. Κάποτε έκανα καί τούτο:
Διέταξα τους
κληρικούς νά βιάσουν τίς μοναχές!
(Πρόλογος Νεκταρίου Αντωνοπούλου στο Βιβλίο ΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΜΠΕΡΝΤΙΑΝΣΚ, εκδ. Εν πλώ)
ΟΔΗΣΣΟΣ 2002. Σε θάλαμο μεγάλου κρατικού
νοσοκομείου της Ουκρανικής πόλης ακούγονται τά βογκητά ενός ηλικιωμένου
άρρωστου.Ό καρκίνος διάσπαρτος. Οι πόνοι φρικτοί. Τά παυσίπονα δέν επαρκούν,
μέρες καί νύχτες άγρυπνος. Ό ασθενής περιμένει τό θάνατο σάν λύτρωση. Πολλές
φορές φτάνει στό χείλος τού θανάτου, άλλα αυτός σάν νά αδιαφορεί. Μήνες τώρα
παλεύει μεταξύ ζωής καί θανάτου. Οι απλοί άνθρωποι θά έλεγαν: «Δέν τού βγαίνει
ή ψυχή».
Κάποια μέρα ο ταλαίπωρος αυτός άνθρωπος σάν νά
άνένηψε. Ζήτησε απεγνωσμένα έναν Ιερέα. Οί δικοί του έτρεξαν σέ κάποια Εκκλησία
καί παρακάλεσαν τόν εφημέριο νά έρθει στό νοσοκομείο. Ό Ιερέας, χωρίς
χρονοτριβή, επισκέφθηκε τόν ασθενή. Σοκαρίστηκε άπό τή θλιβερή όψη καί
κατάσταση του, περισσότερο όμως άπό όσα άκουσε. Ό ηλικιωμένος άρρωστος, χωρίς
προλόγους καί εισαγωγές. σάν νά πιεζόταν άπό κάτι. άρχισε νά ξεδιπλώνει τά
κρίματά του στον άγνωστο Ιερέα.
-
"Ακουσε, παπά μου. Έγώ άπ' τά νιάτα μου ήμουν άθεος, μαχητικός άθεος.
"Ημουν μέλος τού κόμματος, ανέβηκα στην ιεραρχία καί κάποτε έγινα δι
οικητής σέ στρατόπεδο «αναμορφωτικής
εργασίας» στη Σιβηρία. Μισούσα τους χριστιανούς καί περισσότερο τους παπάδες.
Στό στρατόπεδο είχα πολλούς κρατούμενους, αρχιερείς, ιερείς, μοναχούς καί
μοναχές. 'Έκανα ό.τι μπορούσα γιά νά τους δυσκολέψω τή ζωή. Τους έστελνα στίς
πιό βαριές εργασίες, τους τιμωρούσα, τους βασάνιζα. Κάποτε έκανα καί τούτο:
Διέταξα τους
κληρικούς νά βιάσουν τίς μοναχές!
"Ολοι
τους αρνήθηκαν, αντιστάθηκαν καί περισσότερο ένας Αρχιερέας, ο οποίος μού είχε
μπει στό μάτι. Αυτός επηρέαζε καί τους άλλους καί τους παρότρυνε νά μή μέ
ακούσουν. Θύμωσα πολύ! Τό βράδυ τόν πήγα σ' ένα παγωμένο δωμάτιο. Τόν έγδυσα
καί γυμνό τόν έριξα σ' ένα τραπέζι. Τόν έδεσα καί τόν άφησα όλη τή νύχτα.
Οχι, δέν
πέθανε από τό κρύο. Τό δωμάτιο ήταν γεμάτο αρουραίους, οί οποίοι τόν
κατασπάραξαν ζωντανό.
Τό πρωί
βρήκαμε μόνο τά κόκαλά του μέσα στά αίματα. Νά, τέτοια έχω κάνει καί γι' αυτό
δέν μού βγαίνει ή ψυχή... Θέλω νά μέ συγχωρήσεις...
"Οταν τήν άλλη μέρα ό Ιερέας
πήγε πάλι νά τόν επισκεφθεί, τό κρεβάτι του ήταν άδειο. Ό άρρωστος απεβίωσε τό
ίδιο βράδυ…
(Επιμέλεια
π.Διονύσιος
Ταμπάκης-Ναύπλιον)
