ΤΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΥ ΕΚΔΟΤΟΥ –
ΔΙΕΥΘΥΝΤΟΥ ΕΦΗΜ. «ΑΓΩΝΑΣ»
ΑΦΙΕΡΩΜΑ
«Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη,
βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου
Πνεύματος» (Ματ. ΚΗ, 19)
Ο μακαριστός
Αρχιερέας π. Ιγνάτιος άκουσε το κάλεσμα του Κυρίου και πορεύθηκε στην Αφρική να
μεταδώση το φως του Ευαγγελίου με τις αιώνιες αρχές του στους αδελφούς “τους
εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένους”.
Ο μεγάλος
αυτός ιεραπόστολος και ακάματος εργάτης του Ευαγγελίου, ο Πενταπόλεως π.
Ιγνάτιος (Μαδενλίδης) αναχώρησε για τον ουρανό τα ξημερώματα (9-11-17) της
λαμπρής εορτής του Αγίου Νεκταρίου, επισκόπου Πενταπόλεως. Αρκετοί το θεώρησαν
ως σημείο του Θεού, το ότι ο Άγιος Νεκτάριος κάλεσε κοντά του τον διάδοχό του
π. Ιγνάτιο να εορτάσουν μαζί στον Ουρανό.
Ο μακαριστός
κυρός Ιγνάτιος – κατά κόσμον Γεώργιος Μαδενλίδης – γεννήθηκε (6-4-1930) και
μεγάλωσε στην Έδεσσα από ευσεβείς γονείς μικρασιατικής καταγωγής. Ο πατέρας του
Θεόδωρος υπήρξε εξόριστος σε καταναγκαστικά έργα, όπως όλοι οι ανεπιθύμητοι από
τους “φιλεύσπλαχνους” Τούρκους, και ήρθε στην Ελλάδα με τον ξεριζωμό.
Ο παππούς του
εργάσθηκε στα μεταλλεία Ακ Ταγ Μαντέν του Πόντου. Από εκεί προήλθε και το
επώνυμό του: Ο γιος του μεταλλουργού ήταν ο μαντλένλογλου, που εξελληνίστηκε
και έγινε Μαδενλίδης.
Ο μικρός
Γεώργιος – άριστος μαθητής – εβίωσε από πολύ νωρίς την προτροπή του Αποστόλου
Παύλου προς τον Τιμόθεον «Τα ιερά γράμματα οίδας, τα δυνάμενά σε σοφίσαι εις
σωτηρίαν δια πίστεως της εν Χριστώ Ιησού» (Β΄ Τιθ. Γ΄15). Στα δεκατρία του
(13) χρόνια χειροτονήθηκε αναγνώστης από τον τότε Μητροπολίτη Εδέσσης κυρό
Παντελεήμονα Παπαγεωργίου. Από μαθητής είχε κατηχητή του τον μακαριστό
Αρχιμανδρίτη π. Χαρτίωνα Πνευματικάκη (διωχθέντα από τον Μητρ. Παντελεήμονα,
λόγω ζήλειας, επειδή ήταν ταπεινός και αξιαγάπητος από το λαό) και μετέπειτα
διάδοχό του στην Ιεραποστολή της Αφρικής.
Το 1948
κατέβηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει την ιερή επιστήμη της Θεολογίας,
γαλουχούμενος από τον εξαίρετο καθηγητή (πρύτανη) της Θεολογίας Παναγιώτη
Τρεμπέλα. Το γεγονός αυτό υπήρξε και η αιτία σύνδεσής του με τον Αδελφότητα
Θεολόγων «η ΖΩΗ».
Το 1950 πήρε
το πτυχίο της Θεολογίας, υπηρέτησε ως έφεδρος σημαιοφόρος στο Πολεμικό ναυτικό,
και με το τέλος της θητείας του – νεαρός θεολόγος – μπαίνει στο στίβο του
κηρύγματος περιοδεύοντας πολλά μέρη της Ελλάδας και πιο συστηματικά την
Μητρόπολη Χίου.
Ο μακαριστός
π. Ιγνάτιος υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Αδελφότητος θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ»
το 1959-60. Το 1961 έρχεται στη Λάρισα ως λαϊκός ιεροκήρυκας της Αδελφότητας
για να αναπληρώση το κοινό που υπήρχε στην αίθουσα κηρυγμάτων της ΓΕΧΑ.
Εργάστηκε με ζήλο κηρύττοντας το λόγο του Θεού στη μαθητιώσα και εργαζόμενη
νεολαία της θεσσαλικής πρωτεύουσας. Τα μέσα και ανώτερα κατηχητικά αρρένων και
θηλέων, καθώς και οι κύκλοι συμελέτης της Αγίας Γραφής έσφυζαν από ζωή!
Η κατασκήνωση
στη Σκοτίνα, το 1962 ήταν ένας τόπος άγριος, γεμάτος με θάμνους, βάτα,
λυγαριές, σχοίνα αλλά και φίδια, αλεπούδες και ακανθόχοιρους. Έκτοτε
μεταβλήθηκε σε τόπο ευλογίας με πρωτοεργάτη, πρωτομάστορα και πρωτοστάτη τον
ίδιο. Κάθε καλοκαίρι στο χώρο αυτό με τον περικαλή ναό του – αφιερωμένο στον
Απόστολο Βαρνάβα – απευθύνουν δοξολογίες στον ύψιστο, αλλά και χιλιάδες
μελωδικές φωνές παιδιών γέμιζαν την ατμόσφαιρα με τραγούδια ευγνωμονώντας τον
Κύριο της δόξης για τις ευεργεσίες του.
Την ίδια
περίοδο δραστηριοποιούνταν στη Λάρισα οι Μακαριστοί πλέον “εν σκηνώματι
αγίων” π. Ανάργυρος Σταματόπουλος και π. Αθανάσιος Μυτιληναίος.
Επτά χρόνια
παρέμεινε ως λαϊκός ιεροκήρυκας, οπότε στις 23/11/1968 εκάρη μοναχός στην Ι.
Μονή Ασωμάτων Πετράκη στην Αθήνα και την επομένη ημέρα (Κυριακή 24/11/1968)
χειροτονήθηκε διάκονος από τον μακαριστό Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών κυρό
Διονύσιο στο Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών. Στις 27/8/1969 διορίστηκε
Ιεροκήρυκας στη Μητρόπολη Λάρισας με Διάταγμα. Η χειροτονία του σε πρεσβύτερο
έγινε στις 26/10/1969 από τον μακαριστό Μητροπολίτη Λαρίσης-Πλαταμώνος και
Τυρνάβου π. Θεολόγου στο μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αχιλλείου όπου και του
έδωσε το οφίκιο του αρχιμανδρίτη. Λίγες ημέρες αργότερα του παραχώρησε την
ευθύνη του Πνευματικού.
Υπό την σκέπη
και πνευματική καθοδήγηση του Μητροπολίτη π. Θεολόγου, η Λάρισα έζησε έντονα το
Χριστό και ημέρες πνευματικής ανάτασης και προόδου. Ο διάβολος όμως ζήλεψε την
τόση προκοπή και ευτυχία και μια μέρα ζοφερή χρησιμοποιώντας το Σεραφειμικό
κατεστημένο έδιωξε τον π. θεολόγο από την Λάρισα, διακόπτοντας όλο το δημιουργικό
έργο που είχε ξεκινήσει.
Το 1981, ενώ
υπηρετούσε ως Ιεροκήρυκας στη Μητρόπολη Λάρισας, η Αδελφότητα Θεολόγων «Ο
ΣΩΤΗΡ» τον “επιστράτευσε” να μεταβεί στην Αφρική να βοηθήσει την ιεραποστολή
κοντά στον ιεραπόστολο π. Χαρίτωνα Πνευματικάκι – κάτι παρόμοιο με την κλήση
του Μακεδόνα στον Απόστολο Παύλο «Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν. Ως δε
το όραμα είδεν, ευθέως εζήτησεν εξελθείν εις την Μακεδονίαν» (Πράξ. ΙΣΤ΄
9-10).
Από την ημέρα
εκείνη πέρασε τη ζωή του στις δύο μεγάλες του “αγάπες” την Αφρική (ένα τετράμηνο
το χρόνο) και στη Λάρισα (το υπόλοιπο για τις ανάγκες του ποιμνίου του).
Από την πρώτη
στιγμή που έφθασε στην Κανάγκα του Κογκό, παραδόθηκε στα χέρια του Θεού και
δόθηκε ολόψυχα στη «Μαύρη Ήπειρο με τις λευκές ψυχές» όπως έλεγε χαρακτηριστικά
για το ποίμνιό του στην Κεντρική Αφρική!
Πολύ
αποκαλυπτικός υπήρξε στη συνέντευξη που έδωσε στις 2 Ιουλίου 2016 στο Pontos news: «Όταν έφθασα… κοίταζα τον ουρανό
και έλεγα: κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό είμαστε και στη Λάρισα και στην Κανάγκα.
Από τότε πέρασε μια ζωή, λιγότερα δεν γίνονται, μόνο προχωρούν. Κάναμε μία
συμφωνία με τον Θεό: “Ό,τι θα μου δώσεις θα σ’ το δώσω πίσω, δεν κρατάω τίποτα
για μένα”. Και πάμε καλά μέχρι τώρα, θα δούμε τι θα γίνει μετά».
Τι έγινε μετά;
Θαύμα. ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ!! Μεταφέρθηκε η Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία σ’ αυτή την
αχανή ήπειρο από τη μικρή μας Ελλάδα! Θαύμα, που οι μη έχοντες πνευματικούς
οφθαλμούς αλλού το αναζητούν, όπως οι Εβραίοι που μπροστά τους γίνονταν συνεχή
θαύματα κι αυτοί «θαύματα ζητούσαν» (Α΄ Κορ. α΄, 22).
Ας δούμε όμως
το ιστορικό αυτού του θαύματος.
ΤΟ ΘΑΥΜΑ
Ο πρώτος
ιεραπόστολος που έφθασε στο τότε Ζαΐρ – το μετέπειτα Κογκό – τον Αύγουστο του
1972 ήταν ο π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος (ο “παππούς” όπως τον
προσφωνούσαν). Ο ίδιος άρχισε την Ιεραποστολή τον Ιούνιο του 1960 από την
Καμπάλα της Ουγκάντας αντιμετωπίζοντας μεγάλες δυσκολίες – γλώσσα, ήθη και
έθιμα, αποστάσεις, συνεχείς μετακινήσεις, έλλειψη χρημάτων κ.ά. –. Έκανε όμως
ένα πολύ μεγάλο έργο. Ανήγειρε μικρές εκκλησίες, έκανε ομαδικές βαπτίσεις,
Θείες Λειτουργίες στην ύπαιθρο ή σε λασποκαλύβες και οργάνωνε συνέδρια. Αφού
έβαλε τα θεμέλια, πήρε το ραβδί του, σαν άλλος Απόστολος Παύλος, και αποδήμησε
σε άλλη χώρα τηρώντας την εντολή του Κυρίου «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα
τα έθνη…».
Το 1966 έφθασε
στην Κένυα (ο π. Χρυσόστομος) και άρχισε αμέσως έργο, επαληθεύοντας τον ύμνο
των Χριστουγέννων «όπου Θεός δε βούλεται νικάται φύσεως τάξις», καθόσον,
όλως απρόσμενα, βλέποντας η Κυβέρνηση το 1967 το μεγάλο πνευματικό και
θρησκευτικό έργο που επιτελούσε αυτός ο Έλληνας καλόγερος, αναγνώρισε επίσημα
την ύπαρξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτό ευνόησε την Ιεραποστολή διότι ίδρυσε
ενορίες, ανήγειρε ι. ναούς και άρχισε τη λειτουργική και κατηχητική δράση,
οργανώνοντας σεμινάρια λειτουργικής ώστε να καταρτίζονται νέοι για το
λειτουργικό διακόνημα. Εδώ έμεινε μέχρι τα μέσα του 1972.
Αφού άφησε σε
καλά χέρια την νεοϊδρυθείσα Ορθόδοξη Εκκλησία, πήρε πάλι το ραβδί του και
πορεύθηκε στο Κογκό να ευαγγελίση τους μαύρους αδελφούς που είχαν δίψα να
γνωρίσουν τη Ζώσα Πηγή, τον αληθινό θεό και Κύριό μας Ιησού Χριστό.
Τον Αύγουστο
του 1972 βρίσκεται στην Ιεραποστολή του Κογκό η ανεψιά του Όλγα
Παπασαραντοπούλου, νοσοκόμα του Αντικαρκινικού Αθηνών «ο Άγιος Σάββας».
Ενισχυμένος από τη νέα ιεραπόστολο, άρχισε περιοδείες στις πόλεις Κανάγκα,
Λικάσι, Κινσάσα, Κολουέζι κ.ά. με το πρώτο ποίμνιο, μια μικρή ομάδα από 100
περίπου ιθαγενείς.
Προσπάθησε να
έρθει σε επικοινωνία με τους Έλληνες ομογενείς που ζούσαν διασκορπισμένοι σ’
αυτή την αχανή χώρα «ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» γιατί τον απασχολούσε – όπως
έλεγε – η μόρφωση και η πνευματική τους κατάσταση.
Το όραμά του
ήταν να ιδρύση ένα μεγάλο Ιεραποστολικό Κέντρο στο Κογκό, αλλά, δυστυχώς, δεν
πρόλαβε διότι στις 29 Δεκεμβρίου 1972 (ο π. Χρυσόστομος) μετά από μία
ρινορραγία που τον βρήκε στη μέση του δρόμου προς το Μπουζιμάι γυρίζοντας στην
Κανάγκα, μην υπάρχοντας στο Νοσοκομείο γιατρός ούτε φάρμακα, σε τρεις μέρες
άφησε την τελευταία του πνοή στην πρωτεύουσα του Κογκό Κανάγκα, όπου και ετάφη.
Τον “παππού”,
π. Χρυσόστομο, με την μικρή σπορά αλλά καρποφόρα, διαδέχθηκε τον Ιούλιο του
1973 ο παλαιός φίλος και συνεργάτης του αρχιμανδρίτης π. Χαρίτων Πνευματικάκις.
Το έργο του π.
Χαρίτωνα είναι πολύ μεγάλο. Φθάνοντας εκεί βρήκε ένα εργοστάσιο σαπουνοποιίας
εγκαταλειμμένο το οποίο το διαμόρφωσε σε Εκκλησία, για τις λειτουργικές
ανάγκες, και ένα μικρό ιατρείο – αργότερα έγινε μια τέλεια κλινική και αξιόλογο
χειρουργείο. Με οικονομική βοήθεια από Ελλάδα και εξωτερικό, άρχισε να
κατασκευάζει σχολεία και να ανεγείρει ναούς. Δώδεκα πνευματικά παιδιά, από Ορθόδοξους
ιθαγενείς, χειροτονήθηκαν ιερείς από τον επίσκοπο Κεντρώας Αφρικής κ. Τιμόθεο
ενισχύοντας το ποιμαντικό έργο.
Όταν η
ιεραποστολική προσπάθεια άρχισε να γιγαντώνεται και ο ίδιος, λόγω γήρατος και
ταλαιπωρίας, να εξασθενεί, η Αδελφότητα «Ο ΣΩΤΗΡ» επιστράτευσε τον π. Ιγνάτιο
(Μαδενλίδη), ιεροκήρυκα της Μητρόπολης Λάρισας, να προσφέρει βοήθεια στον
ιεραπόστολο και άγιο γέροντα π. Χαρίτωνα.
Να πως
περιγράφει ο π. Ιγνάτιος την εκεί του εγκατάσταση: «Πρώτα πήγα εγώ και
διαδέχθηκα τον π. Χαρίτωνα (ο οποίος εγήρασε) και στη διεύθυνση και στην
όλη δραστηριότητα. Όταν πήγα το 1981 είχε θεμελιωθεί το 1ο δημοτικό
σχολείο αρρένων και το κτήριο είχε φθάσει περίπου στο ύψος του ενός μέτρου. Από
κει και πέρα τα πήρα όλα σβάρνα».
Από το 1981
κάθε χρόνο και για τέσσερις μήνες ο π. Ιγνάτιος βρίσκονταν στην Κανάγκα του
Κογκό αλλά και ενδιάμεσα πήγαινε για να βοηθήσει στα όποια προβλήματα
προέκυπταν. Η διαδρομή μεταξύ Λάρισας και Κάναγκα ήταν τόσο συχνή που είχε
γίνει ρουτίνα, με αποτέλεσμα να χαρακτηρισθεί ο π. Ιγνάτιος “ιπτάμενος”
Ιεραπόστολος.
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ
“ΚΡΙΣΗ”
Το 1990 τα
εκκλησιαστικά πράγματα στη Λάρισα άλλαξαν. Ο π. Θεολόγος, που είχε διωχθεί
βίαια από την Μητρόπολη Λάρισας το 1974, δικαιώνεται από το Ανώτατο Διοικητικό
Δικαστήριο της Χώρας (ΣτΕ) και επανέρχεται στη Λάρισα.
Η Σεραφειμική
φατρία δεν αποδέχθηκε τις αποφάσεις του ΣτΕ και με πάθος επεζήτησε την αποπομπή
του Θεολόγου. Η μάχη υπήρξε σκληρή.
Τότε ο π.
Ιγνάτιος στάθηκε δίπλα στον δοκιμαζόμενο Θεολόγο.
Αυτή του η
γενναία στάση – παρόλο που του ασκούνταν πιέσεις και απειλές αφόρητες – δεν
κάμφθηκε, γι’ αυτό και η πράξη του εκτιμήθηκε και απέλαβε την αγάπη και το
σεβασμό των νουνεχών χριστιανών.
Για λόγους
όμως ιστορικούς θα παρουσιάσουμε εδώ τις τελευταίες στιγμές της κοίμησης του π.
Θεολόγου – Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου.
Ήταν Τετάρτη
31 Ιουλίου 1996, 10 το βράδυ, όταν κλήθηκα (ο γράφων) επειγόντως από τον
διάκονο του Θεολόγου π. Νικοφόρο να πάω στο Νοσοκομείο. Εκεί με ενημέρωσε ότι ο
Σεβασμιώτατος π. Θεολόγος διανύει τις τελευταίες στιγμές της επίγειας ζωής του.
Με ενεχείρησε δε ένα χαρτί με δύο αριθμούς τηλεφώνων – του π. Ιγνατίου
(Μαδενλίδη) και του π. Αθανασίου (Μυτιληναίου), του καθηγουμένου της Ι.Μ.
Στομίου – με την παράκληση να ειδοποι9ηθούν αμέσως μετά την κοίμηση του π.
Θεολόγου. Έτσι και έγινε. Στις 11.12΄ άρχισε να αστράφτει έντονα και παράξενα
από την δύση για μερικά λεπτά. Όλοι τότε απέδωσαν το γεγονός σε Θεοσημείο.
Πράγματι τη στιγμή εκείνη πέταξε η ψυχή του στον Κύριο, που τόσο αγάπησε.
Στη συνέχεια
ειδοποιήθηκαν οι παραπάνω δύο πατέρες. Ο π. Ιγνάτιος έφθασε αμέσως και
κατευθύνθηκε στο δωμάτιο του κοιμηθέντος Θεολόγου και αφού τον ασπάσθηκε βγήκε
στο διάδρομο και έκανε τις σχετικές ανακοινώσεις στα Μ.Μ.Ε. που είχαν ήδη
καταφθάσει.
Ο π. Ιγνάτιος
και ο γράφων κατευθυνθήκαμε στο μητροπολιτικό ναό, αφού προηγουμένως
ενημερώσαμε την νεωκόρο. Ο π. Ιγνάτιος ενημέρωσε τηλεφωνικά τον προϊστάμενο του
ναού π. Παναγιώτη, ότι σε λίγο θα άρχιζε βραδινή Θεία Λειτουργία. Ο
προϊστάμενος ιερέας ζήτησε να πληροφορηθεί, ποιον θα μνημόνευαν στη Θεία
Λειτουργία! Και τότε βλέπω έναν άλλο π. Ιγνάτιο, εξοργισμένο να απαντάει… και
στη συνέχεια να κλείνη το τηλέφωνο.
Η νεωκόρος
(Βασιλικούλα) που εκείνη τη στιγμή παρακολουθούσε αποσβολωμένη τα συμβαίνοντα,
ξέσπασε: “Ο Θεολόγος είναι άγιος! Εγώ τον είδα όταν λειτουργούσε να είναι
ένα μέτρο πάνω από τη γη…»”.
Εμείς
κοιταχθήκαμε με νοημα χωρίς να πούμε τίποτε.
Στον επικήδειο
λόγο του τόνισε ότι, «ο μακαριστός Μητροπολίτης μας Θεολόγος αγαπήθηκε πολύ
γιατί αγάπησε τους χιλιάδες πιστούς που ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν και τον εαυτό
τους για χάρη του. Κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει ποιος αγάπησε ποιον
περισσότερο”. Και έκλεισε το λόγο του: “Με τη βοήθεια του Θεού θα πρέπει
τώρα να βρεθεί αντάξιος διάδοχος του μακαριστού Θεολόγου…”.
Γιατί άραγε το
είπε αυτό ο π. Ιγνάτιος, αφού γνώρισε ότι ο νέος δεσπότης Ιγν. Λάπας, που πριν
δύο χρόνια (25-5-1994) είχε εκλεγεί, χειροτονηθεί, ενθρονιστεί παράνομα και
αντικανονικά, ερχόταν στη Λάρισα ως «κλέπτης εν νυκτί» ξυλοκοπούσε τους
πιστούς και γύριζε πάλι στην Σαλαμίνα, με συνοδεία περιπολικών;
Ο Θεός δεν
εκπλήρωσε αυτή την επιθυμία διότι δεν το ήθελε φαίνεται ο π. Θεολόγος, ο οποίος
κατ’ επανάληψη έλεγε: «Κουράστηκες, αδελφέ μου, από τον αγώνα, τραβήξου,
ξεκουράσου και αν θέλεις επανέρχεσαι, αλλά ποτέ μην πας απέναντι». Έβλεπε,
φαίνεται, τι θα συνέβαινε στο μέλλον: ποιοι κουράστηκαν, ποιοι θα
αποτραβιούνταν και πόσοι απ’ αυτούς θα πήγαιναν απέναντι, θα τον πρόδιδαν, ενώ
πιο πριν υποκρίνονταν αγάπη και αφοσίωση στο πρόσωπό του.
Ο π.
ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ
Ο π. Ιγνάτιος
εργάσθηκε στη Λάρισα περί τα τριάντα έξι (36) χρόνια, με λειτουργικά κηρύγματα,
απογευματινές ομιλίες, που συνήρπαζαν μικρούς και μεγάλους, με εξομολόγηση
χιλιάδων ψυχών, που έβρισκαν ανάπαυση και λύση στα προβλήματά τους, με τα
κατηχητικά μαθήματα στα μεγάλα και μικρά πνευματικά του παιδιά που τον
αγαπούσαν ιδιαίτερα. Η εν γένει προσφορά του υπήρξε ανεκτίμητη. Η ακεραιότητα
του ήθους του, η ανεπίληπτη συμπεριφορά του, η απόλυτη αφοσίωση στην θεία
αποστολή του, τον έκανε άτρωτο από κάθε επιβουλή. Ζούσε για τον Χριστό και όχι
από τον Χριστό. Ζούσε για την εκκλησία και όχι από την Εκκλησία.
Με την κοίμηση
του π. Θεολόγου, ελεύθερος πλέον, αφιερώνεται εξ ολοκλήρου – διότι μέχρι τώρα
βοηθούσε κατά διαστήματα – στο μεγάλο έργο της ιεραποστολής, της προσπάθειας να
μεταφέρει την μεγάλη αγάπη του στα εκατομμύρια αφρικανικές διψασμένες ψυχές για
να γνωρίσουν τον Χριστό και την Ορθόδοξο Αγία Εκκλησία.
Την επόμενη
χρονιά (1997) ο Μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής κυρός Τιμόθεος του ανέθεσε όλη
την ευθύνη της Ιεραποστολής, διότι ο π. Χαρίτων κουρασμένος από τις πολλές
δυσκολίες, τις μεγάλες ταλαιπωρίες και τα βαριά γηρατειά ήταν αδύνατον να
ανταπεξέλθει στις πολλές και μεγάλες υποχρεώσεις της Ιεραποστολής.
Ήταν Δ΄
Κυριακή των Νηστειών (29/3/1998) όπου η Εκκλησία μας τιμά τον άγιο Ιωάννη της
Κλίμακας όταν έφυγε πλήρης ημερών και έργων αγαθών για την αιωνιότητα, ο π.
Χαρίτων αφού κοινώνησε για τελευταία φορά των αχράντων μυστηρίων. Ο
“μπουρλοτιέρης” που άλλαξε την Αφρική – όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο π. Ιγνάτιος
– ο υψιπέτης αετός της Ιεραποστολής, ο πύρινος μαχητής της πίστεως, ο πατέρας
χιλιάδων Αφρικανών και διάκονος της Ορθοδοξίας και του ελληνισμού στην Αφρική,
έφυγε “εν ταπεινώσει και απλότητι”, αφήνοντας πίσω του ένα έργο φιλανθρωπικό,
κοινωνικό, αγιαστικό, λατρευτικό, κατηχητικό, κτηριακό αλλά και τριάντα
χιλιάδες (30.000) περίπου Ορθόδοξους ιθαγενείς σε σχέση με εκατό άτομα περίπου
που βρήκε.
Ετάφη πίσω από
τον μεγαλοπρεπή ιερό ναό του αγίου Ανδρέα – είναι ο μεγαλύτερος στην αφρικανική
Ήπειρο –. Επάνω στον τάφο είναι γραμμένα τα τελευταία του λόγια: «Χριστός
Ανέστη…! Χτυπάτε τις καμπάνες της Ορθοδοξίας! Σε όλη την Αφρική, σε όλη την
Αφρική… Χτυπάτε τις καμπάνες της Ορθοδοξίας…!».
ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ
ΕΡΓΟ ΤΟΥ π. ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Ο π. Χαρίτων
έφυγε αναπαυμένος διότι άφησε πίσω άξιο αντικαταστάτη του, τον π. Ιγνάτιο ο
οποίος συνέχισε και ανέπτυξε περισσότερο το έργο της ιεραποστολής. Πήγε στο
Άγιον Όρος και ζήτησε έμψυχο πνευματικό υλικό για κατήχηση και επάνδρωση
ενοριών. Επιστράτευσε πλήθος ανθρώπων από την Ελλάδα και ιδιαίτερα από τη
Λάρισα, και βρέθηκαν μαζί στις “σκαλωσιές” και τα “γιαπιά” που έκτιζαν σε
διάφορα μέρη της Αφρικής (Σχολεία, Εκκλησίες, Ιατρεία) με την δική του φροντίδα
και επίβλεψη και την αφιλοκερδή προσφορά των πνευματικών του παιδιών. Ο
μακαριστός Πατριάρχης Πέτρος Ζ΄ επισκεπτόμενος την Κανάγκα και βλέποντας το
τεράστιο έργο που επιτελούνταν, θέλησε να τον ανεβάσει στο αρχιερατικό αξίωμα.
Ο π. Ιγνάτιος συναισθανόμενος τη μεγάλη ευθύνη του αξιώματος, επικαλέσθηκε
ταπεινά αδυναμία, και πέτυχε να πείσει τον Πατριάρχη να παραιτηθεί από τα
σχέδιά του.
Δεν έγινε όμως
το ίδιο όταν εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής Τιμόθεος. Τότε ο
Πατριάρχης επανήλθε και ήταν ανυποχώρητος, διότι ήθελε – όπως ισχυρίστηκε – ο
π. Ιγνάτιος να επεκτείνει το ιεραποστολικό έργο του, ώστε αυτό να αποτελέσει
παράδειγμα για όλες τις ιεραποστολές.
Η εκλογή του
έγινε από την Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στις 14 Μαρτίου 2003 σε
Μητροπολίτη Κεντρώας Αφρικής και η χειροτονία του στις 16 Μαρτίου από τον ίδιο
τον Πατριάρχη Ζ΄ στον πάνσεπτο πατριαρχικό ναό του αγίου Σάββα στην
Αλεξάνδρεια. Η μητροπολιτική του περιφέρεια είναι σε έκταση όσο είκοσι Ελλάδες
και περιλαμβάνει, εκτός του Κογκό, τα μικρότερα κράτη Ρουάντα, Μπουρουντί και
Κογκό-Μπραζαβίλ.
Το αρχιερατικό
του αξίωμα δεν επηρέασε το φρόνημά του. Παρέμεινε απλός, πειθαρχημένος,
κοινωνικός, καλοπροαίρετος, συνεργάσιμος, διδάσκοντας με το παράδειγμά του
ταπείνωση και καταδεκτικότητα. Είχε ως βίωμα τα λόγια του αγίου Παϊσίου. «Πνευματική
πρόοδος υπάρχει εκεί που υπάρχει ταπείνωση».
Εργάστηκε
ακαταπόνητα στα νέα αρχιερατικά του καθήκοντα, με αποστολικό φρόνημα και
νεανικό ζήλο, παρά την προχωρημένη (73 ετών) ηλικία του. Στην επτάχρονη
παραμονή του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο πραγματοποίησε πάνω από τετρακόσια
ενενήντα (490) αεροπορικά ταξίδια – για τα οποία χαριτολογώντας έλεγε: “ταξιδεύοντας
με αεροπλάνο (λόγω παλαιότητος) προσεύχομαι σαν μελλοθάνατος”. Με τα
άλλα μέσα (αυτοκίνητα, τρένα, πλωτά) τα ταξίδια στην αχανή σε έκταση Μητρόπολή
του, ήταν αμέτρητα.
Ίδρυσε νέες
κοινότητες Ορθοδόξων σε πολλά μέρη, χειροτόνησε κληρικούς, κατήρτισε κατηχητές,
βάπτισε χιλιάδες Αφρικανούς, ίδρυσε φάρμες, έκανε γεωτρήσεις, κατασκεύασε
σχολεία, ίδρυσε περί τους τριάντα (30) ναούς, ιατρείο «το Άγιο Πνεύμα»,
στο οποίο όλο το χρόνο προσέρχονται χιλιάδες ασθενείς και πονεμένοι άνθρωποι
αδιακρίτως θρησκεύματος και κοινωνικής τάξης για να βρουν την υγεία τους. Είναι
δε συγκινητικές οι στιγμές όταν επανέρχονται οι θεραπευθέντες να ευχαριστήσουν
με δάκρυα τον “Άγιο”, τους γιατρούς και τις αδελφές. Παράλληλα έστησε τέσσερις
ραδιοφωνικούς σταθμούς (στην πρωτεύουσα Κινσάσα, στην Κανάγκα, στο Κολουέζι και
στο Πουάντ-Ναούρ). Σπουδαίο έργο του είναι ο μεγαλοπρεπής ναός του Αγίου Ανδρέα
του Πρωτοκλήτου στην Κανάγκα – η αγία Σοφία της αφρικανικής Ηπείρου.
Το
σημαντικότερο έργο και το καμάρι της Ιεραποστολής είναι το πρώτο Ορθόδοξο
Πανεπιστήμιο της Αφρικής στην Κινσάσα, ένα κτηριακό συγκρότημα που περιλαμβάνει
και: Θεολογική Σχολή, οικοτροφείο των φοιτητών, κοιτώνες διαμονής, επίσημη
αίθουσα εκδηλώσεων, σύστημα τηλεδιδασκαλίας κ.ά. Στο κέντρο του συγκροτήματος δεσπόζει
ο περικαλλής βυζαντινός ναός του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου, που κτίσθηκε με
χρήματα της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους.
Ο π. Ιγνάτιος
στην συνέντευξή του στο Pontos-News.gr είπε: «Αυτό όλο – το συγκρότημα – μας εκόστησε
περίπου 2,5 εκατομμύρια δολάρια… Ούτε που ξέρω πως βρέθηκαν, πως δαπανήθηκαν.
Εγώ ήμουν εκεί πέρα ολημερίς, να συναγωνίζομαι τους κτίστες και λοιπούς».
Από τα χέρια
του μακαριστού αγίου μητροπολίτου πέρασαν ΠΟΛΛΑ χρήματα, αυτός όμως έμεινε
άθικτος, αφιλοχρήματος, ανεπηρέαστος από το αξίωμα και τον “μαμωνά”, ένας απλός
φτωχός μοναχός, ταπεινός, ήπιος, διακριτικός, καταδεκτικός, γλυκύς και φιλικός
με όλους, ένας ταπεινός δούλος και αφοσιωμένος εργάτης του Ευαγγελίου του
Χριστού.
Για τα
χαρίσματά του αυτά ο κόσμος τον εμπιστεύθηκε γι’ αυτό και έγινε το μέγιστο σε
εύρος αυτό έργο που δεν έχει προηγούμενο. Επιβάλλεται να αναφέρουμε ότι η
βοήθεια από Συλλόγους, Αδελφότητες και μεμονωμένους πιστούς ήταν γενναία.
Για την
ιστορία, θα αναφερθούμε σε ένα συγκλονιστικό γεγονός, με την ευχή και προτροπή
και ίσως υπό άλλες συνθήκες, να εύρει και άλλους μιμητές.
Στις μεγάλες πυρκαγιές που εκδηλώθηκαν στην Ηλεία της Πελοποννήσου ο
Λαρισαίος αεροπόρος Κωστής Παλαμιώτης με τον συγκυβερνήτη Στυλιανό Κελετσέκη
περνώντας με το πυροσβεστικό αεροπλάνο τους “καναντέρ” και προσπαθώντας με
συνεχείς ρίψεις νερού στην περιοχή άνω Ροδίνης Αιγίου να περισώσουν σπίτια και
περιουσίες, το αεροπλάνο κατέπεσε παρασέρνοντας και τους δύο στο θάνατο. Ήταν
22 Αυγούστου 1993.
Η οικογένεια
του Αθανάσιου Παλαμιώτη παρέδωσε τα χρήματα που έλαβε (100.000 ευρώ) ως
αποζημίωση το έτος 2000, καθώς και, για μερικά χρόνια, την σύνταξη των 2.000
ευρώ μηνιαίως, στον π. Ιγνάτιο για την Ιεραποστολή με την παράκληση να κτιστεί
σχολείο στην Αφρική για να μαθαίνουν τα αφρικανόπουλα “γράμματα”, σπουδάγματα,
του Θεού τα πράγματα “ώστε να δοξάζουν τον Κύριον μας και να μνημονεύουν το
όνομα του δωρητή Κωνσταντίνου ως ευεργέτη εις τους αιώνες”.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ
π. ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Ο Μητροπολίτης π. Ιγνάτιος ήταν άνθρωπος ριψοκίνδυνος, τολμηρός και
άφοβος. Δεν φοβήθηκε ούτε τις τροπικές ασθένειες, ούτε τις αναγκαίες στερήσεις,
ούτε ταλαιπωρίες και κινδύνους από τις συχνές μετακινήσεις του σε συνθήκες
τριτοκοσμικές. Το 2005 είχε αυτοκινητιστικό ατύχημα και ήρθε στην Ελλάδα να
χειρουργηθεί. Σε αεροπορικό ταξίδι στο ανατολικό Κογκό στις 15-4-2008, σώθηκε
από θαύμα, ενώ έχασαν τη ζωή τους περίπου
τα εκατό άτομα, όταν το αεροπλάνο συνετρίβη παίρνοντας φωτιά στην
απογείωσή του. Ο ίδιος δήλωσε στην εφημερίδα «ΤΟ ΘΕΜΑ»: «Είναι θαύμα το
γεγονός ότι ζω σήμερα ύστερα από αυτό το δυστύχημα. Είχα ξεκινήσει να
προσεύχομαι αλλά δεν κατάφερα να ολοκληρώσω την προσευχή και το αεροπλάνο
έπεσε… Σύρθηκα και απομακρύνθηκα όσο μπορούσα, όταν κάποια στιγμή γυρίζω και
βλέπω το αεροπλάνο να έχει τυλιχθεί στις φλόγες… Επειδή περίμενα να πέσω θύμα
αεροπορικού δυστυχήματος πάντα έκανα την προσευχή μου λίγο πριν απογειωθεί το
αεροπλάνο. Τώρα αυτό έγινε, αλλά χάρη στον Θεό έζησα… Θα συνεχίσω να πετάω με
αεροπλάνο αφού δεν μπορώ να κάνω και διαφορετικά. Οι αποστάσεις που πρέπει να
διανύσω είναι πολύ μεγάλες και πρέπει να το κάνω σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Να σκεφτείτε ότι, μέσα σε πέντε χρόνια, έχω κάνει εκατοντάδες ταξίδια με
αεροπλάνο και πάντα έμπαινα στην καμπίνα και έλεγα “σήμερα θα μου συμβεί;”,
αλλά πάντα έκανα την προσευχή μου».
Για το συμβάν
ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας είχε δηλώσει: «Ήταν θέλημα Θεού να σωθεί ο
μητροπολίτης, για να συνεχίσει το τεράστιο ιεραποστολικό του έργο».
Ο αείμνηστος Μητροπολίτης π. Ιγνάτιος – λόγω του προχωρημένου της
ηλικίας παραιτήθηκε από Μητροπολίτης της Κεντρώας Αφρικής στις 4 Μαρτίου του
2010 αφήνοντας ένα πλήθος νέων χριστιανών για το οποίο ερωτηθείς πόσους αριθμεί
είπε: «Είναι δύσκολο να μετρηθούν επακριβώς οι ορθόδοξοι, όμως με βάση τους
βαπτιζόμενους υπολογίζει ότι είναι περί τους 200.000».
Αξίζει να σημειωθεί ότι παρέλαβε 30.000 Ορθοδόξους και σε επτά χρόνια η
χάρη του Θεού μέσω του π. Ιγνατίου, τους ανέβασε σε 200.000. Τιμητικώς ο
Πατριάρχης Αλεξανδρείας στις 23 Νοεμβρίου του ιδίου έτους, τον ανύψωσε σε
τιτουλάριο Μητροπολίτη Πενταπόλεως, δίδοντάς του για πρώτη φορά τον τίτλο της
Επισκοπής του Αγίου Νεκταρίου του θαυματουργού.
Συνέχισε όμως την διακονία του στην Εξωτερική Ιεραποστολική,
επισκεπτόμενος συχνά το κέντρο στην Κανάγκα, διδάσκοντας μέχρι τέλους στην
Θεολογική Σχολή, και εργαζόμενος με αυταπάρνηση κοντά στους αφρικανούς
αδελφούς.
Η τόλμη και η
αποφασιστικότητά του είναι απερίγραπτη. Τον Μάρτιο ο π. Ιγνάτιος βρέθηκε στην
Ελλάδα όταν ξέσπασαν μεγάλες ταραχές μεταξύ κυβερνώντων και αντιπολιτευομένων
(εμφύλιος πόλεμος) με δεκάδες θύματα. Του υποδείχθη και να μην κατεβεί στο
Κογκό για λόγους ασφαλείας, αλλ’ ο ίδιος αρνήθηκε. «Θα κάνω το σταυρό μου
και θα πάω. Δεν μπορώ να αφήσω μόνους τους ανθρώπους μας» είπε, και έφυγε
αποφασισμένος για όλα.
Αφορμή της εκδημίας του υπήρξε και πάλι η τόλμη του. Παρά τα 87 του
χρόνια, επισκέφθηκε το χωριό Μπάλα – περίπου 30 χιλ. από την Κανάγκα – να
επιβλέψει και να δώσει τις σωστές κατευθύνσεις για την αποπεράτωση του
τελευταίου, όπως έλεγε, ναού του, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
“Άλλαι αι βουλαί ανθρώπων άλλα ο Θεός κελεύει”. Δίνοντας οδηγίες
στους τεχνίτες του έργου έπεσε και υπέστη κάταγμα. Σε δύο ημέρες προσβλήθηκε
από ελονοσία, που κατέβαλε τον οργανισμό του. Με πολλές δυσκολίες και μεγάλες
ταλαιπωρίες μεταφέρθηκε στην Ελλάδα. Οι γιατροί έκαναν το ανθρωπίνως δυνατόν
για να επανακτήσει ο γέροντας επίσκοπος την επικοινωνία με το περιβάλλον και να
ανακουφισθεί από την παρουσία των αδελφών κοντά του. Ζήτησε συγγνώμη από όλους
και κοινώνησε τα Άχραντα Μυστήρια. Τις τελευταίες ημέρες, πριν φύγει,
προαισθανόμενος την έξοδό του, έλεγε «φεύγω για να ξεκουρασθώ» και έδινε
την ευχή του σε όσους του διακονούσαν. Στο τέλος επαναλάμβανε: «Έλα, Πνεύμα
Άγιο». Αυτές ήταν οι τελευταίες του λέξεις.
Αυτή ήταν, εν ολίγοις, η κατάφορτη από καρπούς ιεραποστολικής διακονίας
στην Ελλάδα και Αφρική ζωή του π. Ιγνάτιου Μαδενλίδη, ο οποίος φεύγοντας άφησε
περί τις 230.000 βαπτισμένους Ορθόδοξους αφρικανούς Χριστιανούς.
Ο Πατριάρχης στις 23 Νοεμβρίου του ιδίου έτους τον τίμησε με τον
ιστορικό τίτλο του «Πενταπόλεως» που πρώτος τον έφερε ο Άγιος Νεκτάριος ο
θαυματουργός.
Δεν νομίζουμε ότι ήταν σύμπτωση το ότι και οι δύο τους ήταν επίσκοποι με
τον ίδιο τίτλο, κοιμήθηκαν την ίδια ημερομηνία (9 Νοεμβρίου) είχαν ασκητική
βιοτή, ήταν ακτήμονες, ήταν κτήτορες, ήταν ταπεινοί, ήταν απλοί στους τρόπους, ήταν
συγγραφείς αγιολογικών και οικοδομικών βιβλίων, και αναχώρησαν για την άλλη ζωή
πλήρης έργων αγαθών και ελεημοσυνών!
Η εφημερίδα μας κάνει αυτό το αφιέρωμα εις μνημόσυνον αιώνιον με πολλή
αγάπη και βαθύ σεβασμό για όσα πρόσφερε στην ορθόδοξη εκκλησία, στην
ιεραποστολή αλλά και στην δεύτερη πνευματική του πατρίδα τη Λάρισα.
Εύχου και υπέρ ημών, πάτερ Άγιε Ιγνάτιε, στο επουράνιο θυσιαστήριο…!
