-Μα η φανέλα
καιρό με τον καιρό,
ξεχείλωνε κι άλλο στο όνομα "της
αγάπης" και της
"ποιμαντικής
διακονίας"
-Μια φορά και
έναν καιρό, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε ανάμεσα σε άλλα άγια και σπουδαία: "αν
απαντήσω ένα παπά και ένα Άγγελο, πρωτύτερα θε να χαιρετήσω τον
πάπα, παρά τον Άγγελον, διατί...".
-Μια φορά και
λιγότερο καιρό, ο Άγιος Νικόλαος ο Βελιμίροβιτς έλεγε: " ...όταν
λοιπόν του ασπάζεσθε το χέρι (του παπά) προσκυνάτε την ιερωσύνη του, που φθάνει
διαδοχικά από τον Χριστό και τους Αποστόλους μέχρι τον ιερέα σας. Όταν
φιλάτε το χέρι του παπά σας φιλάτε ολόκληρη την αλυσίδα των Οσίων και Αγίων ιερέων
και Ιεραρχών, από τους Αποστόλους μέχρι σήμερα".
-Εδώ και αρκετό
καιρό, ακούμε το "κατ' οικονομίαν". Δηλαδή με απλά λόγια βλέπουμε
"εκπτώσεις". Πως πας σε ένα μαγαζί και βρίσκεις ένα προϊόν με την
αρχική του τιμή διαγεγραμμένη με έναν παχύ κοκκινωπό μαρκαδόρο και από κάτω την
τιμή "της ξεφτίλας"; κάτι τέτοιο, (όταν φθάνει το προϊόν να
ξεπουλιέται, αγγίζοντας το τσάμπα).
-Εδώ και πολύ
καιρό, "τσάμπα μάγκες" του Εκκλησιαστικού χώρου
("αγαπούληδες" τους αποκαλούν ειρωνικά τα εκκλησιαστικά blog) κάναν
την ζημιά τους. Τι κάναν; Πέτυχαν, με την ανθρώπινη προσπάθεια τους, να
ξεχειλώσουν την φανέλα. Αυτό το ζεστό ρούχο που φοράμε κατάσαρκα, και από πάνω
μετά προσθέτουμε ότι ρούχο μας αρέσει. Ξεχείλωσαν, λοιπόν, την φανέλα που μας
κρατάει ζεστούς με την άκριτη και ξεχειλωμένη "κατ' οικονομία" τους.
"Δεν χρειάζεται να φοράς ράσα παπά", έλεγαν, και έβγαζαν το
συμπέρασμα "για αυτό τώρα οι νέοι δεν γίνονται παπάδες", "δεν
χρειάζονται τα γένια και τα μαλλιά" και κάτι τέτοιες μόδες του εξωτερικού.
Και φώναζε από καιρό ο κυρ - Κόντογλου : " και αηδιάζει κανείς να βλέπει
ξουρισμένους σβέρκους, μάγουλα σαν καθαρισμένα αυγά, προγούλια, έκφραση
τραπεζίτη ή οπερατέρ του κινηματογράφου, χειρονομίες και φωνές της
πιάτσας...".
-Μα η φανέλα
καιρό με τον καιρό, ξεχείλωνε κι άλλο στο όνομα "της αγάπης" και της
"ποιμαντικής διακονίας": "Δεν χρειάζεται η εξομολόγηση, 1-2
φορές τον χρόνο φθάνει", "δεν χρειάζονται τα πολλά "Κύριε
ελέησον και οι μετάνοιες", "κοινώνησε δεν πειράζει θα κάνεις και πιο
ύστερα τον θρησκευτικό γάμο". Αλλού άκουγες τα ευτράπελα "μπορεί να
μην πηγαίνω εκκλησία, άλλα μέσα μου πιστεύω πιο πολύ από αυτούς που πάνε",
"εγώ την πίστη μου την έχω μέσα, δεν χρειάζομαι τα άλλα" και
κτυπούσαν το στήθος τους, κ.α. ασυνάρτητα.
Η φανέλα τελικά
ξεχείλωσε, έγινε άστα να πάνε. Τρέχει ο τρομαγμένος χριστιανός να μπει να
ζεσταθεί και να κουρνιάσει μια σταλιά... και "κολυμπάει" στην
ξεχειλωμένη φανέλα. Μα αυτό δεν είναι Εκκλησία είναι... μια δημόσια υπηρεσία.
Την κλείνουν και την ανοίγουν όποτε θέλουν κρατικοί και εκκλησιαστικοί.
Διατείνονται κάποιοι Αρχιερείς: "Ό, τι πει η πολιτεία..." και
διερωτόμαστε... αν το κράτος είναι άθεο;... Και αν ο εκάστοτε πρωθυπουργός ή
υπουργός είναι άγευστος της μυστηριακής ζωής; και αν έχει ψηφίσει αντίθεους
νόμους; και να θέλει να βγάλει από το σύνταγμα κάθε τι χριστιανικό; ...και αν ο
νόμος του κράτους αντιβαίνει τους πνευματικούς νόμους της Εκκλησίας; ...και αν
ο Δεσπότης (για να έρθουμε στα δικά μας)... δίνει την ευχή του με τα πόδια;;;
Αλήθεια, μη γελάτε, μου το είπε μια γιαγιά από το μπαλκόνι της το πρωί:
"Τα είδες, με τα πόδια θα δίνεις την ευχή σου, σαν τον Δεσπότη στην
τηλεόραση". Λύθηκα στα γέλια, λέω "πάει η γιαγιά τα 'χασε". Μα
είδα... και χτυπιόμουν σαν το χταπόδι .... -Δέσποτα στα παπούτσια η Αρχιεροσύνη
σου;... Μα δεν είναι δική σου ...δεν την απόκτησες μόνος σου.... σου δωρίθηκε
από τον Θεό... τέτοια έκπτωση; Θα υποστούμε και αυτά; Τι να πώ; ). Δεν
διαβάσαμε καλά το " καὶ μὴ
συσχηματίζεσθε τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθε τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός ὑμῶν,
εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον." (προς
Ρωμαίους 12,2).
Κάπως έτσι, το
"κατ οικονομία" των φιλόδοξων εκκλησιαστικών ανδρών, που θέλησαν να
γίνουν θεοί στην θέση του Θεού και πατέρες στην θέση των Πατέρων, ξεχείλωσαν
την φανέλα. Την φανέλα, το απαραίτητο αυτό ρούχο, που θα πρέπει όμως να
ζεστάνει τον πιστό αυτές τις δύσκολες ώρες. Οι Εκκλησίες, θα το δείτε, θα
γεμίσουν. Βρήκαν ευκαιρία να "χτυπήσουν" άνανδρα την Εκκλησία, μα
όποτε γίνεται κάτι τέτοιο οι Εκκλησίες ανέλπιστα γεμίζουν και αυτό γίνεται
100% με την Χάρη του Θεού.
-"Εκκλησιαστικοί
άνδρες αλλάξτε φανέλες γιατί ο κόσμος θέλει τη ζεστασιά και τη στοργή του Θεού,
και όχι τις φορεμένες και ξεχειλωμένες φανέλες".
17.3.2020
παπα - Παύλος
Καλλίκας
Εφημέριος
Ι. Ν. Παναγίας
Ιλαριώτισσας
Ποταμού Κυθήρων 
π. Παύλος Καλλίκας: ΚΟΡΟΝΟΪΟΣ και ΕΚΚΛΗΣΙΑ: ΤΡΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΓΩΝΙΑΣ και ΠΟΝΟΥ
πρόλογος π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου
Σεβαστοί, αγαπητοί,
έλαβα και σας κοινοποιώ τρία κείμενα
ποιμαντικής αγωνίας και πόνου κόντρα στην αντίθεη και αντίχριστη πολιτική και
πρακτική εκκλησιαστικών και πολιτικών αρχόντων, τα οποία ενθέρμως
προσυπογράφω. Είναι του αγαπητού π. Παύλου Καλλίκα, εφημερίου του Ι. Ν.
Παναγίας Ιλαριωτίσσης Ποταμού Κυθήρων.
Αυτό που δεν τόλμησε η Τουρκοκρατία το
τολμά η δημοκρατικά εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση τη ανοχή, αν όχι τη συμπράξει,
της εκκλησιαστικής ηγεσίας.
Είναι φοβερό πώς ξεφτιλίζει ο
διάβολος: Άφησε την ΔΙΣ να αυτοαναιρεθεί ως εκκλησιαστική ηγεσία και να
χάσει την εκτίμηση των πιστών με την ντροπιαστική χθεσινή απόφασή της
και μετά δεν του έφτανε αυτό, αλλά θέλησε να την εξουθενώσει τελείως
στα μάτια όλων των πολιτών με την κυβερνητική απαγόρευση!
Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής: τι
περιμέναμε από μια εκκλησιαστική ηγεσία η οποία αυτοαναιρέθηκε
(περιφρονώντας το συνοδικό θεσμό και σχετικοποιώντας την έννοια της Εκκλησίας
ως Σώματος Χριστού) αποδεχόμενη την Σύνοδο της Κρήτης και μετά υπακούοντας στα
κελεύσματα των εγχωρίων και μη πολιτικών προσέβαλε την Αποστολική Διαδοχή,
δηλ. τον πυρήνα του Μυστηρίου της (Αρχ)Ιερωσύνης (αναγνωρίζοντας τους
αυτοχειροτόνητους σχισματικούς και τσαρλατάνους Ουκρανούς ως επισκόπους του
Χριστού και διαδόχους των Αποστόλων); Το επόμενο σκαλί στον κατήφορο ήταν
αναμενόμενο: η προσβολή του πυρήνα της εκκλησιαστικής ζωής: του ίδιου
του Μυστηρίου της Θ. Ευχαριστίας!
Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως με Θ.
Λειτουργία Μ. Βασιλείου: Να τελειώνουμε σε μία ώρα (7-8 πμ). Αν είναι δυνατόν….
Η εκκλησιαστική ηγεσία απολαμβάνει τα
επίχειρα των επιλογών της: κολακείες από τους αντίχριστους και απαξίωση από
τους λίγους, ελάχιστους πιστούς!
Κρίμα! Θλίψη! Απογοήτευση!
και δυστυχώς η τραγική βεβαιότητα ότι
δεν είμαστε ακόμη στον πάτο…
Όμως «φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χείρας Θεοῦ ζῶντος»!
«Κύριε μή στήσῃς ἡμῖν τήν ἁμαρτίαν ταύτην»!
π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος
