Ας είμαστε λοιπόν έτοιμοι για
το χειρότερο σενάριο και για την πιο απίθανη προβοκάτσια από τους
απέναντι. Και η μοναδική ματιά που χωράει στο πρόβλημα, είναι η
στρατηγική. Ουδεμία άλλη.
Οι Τούρκοι δεν έχουν ήθος,
δεν έχουν μπέσα. Είναι αποδεδειγμένα ικανοί για όλα όπως έχει ιστορικά
αποδειχθεί και αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά τις τελευταίες ημέρες
στον Έβρο, κυρίως. Οι ελληνικές δυνάμεις στο ποτάμι «βομβαρδίζονται» με
μολότοφ από τους ακάλεστους που ενεργούν, ακούσια ή εκούσια – αδιάφορο-
για λογαριασμό της Άγκυρας.
Οι Τούρκοι όμως δεν πιέζουν διότι θέλουν χρήμα από την Ευρώπη. Στην περίπτωση αυτή θα μπορούσαν να πιέσουν και τη Βουλγαρία – Ευρώπη είναι. Στόχος τους είναι η Ελλάδα και αυτό είναι εμφανές από την ξεκάθαρα πολεμική κλιμάκωση με τον εμβολισμό του σκάφους του Λιμενικού στην Κω, τα πυρά πάνω από ελληνικό στρατιωτικό όχημα και την χαμηλή βόλτα του F-16 στον Έβρο.
Παρακολουθούμε με αηδία, πραγματικά, και τον χυδαία ψευδή τρόπο που τα τουρκικά ΜΜΕ παρουσιάζουν τα γεγονότα, για παράδειγμα με «ρεπόρτερ να καλύπτεται για να αποφύγει τα ελληνικά πυρά».
Κατά συνέπεια, τίποτα δεν πρέπει να μας εκπλήσσει με αυτούς τους
γείτονες. Ακόμα και να δούμε κύματα παρανόμων ακάλεστων να επιχειρούν να
εισβάλουν έχοντας πίσω τους Τούρκους… να βάλλουν κατά των ελληνικών
δυνάμεων.
Εάν κάτι τέτοιο συμβεί τι ακριβώς θα πράξουμε; Αν απαντήσουμε, κινδυνεύουμε να θεωρηθούμε από τον Ερντογάν, κάτι «φίλους» Γερμανούς και κάτι «δικά μας παιδιά» από αριστερά, οι «φονιάδες των αθώων». Αν δεν απαντήσουμε και ρίξουν τον φράχτη;
Αν, ακόμα χειρότερα, έχουμε απώλειες; Τότε τι γίνεται;
Εδώ και μέρες αμυνόμαστε και αμυνόμαστε ομολογουμένως καλά και
συγχαρητήρια σε όλους τους εμπλεκόμενους, κυρίως στο έδαφος, που
σηκώνουν και το μεγάλο βάρος όλον αυτόν τον καιρό. Οι Ρωμαίοι όμως
έλεγαν – και είχαν δίκιο – «ότι όποιος αμύνεται παθαίνει». Δεν μπορούμε εσαεί να αμυνόμαστε,
δεδομένου ότι ο εχθρός θα κλιμακώσει τις επιθετικές του ενέργειες σε
επιχειρησιακό πλέον επίπεδο, όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα.
Με κάποιο τρόπο πρέπει να αναζητήσουμε τον βέλτιστο τρόπο να αντιδράσουμε πιο δυναμικά. Θεμιτός ο αντίλογος ότι η Τουρκία αναζητά αφορμή για επεισόδιο. Ο αντίλογος στον αντίλογο είναι ότι 1. η εμμονή σε μια απάντηση, όσο λογική κι αν είναι, κινδυνεύει να μετατραπεί σε όπλο στα χέρια του αντιπάλου και 2. η επιθυμία αποτροπής ενός επεισοδίου σχετίζεται με τον τρόπο που έχεις προαποφασίσεις να αντιδράσεις.
Τι θα συμβεί δηλαδή εάν του διακηρύξεις ότι… «σε περίπτωση που με υποχρεώσεις κακέ γείτονα σε στρατιωτική απάντηση, ο σχεδιασμός σου που επικεντρώνεται σε επεισόδιο κινδυνεύεις να σε παγιδεύσει σε κάτι πολύ ευρύτερο. Το οποίο εσύ κακέ γείτονα θα αποφασίσεις πόσο θα επεκταθεί, ενώ παράλληλα ξέρεις ότι θα εξέλθεις βαριά τραυματισμένος. Να είσαι βέβαιος». Το μελέτησε κανείς;
Δε νομίζουμε ότι είναι ανεπίτρεπτο τουρκικό σκάφος να εμβολίζει κατά το δοκούν ελληνικό; Δεν είναι δυνατό να δέχεται ο ελληνικός στρατός πραγματικά πυρά διαρκώς άνευ απαντήσεως. Δεν φτάνει η καταδίκη.Πρέπει να εκπέμψεις και ένα μήνυμα αποτροπής, εξηγώντας στην άλλη πλευρά ότι τέτοιες πρακτικές δεν θα γίνουν ανεκτές για πολύ. Εδώ δεν μιλάμε πλέον για το καθημερινό «παιχνίδι» στο Αιγαίο. Τα πράγματα έχουν σοβαρέψει πολύ.
Καλό θα ήταν επίσης να μην τρέφουμε και πολλές ελπίδες περί καταδίκης της Τουρκίας. Πέραν του ότι από ένα σημείο και πέρα είναι αδιάφορο. Τώρα που ο Ερντογάν έχει επιδεινώσει τις σχέσεις του με τον Πούτιν, η Δύση δύσκολα θα κινηθει. Τι έχει να χάσει ο Ερντογάν αν αποφασίσει να γυρίσει στο μαντρί;
Το πολύ – πολύ να κάνει πακέτο τους S-400 πίσω στον Βλαδίμηρο, ο οποίος επίσης καίγεται να μην τον χάσει. Για τους δικούς του λόγους. Κι αν αποφασίσει να προσφέρει το σύστημα σε τεχνικούς της Δύσης μετατρέποντας το οικόπεδό του ξανά σε προμαχώνα του δυτικού κόσμου κατά της Ρωσίας τι γίνεται;
Τούτων λεχθέντων, οι ελπίδες ορισμένων ότι τυχόν δυτική στροφή της Τουρκίας θα επηρεάσει τον Ερντογάν ώστε να αλλάξει στάση απέναντι στην Ελλάδα δεν δείχνουν και πολύ σοβαρές. Μόνοι μας θα σωθούμε, μόνοι μας θα υπερασπίσουμε την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητα της Ελλάδας. Οι υπόλοιποι, φίλοι και σύμμαχοι, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, μόνο βοηθητικό ρόλο θα παίξουν, αν παίξουν.
Ας είμαστε λοιπόν έτοιμοι για
το χειρότερο σενάριο και για την πιο απίθανη προβοκάτσια από τους
απέναντι. Και η μοναδική ματιά που χωράει στο πρόβλημα, είναι η
στρατηγική. Ουδεμία άλλη.
Οι Τούρκοι όμως δεν πιέζουν διότι θέλουν χρήμα από την Ευρώπη. Στην περίπτωση αυτή θα μπορούσαν να πιέσουν και τη Βουλγαρία – Ευρώπη είναι. Στόχος τους είναι η Ελλάδα και αυτό είναι εμφανές από την ξεκάθαρα πολεμική κλιμάκωση με τον εμβολισμό του σκάφους του Λιμενικού στην Κω, τα πυρά πάνω από ελληνικό στρατιωτικό όχημα και την χαμηλή βόλτα του F-16 στον Έβρο.
Εάν κάτι τέτοιο συμβεί τι ακριβώς θα πράξουμε; Αν απαντήσουμε, κινδυνεύουμε να θεωρηθούμε από τον Ερντογάν, κάτι «φίλους» Γερμανούς και κάτι «δικά μας παιδιά» από αριστερά, οι «φονιάδες των αθώων». Αν δεν απαντήσουμε και ρίξουν τον φράχτη;
Αν, ακόμα χειρότερα, έχουμε απώλειες; Τότε τι γίνεται;
Με κάποιο τρόπο πρέπει να αναζητήσουμε τον βέλτιστο τρόπο να αντιδράσουμε πιο δυναμικά. Θεμιτός ο αντίλογος ότι η Τουρκία αναζητά αφορμή για επεισόδιο. Ο αντίλογος στον αντίλογο είναι ότι 1. η εμμονή σε μια απάντηση, όσο λογική κι αν είναι, κινδυνεύει να μετατραπεί σε όπλο στα χέρια του αντιπάλου και 2. η επιθυμία αποτροπής ενός επεισοδίου σχετίζεται με τον τρόπο που έχεις προαποφασίσεις να αντιδράσεις.
Τι θα συμβεί δηλαδή εάν του διακηρύξεις ότι… «σε περίπτωση που με υποχρεώσεις κακέ γείτονα σε στρατιωτική απάντηση, ο σχεδιασμός σου που επικεντρώνεται σε επεισόδιο κινδυνεύεις να σε παγιδεύσει σε κάτι πολύ ευρύτερο. Το οποίο εσύ κακέ γείτονα θα αποφασίσεις πόσο θα επεκταθεί, ενώ παράλληλα ξέρεις ότι θα εξέλθεις βαριά τραυματισμένος. Να είσαι βέβαιος». Το μελέτησε κανείς;
Δε νομίζουμε ότι είναι ανεπίτρεπτο τουρκικό σκάφος να εμβολίζει κατά το δοκούν ελληνικό; Δεν είναι δυνατό να δέχεται ο ελληνικός στρατός πραγματικά πυρά διαρκώς άνευ απαντήσεως. Δεν φτάνει η καταδίκη.Πρέπει να εκπέμψεις και ένα μήνυμα αποτροπής, εξηγώντας στην άλλη πλευρά ότι τέτοιες πρακτικές δεν θα γίνουν ανεκτές για πολύ. Εδώ δεν μιλάμε πλέον για το καθημερινό «παιχνίδι» στο Αιγαίο. Τα πράγματα έχουν σοβαρέψει πολύ.
Καλό θα ήταν επίσης να μην τρέφουμε και πολλές ελπίδες περί καταδίκης της Τουρκίας. Πέραν του ότι από ένα σημείο και πέρα είναι αδιάφορο. Τώρα που ο Ερντογάν έχει επιδεινώσει τις σχέσεις του με τον Πούτιν, η Δύση δύσκολα θα κινηθει. Τι έχει να χάσει ο Ερντογάν αν αποφασίσει να γυρίσει στο μαντρί;
Το πολύ – πολύ να κάνει πακέτο τους S-400 πίσω στον Βλαδίμηρο, ο οποίος επίσης καίγεται να μην τον χάσει. Για τους δικούς του λόγους. Κι αν αποφασίσει να προσφέρει το σύστημα σε τεχνικούς της Δύσης μετατρέποντας το οικόπεδό του ξανά σε προμαχώνα του δυτικού κόσμου κατά της Ρωσίας τι γίνεται;
Τούτων λεχθέντων, οι ελπίδες ορισμένων ότι τυχόν δυτική στροφή της Τουρκίας θα επηρεάσει τον Ερντογάν ώστε να αλλάξει στάση απέναντι στην Ελλάδα δεν δείχνουν και πολύ σοβαρές. Μόνοι μας θα σωθούμε, μόνοι μας θα υπερασπίσουμε την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητα της Ελλάδας. Οι υπόλοιποι, φίλοι και σύμμαχοι, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, μόνο βοηθητικό ρόλο θα παίξουν, αν παίξουν.
ΠΚ
